ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie dobrzy i mądrzy nie dbają o większość typowych korzyści, jakie są obiektem pogoni plebsu. Nieraz dziwią się ci, co zdobywczość, pazerność traktują jako najwyższą wartość: po co komu być dobrym i mądrym człowiekiem, skoro nie ma taki człowiek luksusowego jachtu, nie sprawuje dominującej władzy, nie może sobie grymasić i pysznić się wobec ludzi. Dla ludzi pazernych to jest zupełnie niezrozumiałe, bezcelowe, to wygląda na głupotę.
Pazerni nie wiedzą, że bycie dobrym i mądrym oferuje unikalną korzyść - jest swoją własną samonagrodą. Dobry człowiek nieustannie nagradza się sam przez to, że chodzi w atmosferze dobra - tej atmosferze, którą on sam wytwarza. Podobnie jest z byciem rozumnym, poukładanym mentalnie na płaszczyźnie intelektualnej i emocjonalnej - bycie kimś takim właśnie już jest tą największą nagrodą dla tak udoskonalonej osoby. Taka osoba może oczywiście dostać jeszcze tę czy inną nagrodę dodatkową - już od świata; może dostać pochwały, wdzięczność, uznanie, ale to jest dodatek. Główną nagrodą za bycie dobrym i mądrym, jest bycie nosicielem w sobie dobroci i mądrości, która zwrotnie tworzy w emocjach tego człowieka stały strumień wrażeń radości, sensu, piękna.

Katolikus

Wychodzi na to, że najgorzej mają ci, co nie mają w sobie ani dobroci i rozumności, ani luksusowego życia. :rotfl:

Też czasem zastanawiam się, jak zrozumieć, co jest w życiu tak naprawdę ważne.
Pogoń za pieniędzmi, by nie zaliczać się do sfery biedoty, która postrzegana jest przez tych bogatszych, jako mało zaradni i nieuctwo, czy inwestowanie w głębsze zrozumienie siebie i świata.

Czasem też w wyobraźni stawiam sobie po jednej stronie takiego Putina, co ma wszystko (luksusowe życie, imprezy, gdzie tam mu się zamarzy, pałace, kobiety, ochronę, własnego kucharza, mnóstwo mu ludzi podległych itd.), a zdrugiej strony myślę o np. ks. Hryniewiczu, czytałem, kiedyś gdzieś, że raczej to był samotny człowiek, na starość nie miał bliskich, a w życiu też łatwo nie miał, bo w Kościele postrzegany był przez wielu jako heretyk i wielu chciało się go z Kościoła pozbyć. Ale on miał mądrość, bogactwo myśli, potrafił głęboko patrzeć na życie, dawał ludziom nadzieję i ożywiał w nich poczucie sensu życia.

Który z nich osiągnął w życiu to, co naprawdę warto osiągnąć?
Który z nich dobrze wykorzystał swój czas życia?

Niestety tak wielu ludzi rozmija się z sensem własnego istnienia. :think:

Michał Dyszyński

Katolikus

Często w twoich refleksjach pojawia się zwrot "własne nieuporządkowanie mentalne" - czy mógłbyś coś więcej o tym napisać?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jeszcze trochę napiszę o tym nieuporządkowaniu mentalnym na bazie refleksji z pewnej rozmowy, którą miałem przed chwilą. Tu się objawi nieco inny aspekt sprawy.

Oto rozmawiam sobie w rodzinie o pewnym problemie (nieistotny jest sam problem). Aby jakoś do niego podejść, osoby zgłaszają różne pomysły. I do tej pory jest wszystko ok. Ale...
Gdy przychodzi "co do czego", zaczynają się robić "kwadratowe kulki" w obszarze ego i w obszarze odruchowych reakcji. Jedna osoba nie chce za bardzo słuchać, bo "ona musi wszystko szybko" (ma ADHD), drugiej osobie trzeba bardzo "politycznie" każdą rzecz tłumaczyć, bo się łatwo obrazi, jeśli się wyraża myśl prosto z mostu, a w myśli jest zawarty jakiś krytyczny aspekt. Ktoś tam w ogóle nie chce słuchać, ignoruje fakty, bo mu to jest niewygodne.

Bo mamy problem z ułożeniem sobie zagadnienia swojego ego - jakiegoś dopasowania sobie do bieżącego stanu relacji z ludźmi tego całego bagażu mentalnego związanego z obrazem (pozytywnym) siebie, z byciem szanowanym przez innych, respektowanym, lubianym. Naszym domyślnym celem w kontaktach międzyludzkich jest lokowanie własnej osoby w możliwie najlepszym układzie w relacji z innymi. Chcemy być lubianymi, uznawanymi (niektórzy chcą być niekoniecznie lubiani, ale za postrzegani jako sprawczy, władczy, dominujący). Gdy dochodzi do kontaktów w jakiejś sprawie, zaczynają się nakładać na siebie te różne cele - zwiazane z merytoryczną warstwą zagadnienia z jednej strony, a autopromocją (ogólnie rozumianą) z drugiej. Często robi się z tego wielki miszmasz, w którym przeróżne domniemania, mylne przekonania i koncepcje zaczynają blokować racjonalne spojrzenie na sprawę

Katolikus

Twoje wyjaśnienia uświadamiają mi jak bardzo człowiek jest skomplikowaną istotą. Nie dziwi mnie więc, że ludzie popadają w depresje, szybko potrafią się denerwować, złościć, mają problemy w relacjach i ogólnie z własnym życiem. :think:

Michał Dyszyński