ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W moim obrazie ludzkiej (a chyba nie tylko ludzkiej) osobowości są to pojęcia wzajemnie od siebie zależne w wysokim stopniu.
Być kimś znaczy być sobą, a jednocześnie to też oznacza, iż się jest spójnym.

Co jest właściwie przeciwieństwem bycia kimś, bycia sobą?...
- Ja bym powiedział, że jest nim funkcjonowanie notoryczne pod wpływem czynników/ośrodków zewnętrznych, niekontrolowanie WŁASNYM ROZUMIENIEM tego, co się z człowiekiem dzieje, co on robi, jak czuje. Jest to stan, w którym człowiek NIE MA OSOBOWOŚCI, jest WYŁĄCZNIE NARZĘDZIEM zewnętrznych podmiotów. On nie robi niczego z siebie, on już zdegradował się właściwie do roli martwego (jest to rodzaj martwoty mentalnej) przedmiotu - typu młotka, kombinerek, wiertarki. Narzędzia nie mają woli, nie mają świadomości, nie dokonują wyborów - czynią to, co wynika z decyzji tego, kto się nimi posługuje.
Człowiekiem bezwolnym, bezwiednym "posługują się" z resztą siły różnego rodzaju:
- instynkty rządzące człowiekiem niemającym zdolności do refleksji nad tym, co robi, będą zarządzały działaniami tego człowieka.
- dominujące, zarządzające innymi osoby (tyrani, osoby manipulujące psychicznie) czynią narzędziami, pozbawiając woli i decyzji tych, którymi zarządzają.
- różne wadliwe ideologie i autorytety z nimi związane też potrafią czynić z ludzi jakby swoich niewolników.

Aby być kimś, trzeba dopracować się jakiejś formy WOLNOŚCI. Co rozumiem przez to pojęcie - wolność?...
Jest to właśnie to, co czyni człowieka kimś - (o)sobą - spójną w intencjach i działaniu - ZDOLNĄ OPRZEĆ SIĘ MANIPULACJI I TRWAŁYM BŁĘDOM.
Wolność jest trudna, rodzi się w bólach. Wolność jest tą "wąską bramą", przez którą przechodzą nieliczni, a jednocześnie jest też w znacznym stopniu "królestwem niebieskim".
Z pojęciem wolności jest jednak ten problem, że najczęściej jest ono poznawane od strony bardzo nieporadnego, w znacznym stopniu wadliwego ujęcia. Wolność na start ludzie kojarzą z kapryśnym "będę wolny, jeśli będę mógł zrobić, co mi tylko do głowy przyjdzie". Tak ludzie najczęściej rozumieją wolność, nie przyglądając się bliżej temu ujęciu, a więc niedostrzegając, iż jest to idea niemożliwa do realizacji, ostatecznie wadliwa. Taka kapryśna wolność - gdyby ją rzeczywiście zacząć jakoś wdrażać - może skończyć się dla osobowości jedynie kolapsem emocjonalnym i myślowym. Taka kapryśna wolność jest drogą do piekła.

Co jest największym problemem idei kapryśnej wolności?
- Największym problemem kapryśnej wolności jest to, że żadna psychika jej nie jest w stanie znieść na dłuższą metę, ponieważ wdrożona w realnej osobowości bardzo szybko zdewaluowałaby ona wszelkie cele, wszelkie pragnienia, wolę działania, trwania. Osobowość, która osiągałaby po prostu (czyli bez trudu, bez "opłacenia" swoich osiągnięć jakąś postacią "waluty mentalnej") bardzo szybko zatraciłaby wszelkie pragnienia, a potem stoczyłaby się w poczucie totalnego bezsensu i cierpienia.

Jest jednak możliwe inne, bardziej perspektywiczne rozumienie wolności, niż wolność kapryśna, niż wolność polegająca na możliwości robienia po prostu co komu w myślach zaświta. Tą wolnością perspektywiczną, wolnością trudną, wolnością "wąskiej bramy" jest oparcie sprawczości, celowości o DOBRZE SKONFIGUROWANY SYSTEM OGRANICZEŃ, o jakąś formę praw, których się nie przekracza. Prawa te powinny być sprawiedliwe, czyli SYMETRYCZNIE OBOWIĄZUJĄCE wszystkich uczestników w społeczności. Symetria owych praw zapewnia automatycznie ową SPÓJNOŚĆ, która została wspomniana w tytule wątku. Prawa są spójne, jeśli nie są sprzeczne, czyli nie działają raz tak, a raz na odwrót w zależności od czyjegoś widzimisię, przypadku, czy czego tam jeszcze.
Każdy traktujący swoje pragnienia, cele, intencje w sposób spójny, a więc niezmieniający arbitralnie zasad, będzie wiedział, że to, co czyni, jest osadzone w czymś szerszym, niż jego kaprys, niż przypadkowe widzimisię.
Jest tu swoistym paradoksem, że to ograniczenie buduje tę nową ideę wolności...
Ograniczenie zdaje się przecież być przeciwieństwem wolności, bo czujemy się wolnymi wtedy, gdy zrzucamy z siebie jakieś ograniczenia - "uwalniamy się" od czego, jeśli owo coś już przestaje nas pętać.
Ale niestety, tak to jest, że musimy zrezygnować z podejścia do wolności od strony totalnej, od strony możliwości realizowania wszystkiego, aby ZACHOWAĆ POPRAWNOŚĆ EMOCJI I OSOBOWOŚCI. Wolność do wszystkiego jest bowiem wolnoscią do niczego. Dopiero wolność, która co prawda też stara się utrzymywać możliwie szeroką gamę potencjalnych opcji wyboru, ale zachowuje też pewne nieprzekraczalne reguły, jest rozumieniem wolności możliwej do udźwignięcia przez psychikę.

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

anbo

Semele

Bóg lub Natura. Jednak człowiek przez to, że ma mózg i myśli, jest w nieco innej sytuacji niż zwierzęta.

Jesli do końca tak nie jest lepiej dla ludzi jest chyba myśleć, że są sprawczy?

Film daje do myślenia.

[link widoczny dla zalogowanych]

W filmie zobaczymy przekrój mózgu w chwili podejmowania prostej, rutynowej decyzji. W świetle najnowszych badań naukowych pojawia się interesujące pytanie: czy tak naprawdę sami decydujemy o czymkolwiek? Takie sprawy, dotyczące bezpośrednio wszystkich ludzi, ukazane zostają na przykładzie jednego dnia z życia Stanisława i jego żony, Emilii.

W ostatnim akcie filmu przyszłość ukazana jest w formie programu telewizyjnego, oglądanego przez wspomniane małżeństwo. Przewidywania oparte są na obecnych trendach futurologii. Internet stopniowo ewoluuje w stronę specyficznej formy sztucznej inteligencji, być może nawet świadomości. Podczas gdy Emilia i Stanisław zasypiają przed ekranem, film sięga dalej, odważnie prognozując dalsze łączenie człowieka z technologią. Narracja jest tutaj niezwykle realistycznymi "ujęciami" przyszłych baz danych, miast przyszłości. Widzimy nie tylko znane z filmów sci-fi metropolie, ale również mniejsze obszary miejskie. Jak może wyglądać Płock albo Lublin za 500 lat? W dalszych prognozach film ukazuje zaskakujące rozwiązania architektoniczne oraz samo replikujące się maszyny. Jaki będzie koniec wszechświata? Koniec cytatu.

Katolikus

anbo

Michał Dyszyński

Katolikus

anbo

Semele

Wieczne i wspaniałe życie w myśl naturalitycznego światopoglądu wiele wymaga od jego wyznawcy.

To jest życie każdym dniem. Wiele z tych dni jest trudnych. Wiemy, że tylko inni ludzie mogą nam pomóc. A kontakty społeczne są obciążone wieloma niedogodnościami
Jeśli mamy zaimplementowany lęk społeczny jest też ciężko

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Katolikus

anbo

anbo

Jeszcze o tym, dlaczego nie przekonuje mnie argumentacja, że jesteśmy tu po to, żeby przejśc przez drogę, która nas ukształtuje do stanu do Nieba.
Po pierwsze nie wszyscy zdążą się uksztaltować, bo zginą, umrą w dzieciństwie.
Po drugie niektórzy się praktycznie nie zmieniają - żyi jako kanalie i umierają jako kanalie.
Po trzecie zmiana na lepsze może zachodzić w czlowieku u kresu dni ze strachu, a nie dlatego, że postanowił być lepszy.
Po czwarte naszymi zachowaniami w dużej mierze rządzą hormony i w ogóle stan ciała, więc zmiana zachowań itd. jest wynikiem biologii czlowieka a nie jego dojrzałości.
Generalnie nie zauważam, żeby człowiek zmienial się drastycznie (z wyjątkami) w ciagu swojego życia. Rodzi się z okresloną naturą i na jej bazie kształtuje go społeczeństwo, w którym żyje. Jaki jest jego autonomiczny udział w stwarzaniu siebie gotowym do Nieba? Trzeba zapytać od czego człowiek jest niezalezny w tym stwarzaniu siebie? Bo przecież nie od wrodzonej natury, którą przypisał mu Bóg.

Michał Dyszyński

Bycie sobą... - czy odkrycie tego, jacy jesteśmy, a więc jak owym sobą powinniśmy być, jest zadaniem na jedno życie?...
- Patrząc na tych, którzy przez życie niewiele się nauczyli, można mieć wątpliwości. Nie wiem, jak Bóg to rozwiąże, że niektóre życia jakby były nieskuteczne w kontekście doskonalenia się. Bo zadanie ogólnie łatwym nie jest. Prawdę mówiąc, tak czysto logicznie patrząc na ten akurat aspekt sprawy, to wyraźnie nieraz przydałoby się chyba więcej niż jedno życie. :think:

Michał Dyszyński

Weźmy typowego tyrana - np. kogoś, kto krzywdzi bliskich i dalszych sobie ludzi, albo - np. jako wódz - prowadzi swój kraj ku wojnie. Czy taki ktoś może się wybronić przed oskarżeniem o niespójność postaw?
Dla ustalenia uwagi weźmy pod lupę po prostu wodza, który sprowokował zaborczą wojnę, spowodował, że jakieś tysiące ludzi wzięły broń, zaatakowały jakieś terytorium zamieszkałe przez ludzi i zabiły wielu. Taki wódz, którego tu nazwę "tyranem", może próbować bronić swojej postawy życiowej następująco: chcę mojemu krajowi dać chwałę zwycięstwa i splendor, wyrównać dawne krzywdy, sprawić, że mój kraj będzie szanowany, uznawany jako potężny, władczy. Chcę, aby ludziom z mojego kraju żyło się lepiej, dzięki zdobyczom wojennym. Mam zatem słuszne intencje...
Cóż taki wódz dowiedziałby się o sobie na sądzie życia?... (moja antycypacja)
Po pierwsze należałoby spytać: czy nasze intencje są faktami?
Czy to, że ktoś chce, aby się tak stało uznajemy za wystarczający powód do usprawiedliwienia złych aspektów czynów?...
- Chyba prawie nikt tak nie uzna, wiadomo jest, że "dobrymi chęciami brukuje się piekło", że było na świecie wielu głupców, którzy chcieli jedno, a w życiu ostatecznie prowokowali sytuacje przeciwne. Jeśli lekarz "leczyłby" zapalenie migdałków lewatywą, to nikt mu nie weźmie za dobrą monetę deklaracji "chciałem, aby tą metodą zapalenie migdałków zostało wyleczone". Poznaje się drzewo po owocach. Pierwszą instancją oceny tego, czy ktoś działa poprawnie, czy nie jest spojrzenie na to, co z tytułu jego decyzji zmieniło się w świecie.
Spojrzawszy zaś na to CO JEST GŁÓWNYM EFEKTEM wojny, jaką tyran wywołał, kierując się przy tym przede wszystkim wyróżnikiem jakie cierpienia kontra jakie radości zostały sprowokowane, to tyran musi stanąć przed ujawnioną mu okolicznością wielkich cierpień tysięcy ludzi.
Czyli mamy:
- na jednej szali wagi, na szali owych marzeń tyrana - miała być chwała i tryumf
- na szali faktów, patrząc na to, CO REALNIE ZASZŁO, mamy śmierć, cierpienie, krzywdę ludzką (i nie tylko ludzką).
Co jest tu ważniejsze? Co przeważa ową szalę?...
Uczciwie można przyznać, że jakaś tak grupa militarystów, czy innych ludzi żądnych odczuje satysfakcję, jeśli ich wojska zajmą nowe terytorium i ustanowią tam swoją władzę. To nie jest tak, że zupełnie żadna pozytywna emocja się nie zdarzy. Jednak jak się ma ta emocja satysfakcji z tytułu "nasi teraz okupują obce terytorium" do emocji "zginęły nasze matki, żony, dzieci, mężczyźni młodsi i starsi, tysiące osób poszło na poniewierkę, straciły cały dorobek, zostały kalekami na resztę życia". Które doznania, emocje są tu większe, mają rozstrzygającą wagę?...
Na sądzie życia, na sądzie prawdy każdy, a więc i tyran UJRZY FAKTY. Jakie fakty mamy na tej szali wagi, która by wspierała intencję prowadzenia zaborczej wojny?...
- Dla kogoś, kto dzieli sobie ludzkość na kategorie "nasi, którym należy się wszystko co uznamy za dobre" i "obcy, których można zgnębić, oszukać, obrabować" pewnie argumentem będzie to, że pojawiła się korzyść z tytułu jakichś zdobyczy wojennych, a do tego przyjemność co niektórych zwiazana z poczuciem panowania, dominacji. I to jest właściwie wszystko po stronie korzyści.
Co jest po stronie strat?
- Jest śmierć jakichś własnych żołnierzy, jest rozpacz ich rodzin, jest konieczność leczenia kalek wojennych, traum, jest konieczność odbudowywania zniszczeń, przywracania stanu środowiska naturalnego, są straty z tytułu przeznaczania pieniędzy nie na dobrobyt własnego narodu, a na produkcję wojenną. Te straty są tylko po stronie WŁASNEGO NARODU. Przyjrzyjmy się jednak stratom dalszym - jest tu upadek wizerunku agresywnego narodu jako dobrych ludzi, czyli jest zdegradowanie szacunku do zoborców i krzywdzicieli. Jest zaś przede wszystkim odpowiedzialność etyczno - moralna za śmierć i krzywdy tysięcy osób z krajów, które zostały zaatakowane.
Jakby tak tyranowi miały się wyświetlać FAKTY - ilustrujące skutki tego, że podjął decyzję o wojnie, to taki tyran chyba
- zobaczyłby, odczuł każdą rozpacz skrzywdzonego przez wojnę dziecka
- zobaczyłby, odczuł każdy ból matki, babci, starszej osoby, którym zabito ich bliskich
- zobaczyłby, odczuł każdy cierpienie z tytułu utraty majątku życia, ran odniesionych z powodu niszczącej mocy rozrywających się pocisków.
- zobaczyłby, odczuł skutki długofalowe tego, co się stało - zdegradowane środowisko, zniszczone życia, cierpienie nawet kolejnych pokoleń, dziedziczących wojenne traumy.

To wszystko należałoby postawić na szali. Która jej szala by przeważyła?...
Czy tyran byłby w stanie OBRONIĆ CHOĆBY TYLKO PRZED WŁASNYMI EMOCJAMI te obrazy wielkich cierpień i krzywd z jednej strony, zaś "korzyściami" z tytułu jakiejś przelotnej satysfakcji zwycięstwa i zdobyczy wojennych (choć też okupionych istotnymi stratami po własnej stronie)?...
Czy już WIDZĄC TO WSZYSTKO powiedziałby o sobie: dobrze wtedy zrobiłem, teraz - widząc wszystko, co sie stało - postąpiłbym dokładnie tak samo?...

Michał Dyszyński

Ja od jakiegoś czasu mocno wierzę, że Bóg oczekuje od człowieka, iż ten ostatni okaże się KIMŚ. Bóg nie potrzebuje automatów, albo istot bezmyślnych. To już nawet ludzie, którzy przecież są o wiele mniej zaawansowani od Boga za wartość i sukces uważają tworzenie sztucznej inteligencji, która wykaże się zdolnością twórczego, adaptacyjnego reagowania na okoliczności zewnętrzne, a nie tylko prostych automatów, wypełniających literalnie polecenia. Jeśli już człowiek ceni sobie indywidualność, pomysłowość, samodzielne i twórcze reakcje - czy w dziełach informatycznych, czy u zwierząt domowych, to trudno jest wyobrazić sobie, że Bóg przewyższający inteligencją człowieka w niewyobrażalny sposób, miałby zadowalać się, oczekiwać jakichś form prostego posłuszeństwa.
Uważa zatem, że Bóg oczekuje, iż człowiek okaże się KIMŚ, co rozumiem jako zdolność do INDYWIDUALNYCH, CELOWYCH, SPRAWCZYCH, CECHUJĄCYCH SIĘ INTELIGENCJĄ I ROZSĄDKIEM REAKCJI I POSTAW. Wręcz uważam to wezwanie do bycia kimś za obowiązek dla człowieka, za odpowiedź na boży dar istnienia. Człowiek dostał istnienie po to, aby je rozwijał, doskonalił.
W Biblii jest wezwanie do stawania się "dzieckiem bożym", a nawet "dziedzicem" boskości. Jeśliby przyjąć na serio owo powołanie do boskości, to chyba należałoby coś robić w tym kierunku, a nie w kierunku odwrotnym, czyli blokując swój rozwój intelektualny i duchowy.

Jest jednak pewna pułapka pojęcia bycia "kimś", którą zastawia na świadomość człowieka jego biologiczne, ewolucyjne dziedzictwo. Tą pułapką jest utożsamienie idei "jestem kimś" ze zdobyciem wyższości w hierarchii społecznej. W obiegowej konotacji "ktoś", to osoba na stanowisku, może bogata, mająca władzę, sławę. Tymczasem w duchowym znaczeniu bycia kimś kompletnie nie o to chodzi!
Pułapkę powyższą zastawia na człowieka instynktowność mająca źródło w stadnej naturze naszych emocji i celow życiowych. Człowiek na bazie wrodzonych predyspozycji przyjmuje, iż najistotniejszym celem dla niego, pojawiającym się po zaspokojeniu potrzeb niezbędnych dla przeżycia jest właśnie zdobycie pozycji w społeczeństwie, rodzinie, grupie, z którą się ma zwiazki. Jeśli zaś ktoś na tym tylko poprzestanie, jeśli nie pomyśli nad sobą dalej, szerzej, z głębszą refleksją, to grozi mu, iż uzna "siebie" jako tego, kto rządzi innymi, szarogęsi się wobec bliźnich, wymusza władczo zachowania i reakcje otoczenia, przy jednoczesnym zaniedbaniu szerzej rozumianego rozwoju osobowego.

Wierzę, że jesteśmy wezwani do bycia "kimś" w znaczeniu znacznie wyrastającym ponad to, jak nas widzą i piszą obserwatorzy ludzcy maści wszelakiej. Nie oznacza to, iż opinia ludzi jest całkiem bez znaczenia dla rozwoju świadomości, ale raczej to, że nie jest ona ostateczną instancją i jedynym celem. Inaczej mówiąc, mamy byś "kimś" nie tyle w znaczeniu wypromowania się jako władcy, czy ważne osoby, co w znaczeniu skonstruowania w sobie SPÓJNEJ OSOBOWOŚCI, KTÓRA REAGUJE ADEKWATNIE, MĄDRZE, JEST SAMODZIELNA, W ZNACZNYM STOPNIU AUTONOMICZNA, ZDOLNA OCENIAĆ TAK SIEBIE JAK I ŚWIAT W SPOSÓB TWÓRCZY, INDYWIDUALNY, A PRZEDE WSZYSTKIM SKUTECZNY, CZYLI POZWALAJĄCY NA SPRAWCZE DZIAŁANIE.
Istotny jest jeszcze jeden warunek bycia kimś - wyjście poza incydentalność, ponad proste cele, a wykształcenie w sobie zdolności do oceny długofalowej, szerszej spójnej nie tylko w kontekście prostych zadań, lecz integrującej emocje, intuicje, rozumowanie, związki z ludźmi i światem.

Michał Dyszyński

Bycie kimś rozumiem jako zdolność do rozpoznawania rzeczywistości (nie tylko tej zewnętrznej, ale też rzeczywistości własnego umysłu) w sposób spójny, celowy, konsekwentny.
Jest kimś ten, kto się nie musi co chwila wycofywać ze swoich wcześniejszych deklaracji, albo decyzji. Nie oznacza to oczywiście też tego, że "ktoś" upiera się przy każdej wcześniejszej deklaracji na zabój, ale to, że OGRANICZA (i wzrasta w swojej zdolności w tym względzie) te sytuacje, gdy musi przyznać, że wcześniej przeholował, nie dopatrzył czegoś, czy w inny sposób pobłądził. Większym grzechem umysłu (większym złem) jest jednak upierać się przy jawnie błędnej koncepcji, niż wycofać z niej, gdy rzeczywiście są ku temu podstawy.