ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wielu katolików nie wierzy w szatana. To taka politycznie niepoprawna postać w religii...
Szatan?...
- Ależ to zabobon! - powie wielu. Czy dobry Bóg mógłby człowiekowi na świecie zostawić takiego wroga?... Nie, to jest jakiś przesąd! To nie może być! - tak sobie myślą.

A ja wierzę w szatana. Więcej! Wierzę, że szatan ze swoją całą wrogością wobec człowieka, pełni niezbywalną rolę w doskonaleniu duchowym człowieka na Ziemi. Bez szatana, czyli bez INTELIGENTNEGO WCISKAJĄCEGO SIĘ W NASZE ŻYCIE TROLA I NISZCZYCIELA nasz rozwój duchowy byłby co najwyżej połowiczny.
Działanie szatana na naszą świadomość bardzo wiele klaruje, wyjaśnia wiele fundamentalnych problemów ludzkiej egzystencji. Wreszcie przyjęcie szatana ma swój istotny udział w konstrukcji idei zbawienia człowieka!
Niewiara w szatana jest swoistym zwycięstwem idei politycznej poprawności w religii. Ktoś kiedyś powiedział, że jest ta niewiara wielkim sukcesem samego szatana. Osobiście nieco wątpię, czy takim wielkim, ale pewnym sukcesem jest.
Człowiek, który nie wierzy w szatana, będzie tłumaczył swoje niepowodzenia przypadkowością, słabością, błędami. I na pewno słusznie, bo również przyjmując działanie szatana na świadomość, trzeba te aspekty uznać.
Jednak dopiero dołączenie do tych błędów, jakie popełniamy wrogiego, osobowego aspektu (czyli właśnie szatańskiego), według mnie wyjaśnia wiele spraw. Wyjaśnia, dlaczego zło ma tendencję do nawarstwiania się, kumulowania różnych swoich postaci. Szatańskie kuszenia tłumaczą też, dlaczego tak trudno jest nam wyrwać się z nałogów, złych nawyków, zwalczyć słabość.
Szatan, który jest uosobieniem zła, aniołem destrukcji psychicznej (a często i fizycznej), stanowiący alterego dobroci Boga, jest postawieniem idei zła w konkretności. Zło inteligentne, zło celowe, broniące się przed zablokowaniem go, jest dokładnie tym, co każdy z nas w swoim życiu doświadcza.
Jak się w zło uwikłamy, to już na dobre, to jedne małe zła będą wspierały inne małe zła, to nasze postanowienia poprawy okazują się nieskuteczne, to wszystko się (niemal) sprzysięga przeciw nam. Jakby to zło miało swoją inteligencję, jakby broniło się przed wyrzuceniem go z naszego życia.
Ale też i szatański charakter zła, z jakim się spotykamy ma swój zaskakująco pozytywny (!) aspekt. Oto mamy prawo wierzyć, że to co w naszym życiu stało się złego, to nie do końca MY!
Nawet jeśli grzeszymy, to z powodu podpuszczenia nas, nie z powodu naszego nieusuwalnego zła, ale słabości, nieodporności na manipulację.
I tu jest kolejny element układanki - aspekt manipulacji! Taki ważny, tak wiele wyjaśniający!
Jeśli postrzegamy to zło w nas, jako efekt manipulacji, to naturalnym jest wywnioskowaniem z tego, że JEDYNIE ROZWÓJ TECHNIK OBRONNYCH, OPARTYCH O ZROZUMIENIE SIEBIE I ŚWIATA daje szansę na pokonanie wroga. Z istnienia szatana wynika zatem konieczność doskonalenia się i rozwoju!
Przysłowie mówi "chcesz pokoju?... - szykuj się wojny!". Tak jest tylko wtedy, gdy na horyzoncie czai się jakiś wróg. A tutaj ten wróg się czai - przebiegły i silny - czyli szatan.

Michał Dyszyński