ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Moja osobista definicja intelektualisty z ducha właściwie oparta jest o jeden dominujący aspekt:
czy dana osoba raczej używa argumentów rzeczowych, odwołujących się do modelowania omawianych spraw
czy
dana osoba niemal zawsze, w większości posługuje się emocjami - do emocji apeluje, aspekty emocjonalne komentuje.

Przy czym NIE twierdzę, iż intelektualista emocji nie posiada, albo że nie są one obecne u niego w dyskusji. Nawet nie twierdzę, że zupełnie nigdy się nimi posłuży, jako że szczególnie w rozmowie z osobami, które są bardzo mocno w emocjonalność zanurzone, intelektualista zupełnie od tych emocji odseparowany, bylby niezrozumiały. Chodzi bardziej o to, w którą stronę raczej stara się ciągnąć dana osoba dyskusję, czy w ogóle jest w stanie trzymać owe emocje na wodzy, a nie tylko nimi wszystko oceniać i do nich się odwoływać.
W moim przekonaniu jest tu jednak twarde albo - albo.
Albo umiesz nad emocjami zapanować i myśleć abstrakcyjnie, tylko o samym modelu zagadnienia, albo tego nie umiesz, szybko do emocji musisz wrócić, bo inaczej w ogóle czujesz się mentalnie pogubiony/a.
Oczywiście nie każdy musi być intelektualistą. Jest wiele osób intelektualnie "średnich", ale za to mających wielkie inne zalety, czasem heroiczne cechy charakteru. Nie pogardzam nikim, kto intelektualistą nie jest. Ale stwierdzam, że jeśli jednak emocje nim powodują bardziej, niż te chłodne twarde przesłanki logicznego modelowania rzeczywistości, to jest to osoba o nieintelektualnym (może słabo intelektualnym) typie myślenia. Czasem z resztą, posługując się samymi intuicjami, tego typu osoby mogą wykazać jakiś rodzaj życiowej mądrości, będą w stanie poprawnie oceniać liczne sytuacje. Jednak to nie zmieni tego, że intelektualistami nie będą.

Intelektualny tryb myślenia jest dość szczególną umiejętnością - domagającą się jakiejś formy KONTROLI nad tym, co bezwiedne, aby później dało się SPRAWDZAĆ, czy przypuszczenia, jakie ktoś wysnuł są zasadne, czy nie. Intelekt domaga się zdolności UTRZYMANIA W RYGORYZMIE, czyli nie zjeżdżanie w rozważaniach w to, co bardziej przyjemne, albo mniej nieprzyjemne; mile czy może groźne albo odrażające. Intelektualista powinien móc dotknąć reflektorem swojej myśli, nie dając się przy tym wchłonąć, zdestabilizować mentalnie, czy zdominować zarówno temu co odrażające, budzące grozę, jak i ciągnące do wielkiej przyjemności, nawet rozkoszy.
Intelektualny tryb myślenia dobrze wychodzi osobom...
z zespołem Aspergera, czy podobnymi charakterami emocjonalnie oschłymi, niewrażliwymi. Przy czym mając tego rodzaju zaburzenia z tytułu konstrukcji i chemii mózgu, nie ma się wyboru, można tylko bardziej intelektualnie postrzegać świat, zaś człowiek bez owych zaburzeń MOŻE WYBRAĆ, czy blokować pewne emocjonalne wtręty w myślenie, czy je dopuszczać, a czasem wręcz rozwijać ich wpływ.

MaluśnaOwieczka

Misiek, intelektualnie nieemocjonalnie, to najbardziej rozsądną rzeczą jest wysadzenie tej planety w kosmos.