ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz zastanawiałem się nad dość fundamentalnym filozoficznie pytaniem: czy istnieje jakaś podstawowa zasada, która leży u podłoża innych zasad?

Wydaje mi się, że w tym temacie można to i owo filozoficznie uskubać.

Wyjdźmy od przypadku maksymalnie ogólnego, takiego dla którego nie da się wprowadzić żadnego zaprzeczenia. Mówiąc krótko najbardziej wygodnym, najbardziej niepodważalną zasadą byłoby:
Wszystko zawsze i wszędzie mogą uznać za wszystko - nie stawiam absolutnie ŻADNYCH OGRANICZEŃ na cokolwiek. To taka zasada maksymalnie oportunistyczna.
Z jednej strony, mając taką zasadę jesteśmy bogami swojego świata - pełna omnipotencja w uznawaniu, wszystko mogę uznać za dobre, jeśli tak postanowię, a za złe... też jeśli postanowię. Fajnie jest, tylko jest jedna wada maksymalnego oportunizmu - brak różnicowania. Zasada, jeśli ma do czegoś służyć dalej, powinna coś ustalić, coś uczynić niezmiennym. Zasada maksymalnego oportunizmu nie zapewnia żadnej stabilności, bo wynika z niej przecież, że wszystko można odwołać. Taka zasada oznacza też BRAK PRAWDZIWEJ WARTOŚCI. Bo wartość wynika z możliwości różnicowania. Jeśli różnicowania brak, albo jest ono niestabilne, to wartość zero jest nieodróżnialna od wartości jeden, czy wartości bilion trylionów. A przy braku wartości wszystko jest takie same, jest nudne. Umysł zbyt omnipotentny po prostu umarłby z nudów!!!

To spróbujmy zejść nieco z ogólności i zacząć dodawać jakieś ograniczenia dla tworzenia zasad - tak, aby jakąś stabilność uzyskać. Może w ten sposób, że ustalę coś na stałe - choćby coś jednego i będę się tego trzymał. Wszystko inne, jak poprzednio, mogę zmieniać dowolnie, tylko jakieś jedno coś już nie. Wymyśliłem dla tej zasady nazwę "zasada quasioportunistyczna". Oto twierdzę, że taka zmiana właściwie niewiele zmienia w stosunku do zasady maksymalnie oportunistycznej. Bo przecież to, co ma być stałe, co sobie tak ustaliłem, musi być jeszcze jakoś ROZPOZNAWANE. A czym mam gwarancję stabilności mojego rozpoznania? Wg mnie NIE. Mogę przecież w jakiś sposób pomylić moje rozpoznanie, a potem - z racji na moją omnipotencję - będę wszystko tak skutecznie naginał do owego pozornego rozpoznania, że sam sie nie poznam w owej pomyłce. Przykładowo jeśli moją zasadą jest - wszystko zmieniam, ale koło będzie dla mnie zawsze kołem - to jednak wcale nie uzyskam gwarancji stabilności nawet dla mojego koła - bo wszystko funkcjonuje w kontekście - koło narysowane na krzywej powierzchni przestaje być kołem w lekko zmienionej perspektywie. Czyli i tak nie będę miał gwarancji, że ta jedna rzecz, którą chciałem ustabilizować, stabilną będzie. Niestety, małe ustępstwa w kwestii omnipotencji nie wytworzą stabilności, nie wyrwą umysłu z nudy i braku odniesienia, z którym byłby sens cokolwiek robić, w którym byłby sens dążyć do czegokolwiek.

Aby uzyskać stabilność i różnicowanie trzeba niestety jakoś zejść głębiej z ograniczeniami dla zasad. Tylko jak wyjść z pułapki solipsystycznego woluntaryzmu? Jak spowodować, że - przynajmniej dla mnie - coś stanie się stabilne?...
Zastanówmy się co znaczy "stabilne"?
Ano chyba stabilne, znaczy nie zmienne, nieprzekraczalne. Dla umysłu ogarniętego omnipotencją zasady oportunistycznej jedynym wyjściem z impasu jest znalezienie jakiegoś "punktu podparcia", który będzie twardszy niż wola, niż moja decyzja. To musi być coś przynajmniej tak samo silne, jak ów omnipotentny umysł. Czyli...
...czyli byłby to drugi podobny umysł!
Jedynym sposobem na wydostanie się z pułapki omnipotencji - nie różnicowania - nie znaczenia, jest odwołanie się do drugiego WOLNEGO (niezależnego) umysłu, który będzie miał wolę przeciwstawiania się naszej woli. Wtedy to co ostanie się ze starcia/lepiej uzgodnienia/dogadania takich umysłów, będzie jakoś niezależne zarówno od jednego, jak i drugiego umysłu. Nazwę tę zasadę ZASADĄ SYNCHRONIZACJI. I tę zasadę będę traktował jako właściwą zasadę zasad. Można by tę zasadę jeszcze określać jako zasadę UZGADNIANIA, bądź TWORZENIA MECHANIZMU OBIEKTYWIZACJI.
Oto twierdzę, że zasadą podstawową dla tworzenia zasad niższego rzędu jest możliwość synchronizacji owych zasad w jakiś tam sposób. Bez synchronizacji wszystko wylatuje w kosmos, bo nic nie jest stabilne, nic nie ma wartości. Z synchronizacją wreszcie prawdziwa wartość powstaje - bo mamy i pewna nieprzekraczalność - stabilność, i nawet możliwość tworzenia gradacji dla wartości - np. zsynchronizowanie z większą ilością umysłów ma większą wartość niż synchronizacja z małą ilością umysłu.

Te rozważania - co ciekawe - mają nawet swój podtekst religijny. Jeżelibyśmy przyjęli, iż na początku czasów był jakiś omnipotentny umysł, to dla niego jedynym wyjśćiem z pułapki nicości, bezwartości było stworzenie innych istot o wolnym rozumie. Im bardziej wolny był ów każdy stworzony rozum, tym bardziej stabilizowany jest świat łączący wszystkie rozumy. Im więcej wolnych rozumów się zsynchronizuje, tym większa i wartość i moc stabilizująco jednocząca owej wspólnoty. Czyli taki hipotetyczny bosku umysł miałby całkiem fajny cel do zrealizowania - zsynchronizować jak największą liczbę, jak najbardziej wolnych umysłów. Trudne zadanie...

:think:

Michał Dyszyński

Zasada synchronizacji widziana w kontekście umysłu
O zasadzie synchronizacji, którą można określać też jako zasadę UZGADNIANIA, DĄŻENIA DO OBIEKTYWIZACJI warto napisać komentarz.

Zasada ta mogłaby być postrzegana jako ustalenie podstaw dla określania TEGO CO FAKTYCZNIE JEST dla umysłu, który startuje od pułapki subiektywizmu, który nie wie, co jest trwałe, bo ma zbyt wielką łatwość zmiany wszystkiego, co go dotyczy.
Taką łatwość można powiązać nie tylko z czysto teoretycznym przypadkiem omnipotencji w boskim stylu, ale nawet ze znanymi stanami psychotycznymi. Człowiek chory psychicznie, który traci kontakt z rzeczywistością widzi rzeczy nieistniejące, generuje informacje, które nie mają pokrycia w rzeczywistości. W skrajnym przypadku będzie on żył we własnym świecie, w którym właściwie wszystko jest możliwe. Jeżeli do tego jest on jakoś zaopatrzony pod względem biologicznym (np. leży na łóżku z odżywianiem bezpośrednim - np. dojelitowym, czy przez kroplówkę), to jego umysł właściwie nie musi "przejmować się" rzeczywistością. Taki umysł nie wie, co jest rzeczywiste, a co nie. Ma on właściwie ten sam problem co umysł omnipotentny - czyli brak czegoś, co jest trwałe, na czym można oprzeć rozumowania. Bowiem...
Trwałość jest tym co przychodzi z zewnątrz. To właściwie można uznać za definicję zewnętrzności w stosunku do wnętrza - zewnętrzne (dla umysłu) jest to, co nie poddaje się manipulacji owego umysłu.

Wiem, że dla ludzi, którzy na co dzień zmagają się z problemem braku kontroli nad swoim życiem, takie rozważania mogą wydać się mocno akademickie. Przecież cały wysiłek zwykłego człowieka służy pokonywaniu barier, które są zewnętrzne - np. związane z brakiem pieniędzy, z oporem otaczających osób względem naszych pragnień, z dostępem do tych dóbr, które są jakoś limitowane. Ale tak naprawdę, pominąwszy sytuację gdy ktoś zmaga się z realnymi zagrożeniami życia (głód, choroba, atak na zdrowie, czy życie), reszta naszych problemów i spraw życiowych wynika z jakichś wyborów, z zawierzenia tym, czy innym schematom społecznym, poczuciu własnego miejsca w społeczeństwie itp. A to wszystko i tak ma źródło w umyśle, rozgrywa się w umyśle - czyli tam, gdzie władza nad treścią jest niemal nieograniczona. Teoretycznie można by było zrezygnować z bardzo dużej ilości naszych ambicji, oczekiwań względem ludzi i świata, likwidując w ten sposób wiele problemów. Jednak, aby dowolny taki problem (związany nie z bezpośrednim zagrożeniem, a ambicją, poszukiwaniem swojego miejsca, drogi w życiu) rozwiązać, umysł musiałby mieć DOBRY POWÓD! Tymczasem umysł takiego powodu zwykle nie zna, albo jest tak przyzwyczajony do starych powodów swoich ocen, że tkwi w owych problemach, mimo że w kwestii ich odrzucenia jest praktycznie omnipotentny.
Mówiąc w skrócie - w stosunku do wielu problemów życiowych posiadamy wszechwładzę, wszechmoc na gruncie wewnętrznych źródeł. Jednak z tej władzy nie potrafimy skorzystać, bo brakuje nam odniesień, alternatyw, które stałyby się nowymi celami dla umysłu. Umysł sam z siebie takich odniesień zwykle nie wytworzy, bo byłyby one zbyt niestabilne, zbyt łatwe do zmiany. Szuka więc odniesień, które są trwałe (dla umysłu trwałe), a to przecież oznacza ich źródło jest poza władzą tegoż umysłu.

Dlatego należy uznać, że uzyskanie dla umysłu (omnipotentnego w jakimś aspekcie) trwałych odniesień możliwe jest jedynie na dwóch drogach:
- osłabienie umysłu na tyle, aby odebrać mu omnipotencję
- wejść na ścieżkę UZGODNIEŃ umysłu z tym co zewnętrzne, czyli z jakąś rzeczywistością niezależną, a więc najskuteczniej z innym umysłem, który jest jakoś równy w ustalaniu odniesień.
Druga droga jest z resztą szczególnym przypadkiem pierwszej, bo NIEZAPRZECZALNE wejście na ścieżkę uzgodnień z innymi umysłami, to nic innego, tylko (uświadomione i zaakceptowanie) osłabienie własnej omnipotenjci.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Pan Krowa, w pochwale, jaką raczył mi przyznać w związku z poprzednim postem napisał taki komentarz:

Michał Dyszyński

Postanowiłem przenieść tutaj tekst, który traktuje na ten sam temat, z dość osamotnionego wątku "istnienie" (sam wątek źródłowy zaraz skasuję).

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 22:18, 13 Mar 2017 Temat postu: Re: Zasady zasad

W temacie zasady zasad koniecznie muszę dołączyć mój tekst dotyczący chyba najważniejszej zasady zasad - ZASADY WZAJEMNOŚCI - TRWAŁOŚCI - UNIWERSALNOŚCI.
http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/zasada-trwalosci-uniwersalnosci-wzajemnosci,7790.html#317981

Chodzi o najbardziej podstawowy mechanizm wyłaniający byt - o MOŻLIWOŚĆ GENEROWANIA NIESPRZECZNEGO, TRWAŁEGO I SPÓJNEGO ODNIESIENIA danego bytu, do całej reszty uniwersum.
Z grubsza można by powiedzieć, że coś "jest" na tyle, na ile "się wyłoniło", czyli "mogło być rozpoznane", czyli oderwało się od chaosu na tyle, że ktoś/coś jest w stanie to stwierdzić, bo widzi w tym czymś jakąś trwałość - ciągłość - rozpoznawalność.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Właściwie to powinienem tę zasadę umieścić wyżej w hierarchii, ale że dopiero dziś ją dopisuję, to będzie dopiero tu.

Zasada konstruktywności/konkluzywności/celowości
Z tej zasady właściwie chyba dałoby się wyprowadzić też pozostałe zasady myśli.
Sformułowanie ww. zasady:
Myślenie co do zasady powinno być celowe, dążące w stronę czegoś ponad dotychczasowy stan rzeczy, coś konstruujące w kontekście rysowanej siatki odniesień.

Inaczej rzecz formułując:
Poprawne myślenie zawsze jest po coś.
Myślenie całkiem bez celu jest czystą stratą energii i marnotrawstwem zasobów, zaś w kontekście potencjalnych zagrożeń ze strony rzeczywistości jest zdradą indywiduum, z którą jest związane, bo to indywiduum osłabia, czyniąc podatnym na atak wrogich sił.

To ostatnie z resztą dość pięknie ukazuje to, jak w bliskim związku jest walka, zagrożenie, nawet ból i cierpienie z doskonaleniem. Umysł pozbawiony zupełnie zagrożeń, byłby umysłem gnuśnym, a dalej zapewne staczającym się w brak celu, brak powodu do doskonalenia się, a nawet w ogóle działania. To jednocześnie w jakiś sposób tłumaczy, dlaczego Królestwo Boże, jakie opisywane jest w religii chrześcijańskiej MUSI ZACZĄĆ SIĘ OD ETAPU ZŁA, NIEDOSTATKÓW, CIERPIENIA. Tylko umysł, który zna ból, który ma świadomość potęgi zła, zagrożeń, zyska w sobie tę moc i wolę, aby doskonalić się, rygorystycznie szanując przy tym PRAWDĘ.
Bo tutaj wyłania się zza horyzontu rozważań kolejne zagrożenie - doskonalenia zbyt dowolnego, nie poddanego żadnym rygorom dostosowania się do czegokolwiek, nawet lekceważącego prawdę. Dopiero zetknięcie się z realnym zagrożeniem wyłania wartość prawdy.
Prawdą jest to, co umysłowi daje moc poprawnej oceny sytuacji, a dalej podejmowania poprawnych decyzji - takich np. które chronią daną osobę, czy wartości jakie wyznaje. W świecie bez zagrożeń, prawdę daje się zlekceważyć - przecież wtedy "nic się nie stanie". Dlatego każdy umysł, który miałby stać się rzeczywiście świadomym, musi zetknąć się z tym problemem, że nie każda informacja, nie każda ocena jest użyteczna. Zaś użyteczność sama z siebie jest czymś cennym, jest tym, o co warto zawalczyć, co doskonali umysł, a dalej daje wymierne korzyści.
Znaczenie, wartość prawdy umysł przyswaja dopiero wtedy, gdy może skonfrontować sobie dostęp do owej prawdy z brakiem tego dostępu. W tym drugim przypadku zaczyna dziać się źle, sprawy wymykają się spod kontroli. Zbliżając się do prawdy o świecie i sobie, umysł zaczyna podejmować decyzje celowe, prowadzące do lepszych stanów emocjonalnych, do satysfakcji, może szczęścia. Umysł bez prawdy, to umysł zdezorientowany i chaotyczny, a przez to podatny na atak wrogiego środowiska.

Michał Dyszyński

Zasada konsekwencji
Każde działanie, nawet każdy wybór w opisywaniu czegoś, będzie miał konsekwencje.

Ludzie prostu rozumujący widzą jeden cel, tylko pojedynczą konsekwencję, tę którą chcieliby, aby zaistniała. Rzadko kto postrzega rzeczy w całości, widząc nie tylko te konsekwencje, które mamy na celu, ale także te, które pojawią się, choć wcale ich nie chcemy. Zasada konsekwencji w wymiarze moralnym może być nazwana zasadą odpowiedzialności i brzmiałaby: czego byśmy nie zrobili, albo i zaniechali czegoś, będziemy za to odpowiedzialni. Pojawią się z tego tak dobre, jak i złe konsekwencje. O ostatecznym rozrachunku zadecyduje ich bilans. No i przyjęte założenia na temat wag, które przypisujemy danym efektom.

Michał Dyszyński

Coraz bardziej kusi mnie, aby za najbardziej podstawową zasadę zasad uznać ZASADĘ EKONOMII myśli i działań.

Świat funkcjonuje realizując taki scenariusz, w którym nie do chodzi o rozjechania się informacyjnego. Fizycy zajmujący się teorią kwantów (z resztą nie tylko dla niej wspomniany problem występuje) borykają się z problemem ROZBIEŻNOŚCI ROZWIĄZAŃ. Oto niektóre równania, gdy się rozwiązuje je metodą rozwijania w szereg, dają w efekcie nieskończoności zamiast - fizycznej - poprawnej wartości. Żadna wielkość fizyczna nie może być nieskończona (z wyjątkiem realizacji nieskończenie małej - czyli zera), bo taka wielkość jest nieporównywalna z niczym, co jakoś daje się objąć rozumowaniem. Rzeczywistość musi jakoś radzić sobie z tym nadmiarem, z tym, że jej zasady mogłyby ekspandować do nieskończoności. Czyli ta rzeczywistość powinna OGRANICZAĆ PULĘ ROZWIĄZAŃ do takich, jakie "zmieszczą się w logice świata". To jest właśnie ta "ekonomia" dla bytu i myśli.
Zasadą ekonomii można uznać za podstawową względem takich znanych zasad jak:
- brzytwa Ockhama (ograniczenie się do bytów niezbędnych)
- potrzebę uzasadniania stwierdzeń (aby ograniczyć pulę rozważanych rzeczy do najbardziej obiecującej części, czyli nie zawalania sobie przestrzeni myśli nadmiarem, któremu należałoby poświęcić zasoby)
- stosowanie pojęć, kategoryzacje - bo ujmują wielość za pomocą jednego określenia, zmniejszając tak energię niezbędną do ujmowania rzeczy, ograniczając ją do wspólnych - skategoryzowanych aspektów.
- subiektywizm ujęcia (bo nie sposób jest - z powodów ekonomicznych - zająć się wszystkimi możliwymi ujęciami na raz, czyli skupiamy się na tym własnym)
- obiektywizowanie - czyli pomijanie aspektów nie związanych z zagadnieniem, wyłanianie tego, co ważne dla problemu, aby uczynić z tego cel - obiekt zainteresowania.

Ekonomia jest tą wskazówką, która pozwala na ułożenie sobie niemal wszystkich podstawowych koncepcji. Odruchowo działamy w ramach jakiejś tam ekonomii - realizujemy konkrtetne cele, a nie wszystkie cele. Bo wszystkiego robić się nie da. Fizyka też posiada w sobie zaszytą formę ekonomii - np. w postaci zachowania energii. Energia układu jest niezmienna, co ogranicza możliwość ewolucji układu tylko do tych postaci, które energię zachowują. Inną koncepcją "ekonomiczną" w fizyce teoretycznej jest lagrangian - ma on być stacjonarny, podobnie jak energia. Natura, jak tylko może, unika nadmiaru. Wszechświat, który by się jakoś utworzył, a zasadzie ekonomii by zaprzeczył, nie byłby w stanie sam się "obsłużyć", bo ilość bytów i cech, jakie by musiał uwzględniać do utworzenia stanów przyszłych rosłaby aż do stanu "wybuchu informacyjnego".

Zasada ekonomii jest też wbudowana w koncepcję doboru naturalnego. Z dwóch osobników, mających identyczne warunki startowe, dostęp do takich samych zasobów, przewagę zdobywa nie ten, który zasoby trwoni, lecz ten, który postępuje z nimi ekonomicznie, zapewniając sobie zapas na czas gdy zasobów zaczyna brakować, bądź gdy trzeba dołączyć nowy proces te zasoby wykorzystujący.
Zasada ekonomii w myśleniu oznacza, że skupiamy się na tych opcjach, które są najbardziej perspektywiczne. Uwzględnianie wszystkim dostępnych opcji jest marnotrawstwem sił z racji na to, że do przetwarzania jest niezbędna energia, a ta nie jest nieskończona. Więc sukces, szczególnie w kontekście rywalizacji osiąga ten, kto lepiej wykorzysta zasoby umysłu.

Z drugiej strony w zbyt naiwnym rozumieniu zasady ekonomii zawarta jest pułapka, potencjalny błąd. Bo w uproszczonym rozumowaniu można sobie z zasady ekonomii wyciągnąć wniosek, iż należy wszystkie procesy maksymalnie zoptymalizować. To jednak byłby błąd, jako że w maksymalnie zoptymalizowanym systemie gubi się elastyczność, dostosowawczość. Zatem celem jest nie tyle jakaś totalna optymalizacja, lecz optymalizacja częściowa połączona jednak z zachowaniem rezerwy na przypadki nowe, nieobsługiwane aktualną postacią wiedzy i umiejętności.

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 18:40, 18 Mar 2023 Temat postu: Re: Zasady zasad

Zasadą zasad szczególnie wysokopoziomową jest idea, którą bardzo trudno będzie mi przekazać słowami. W mojej intuicji ona zajmuje wysoką pozycję, ale opisanie jej zrozumiale stanowi naprawdę duże wyzwanie. Ale spróbuję

Można by tę zasadę zasad określić alternatywnie jako zasadę:
1. preferencji dla tego, co daje szanse na efekt
2. niskiego priorytetu w rozważaniach dla niekonstruktywnych aspektów
3. utrzymywania rozwoju idei w pobliżu granicy znane - twórcze, nowe
4. poszukiwania sensu tam, gdzie się coś realnie w sensie poznawczym dzieje, a nie biernym powielaniu starych idei
5. zasadę ekstremalnego działania - tym razem nie tą znaną z fizyki, ale w rozszerzonym ujęciu słowa "działanie", które obejmuje procesy poznawcze.
6. walki ze wzrastającą entropią poznawczą (nie wierzę w ścisłe spełnienie się zasady wzrostu entropii dla procesów świadomościowych).

Zasadą przeciwną do powyższej byłaby chyba zasada domieszkowania chaosem. Ta też ma swoje miejsce, uzupełnia tę pierwszą zasadę. Bo w świadomości zasady rzadko bywają absolutne.

Aktualizacja - w innym miejscu opisałem dokładniej pewne aspekty tej zasady.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 13:15, 28 Mar 2023 Temat postu: Re: Zasady zasad

Michał Dyszyński

Sformułowałem sobie ideę, którą można by opisowo określić jako
Zasada kompromitacji źródeł stosujących manipulację i przemoc
Sam tę zasadę uznaję. Jej treścią jest spostrzeżenie, że życiowe doświadczenie bardzo silnie pokazuje, iż bardzo nieroztropnie jest ufać komuś, kto wyraźnie próbuje zablokować dostęp do alternatywnych, niezależnych informacji w sprawie, w której coś głosi.
Inaczej mówiąc, nawet już jednokrotne zastosowanie przemocy, manipulacji w dostępie do informacji KOMPROMITUJE ŹRÓDŁO.
Źródło skompromitowane należy traktować jako nie przekazujące wartościowych informacji, jak takie, które z dużym prawdopodobieństwem kłamie. Niekiedy jedną wpadkę takiemu źródłu (na próbę) można wybaczyć. Jednak już nawet po jednej próbie kłamstwa, czy innej formie manipulacji wiarygodność źródła będzie znacząco osłabiona.

W tym zakresie sam sobie NARZUCAM RYGORYZM. Przekonałem się, że źródła kłamliwe bardzo chętnie stosują nacisk psychiczny, a nawet przemoc fizyczną. Każde zastosowanie przemocy należy traktować jako dodatkowe potwierdzenie kłamliwości źródła. Czuwam nad tym, aby w żadnym wypadku nie przyszło mi do głowy usprawiedliwiać kłamstw, jeśli powodem ku temu miałby być sam nacisk mentalny, namolne chciejstwo manipulującego. Jasno trzeba sobie wtedy postawić taką postawę jako wrogą.

Michał Dyszyński

Zasadą bardzo podstawową byłoby też wg mnie:
Każda tendencja zastosowana w przesadzie wyradza się.

Progres w duchowym i intelektualnym sensie w większości przypadków nie jest podążaniem tylko wprost. Progres duchowy jest z zasady MIESZANINĄ CELU I POMYSŁU NA DOBRY SPOSÓB.

Można to zilustrować postawą fanatyka - ten być może uważa się za tego najbardziej zaangażowanego, czyli uczciwie i bezkompromisowo stawiającego sprawę. Problem w tym, że fanatyk oderwał cel od możliwości realizacji, czym de facto ostatecznie sprzeniewierzył się samemu celowi.
Fanatyk, swoim wyrzeczeniem się elastyczności, dostosowawczości, rozumności w osądzie spraw, w gruncie rzeczy lekceważy w ogólniejszym sensie ten cel, który rzekomo ma swoją postawą wspierać i realizować.
Fanatyk islamski, który dokonuje ataku samobójczego w sensie prostej formy zaangażowania się w sprawę jest może i bardzo wysoko, w prostym (może jednak lepiej użyć tu określenia "prostackim") sensie on jest najświętszy, najbardziej wypełniający ideę. Ale ostatecznie fanatyk chybia celu (grzeszy), bo wywyższył cel w postaci prostackiej, skupił się na pierwszej wyłonionej instancji celu, ubóstwił tę pierwszą (prostacką) instancję przed poznaniem CELU ROZUMIANEGO W SPOSÓB DOJRZAŁY.

Dojrzałość...
Tego właśnie brakuje fanatykom. Fanatycy z niedojrzałości mentalnej czynią cnotę. Ale w ostatecznym rozrachunku fanatyk okaże się jako głupiec, jako ten, co cel zrealizował pozorny, fałszywy w kontekście ostatecznego osądu. Fanatyk przegrywa.
Fanatycy islamscy przegrywają w znaczeniu wsparcia islamu. Oni poniżyli islam. Fanatycy sprawili, że islamem będą narody gardziły, traktowali jako złą religię.
Ale podobnie jest z fanatykami wszystkich religii - poniżą oni swoją postawą własną religię, bo większość ludzi jako tako rozsądnych uzna takie idee, jakie głoszą i wspierają swoim życiem fanatycy za zło i głupotę. Postawa fanatyków będzie właśnie tym powodem, dla którego większość odrzuci tę ideę, którą wspierają fanatycy. Bo ci zbyt prosto (prostacko) się zabrali za promocję swojej religii, bo się skupili wyłącznie na emocjach i sile pierwotnej intencji, a zlekceważyli prawdę, związaną z rozważnym wyborem celów pośrednich i działań.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 18:14, 11 Mar 2024 Temat postu: Re: Zasady zasad

Za każdą powtarzalnością kryje się jakiś wspólny mechanizm, prawo, może forma celowości; w każdym razie COŚ się kryje.

Stanem zerowym, neutralnym jest rozkład statystyczny niczego niewyróżniający. Jeśli ten rozkład jest wyraźnie zakłócony, to znaczy, że mamy do czynienia z jakimś trwałym "czymś". Nie przesądzam natury owego czegoś, zdając sobie sprawę, że jest tu więcej niż jeden typ zależności
- zależność typu logicznego
- prawo fizyczne
- czyjeś działanie świadome
- trwała własność postrzegającego
może inne...