ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zadziwia mnie poziom zaklinania rzeczywistości we współczesnym życiu politycznym i społecznym. Trochę inaczej zaklina tę rzeczywistość lewica, a inaczej prawica.

Prawica zaklina rzeczywistość na polu narodowym - że nasz naród jest najwspanialszy, nieskazitelny, godzien najwyższego wywyższenia, w sytuacji, gdy jest to naród jak każdy inny - ani lepszy, ani gorszy niż większość pozostałych. "Twarda" prawica zaklina też rzeczywistość pod kątem potencjalnych zwycięstw w starciach z wrogami, potrzebując tej legendy, jacy to jesteśmy "silni, zwarci, gotowi", w sytuacji, gdy jest, jak jest.

Lewica z kolei zaklina rzeczywistość na polu wyrównywania różnic społecznych - głosząc hasła, jakoby zmianą określeń w języku, można było kaleki uczynić ludźmi sprawnymi, słabych siłaczami, biednych bogatymi. Inną odmianą zaklinania rzeczywistości są programy socjalne kompletnie ignorujące aspekt dokładania się swoją pracą do wspólnego dobra. Lewicowi fantaści stworzyli dziwny konstrukt mentalny, w ramach któremu każdemu należy się (zwykle od państwa) dostatek dóbr, przy jednoczesnym oderwaniu tego zapewnienia dóbr, od pracy, wysiłku obdarowywanych pracą innych. W lewicowej fantasmagorii w imię dziwnie pojętej idei równości, nierobom "należy się" status materialny w zasadzie równy tym, którzy ciężką harówą dokładają się do dobra wspólnego. W lewicowym chciejstwie bowiem dobra jakby nie brały się z ludzkiej pracy, lecz "po prostu były", a jedyną kwestią do ustalenia miałoby być to, jak te dobra teraz podzielić po równo.