ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Każdy (z bardzo nielicznymi wyjątkami) chce być w pełni sił i możliwości. Wtedy wytycza się życiowe cele i je realizuje. W stanach udręki, choroby, słabości nie myśli się o tym, co zdobywać, jak się rozwijać, ale jak pokonać to coś negatywne, co nas dręczy. W obu tych stanach świadomość staje przed wyzwaniem, choć za każdym razem innego typu.
Zagrożeniem w udręce jest najczęściej konkretne - wiadomo, co nas uciska, z czym jest problem. To buduje naturalny cel mentalny. Wtedy wiadomo co robić, przynajmniej jest jasna sprawa.
W pełni sił pojawia się problem sformułowania satysfakcjonującego celu. Niby drobiazg, niby powinno być tu już tylko dobrze. A jednak ludzie w pełni sił i możliwości też cierpią niespełnienie, często duchowe rozterki. W końcu wynajdują sobie różne cele, często dziwne, przypadkowe, nawet złe cele. I tym złym celom się poświęcają, aby ZREALIZOWAĆ JAKOŚ WŁASNĄ OSOBĘ.

Zagadnienie samoreaiizacji, zaspokojenia potrzeba innych niż proste, cielesne jest bardzo ciekawe. :think: