ŚFiNiA

Katolikus

Niestety, mnie to się nie potrafi "zaklinąć". Gdy czytam to, co np. wcześniej napisałeś, że "Jeśli się odżegnujemy od ocen, bo wszystko ma przyczyny w konfiguracji świata i materialnych przesłankach, to dlaczego ból kontra przyjemność, miłość kontra nienawiść robi nam różnicę?..." To mnie od razu na myśl przychodzi odpowiedź, że to, że doświadczamy różnicy jest poza naszą kontrolą, właśnie ze względu na te "przyczyny w konfiguracji świata i materialnych przesłankach".

Dalej rzecz biorąc, nie wiem jak zasadnie mogę np. jakiemuś złemu człowiekowi przypisać winę, sprawstwo, odpowiedzialność, jeśli faktycznie jest tak, że to kim się stał było poza jego kontrolą, bo do tego kim się stajemy doprowadza jakiś splot przyczyn i skutków, których nawet nie sposób dobrze zrozumieć. Dlatego ów ateista mówi, że myśli o sobie bardziej w kategoriach mechanistycznych.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Kwestia wieczności piekła ma ciekawy epizod w biblijnej Apokalipsie św. Jana:
! (9) A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeśli kto wielbi Bestię, i obraz jej, i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę, (10) ten również będzie pić wino zapalczywości Boga przygotowane, nie rozcieńczone, w kielichu Jego gniewu; i będzie katowany ogniem i siarką wobec świętych aniołów i wobec Baranka. (11) A dym ich katuszy na wieki wieków się wznosi i nie mają spoczynku we dnie i w nocy czciciele Bestii i jej obrazu, i ten, kto bierze znamię jej imienia. (Apokalipsa (Objawienie) 14)

Mowa jest o DYMIE katuszy. Dym jest tym, co POZOSTAJE JAKO ŚLAD. Dym tutaj jest tym wiecznym. A sama męka, same katusze?...
Można mieć nadzieję, że same katusze, kiedyś się kończą, lecz w pamięci ludzkości zostanie już tylko dym ich męki.

Andy72

NIe - meka wieczna. Bestia i fałszywy prorok sami na to zasłużyli, chcącemu nie dzieje się krzywda

Michał Dyszyński

Trochę się skłaniam ku takiemu oto obrazowi świadomości, która "dostała się" (w rzeczywistości wyewoluowała do tej postaci) do swojego osobistego piekła:
- świadomość nie widzi dla siebie żadnych szans rozwoju
- jednocześnie odbiera rzeczywistość i samą siebie jako przykrą, inwazyjną, wrogą, sprawiającą ból, niezapewniającą najmniejszej postaci satysfakcji
- żadnej opcji zmiany tego negatywnego stanu nie dostrzega
- świadomość nie potrafi zrelatywizować żadnej z negatywnych form odczuwania, umie tylko powtarzać w kółko własne frustrujące myśli i wygenerowane z nich przykre doznania
- świadomość czuje, że NIE JEST W STANIE CHCIEĆ DOBRA, nie ma w sobie ZDOLNOŚCI DO AKCEPTACJI rzeczy inaczej, jak tylko w gwałtowności, jak pod przymusem i groźbą
- świadomość pragnie czegoś, co - jak sama wie, albo wyraźnie przeczuwa - jest niespełnialne, czego często jednak nawet nie potrafi określić, czyli pragnie, pragnie, choć bardziej żąda, żąda, wściekle się domaga, nie potrafiąc spojrzeć na sprawę od innej strony - nie potrafiąc zaakceptować, iż niektóre oczekiwania nie dadzą się pogodzić, bo są logicznie sprzeczne.