ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chyba dzisiaj mogę sformułować ten główny warunek, który wg mnie usposabia naturę człowieka (przynajmniej takiego jak ja) do szczęścia. Tym warunkiem jest ogarnięcie mentalne podstawy swojego ja i związku z rzeczywistością.
Co przez to - przyznaję dość mętne i zawikłane - stwierdzenie rozumiem?
- Chodzi o formę SPONTANICZNEJ AKCEPTACJI dla tego, kim się jest i czym jest dla mnie świat.
- Chodzi też o ZAUFANIE, pewien rodzaj NADZIEI, że to usposobienie do akceptacji się nie rozleci z powodu, iż czy to nasza własna natura, czy z powodu zmian w zewnętrznym świecie.
- Chodzi też minimalny poziom SPRAWCZOŚCI, w którym zawiera się zdolność do PRZYWRACANIA RÓWNOWAGI po wychyleniach z tej równowagi, wskutek interakcji rzeczywistością.
- Jest w tym jednak PIERWIASTEK DYNAMICZNOŚCI, EKSPANSYWNOŚCI, WOLI, która czuje w sobie jakąś formę mocy, a nie tylko biernie czeka na rozwój wydarzeń.
- Niezbywalny jest w tym też aspekt SYNTETYCZNY - POCZUCIE KOMPLETNOŚCI siebie i związków ze światem. Owa kompletność nie musi być pełna, wręcz nie powinna być na okrągłe 100%, ale powinna osiągać pewien minimalny, graniczny poziom satysfakcji.