ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tęsknota co nie znała swojego źródła
taka "tęsknota nie wiadomo czego"
chciała wyrwać się z duszy
powiedzieć NIE temu co ją tworzy i dusi zarazem
Miała zamiar wejść na to drzewo przed domem, usiąść na gałęzi i obserwować
z góry
z oddalenia
być taka niewidoczna
tęsknota z daleka i ukrycia

Tęsknota chciała bardzo popełnić samobójstwo
Żeby nie było tęsknienia
żeby nie było smutku
żeby nie było niczego
Ale tęsknota nie znała niczego poza samą sobą
nie umiała jednocześnie być i nie być tym co ją tworzyło
(bo kto to umie?)
więc tęsknota trwała – w tym co ją utworzyło i gnębiło

Mówiła sobie tęsknota
patrząc zza drzewiastej zasłony liści:
głupia jestem,
istnieję bez sensu,
tylko ze mną jest kłopot
lepiej, żeby mnie nie było

Nie wiem co poradzić tej tęsknocie
choć trochę czuję
że bez niej
świat byłby jakiś taki niemrawy