ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W ogólnym spojrzeniu sensem, celem i istotą świadomości jest sprawczość.

Świadomość jest wykrywana przez to, że DZIAŁA, czyli REALIZUJE CELE (nawet tylko cele poznawcze, nie musi to być zawsze sprawczość przejawiająca się na zewnątrz).

Wierzę, że paradygmat sprawczości jest w ludzkie umysły wbudowany już na poziomie genetycznym. Jednak ta genetyczna sprawczość jest niekompletna, właściwie to często niepoprawna, prowadząca świadomość w obszary, które sama owa świadomość by odrzucała, nie chciała ich zaakceptować.

Świadomość jest powołana do tego, aby samodzielnie skonstruować SWOJĄ NOWĄ SPRAWCZOŚĆ.
Ta nowa sprawczość, jest jednocześnie drogą i celem funkcjonowania świadomości, bo umysł poprzednimi formami sprawczości konstruuje te nowe - chciałoby się, aby były one lepsze - postacie sprawczości.

Ta pierwsza, genetyczna sprawczość, jaką mamy na start życia jest prostacka.
Jej prostackość wyraża się w tym, że w istocie skupia ona uwagę świadomości na celach dość przypadkowych względem ostatecznego celu i interesu owej świadomości. Życie wmanewrowuje nas w realizację celów, których nie warto jest realizować. Świadomość powinna się zorientować, które cele są dla niej perspektywiczne, które rzeczywiście są tej świadomości interesie, a które są zbędne, niepoprawne, czasem nawet sprzeczne z tym, co świadomość chciałaby (w ostatecznym rozrachunku) realizować.

Dojrzała świadomość ma nowe podejście do kwestii sprawczości, w stosunku do świadomości startowej, genetycznej. Jakie są tu różnice?
- ważną różnicą główną nowej sprawczości jest jej NIESPRZECZNOŚĆ (przynajmniej niesprzeczność w większości potencjalnych aplikacji)
- sprawczość dojrzała oparta jest bardziej o to CO UŚWIADOMIONE, a nie to co bezwiedne.
- sprawczość dojrzała jest w stanie TWÓRCZO RÓWNOWAŻYĆ ASPEKT CHAOSU - PRZYPADKOWOŚCI Z ASPEKTEM SCHEMATYCZNYM.