ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Znam bezpośrednio osobę, z którą rozmowa w przeważającym stopniu polega na wysłuchiwaniu litanii oskarżeń wobec świata i ludzi. Czasem pojawia się w takich rozmowach jakaś pochwała, ale jeśli już, to głównie po to, aby ją za chwilę skontrastować z wytknięciem komuś kolejnego błędu, zaniechania, złej postawy. Wielokrotnie próbowałem ową osobę jakoś namówić na przekierowanie uwagi z samego stwierdzania win na kwestię: JAK PRAKTYCZNIE PODEJŚĆ DO SPRAW, ABY NA PRZYSZŁOŚĆ TO ZŁE SIĘ NIE POWTÓRZYŁO? Ale to wychodzi. :cry:

Owa osoba nie jest w stanie się przerzucić na konstruktywne podejście do kwestii naszych błędnych postaw i decyzji, tylko wciąż operuje na wypominaniu win - przeszłych i teraźniejszych, stwierdzonych i domniemanych. Nie umiem tej osoby nijak wytrącić z owej "winocentryczności".

Oczywiście też nie chcę być tu zrozumiany jako ktoś, kto głosi tezę o w ogóle usunięciu idei winy z tej układanki w duchowość i świadomość. Nie, to nie tak jest. Uznaję, iż winy się pojawiają, a także, że należy się w jakiś sposób z nich rozliczać. Tylko, że akurat wśród sposobów rozliczania się z winami widzę też miejsce na:
1. Kwestię ustalenia GRANIC owej winy (a nie tylko stwierdzanie w kółko "wina wystąpiła", "wina wystąpiła", "wina wystąpiła"...)
2. Kwestię potencjalnego odkupienia, przebaczenia
3. Zagadnienie zadośćuczynienia pokrzywdzonym
4. Wypracowanie strategii, aby na przyszłość złe postawy się nie ujawniały!

Tymczasem, jak obserwuję typowe postawy winocentryczne, to jakoś nie bardzo widzę w nich miejsce na te moje punkty z listy od 1 do 4. Bo całość energii idzie w win stwierdzanie, wypominanie. Nawet przyznam, że katolickie modlitwy przebłagalne postrzegam jako "przegięte" w stronę kajania się, przyznawania, samooskarżania, przy jednoczesnym praktycznie pominięciu zagadnienia "co robić, aby w przyszłości działać lepiej?".
Doba ma 24 godziny, a nie więcej. Jeśli się całość czasu i energii poświęca na win stwierdzanie, wypominanie i kajanie się, to siłą rzeczy nie zostanie owa energia przeznaczona na całkiem solidny pakiet problemów do rozwiązania, a dotyczących tego, jako w przyszłości uniknąć tego bycia wmanewrowanym przez życie w toksyczne zachowania, reakcje, postawy.
Ja bym chyba wolał, aby ci, co dziś są tak masywnie zajęcie ciągłym stwierdzaniem, że wina jest, że tak bardzo ona jest, albo że jest taka wielka, albo że tak mocno ona kogoś tam kala, przekierowali choć trochę swojej energii na np.:
- Przeanalizowanie kiedy dochodzi do tych negatywnych czynów
- Przyjrzenie się, w którym momencie może mieliśmy szansę zablokować jakieś odruchowe nasze reakcje, z których złe czyny się wzięły
- Przemyślenie potencjalnych zmian w życiu, które by jakoś pomogły zablokować pojawianie się złych postaw w przyszłości.
- Może w pewnych sytuacjach porozmawianie szczere z tymi, którzy nas prowokują do złego
- Może wymyślenie jakiejś terapii dla siebie - szczególnie wtedy, gdy widzimy, że powtarzalnie pakujemy się wciąż w te same złe sytuacje (tu bowiem zapewne jest jakiś nawyk, jakiś brak kontroli nad swoim życiem).
- Może porozmawianie z ludźmi, którzy mogliby nam pomóc w naprawie swojego życia, swoich relacji z ludźmi.
Bo obawiam się, że od samego stwierdzania w kółko tego, jak to wina jest, jako to bardzo jest, jak to jest okropna i wredna, prędzej nasza umysłowość popadnie w nawyk samego tego stwierdzania, niż pojawi się impuls w stronę zmiany złych postaw. Może, zamiast skupiać się na fakcie zaistnienia win, lepiej byłoby większość energii mentalnej wydatkować na zapobieganie podobnym złym sytuacjom w przyszłości?...

Michał Dyszyński

I jeszcze jedno sobie myślę w tym kontekście: czy w ogóle ktoś, kto tylko swoje winy stwierdzał, zgadzał się, że one występowały, kajał się, a praktycznie nigdy nic z tym nie zrobił, zasługuje na przebaczenie, usprawiedliwienie?...

Bo przecież można też uznać, iż jeśli dana osoba nic nie robi z tym złem, które wciąż produkuje, to jej kajanie się jest po prostu nieszczere, jest oszustwem. Może taka osoba po prostu uznała, iż zasadą jest, że robimy zło, a potem się z tego tytułu kajamy i wszystko wtedy jest ok., że to o to właśnie chodzi, aby powtarzać ten schemat czynienia zła, a potem się trochę pooskarżania i "sprawę mamy załatwioną". Czy jeśli ktoś nic nie robi z tym złem, które powtarzalnie czyni, to w ogóle jego skruchę można uznać za szczerą i spełnioną?...
- Ja bym się raczej skłaniał ku ocenie, iż to jest skrucha wadliwa, nieskuteczna względem celu usprawiedliwienia, odkupienia win.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński