ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od lat frapuje mnie jedno - to, że ludzie gremialnie nie dostrzegają paradoksu swoich intencji, działań w kontekście wzajemnego przekonywania się. Ludzie przekonują się nawzajem do tez, których sami nie rozumieją, a wręcz przekonywanemu utrudniają zrozumienie.
Choć może... tak głębiej patrząc na sprawę ma to swój, nieco przewrotny sens. Bowiem przekonywanie kogoś do czegoś co jest logiczne, uzasadnione najczęściej bywa zbędne - wszak wtedy widać, że owo coś sensowne jest, więc nie ma do czego przekonywać. Czyli włączenie samego przekonywania (rozumianego jako formę presji, ciągnięcia rozumowań na siłę w stronę zadaną przez jakąś ideę) robi się potrzebne nie wtedy, gdy mamy sprawę właściwie rozstrzygniętą, lecz wtedy gdy właśnie jest ona niejasna. I im bardziej sprawa jest niejasna, tym większą rolę pełni przekonywanie do niej.

Tu jednak można zadać pytanie: ale czym właściwie jest owo "przekonywanie", jeśli zarówno przekonujący, jak i przekonywany nie wiedzą DO CZEGO przekonywanie się odbywa. Ściślej - najczęściej jest tak, że "coś" do czego się przekonuje NAZWĘ posiada, nawet jakieś szczątkowe właściwości posiada. Więc o tej nazwie, o tych właściwościach - niejasnych, "pływających" - da się różne frazy słowne komponować. Czyli w ogóle czynność przekonywania da się prowadzić. Nie da się tylko przedstawić SPÓJNEJ koncepcji.

Aby całe zagadnienie opisać, trzeba tu pozbyć się pewnej iluzji - iluzji, że człowiek jest istotą przede wszystkim racjonalnie, logicznie myśląca. Otóż, niestety (dla pewnych okoliczności może nawet i "stety") tak nie jest - człowiek jest bardziej istotą emocjonalną niż logiczną, on myśli na pierwszym miejscu emocjami i intuicją, tylko TROCHĘ WŁĄCZAJĄC ROZUM w różne miejsca ciągów przetwarzania emocjonalno - intuicyjnego. Człowiek tylko najczęściej roi sobie, że jest "logiczny", że ma wyraźne cele, że działa skutecznie stosując prawa przyczyn i skutków. Prawda o rozumowaniu ludzkości jest taka, że bardzo nieliczni ludzie mają na tyle zdolność autorefleksji i świadomość mechanizmów myślenia, aby móc sformułować w miarę jasną odpowiedź na to, PO CO W OGÓLE robią to, czy tamto, jakie CELE ŻYCIOWE osiągają. Rzeczywistość ludzkich działań jest bardziej przyziemna - ludzie funkcjonują mentalnie w ramach niewoli ewolucyjnie nakreślonych celów.

Najczęściej owym celem jest rywalizowanie i zdobywanie pozycji w grupie. Przekonywanie kogoś jest środkiem do tego celu. Cel zaś jest "sam w sobie", nie ma właściwie najczęściej jakiegoś wyższego od siebie powodu. Ludzie przekonują innych zatem najczęściej po to, aby CZUĆ SPRAWCZOŚĆ PRZEKONYWANIA, aby chwytać te małe satysfakcje, związane ze zdolnością do przymuszenia kolejnej osoby do zmiany zachowań, planów. Lubimy czuć nasz wpływ na ludzi.

To, że przekonujemy innych (najczęściej, albo w głównej mierze) dla samego poczucia wywierania wpływu wyjaśnia w znacznym stopniu, dlaczego ci, co dużo innych przekonują zwykle nawet nie mają większego pojęcia o tym, do czego przekonują. To przecież nie jest im do niczego potrzebne - tu wystarczy cokolwiek. Ten "cokolwiek" to jakaś nazwa na to, co miałoby być "bardzo ważne", jakieś powiązanie z czymś, jakieś poboczne wskazanie na właściwości. I to wcale nie musi być logiczne, uporządkowane, sensowne. Wręcz...
... nie za dobrze byłoby dla osoby przekonującej kogoś z ukrytym celem odczuwania własnej sprawczości, aby to, do czego ona przekonuje, okazało się logiczne i ścisłe. Bo gdyby takim było, a ktoś by to zrozumiał, to by...
popsuł całą zabawę! Tu nie chodzi bowiem o to, aby owo przekonanie kogoś się dokonało, ale o to, aby ciągle móc się zajmować tą swoją presją/wpływem na kogoś.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Przekonujący do czegoś, czego sam nie rozumie w istocie przekonuje do jakichś swoich chaotycznych intuicji. Druga strona może postrzegać, że te intuicje są sprzeczne, nie dadzą się skonsolidować w spójną całość, ale trudno jest to wykazać osobie, która swoje intuicje traktuje jako nadrzędne, nie próbując ich analizować logicznie, czyli w efekcie nie dostrzegając tej niemożliwości ich zrealizowania.

Mam w moim życiu dość wyrazisty skrajny przykład takiej sytuacji, gdy pewna osoba, dotknięta chorobą Alzheimera, nie będąc w stanie umysłem w ogóle śledzić zależności w tym, czego się domaga, upiera się przy realizacji rzeczy niespełnialnych realnie. I nie da się tej osobie wytłumaczyć na przykład tego, że ludzi, z którymi ona pragnie się spotkać już nie ma, że miejsca, do których pragnie dotrzeć już są zupełnie inne, niż ona sobie wspomina. Pragnień owej osoby zwyczajnie nie da się zaspokoić, jej frustracji z tytułu ich niezrealizowania nie ma jak przerwać.

Ale w bardzo podobny sposób wmanewrowane w oczekiwanie czegoś niemożliwego, choć już nie w tak skrajnej postaci będą osoby, które w mniejszym stopniu mają zaburzoną zdolność do logicznego rozumowania i oceny okoliczności. Znam ludzi, formalnie zdrowych mentalnie, ale jednak upierających się "na zabój" przy jakichś swoich wizjach świata, które to wizje są też nierealizowalne, bo zawierają wewnętrzne sprzeczności.
Ci ludzie będą przekonywać świat i ludzi, jak to niezbędne jest to, aby zrealizowano tę ich wizję, ale nie dociera do nich niemożliwość owych oczekiwań. Ludzie tego rodzaju, NIE POTRAFIĄCY OCENIĆ I UWZGLĘDNIĆ SPÓJNOŚCI W ICH CELACH, są skazani na frustrację, na nieusuwalną niemożliwość zaspokojenia swoich oczekiwań.

Można by w tym kontekście doszukiwać się nawet idei grzechu pierworodnego - czyli takiej nieusuwalnej właściwości natury ludzkiej, która wynika z jednej strony z potrzeby dekretowania wartości czegoś (uznanie za "dobre", słuszne, czyli odpowiednik spożywania owocu z drzewa wiedzy o tym, co dobre, a co złe), lecz z drugiej strony nie jest wystarczająco wewnętrznie "ogarnięta", aby owe uznania za słuszne zostały przefiltrowane pod kątem logicznej, czy praktycznej możliwości ich zrealizowania. Tacy ludzie będą zatem pragnąć rzeczy sprzecznych, nierealizowalnych. A gdy owe pragnienia będą brały wyraźnie górą nad możliwością wyperswadowania im, iż niemożliwe do zrealizowania jest to, czego chcą, to taki człowiek będzie pragnął zawsze na próżno, zawsze w frustracji. W skrajnych przypadkach owo pragnienie przyjmie postać niszczącą dla danej osoby, generującą stałe cierpienie, aż do chęci samounicestwienia, aż do uznania całego tego układu ja - świat za wadliwy, za godny zakończenia - śmierci.
Niesprzeczność i realizowalność pragnień, które się ma można z drugiej strony uznać za formę zbawienia, za możliwość funkcjonowania w królestwie, gdzie szczęście jest realną opcją.
Przez całe życie uczymy się oceny różnych sytuacji i siebie w ich kontekście. Zdolność do akceptowania tego, co nieuchronne, dostosowania się w pewnym minimalnym stopniu do wymogów logiki i praw świata jest warunkiem niezbędnym spełnienia, szczęścia. Bez tego świadomość sama się skazuje na formę piekła - niespełnienia, które wynika nie tyle z jakiejś formy zesłania kary na daną osobę, lecz z samego tego faktu, że nie jest w stanie ona dogadać się sama ze sobą, ze swoimi pragnieniami, celami, odczuwaniem rzeczywistości, rozumieniem jej.

Michał Dyszyński

Osobiście zauważyłem dość paradoksalną zależność w przekonywaniu innych ludzi do swoich racji:
Im mniej ktoś jest w stanie podać spójne wytłumaczenie dla tych idei, do których przekonuje innych, im bardziej im de facto nie rozumie, tym silniej upiera się przy narzucaniu ich innym ludziom, czyli przy tym, aby formalnie owe idee zostały przyjęte.

Z kolei ktoś mający precyzyjną wizję rozumową dla racji, które uznaje, zwykle poprzestaje na przedstawieniu swoich uzasadnień, jednak rzadko stosuje presję osobową, nacisk mentalny, manipulowanie emocjami i rozpoznaniami tych, którym swoje przekonania tłumaczy.

Dlaczego tak jest?
W moim przekonaniu da się to wytłumaczyć tym, jak owe dwie grupy ludzi w ogóle traktują ideę prawdy. Chodzi o traktowanie jej gdzieś na głęboko intuicyjnym, nawet emocjonalnym poziomie. Chodzi o to, w co wierzymy:
- w prawdę obiektywną, rozumianą jako spełnienia się czegoś NIEZALEŻNIE OD INTENCJI I CHĘCI osób, które to spełnianie oceniają, albo i opisują w grupie innych ludzi.
- w prawdę stawiającą na pierwszym miejscu PRZEKONANIE, A NAWET WYMUSZENIE ZGODY na nazywanie danych przekonań w zadany sposób ze strony reszty ludzi.
Ci, co rozumieją idee modelowo, są spełnieni w większości w tym rozumieniu, oni wierzą, że nie ma wielkiego znaczenia dla sprawy, czy ktoś się z prawdą (która przecież jest obiektywnie) zgodzi, czy też nie zgodzi. To jest problem zgadzającego się, a nie zagadnienie w zakresie samej tej prawdy.
Z kolei ci, którzy samo zagadnienie widzą głównie przez pryzmat przekonywania i wymuszania zgodności w społeczności, będą "mniej się przykładali" do konstruowania spójnego opisu modelowego. Nie będą mieli do prawdy obiektywnej serca, bo ta prawda obiektywna będzie u nich niżej w hierarchii mentalnej, niż samo przekonywanie, nawet naciskanie, manipulowanie, aby "się z nimi zgodzono".

Tak więc opisywana postawa ma swoje korzenie gdzieś w głębi podstawowego epistemicznego wyboru każdego z nas, związanego z dylematem czy prawdą nazwiemy raczej to, do czego wyznawania udało się zmusić dużą grupę ludzi, czy prawdą raczej będzie to, co spełnia niezależne od osobowej intencji i presji OBIEKTYWNE REGUŁY.

Semele

Jest bardzo głupie...😊😉🙂

Michał Dyszyński

Semele

Przekonywanie kogoś do czegoś czego się samemu nie rozumie.

To chyba oczywiste. 🤔

Semele

Może to da Tobie do myślenia.

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Semele

Co myslisz o tych, ktorzy przekonują do nawrocenia się. Robią to w różny sposób, na przyklad strasząc piekłem.

Michał Dyszyński

Semele

Myślę, że taka sytuacja wynika z tego, że teiści uważają ateistów za osoby niemoralne czyli takie, które chcą czynić i czynią zło.
Chcą je ratować.
Ty Michał gdy byłeś ateistą to byłeś bardzo amoralny i nieuduchowiony oraz krzywdziełeś ludzi?

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Nie ma człowieka, który czegoś się nie boi.

Podobnie jak Marian Przełęcki myślę:
Cytat:

Nie trzeba odwoływać się w tym celu do żadnych źródeł nadprzyrodzonych (co więcej, odwoływanie się do nich zakłada już naszą przyrodzoną zdolność moralnego sądzenia). Przyznać trzeba, że nasza intuicja moralna nie jest niezawodna, że człowiek stopniowo tylko dochodzi do moralnej prawdy — zarówno w swej historii indywidualnej, jak i gatunkowej. Nie zgadzam się jednak z nihilistycznymi konkluzjami Nietzschego czy Dostojewskiego. „Śmierć Boga" nie musi wcale pociągać moralnego nihilizmu, jak to przekonująco okazują krytycy głośnej książki Leszka Kołakowskiego. Nie sądzę w szczególności, aby źródłem moralności miała być «bojaźń Boża». Myślę, że jest nim ludzka zdolność do współczucia. Człowiek postępuje moralnie dobrze nie dlatego, że boi się przekroczenia religijnego «tabu», ale dlatego, że jest zdolny do litości. Zgadzam się z tymi, którzy najdoskonalszy wyraz owej «etyki litości" upatrują w Kazaniu na Górze. (Dodam, iż na moją świadomość moralną pewien wpływ wywarł również Lew Tołstoj, którego myśl była wielkim przeżyciem mojej młodości.) Ta — „ewangeliczna w treści, a laicka w formie" — idea moralna nie opiera się na żadnych przesłankach religijnych. Jedyną jej podstawą są "oczywistości serca». I nie ma w tym, jak sądzę, żadnej niekonsekwencji.

Zbytnim uproszczeniem byłoby jednak twierdzenie, że mój intelektualny stosunek do świata pozbawiony jest całkowicie wymiaru metafizycznego. Na określenie takie bowiem zasługują pewne poczucia, jakie — mniej lub bardziej wyraźnie — skłonny jestem żywić wobec świata jako całości. Bardzo trudno uchwycić ich notorycznie niejasny sens. Dominuje w nich poczucie niepojętości świata czy — mówiąc bardziej górnolotnie — tajemnicy Istnienia. W pewnych tego rodzaju przeżyciach świat realny zdaje się jawić jako «zasłona Mai» przesłaniająca właściwą istotę bytu, jako znak jakiejś rzeczywistości innej. „Alles Vergängliche ist nur ein Gleichnis" —jak głosi chorus mysticus w końcowej scenie Fausta. Przy całej swej nieokreśloności to poczucie tajemnicy istnienia ma doniosłą wagę egzystencjalną. Jest czymś, co nie pozwala na definitywny osąd świata, na jego potępienie — mimo całego zawartego w nim zła i cierpienia. Skłania do patrzenia na świat jako na wielkie, choć niepojęte misterium.

Dyskurs

Semele

Wybralabys się ze mną Dyskurs do tego klasztoru, który poleca Hill.
Poleca go aby zbadać na czym polegają egzorcyzmy.

Może wybierzemy się tam razem. Hill ja i Ty.

Może ktoś zechce do nas dołączyć. Nawet niech to będzie facet.

Piszę serio. Chętnie bym Ciebie poznała tak w realu i Hill też.

Czy planujesz przyjazd do Polski kiedyś?

Hill

Semele tłumaczyłam Ci, że mnie mąż nie puści na spotkania z obcymi ludźmi z internetu ;-P

Nie musisz jechać do Sióstr od aniołów, możesz tam zadzwonić i zapytać, jeśli temat Cię interesuje. Negujesz różne takie zjawiska nadprzyrodzone, opętania itp., bez wcześniejszego zainteresowania nimi.

O s. Wandzie Boniszewskiej - stygmatyczce powstał film, siostry mają całą dokumentację o niej.

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Część Dyskurs

Dawno Cię tu nie było. Ale miło "Cię widzieć" po czasie nie bywania.