ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W dyskusjach z częścią ludzi nie da się rozmawiać normalnie o sprawie, tylko trzeba dodatkowo "zapłacić" wykazywaniem się w rywalizacji. Atawistycznie reagujący ludzie mają wielki problem z ustalaniem czegokolwiek, jeśli wcześniej nie będzie określone czy to on jest w tej dyskusji wyżej, czy niżej, czyli "kto - kogo?". Atawistycznie rywalizacyjnie reagujący dyskutant nie będzie w stanie skupić się na przedmiocie dyskusji - np. jeśli dyskusja jest o dojrzewaniu gruszek, to rozmowie o dojrzewaniu gruszek - ale szybko zacznie poruszać kwestie typu:
- czy ty jesteś tu lepszy, czy gorszy?
- kto tu jest autorytetem?
- kto tu ma może jakąś winę?
- a w ogóle to, że nasi są lepsi niż obcy
itp. itd.
Jak się rozmawia z atawistycznymi, to trzeba "zapłacić" dodatkowym wysiłkiem, poświęconym ustalaniu kwestii zupełnie nieistotnych dla sprawy, choć bardzo istotnych, wręcz żywotnie niezbędnych psychice atawistycznego - czy to on wygrywa, czy może przegrywa, kto tu ma większe prawa się wywyższyć...
To nie jest kwestia inteligencji, tylko ogólnej mentalnej dojrzałości. Atawistyczny może być inteligentną, oczytaną osobą. Czasem nawet ma dojrzałe poglądy w kwestiach "technicznych", tylko w dyskusji jest ciągle tym, który nie da rady, jeśli ustali tych kwestii rywalizacyjnych, tych związanych z nieodpartą potrzebą walki o wywyższenie i dominację.
Więc dyskutując z atawistycznym, trzeba się uzbroić w cierpliwość, mieć nastawienie jak podczas oglądania TV, gdzie pojawiają się przerwy reklamowe. Czas reklamowy trzeba odpękać, a i ten czas i energię poświęconą na ustalanie hierarchii znaczenia z atawistycznym dyskutantem też trzeba odpękać, jeśli w ogóle chce się z nim dyskutować.

Michał Dyszyński

Trudno jest widzę dyskutować w obszarze SAMYCH POGLĄDÓW, bez mieszania do tego sporu personalnego.
Pewnie dlatego są też fora całkowicie anonimowe, na których w ogóle nie wiadomo, kto jest kim, a jedynie przedstawia się tezy i argumentacje do nich. Wygląda to na dobry pomysł, aby nie zaśmiecać dyskusji atawistycznymi sporami osobistymi.

Semele

Czy potrzeba rywalizacji jest atawizmem?

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał, nie wiem czy będzie ci się chciało, ale czy możesz ocenić dyskusję pomiędzy osobami o nicku "kruknagrobny" i "bruced" (wprowadzenie można pominąć i od razu trochę przejechać w dół strony) i powiedzieć mi, czy osoba właśnie o nicku "kruknagrobny" przejawia atawistyczną rywalizację? Czy to jest właśnie to?

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Dziękuję za odpowiedzi, za tak ciekawe rozwinięcie tematu. :szacunek:

Jestem ciekaw dokąd to wszystko zmierza. Zaczęło się od zwierzęcych przodków mocno kierowanych biologia, instynktami, a skończy się..
Nie wiadomo.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Katolikus

Bardzo ciekawa analiza.

Pozwól, że pozwolę sobie na chwilę na nieco bardziej osobistą refleksję w twoim temacie.
Bardzo dobrze wspominam to krótkie spotkanie w Warszawie z tobą, Wujem i innymi osobami. Na co dzień mam za dużo styczności z ludźmi, których najbardziej, co interesuje to jakieś głupie, często wulgarne tematy, żarty i tylko od czasu do czasu jakieś poważniejsze tematy. Spotkanie was było dla mnie jakiegoś rodzaju szokiem, ja tym spotkaniem się faktycznie zachwyciłem. Już samo słuchanie waszych rozmów, które były (z mojego punktu widzenia) na poziomie, ale też i na luzie, to miałem wrażenie, że całkowicie zmieniłem klimat. Spotkanie ciekawych osobowości, o różnych dobrze przemyślanych światopoglądach to było dla mnie coś nowego i wspaniałego. Dla was to pewnie normalka, ale dla mnie nie.
Ale też staram się doceniać to środowisko ludzi, w którym sam najczęściej przebywam, to są naprawdę w porządku ludzie, ale ich umysły - z mojego punktu widzenia - przesycone są w dużej mierze (nie jakoś na 100%, ale właśnie w dużej mierze) niepoważnymi, głupkowatymi, a nawet czasem mam wrażenie, że dziecinnymi tematami.
Ale doceniam to, bo mam okazję obserwować i jest to okazja dla mnie do zastanowienia się nad ludzkimi zachowaniami.

A wiele z tego, co ty opisujesz na swoim blogu (i nie tylko) jeśli chodzi o ludzki sposób myślenia, zachowania, dostrzegam i w sobie i w innych ludziach.

Mam wrażenie, że u wielu ludzi - na różny sposób wyrażana - jest ta tendencja do budowania obrazu siebie jako tego, który rządzi, jest ważny i lepszy..
Niedawno było u mnie w pracy spotkanie z behapowcem, który w dość takiej swobodnej, na luzie formie wyjaśniał nam pracownikom różne przepisy i zasady. Można było z nim dyskutować, zadawać pytania. I najbardziej aktywny był ten mój znajomy. Co któreś słowo wcinał się behapowcowi by przyznać mu rację, albo dokończyć zdanie zanim to zrobi jeszcze prowadzący, albo udowodnić, że on to wszystko rozumie. Mogłem sobie to wszystko poobserwować. Na własnych oczach obserwowałem jak przez człowieka przemawiają jakieś atawizmy, instynkty.

Jest taki typ ludzi, którzy czują się chyba źle jeśli w ich otoczeniu pojawia się ktoś od nich lepszy, albo ma coś lepszego (np. samochód, telefon). Niektórzy ludzie lubią trochę przesadnie udowadniać innym jacy to oni są bystrzy, wygadani, obeznani w tym czy owym.

Niesamowite jest to jak bardzo w codzienności w naszych zachowaniach, myśleniu i relacjach działają jakieś algorytmy ukształtowane milionami lat ewolucji. Kiedyś nie miałem tej świadomości, jak bardzo w nasze zachowania mocno uwikłana jest biologia, geny, instynkty.
I chyba na ogół ludzie nie mają tej świadomości.

Michał Dyszyński

Katolikus

A mógłbyś mi powiedzieć, czy chęć odwetu, która przejawiają się w emocjach człowieka też jest dziedzictwem tego, że wyrastamy ze świata zwierzęcego?
Czasem jest tak, że ktoś, tak zwyczajnie w codziennym życiu, komuś zrobi nawet jakąś przykrość, albo ośmieszy przed innymi i ta osoba czuje w emocjach, że musi się odegrać, zemścić, odpłacić. Najczęściej jest to chyba uzasadniane w ten sposób, że trzeba się szanować, a nie pozwolić, aby ktoś nami rządził, wchodził nam na głowę, a więc trzeba drugiej stronie pokazać swoje ja i mu odpłacić jakąś dla niego przykrością.

Co o tym myślisz? Kolejny atawizm? Słabość czy dowód siły?

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński