ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chciałbym aby standardem odpowiedzi na moim blogu było odpowiadanie w dziale http://www.sfinia.fora.pl/komentarze-kretowisko-blogosfera,94/. Nie otwieram, póki co tematów, bo wyczuwam wciąż zagrożenie ze strony osób, które dyskutują w stylu mocno trolerskim, albo piszą mocno niezgodnie z moimi oczekiwaniami - np. bardzo odchodząc od tematu.

Temat nie na temat
Aby zaś całkiem nie zamykać bloga zakładam też "temat nie na temat". W nim nie oczekuję jakiejś znaczącej dyscypliny pisania, odpowiadania. W tym miejscu raczej nie zamierzam "się czepiać". Ale prosiłbym też o unikanie wulgaryzmów, czy bardzo napastliwego tonu dyskusji.

Dojrzewam ostatecznie do w większości zamkniętej formy mojego bloga
Jednak chyba chciałbym tego bloga, w tej części, gdzie prowadzę swoje główne filozoficzne rozważania, prowadzić w sposób dający mi maksymalną kontrolę nad treścią. Uświadomiły mi to te wpisy części kolegów, które były albo bardzo luźne, albo rozszerzające temat.
Z drugiej strony oczywiście jestem zainteresowany komentowaniem tego, co jest treścią dyskusji, rozważań. Problem w tym, że ostateczna wersja treści moich rozważań jest planowana jako MAKSYMALNIE ZWIĘZŁA merytorycznie. Oznacza to, że chyba w ogóle nie chcę w niej (piszę o ostatecznej wersji!) jakichkolwiek uwag pobocznych - szczególnie takich w stylu "głupio napisane", ale też i "mądrze napisane", albo "podobało mi się", albo "wczoraj doszedłem do wniosku, że z tym tematem jest jak z moją ciocią klocią...", jak też nawet słusznych myśli, ale ostatecznie tyczących się innych zagadnień (wtedy warto wydzielić je do zupełnie osobnego wątku).

Rozwiązanie jest następujące:
- dyskusja powinna się toczyć POZA GŁÓWNYM SFORMUŁOWANIEM TEMATU, gdzieś z boku.
Do głównego tematu powinny trafiać wyłącznie TREŚCI SKONDENSOWANE I MERYTORYCZNIE PRZEFILTROWANE pod katem ciągnięcia meritum sprawy.
Oczywiście nie wiadomo z góry, czy czyjaś uwaga nie rozwinie się - w ramach dyskusji - w kluczowe spostrzeżenie dotyczące tematu. Dlatego nie jest moją intencją ograniczanie samej dyskusji. Ona powinna toczyć się w warunkach swobody szukania koncepcji. Ale też te wszystkie "próby i błędy" nie powinny zaśmiecać głównego wątku. Bo nie wszystko co się tam wypisuje w toku szukania tej właściwej myśli ostatecznie jest warte poświęcania uwagi nowych słuchaczy.
Dlatego chciałbym dyskusję o jakichś sprawach z moich wątków prowadzić POZA TYMI WĄTKAMI. To, co z owych dyskusjach okaże się konkluzją, co będzie zwięzłe treściowo, PO WSTĘPNEJ REDAKCJI, przenosiłbym do zasadniczego tematu.
Ostatecznie chodzi o to, aby ktoś pragnący szybko dojść do sedna rozważań nie musiał przebijać się przez elementy niemerytoryczne - np. wzajemne przepychanki dyskutantów, luźne skojarzenia, poboczne myśli. Mnie takie elementy zniechęcają do lektury, nieraz przez nie porzucam czytanie jakiegoś tematu, bo po prostu nie są dla mnie interesujące.

Michał Dyszyński

Spróbuję skupić się bardziej na blogowej części mojej sfinskiej FILOZOFICZNEJ pisaniny. Powody są w tym poście:

Michał Dyszyński

Takie małe moje dyskusyjne credo: Dyskutantów, dla których upór przy swoim jest pierwszą zasadą dyskusji, po których wszelkie argumenty spływają, bez względu na ich moc i rangę, traktuję jako epistemicznych mięczaków.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Uważam, że obowiązkiem intelektualnym dyskutanta jest DOCIEKANIE TAKŻE TRUDNYCH ASPEKTÓW SPRAWY. I chodzi o trudność nie tylko dla oponenta, ale dla siebie.
Z dyskutantami dyskutującymi na zasadzie "rozmawiamy wyłącznie o Twoich błędach i problemach, a o moich nie ma mowy" będę często po prostu kończył dyskusję. Nie akceptuję takiej postawy dwulicowości, cwaniaczenie poprzez stawianie spraw na zasadzie: będę się wyłącznie czepiał oponenta, a o niejasnościach czy problemach swoich przekonań dyskutować nie zamierzam. Taka nieuczciwa postawa wg mnie kwalifikuje dyskutanta do jakiejś formy dyskusyjnego bana, czy plonka.

Michał Dyszyński

Rozsądku i zdolności odsiewania manipulacji od sensownej argumentacji oczekuję nie tylko od moich bezpośrednich partnerów w dyskusji, ale też i od obserwatorów.
Z góry zastrzegam, iż nie zamierzam bronić swojego stanowiska na zasadzie "mój post negujący to, co napisał oponent, będzie zawsze na wierzchu", albo "nieustępliwie prostuję te głupie nadinterpretacje, jakie jakiś debil o mnie wypisuje". Nie!

Stoję na stanowisku, że debili, manipulujących cwaniaczków, każdy powinien się uczyć rozpoznawać samodzielnie. Będę sugerował jak takie manipulacje rozpoznawać, część z nich jawnie pokażę, ale na pewno nie wszystkie. Każdy ma swój rozum. Ja nie będę myślał za kogoś, podobnie jak ktoś nie myśli przecież za mnie.
Jeśli ktoś by oczekiwał, iż pomogę mu odsiewaniu bzdur od sensów za pomocą kreowania się na jakiegoś zwycięzcę, to się grubo myli. Zwycięstwo w dyskusji, nawet dominacja w dyskusji to śliska idea. Tak właściwie to chyba nie bardzo wiadomo, kto w dyskusji wygrywa, kto jest lepszy. A już ja wzgardziłbym samym sobą, gdybym miał "wygrywać dyskusje" na tej zasadzie bardziej się na moich oponentów wydzieram, czy byłbym bardziej upierdliwy jako oponent. Pod tym względem wręcz nakazuję sobie być przegranym.

Wartości intelektualne i przemoc mentalna nie są dobraną parą!
Wręcz jest odwrotnie - mądrość, prawda wolą łagodność, nienamolność, a nie okazywanie przemocy. Więc pozwolę sobie nieraz ostentacyjnie przegrać w tych sytuacjach, gdy widzę, że dyskusja zbytnio zabrnęła w postawy rywalizacyjne, w pokrzykiwanie na siebie, złoszczenie się. Jeśli tak jest, to odstępuję i przegrywa. Z zasady w takiej sytuacji przegrywam. I oczekiwałbym od mądrego obserwatora, że będzie w stanie odróżnić taki rodzaj przegranej od poddania dyskusji w sensie intelektualnym. Bo sam właściwie uznaję przeciwną zasadę - wg mnie intelektualnie przegrywa ten, kto się zbytnio zapędzie w przemocowe, upierdliwe, napastliwe traktowanie argumentacji. Ja traktuję tu "to prawdziwe zwycięstwo" na zasadzie: przegrał w rozumie ten, kto pierwszy odstąpił od siły argumentacji i posunął się do próby stosowania argumentu siły.