ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W innym wątku popełnił mi się tekst na temat tego, jaką krytykę uznaję za zasadną i uczciwą. Ponieważ tam w ogóle tematem głównym jest co innego, a do tego pewnie zostaną owe uwagi przykryte masą uwag nie na temat samej krytyki, to wrzucam te moje uwagi na bloga (z poprawką literówek). Chcę też odpiąć owe uwagi od polemik, walk personalnych, więc pominę kwestie mające znaczenie personalne.

Michał Dyszyński

Pociągnę trochę temat krytyki, w kontekście jej odbioru emocjonalnego. Zadam więc (samemu sobie) pytanie: czy jestem całkiem emocjonalnie odporny na krytykę?
- Nie byłbym szczery, gdybym tu twardo zadeklarował, że "wcale mi na odbiorze mojej osoby przez ludzi nie zależy, więc jestem w 100% odporny na krytykę". Nie - to byłby fałsz. Właściwie to zawsze gdy jestem odbierany negatywnie jakąś formę ukłucia odczuję; jakiś zawód, że oto nie udało mi się być dla kogoś na tyle wartościowym, atrakcyjnym człowiekiem, że chciałby to wyrazić pozytywnie, a że wręcz odbiera mnie negatywnie. Jest tu podejrzenie, że coś może mi się nie udało, coś zawaliłem, nie jestem taki, jakim - w idealnym obrazie mnie - chciałbym być... I nie będę tu nikogo czarował, że jest inaczej.

Ale też uważam, iż to ukłucie jest czymś naturalnym, jest wprost związane z tym, że jednak chciałbym mieć pozytywne relacje emocjonalne z ludźmi, chciałbym aby to czym dla nich jestem dało się ocenić jako dobre i im miłe, czy czasem wartościowe intelektualnie. Nie ganię się za ten odruch przykrości.
Z drugiej strony jednak wydaje mi się, że na tyle już okrzepłem wewnętrznie, iż takie krytyki mnie, nie zmieniają się w jakąś emocjonalną katastrofę, po prostu są do opanowania. Wiem, że raczej intencje mam dobre (na ile oczywiście umiem to zdiagnozować swoim niedoskonałym umysłem), wiem że zwykle dopełniłem jakichś tam najważniejszych rygorów uczciwości. Po prostu STARAŁEM SIĘ. A ze staraniem się (czego by ono nie dotyczyło) ogólnie jest ten problem, że raz się uda, a raz nie.
To poczucie, że jednak nie oszukiwałem, że miałem dobre intencje i przynajmniej próbowałem jednak iść w dobrą stronę, daje mi też rodzaj TARCZY PRZED KRYTYKĄ SZCZEGÓLNIE ZJADLIWĄ. To właśnie powoduje, że TRUDNO JEST MNIE TRAFIĆ W CZUŁY PUNKT.

Dlaczego raczej trudno jest mnie trafić w czuły punkt?
- Powód jest jeden główny: bo dużo przemyśliwałem na ten temat, bo związane z moją samooceną sprawy MAM POUKŁADANE. W poście wyżej dałem linka do swoich refleksji o (moim) narcyzmie. I w treści posta jest też rozwinięcie tematu. Nie da się mnie zaskoczyć znienacka zarzutem narcyzmu, nie da się zgnębić (przynajmniej nie mocno) mnie zarzutami o to, że się jakoś lansuję, że to co robię, robię dla samego poklasku. Bo WCZEŚNIEJ sobie ten problem dziesiątki razy stawiałem przed oczy!
Wcześniej analizowałem, wypracowywałem sobie mechanizmy oceny, w których jakoś uczciwość byłaby uwzględniona. Brałem (tak uczciwie jak potrafiłem) ZA I PRZECIW temu, że zależy mi na wypromowaniu siebie w pierwszej kolejności, a nie że piszę z dobrymi intencjami. Stawiam sobie liczne pytania: po czym poznaję (ogólnie) osobowość lansującą, a po czym tę "zdrową", potem starałem się przypasować do tego ogólnego wzorca, egzaminując własne odczucia, sytuacje pod kątem czy spełniają raczej wzorzec lansującego się, czy zrównoważonego dyskutanta. I wiem, że różnie bywało - czasem stawiałem sobie różnego rodzaju zarzuty, czasem się usprawiedliwiałem. Ostatecznie jakiegoś tam osądu dokonałem, to co szczególnie negatywnie o mnie mogło świadczyć (w moich oczach) starałem się wyeliminować z moich postaw i emocji. Dziś uważam, że w tym względzie wiem na czym stoję, wiem kim jestem. Jeśli zatem ktoś mi tu zarzuty stawia, to oczekiwałbym, że - jeślibym miał te zarzuty przyjąć - przedstawi coś więcej, niż luźno rzuconą opinię, czy innego rodzaju takie z kapelusza brane przekonanie, iż według niego to jestem taki, czy owaki. Oczekuję wtedy twardej MERYTORYCZNEJ, INTELEKTUALNEJ dyskusji, w której krytykant przedstawi mi naprawdę dobrze przemyślane argumenty, dlaczego to według niego moje intencje raczej były godne skrytykowania, a moje działania jakoś tam wadliwe. Oczekuję tego, że na moje uwagi (będę się bronił), gość przedstawi mocniejsze argumenty niż po prostu powtarzanie swego, zastosowanie zjadliwej uwagi, kpiny, czy dodanie jakiegoś nowego ataku na moją osobę.
W ogóle takie atakowanie mnie w nowy sposób, zamiast zajęcia się moimi tłumaczeniami, świadczy w moich oczach o interesowności krytykanta, o próbie po prostu zdominowania mnie, czyli zapewne o bezzasadności pierwszych form krytyki. Po prostu wtedy taki napastliwy krytykant DEMASKUJE SIĘ ze swoją prawdziwą intencją! (i chodzi też o tę początkową intencję)
A to automatycznie oznacza, że mam do czynienia nie z kimś, kto ma mi coś wartościowego do przekazania, lecz z postawą rywalizacyjną i dominacyjną - bardziej zwierzęcą, niż świadczącą o duchowości czy intelekcie. Ja zaś uwagi kierowane w takim trybie "zwierzęcym" z założenia spuszczam z wodą klozetową. :nie: