ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Myślę o szczęściu trwałym, nie jakiejś incydentalnej chwili szczęścia, bo te już wg mnie mogą być udziałem istot słabych. Ale trwałe szczęście w moim odczuciu wymaga pewnej formy mentalnej mocy. Do czego ta moc jest potrzebna?...
Moc do szczęścia jest potrzebna m.in. po to aby:
- Nie pozwolić psychice na rozpamiętywanie tego, że ktoś inny w czymś okazał się lepszym od nas, co słabym osobowościom sprawia wielką przykrość
- Być w stanie kierować swoją sprawczością tak, że nie zbacza ona w stronę chaosu, gdzie prędzej czy później spotka ją jakaś poważna porażka. W warunkach chaosu zewnętrznego, psychika ulegająca mu, sama stanie się chaotyczna, a aby do tego nie dopuścić potrzebna jest wewnętrzna moc.
- Skoro życie w warunkach kontaktów z istotami o różnych potrzebach (ludźmi, choć może nie tylko ludźmi) będzie nieraz wystawiało na próbę naszą cierpliwość, to aby nie popadać we frustrację, trzeba dysponować mocą różnych przypadkowych frustracji opanowywania, przywracania się do równowagi. Ten, kto tej mocy nie ma, ma do wyboru albo w ogóle oddzielić się od wolnych, czyli niekoniecznie we wszystkich dostosowanych do naszych oczekiwań istot, popadając w samotność, albo popadać frustrację, co oznacza zakłócenie stanu szczęścia.
- Wykorzystanie w psychice tego co z zewnątrz przyszło jako dobro, też domaga się pewnej mocy przytrzymania w sobie uczucia wdzięczności, pozytywnego odbioru, docenienia tego, co się otrzymało. Istoty zupełnie nad swoimi emocjami niepanujące będą traciły w znacznym stopniu nawet największe dary losu, czy pochodzące od innych istot, bo się rozproszą, dopuszczą do psychiki kapryśność, a w efekcie łatwo zapomną, czyli szybko utracą te dobrze chwile, te małe szczęścia, które są cennymi darami losu i świadomych istot.

Te wszystkie moce (a są oczywiście jeszcze inne, podobne, które tu przeze mnie nie zostały wymienione) psychika musi jakoś odkryć, przypasować do własnej struktury, ukształtować, przetrenować. Ten trening jest związany z życiem tu na ziemi. To dlatego m.in. Bóg nie może człowieka "po prostu zbawić", czyli dać człowiekowi szczęście, tak jak się daje dziecku cukierka, bo psychika słaba tego szczęścia nie utrzyma. Dopiero pewna postać osobowej mocy daje szansę na to, że te okazje ku szczęściu, jakie się pojawiają wobec danej osoby, zostaną przez tę osobę przytrzymane, a może i rozwinięte, docenione, przynoszące trwałe duchowe i emocjonalne owoce.

Michał Dyszyński

Wielu ludziom, paradoksalnie, zdolność do odczuwania trwale szczęścia w pewien sposób mentalnie ustawia przeżyty czas poważnego cierpienia. Wcześniej, dopóki żyli jako zdobywcy tego świata, stawiając na sprawczość, wykazywanie się na szczycie hierarchii wartości, nie byli w stanie docenić tego co mają, nie byli w stanie zauważyć, że właściwie to. Dopóki zdobywczość jest głównym schematem mentalnym człowieka, dopóki osiąganie celów liczy się ponad refleksję nad sobą, dopóty i nawet nad własnym szczęściem się nie zastanawiamy.
Dopiero gdy zostaną zablokowane standardowe ścieżki sugerujące nam szczęście, zaczynamy myśleć nad alternatywami, zaczynamy też doceniać to, co mamy. Słabość ciała, słabość sprawczości może więc paradoksalnie, być impulsem do osiągnięcia właśnie mocy w obszarze rozumienia i samoświadomości.

Michał Dyszyński

Z innego wątku:

Katolikus

Michał Dyszyński