ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Do stworzenia tego wątku natchnął mnie tytuł wątku na blogu Semele: http://www.sfinia.fora.pl/blog-semele,108/dlaczego-nie-lubimy-materii,26159.html
Natchnął mnie dlatego, że pierwszą moją reakcją jest: a co do rzeczy ma tu jakieś lubienie?...
- Ja, pierwszą rzeczą, jaką sobie narzucam, gdy biorę się za myślenie, jest zablokowanie w sobie dość staranne aspektów sympatii, lubienia, identyfikowania się z czymś, mania interesu w jakiejś sprawie. Gdy myślę o jakimkolwiek pojęciu filozoficznym (np. o pojęciu materii, idei osoby, wolności itd.), to usuwam ze swoich nastawień do sprawy to wszystko, co uważam za bezużyteczne, a do tego przeszkadzające w konkluzywności i sensowności. A na pierwszych miejscach tego do usunięcia będzie tu np. moje lubienie.

Ja materii zatem ani lubię, ani nie lubię. A jeślibym nawet miał się jakoś przesunąć w mojej obojętności względem odbioru idei materii, czyli zacząłbym np. materię lubić, to od razu będę się starał takie przesunięcie cofnąć, zaś jeśliby to mi się nie udało, to uznałbym swoje wszelkie dalsze poczynania w kwestii materii za niewiarygodne, w większości przypadków bezużyteczne.
Moje pomyślenia zatem Z ZAŁOŻENIA nie służą do lubienia.

To oczywiście nie oznacza, że się jakoś "zezłościłem" na lubienia, jakie w sobie mogę mieć Dalej lubię ludzi, których lubię, dalej lubię dobry żurek, słuchać pięknej muzyki, czy kontakt z górskich krajobrazem. Ale idee to inna bajka.
Na pytanie zatem, czy lubię materię, odpowiedziałbym z grubsza: oto ja "lubię" materię w mniej więcej takim stopniu jak "lubię" liczbę 463901, albo jak "lubię" frazę "jji640l9".

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Czy każdy wniosek filozoficzny, merytoryczny skreślę, w przypadku gdy wykryję, iż na etapie jego tworzenia pojawiało się moje lubienie, identyfikacja?...
- Chciałbym odpowiedzieć, że "tak", ale to nie byłaby poprawna odpowiedź. To jest znacznie bardziej skomplikowane.

Kwestię lubienia w rozumowaniu traktuję bowiem jako NIE KOŃCZĄCĄ SIĘ WALKĘ o to, aby dojść do ładu ze sobą, z moimi obrazami rzeczywistości. Ja się nie łudzę, iż całkowicie aspekt lubienia w rozumowaniach merytorycznych usunę!
To działa inaczej - lubienie (życzeniowość) jest w moich rozumowaniach notorycznym mentalnym WROGIEM. Tropię tego wroga na każdym etapie, zastanawiając się co chwila: czy czasem ten kolejny mój wniosek, zamiast wynikania z przesłanek, nie wziął się z jakiejś postaci moich wcześniejszych sympatii, z lubienia, z identyfikowania się?....
I tu sobie SILNIE NARZUCAM ważną zasadę metodologii myśli: pod żadnym pozorem nie wolno jest mi uznać, iż z zakłócającą, fałszującą rolą lubienia w jakimkolwiek moim rozumowaniu całkowicie się uporałem!
Zakładam, że NIGDY SIĘ NIE UPORAŁEM Z TYM AKURAT WROGIEM - mogę go trzymać trochę na dystans, mogę go w jakimś stopniu kontrolować, ale nigdy nie będzie tak, że aspekt życzeniowego traktowania wnioskowania zostanie po prostu mi darowany. Nie! To jest niekończąca się walka, w której ja nigdy nie będę absolutnym zwycięzcą. Mogę mieć tu co najwyżej jakąś formę przewagi, ale absolutnego zwycięstwa nie będą miał nigdy!

Michał Dyszyński

Jest jeszcze jeden aspekt lubienia, o którym w innych wątkach wspominałem. Tu go wyrażę na nowo tezą: w każdym rozumieniu jest pewien aspekt lubienia - przynajmniej w minimalnej postaci akceptacji tego, co zrozumiałem. Jeśli nawet owo lubienie jest bliskie neutralności, nie jest jakimś wyrazistym emocjonowaniem się, to wciąż jest. Bo myślenie samo w sobie jakby formą intelektualnej postaci czucia.