ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Żal wam tak okrutnie dupy sciska, że takie dyrdymały straszliwe tu wstawiacie?! Tego czytać się nie da! lucek ze swoją składnią, jak u przedszkolaka, Dyszyński ze wspaniałymi opisami niczego, i Dyskurs ze sloganami, jakby jej mózg w sekcie "wyprano". Żenada! :fuj:

Dyskurs

I Piotr, ktorego ego twierdzi, ze jest niezalezny od opinii innych ale za cene ascezy XXI wieku czyli podazaniem za Luckiem, Michalem, i mna aby nas zmieniac wobec dyktanda swoich boskich aspiracji. A wystarczy przeczytac "Moc Skontrastowana z Sila", wziasc pare oddechow i przestac indoktrynowac swoim ja/ego i napisac rzeczowo - jak sie Piotrowi czasami udaje gdy emocje nie pociagaja Piotra sznurkow

Dyskurs

Wpis przez data i stad duplikat

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9024 Przeczytał: 84 tematy

Dyskurs

No dobrze, Lucek. Rozloze Twoj zapis na "czynniki pierwsze"

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Dyskurs

Spokojnie Panowie i dobranoc

Michał Dyszyński

Teraz będzie mocne.
Znaczy mocne życiowo (dla mnie osobiście) życiowe odkrycie. Jedno z takich, które mnie naprawdę zmieniło. A to było takie banalne...

Mając lat naście, albo dwadzieścia i trochę byłem pełen dobrych chęci. I zaangażowania oczywiście pełen byłem. Chciałem zmieniać świat, ludzi. Na lepsze, ma się rozumieć, zmieniać chciałem. Ależ ja głupot wtedy narobiłem!...
:cry:

A wszystkie głupoty były z dobrych chęci i zaangażowania. Zwalczać błędy, bezkompromisowo iść przez świat. Pod pewnym względami byłem jak Piotrek, albo lucek - gotów każdemu wywalić jaki to głupi jest bo coś tam... (no może nie aż tak jak oni, ale w podobnym kierunku). Wydawało mi się słusznym wprost piętnować, to co przecież widać, że jest złe.
Dziś już nie wiem, w którym momencie się opanowałem (trochę). Trochę dlatego, że zrozumiałem tymczasowość, względność moich "oczywistych" ocen ludzi i świata. Ale chyba bardziej dlatego, że zorientowałem się jak nieskuteczne jest wywalanie "prawd" wprost. Nie wiem, czy w historii świata jakikolwiek błądzący, grzesznik, czy głupiec nawrócił się, albo zmądrzał usłyszawszy "źle robisz", albo "głupi jesteś"... Takie stwierdzenie wygląda zawsze nie jak rada, czy nawet spostrzeżenie, ale po prostu atak, chęć poniżenia drugiej strony, a wywyższenia siebie. I chyba najczęściej takim atakiem jest, a nawet jeśli pochodzi z dobrej wiary, to na tyle atak przypomina, że trudno jest to odróżnić.
Poza tym takie spostrzeżenia o czyjejś głupocie, błędach itp. to zwykle nie były prawdy w głębszym sensie słowa, tylko po prostu jakieś tam bieżące, powierzchowne oceny. Problemem jest bowiem nie tyle dostrzeganie zła (jest na tym świecie go tak wiele, że naprawdę trudno jest je przeoczyć), co raczej wyszukanie jakiejś drogi do zmiany na lepsze. Mówienie alkoholikowi "upadłeś nisko, jesteś alkoholikiem" nic nie daje - choć przecież jest prawdą.
Z drugiej strony może i czasem trzeba wygarnąć jaką taką prawdę w oczy. Może... Czasem... Tylko, że raczej nie za często to się zgadza, a do tego trudno jest te sytuacje rozpoznać. A jeśli już nawet komuś czasem należałoby coś wygarnąć, to jakoś też nie tak w trybie własnego wywyższania się, czy nawet tylko "zobacz, ja widzę, dostrzegam u ciebie coś złego". Najczęściej przecież jest tak, że ta osoba od dawna wie, z czym ma problem, więc nie o dostrzeżenie toczy się gra, ale o jakieś ZNAJDOWANIE ŚCIEŻEK DO GŁĘBSZYCH OBSZARÓW W SOBIE, do uporania się z problemami, których nie potrafimy dobrze zdiagnozować, wydobyciem sił, których nam brakuje.

Ktoś powie - ale dziś też coś tam piętnuję, też atakuję to, czy tamto. Czy się więc zmieniłem?
- Po pierwsze: raczej "nie zaczynam pierwszy" atakowania innych (zdarzają sie wyjątki, ale chyba rzadkie i spowodowane też czymś konkretnym - np. tym, że ktoś zaatakował niesłusznie kogoś innego).
- Po drugie: nie podchodzę do krytyki na zasadzie: "ja ci mówię, a ty słuchaj i się zmieniaj", ale na zasadzie "widzę coś, co mi wygląda na problematyczne - może tego nie rozumiem, wytłumacz mi to, ale może też jednak coś warto byłoby zmienić".
- Po trzecie: zawsze staram się jednak zrozumieć DLACZEGO, ktoś ma taką dziwną (może złą) postawę - nie po prostu na zasadzie "ja wiem", ale na zasadzie: ktoś tu czegoś nie rozumie - może on, ale może ja, trzeba WYJAŚNIĆ TĘ SPRAWĘ.
- Po czwarte: staram się, aby jakoś unikać w tym wszystkim stawiania sprawy: kto wyżej, kto lepszy, kto wygrywa... To jest chyba szczególnie ważny czynnik.
- Po piąte: czasem warto trochę poczekać! Zaskakująco wiele rzeczy rozwiązuje się bez ingerencji, albo tylko z małym wkładem aktywnego działania. O to przecież najbardziej chodzi - aby ten, kto błądzi SAM ZROZUMIAŁ, sam odnalazł właściwą ścieżkę. Dlatego czasem lepiej jest jakoś w tym stracić, ale doczekać się, że ktoś inny SAMODZIELNIE wygra tę grę o siebie, o swój rozum, uczucia.
A tak w ogóle to dopiero się uczę jak działać w tym świecie, aby robić więcej dobrego niż złego, więc błędów się pewnie nie ustrzegę i (to założenie) do doskonałości mi jest daleko.

Michał Dyszyński

Jedno moje stare życiowe odkrycie wydaje się banalne: nie muszę mieć zdania na każdy temat, nie muszę wszystkiego oceniać!

Przypomniało mi się, jak do tego doszedłem, całkiem niedawno, obserwując reakcje pewnych dyskutantów na sfinii. Niektórzy uważają chyba, że muszą wyrazić swoją opinię na temat prawie każdej rzeczy, wypowiedzi. Zwykle jeszcze ta opinia jest negatywna - wszak dopiera taka świadczy o tym, że my to dopiero wiemy jak jest - a ktoś inny jest głupi, bo "robi błąd".

Dziś uważam, że nie tylko nie muszę mieć opinii na każdy temat, ale właściwie w szczególności NIE MUSZĘ PIĘTNOWAĆ KAŻDEGO ZAUWAŻONEGO BŁĘDU.
To byłoby odkrycie nr 2.
Nie muszę piętnować każdego błędu, choć czasem powinienem. Granicą jest to, czy moja krytyka ma realną szansę poprawić cokolwiek w tym układzie. Czasami widać z góry, że nic się poprawić nie da, a "robienie sobie dobrze" psychicznie krytykanctwem sam traktuję jako PONIŻAJĄCĄ MÓJ UMYSŁ i UCZUCIA MAŁOŚĆ. To jest coś w rodzaju psychicznego onanizowania się - karmienie własnej pychy udawaniem, że się jest wielce kompetentnym. Ohyda. :cry:

Wierzę (jako chrześcijanin) w sąd nad moimi życiowymi wyborami, jaki będzie miał miejsce po śmierci. Będzie to przede wszystkim sąd wobec moich własnych uczuć, MOJEGO rozumienia. Już dziś widzę takie psychiczne łatanie własnych kompleksów krytykanctwem jako coś obrzydliwego. Już dziś czuję wstręt do każdego mojego wyboru, gdy tokowałem, wbijałem się w dumę, jaki to ja "mądry" i "kompetentny" jestem, poniżając innych swoją oceną (najczęściej pobieżną, najczęściej niesprawiedliwą, nie uwzględniającą bardzo wielu czynników). Wstręt ten byłby chyba wystarczający, aby użyć określenia "potępienie". Skoro już dziś to wyraźnie czuję, to co dopiero będzie z moim spojrzeniem na samego siebie, gdy ujrzę moją małość w całej pełni?... :cry:

Dojście do owego odkrycia wcale nie było takie oczywiste. Choć dzisiaj oczywistym dla mnie jest, że przekonanie o konieczności krytykowania wszystkiego co pachnie błędem... samo jest błędem. :oops:

Skąd wzięły mi się oba odkrycia?
- Trochę z pewnych rodzinnych problemów. Wychowałem się w środowisku, gdzie tych odkryć jeszcze nie poczyniono. Dalej znam ludzi, którzy mimo sędziwego wieku (a może częściowo właśnie dlatego, że starość jednak zaburza krytycyzm - szczególnie wobec własnej osoby) wciąż są przekonani, że objawem mądrości i kompetencji jest doszukiwanie się błędów, a potem piętnowanie ich niemal we wszystkim co się spotyka na swojej ścieżce życia. "Dziwnym trafem" jednak znacznie więcej tych błędów dostrzega się u innych, niż u siebie...

Dziś uważam, że wiele nerwów, stresu, negatywnych emocji kosztowało mnie to, jak pewni ludzie (z dobrej woli, a jakże!) próbowali mnie "naprawiać". To z resztą była znana metoda starego wychowania - wciąż dzieciom mówić co jest źle, rzadko chwalić (aby się nie wbijały w pychę) i cisnąć: tego nie rób! Jesteś nieuważny! Jesteś nieostrożny! Nie kontrolujesz się! Musisz się bardziej postarać! itp. itd.
Jaki jest mój główny zarzut wobec tego rodzaju krytykantów? Dlaczego większość ich rad jest po prostu bez sensu?
- Ano nie biorą pod uwagę tego, że
1. KAŻDY MA OGRANICZONE ZASOBY
2. SAMI KRYTYKANCI JAKOŚ TEŻ POPEŁNIAJĄ ZWYKLE OWE BŁĘDY, ale wtedy oczywiście "to jest inna sytuacja"
3. NIE WSZYSTKO CO POZORNIE DOBRE, OKAZUJE SIĘ TAKIM PRZY GŁĘBSZEJ ANALIZIE.

Te trzy błędy powodują, że krytykanctwo najczęściej nie pomaga, tylko szkodzi, jest więc PO PROSTU KRYTYKANCTWEM, nie zaś użyteczną radą. Tzn. zdarzają się i użyteczne rady - ale jest ich pewnie z 10% całości.

Ale na koniec...
Dziś powiem, ze moim krytykantom WYBACZYŁEM. Po pierwsze oni "nie wiedzieli co czynią" (była to forma ich głupoty). Po drugie przecież najczęściej CHCIELI DOBRZE, tylko zabrakło im przenikliwości, umiejętności zdiagnozowania swoich rozpoznań w kontekście całości. Po trzecie - SAM NIE JESTEM BEZ WINY. Dzisiaj może rzadziej popełniam ten błąd łatwego krytykanctwa, ale żebym się całkiem przed nim potrafił ustrzec - tego nie powiem. Więc nie mam prawa mieć pretensji. Co nie zmienia postaci sprawy, że takie uparte krytykanctwo, łatwość negatywnych ocen postrzegam przede wszystkim jako GŁUPOTĘ.

Dyskurs

Nie masz wplywu jak zachowuja sie inni, bo nimi nie jestes, Michal. Piszesz o osobach z niskimi intencjami, ktore w kontekscie grupy zachowuje sie jeszcze gorzej I pozwalaja sobie na znacznie wiecej niz gdyby dzialali sami. Mozesz jedynie wybaczyc sobie w sercu, ze nimi nie gardzisz I cieszyc sie zyciem nie majac z tymi osobami kontaktow. Ja nie wierze lecz wiem, ze zadnego sadu nie ma. Jesli ktos odchodzi przytomnie I zaluje za swoje intencje, ktorymi mogl izranic nnych, to process umierania jest lekki. Jelsli ktos jest przytomny I nie zaluje za swoje intencje, ktorymi mogl zranic innych, to process umierania moze sie znacznie skomplikowac. Bycie toksycznym szkodzi przede wszystkim osobie toksycznej. Ale sa przypadki gdy taka osoba jest tak okrutna, ze potrafi swoja niska energia zyciowa zabic druga osobe, ktora wierzy osobie toksycznej I podupada na zdrowiu lub traci zycie. Dlatego potrzebujemy dbac o wlasna energie I nie otaczac sie wampirami energetycznymi.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Z zycia

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michal tutaj jest:

What Happens to the Body After you Die
https://youtu.be/nqOITqLfnkc

Dlatego nie chce byc pochowana jako cialo, bo proces putryfikacji jest dla mnie nie do zniesienia.

Jestem naukowcem i nie wierze lecz wiem, ze NDE to projekcja niedokrwionego mozgu a nie wyglad jakiegos "nieba".

Sorry, ale nie wierze w historie wymyslone przez kler katolicki aby sprzedawac odpusty. Tak jak sprzeciwil sie temu Martin Luther a roku 1517 tak sprzeciwiam sie temu ja. Kiedy nie ma interakcji energii w materii ludzkiej, czlowiek przestaje istniec wogole a tym samym przestaj byc subiektem tej czy tamtej strony.

Michał Dyszyński

Dyskurs

In the early church, especially from the third centuryc on, ecclesiastic authorities allowed a confessor or a Christian awaiting martyrdom to intercede for another Christian in order to shorten the other's canonical penance. - pogrubiony tekst wyjasni Ci, kto (cesarz Konstantyn i Spolka z ograniczona odpowiedzialnoscia) wymyslil koncept piekla, czyscca, i nieba i zaczal sie handel.

Zaczelo sie jak zwykle niewinnie od ruchu charytatywnego w basenie morza Srodziemnomorkiego. Ruch zwany Droga, gdzie przede wszystkim kobiety karmily glodnych, odziewaly nagich, poily spragnionych, i pozwalaly na spoczynek przed dalsza droga przez zycie. Ale podobnie jak przygotowywanie ziol przez kobiety w koloniach amerykanskich, facetom to przeszkadzalo i powstal KK i wielka farmacja