ŚFiNiA

rafal3006

... no i rozwaliła baba moją algebrę Kubusia.
... ja się zaraz rozbeczę :cry:

Dyskurs

"Bo gdzie diabel nie moze to babe posle". Sorry, Batory and don't worry, Batory

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Są dwa mechanizmy mocy, w pewnym stopniu ze sobą sprzeczne.
- moc twardej ingerencji, w tym także destrukcji.
- moc dostosowawczego rozumienia.

Gdy zastajemy jakąś sytuację, gdy porównujemy cele swojego umysłu z tym, co jakoś przygotował nam świat, stajemy przed dylematem
1. poprzestać na szybkim rozpoznaniu i szybko wziąć się zaraz za zmiany dostosowawcze, tak aby to, co nam się nie podoba, zmienić na coś - według naszym rozpoznań i wyobrażenia - lepszego
2. wstrzymać aktywne działanie, skupiając się na głębszym zrozumieniu, co zwykle objawi się jakąś formą zaniechania aktywnych ingerencji w świat, a dalej pewnie wypracowanie jakiejś formy nowej koncepcji naszej interakcji z owym światem.

W skrajnym przypadku 1. uzyskamy efekt nadsterowności w działaniu, zbyt silnych sprzężeń zwrotnych, bo zwykle tak jest, że efekty działań objawiają się po pewnym czasie, zaś przy braku pełnej wiedzy na temat konsekwencji podjętych działać, często są to efekty niezgodne z zamierzeniami. Ostatecznie ktoś, kto szybko przechodzi do działania, nie dając sobie czasu i szansy na głębsze przemyślenie problemu, ląduje w działaniach mało perspektywicznych, które przynoszą wiele szkody, czasem więcej szkody niż pożytku. To takie działanie głupka, który nie przewiduje konsekwencji, robiąc zawsze to, co mu się nawinie, bo mu pierwsze strzeliło do głowy.

W skrajnym przypadku 2 uzyskamy model działania w stylu "mędrca", który na wszystko tylko patrzy, ale jest totalnie bierny. Bo jeśli naczelnym paradygmatem byłoby maksymalnie precyzyjne określanie związków dla danego problemu i dopiero po jakiejś absolutnej i pełnej syntezie przechodzenie do działania, to praktycznie nigdy nie uda się spełnić tak wyśrubowanych wymagań. Efektem będzie tylko nieustanna analiza, nieskończone myślowe szukanie związków, skupianie się na myśleniu, ale też i totalna bierność.
Wyjście z owej bierności jest możliwe w oparciu o mechanizm zwany WIARĄ. To wiara jest właśnie takiem operatorem myśli, który - opierając się na niepełnych danych - przecina wątpliwości, jakie są na danym etapie i dekretuje rozpoznanie "to jest tak, a tak, czyli można przystąpić do działania D".
Wiara przecina wieczny stan niedokonany poznawania świata w swoich nieskończonych aspektach, dając osobie dokonującego swoistego "kolapsu" stanu wiedzy wiarą, szansę na zadziałanie w zgodności ze swoimi przekonaniami.

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ Michał: Przeczytałem twój wpis- ten, o kilka postów powyżej, a kolejnego twego- tego w odpowiedzi do Dyskurs, poprzedzającego ten mój- nie chciało mi się już przeczytać, chociaż zauważyłem tam nawiązania do mnie. A to dlatego, że to, co we wspomnianym tu na początku przedstawiłeś, to twoja osobista "spowiedź", gdzie przedstawiasz własny, mocno subiektywny, w pewnym stopniu emocjonalny (uczuciowy) punkt widzenia, czy raczej nastawienie do życia, ludzi, świata.
Ja również mam do tych spraw, rzeczy własne podejście- także subiektywne. Więc niezbyt jest to temat do jakiejś choćby "paranaukowej" dyskusji, bo tu po prostu każdy może napisać tylko, co mu osobiście "leży na umyśle i psychice".
Ale to twoje podejście jest znacznie różne od mego; w dodatku mego raczej niezbyt ogarniasz, tzn. niezbyt prawidłowo je odbierasz, rozumiesz. Żebym się nie rozpisywał, to napiszę tylko o podstawowych kwestiach, zasadniczych różnicach pomiędzy tym, co ja uważam, a tym, co chyba ty uważasz o moim nastawieniu do opisywanych kwestii. Otóż dla mnie "bycie bogiem" oznacza przede wszystkim "moc", a raczej możność nie czynienia absolutnie niczego- aczkolwiek również czegokolwiek, w razie zachcianki, których sądzę, że raczej wielu bym nie miał, a także [może przede wszystkim] MOŻLIWOŚĆ NIEISTNIENIA, NIEBYCIA, gdy tego zechcę [a dość często tego właśnie pragnę], a zarazem MOŻNOŚĆ ZAISTNIENIA, STAWANIA SIĘ, PRZYJMOWANIA FORMY, POSTACI, również, gdy czasem tak mi się zechce.

Dodam jeszcze, że to dość często nachodzące mnie pragnienie nieistnienia niejako "realizuję" poprzez swoistego rodzaju "usypianie mózgu", "wyciszanie umysłu"- jak niektórzy mawiają; zarówno wtedy, kiedy długo i głęboko śpię [z małą ilością sennych marzeń], jak i "na jawie", gdy staram się "myśleć o niczym" lub właśnie o tym, że absolutnie niczego nie muszę, że nawet niejako nie ma mnie... Takie nastawienie, myślenie wiąże się również z tym, że nie jestem nikomu potrzebny, jak i ja nie potrzebuje nikogo; jakoś stronię od bycia pośród ludzi, a również właśnie od bycia potrzebnym, kochanym- jak i ja niespecjalnie zamierzam kochać kogokolwiek, nawet siebie niezbyt. Tym samym łatwiej jest mi "nie być"...
Trochę tak, jak napisałeś, lecz jednak ze sporą różnicą: wyłącznie mój rozum, jaźń, które jednak w sytuacji tej samotności i pustki nawet one nie potrzebują być. Nie wiem, czy to się kwalifikuje, jako zaburzenie psychiczne, ale dla mnie cudownie jest nie istnieć!
Może dlatego, gdy "wyjdę" z takiego stanu, to wiele rozumiem i też dość wiele mogę; owszem- w mojej wyobraźni, ale realnie także...

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

@ Dyskurs:

Dyskurs

Masz depresje?

Piotr Rokubungi

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Procedura mocy
Gdyby ogólnie jakoś opisać mechanizm mocy osobowej, miałby on chyba następujące elementy-etapy (niekoniecznie w zapisanej kolejności):
1. Rozpoznanie obiektu - wyodrębnienie z całości emanacji świata i osobowości tych aspektów, które wyróżniamy jako interesujące do wpływu/zmiany
2. Ustanowienie zadania - celu - wyobrażenie sobie sytuacji docelowej, rozprawienie się z pytaniem, czego właściwie chcemy, co jest do osiągnięcia jest kluczowym aspektem mechanizmu mocy.
3. Skonfrontowanie celu głównego z prawami i mechanizmami obowiązującymi w układzie - na tym etapie szukamy jednocześnie sposobu, w jaki realizowane jest zadanie.
4. Akt woli sprawczej - realizacja - gdy jesteśmy pewni co i jak chcemy zrobić, dochodzi do aktywnego uruchomienia działania w postaci aktu woli sprawczej.
Punkt 1 i 2 mogą zamieniać się nieraz kolejnością. Punkt 3 nieraz powstaje w rozważaniach lącznie z punktem 1 i 2 tworząc z nimi nierozerwalną całość. Poza tym sama analiza z punktów 1 -3 jest oczywiście uruchamiana też własnym aktem woli. Czyli wszystko razem jest splątane, skomplikowane.

Schemat jest względnie ogólny, odnosi się do praktycznie każdego przypadku, gdy mamy do czynienia z osobą, która ma przejawiać swoją moc.
Nie znaczy to jednak, że skończyły się tu pytania i wątpliwości. W szczególności etap od 1 do 3 są pod ciągłym pręgierzem pytań: na ile poprawnie zostały wybrane, na ile np. jedne cele działania nie występują przeciwko innym celom, a wtedy emanacja osoby się skonfliktuje i ostatecznym efektem jej działania będzie całościowa bezcelowość.

Piotr Rokubungi

"Procedura mocy"?? Oj, Michałek-fantasta znów coś "wyprodukował"!.. :mrgreen:

Dyskurs

Michał Dyszyński

Prawdziwa moc, to moc dawania. Ten kto daje, jest mocny i zasobny, ten kto musi brać, musi się wciąż pożywiać cudzym, ten jest zależny.
Najsłabszym okresem życie jest niemowlęctwo - wtedy człowiek jest całkowicie zależny od swoich rodziców, wtedy tylko bierze. Wraz z wzrastaniem człowiek zaczyna nabierać mocy, co objawia się tym, że jest w stanie coś innym zaofiarować, odznaczać pozytywnie swoją osobę w świecie. Choć nie wszyscy tak potrafią - są zwolennicy wiecznej niemocy, niedojrzałości, ciągłego brania od innych. Oni w pewnym momencie to swoje życie z nieustająco powiększającym się moralnym długiem zaczynają traktować jako objaw swojej wielkości. Bo oni bardziej biorą, niż inni, są większymi pasożytami. Tyle że pasożyt to ktoś zależny - jak żywiciel pasożyta umiera, to pasożyt zwykle też (chyba, że umie sobie szybko wyszukać nowego żywiciela), śmierć pasożyta jednak jest dla większości żywicieli tylko ulgą i korzyścią.
Świat dzisiejszej ekonomii stał się pochwałą pasożytnictwa. Liczy się ponad wszystko zysk, rozumiany jako wzięcie jak najwięcej dla siebie, przy zignorowaniu wszystkiego innego - tylko zysk, zysk i jeszcze raz zysk. Choćby świat miał się za chwilę zawalić, to "ekonomicznie" jest brać i żreć na maksa.
Czy można mówić o "mocy pasożytnictwa"? - pewnie można. Ale to jest moc niestabilna, polegająca na piłowaniu gałęzi, na której się siedzi. Jeśli piła wejdzie odrobinę za głęboko, to gałąź się złamie razem z pasożytem, który miał nadzieję, że jeszcze trochę więcej sobie odpiłuje.
Ta moc egoizmu jest jednak słabością. I to wielką słabością, tylko innego rodzaju. Egoizm jest słabością, bo jest NIESTABILNY LOGICZNIE. Egoista wymaga dla siebie albo uprzywilejowanej pozycji - właściwie satysfakcjonująca w pełni jest jedynie ta na samym szczycie, albo niespójności rozumowania - bo od pewnego poziomu egoizmu długofalowe straty z dalszego "maksymalizowania" zysku zaczynają przeważać nad korzyściami. Ale to długofalowo, więc egoista tego nie widzi. A fakt owego nie dostrzegania jest tylko kolejnym elementem słabości.
Prawdziwie mocny jest ten, kto nie potrzebuje dla siebie żadnych uprzywilejowanych miejsc, żadnego kombinowania z zyskiem długo, czy krótkofalowym, bo jest SAMĄ PROMIENIUJĄCĄ MOCĄ, jest ciągłą produkcją dobra, które się przelewa, które jest niepowstrzymane, bo jego źródło jest nieskończone. Dlatego mocny daje innym - bo ma i wie, ze ma, jest pewny, że jego mocy wystarczy.
Prawdziwa moc nie musi kalkulować, czy jej się uda - jej się zawsze udaje, bo jest mocą z natury rzeczy i to ona daje innym, a nie musi się pożywiać dzięki czyjejś łasce, czy słabości.