ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Słaby umysł (nie chodzi tylko o inteligencję, ale o szerszą umiejętność kontroli mentalnej rozumowania) nie radzi sobie z rozróżnieniem własnych życzeń, aby coś było, deklaracji, że to się zdarzyło i obiektywnego, realnego stanu rzeczy.
Dlatego słabe umysły usilnie deklarują swoje życzenia, nawet jawnie sprzeczne ze stanami rzeczywistymi. Słabe umysły ulegają iluzji, że jak coś z uporem będą deklarowali, jak swoje życzenie buńczucznie i twardo ogłoszą, to rzeczywistość okaże się taka, jak w tym ich ogłoszeniu.
Słabe umysły po prostu nie są w stanie wytyczyć twardej granicy pomiędzy tym, co jest obiektywne, a tym, co pochodzi z ich pragnień i imaginacji.

Michał Dyszyński

Ludzie silni narzucaniem swoich kaprysów otoczeniu, zwykle są słabi refleksją.

Kaprysy przychodzą I odchodzą nie wiadomo skąd i na jakich zasadach, na dłużej nic z nich nie wynika, dlatego słabeusze umysłów poważniejszego rozwoju jak nie doznawali, tak nie doznają. Rozwój, aby nastąpił, wymaga OKREŚLENIA SIEBIE, ustalenia granicy pomiędzy ja, a światem. Słabe umysły są niewolniczo zanurzone w potrzebie dostarczania sobie małych mentalnych satysfakcji, małych potwierdzeń swojej kompetencji, znaczenia w świecie, szacunku u ludzi. Dlatego rozpoznania słabych mentalnie ludzi nie są prawdziwymi rozpoznaniami świata obiektywnego, lecz formą psychoterapii aplikowanej samemu sobie przez słabego mentalnie człowieka.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Słabeusze tego świata boją się łagodności, nieraz wstydzą się jej. Słabeusze tego świata są przekonani, że świat jest na wojnie, na której przegrywa każdy, kto nie okaże się jako twardy i nieprzejednany. Źle będzie, jeśli się takim NIE OKAŻE...
- To właśnie demaskuje słabeusza jako pozera. Mocarz prawdziwy NIE BOI SIĘ tego, że ktoś może miałby przypisać mu cechę, która na wojnie wygląda na mniej przydatną. Mocarz prawdziwy bowiem wie, że stoi za nim potęga, która nie musi się lansować, nie musi nikogo straszyć, nie musi rozgrywać jakichś pozorów mocy. Mocarz prawdziwy po prostu jest, kim jest, bo MA WYSTARCZAJĄCO ZASOBÓW, ABY POZOSTAĆ NIEZALEŻNYM, SPEŁNIONYM W SOBIE. Mocarz prawdziwy nie poszukuje kompulsywnie potwierdzenia w oczach innych. Właśnie dlatego nie szuka tego potwierdzenia, bo już JEST mocarzem i dobrze wie, że nim jest.
Pozorant siły ma inaczej - jego można poznać po tym, jak bardzo pilnuje właśnie pozorów, jak alergicznie będzie reagował na każdy przypadek, gdyby ktoś miał przypisać mu postawę niewystarczająco siłową, buńczuczną, dominującą.

Michał Dyszyński

Ludzie słabi umysłem, świadomością rozpoznań lubują się często w emocjonalnych demonstracjach.
Dla ludzi słabych rozumem "mocą" będzie z definicji raczej to, co boli, krzywdzi, sprzeciwia się czyimś marzeniom, pragnieniom, woli, co jest bliskie przemocy i twardej władzy.

Ludzie tak mentalnie nastawieni, aby to emocje definiowały im kształt tego, co jest "mocą" będą mieli też problem ze zrozumieniem mocy od tych emocji bardziej odległej.

Pewną postacią jakby oświecenia jest odklejenie od bezwiednych emocji swoich klasyfikacji tego co stanowi dobro, moc, słuszność. Dzięki zdystansowaniu się (dystans nie oznacza całkowitego porzucenia!) od władzy emocji nad umysłem, człowiek buduje i doskonali wolność, rozumianą jako zdolność do panowania umysłem nad relacjami ze światem.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Chyba najwyrazistszym symptomem pozorności mocy jest to, że występuje w niej chroniczny brak świadomości pełnych skutków wytyczonych celów, realizowanych poczynań.

Moc prawdziwa z kolei jest pozbawiona większych luk w zakresie tego co ostatecznie osiągamy. Moc pozorna jest kapryśna, realizowana nie wiadomo właściwie po co. Tzn. najczęściej jakiś tam cel się wskazuje, ale z kolei ów cel nie spina się z resztą celów i sensów w życiu danego człowieka.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Moc jest oczywiście ogólnie związana ze zdolnością do sprawowania kontroli. Mocny jest ten, co kontroluje sytuację, wyznacza swoją wolą to, co się zdarza. Problem zaczyna się jednak wtedy, gdy ktoś wkłada wielki wysiłek w kontrolowanie innych, podczas gdy zupełnie zaniedbuje KONTROLOWANIE NIESPÓJNYCH ASPEKTÓW WŁASNEJ NATURY. Są tacy ludzie, którzy okazują wyłącznie moc w różnego rodzaju zadaniach zewnętrznych, a zewnętrznie są niewolnikami - własnych lęków i słabości, instynktów, żądz, nieuporządkowanych pragnień i frustracji. Moc w całościowym znaczeniu polega na kontrolowaniu zarówno różnych aspektów zewnętrznych, jak i samego sobie w tym, co mogłoby sprawiać problem.

Michał Dyszyński

Ludziom gwałtownym znana jest właściwie tylko jedna forma "mocy" - polegająca na tym, że się siłowo narzuca innym ludziom jakieś niechciane przez nich działania, sytuacje. Mający tego rodzaju "moc" najczęściej nie stawia sobie pytania o to, po co tak innych pognębia, do czego to ma doprowadzić, co ostatecznie sam w ten sposób osiąga. Tu założeniem odgórnym i niewytłumaczalnym jest to, że "mocny" ma być takim, który coraz to komuś narzuci, znajdzie sobie wroga, aby go pokonać. Jest tu zatem "moc" ograniczona do jednej roli - walki z jakimś wrogiem, albo przemocą wymuszania czegoś ogólnie na ludziach.

Ja też w jakiś sposób pragnę mocy. Ale chodzi mi o inny rodzaj mocy:
- o moc wiedzy, co tworzy moją duchowość, także moją satysfakcję, co niesprzecznie i trwale mogłoby przynieść mi szczęście.
- o moc pomagania innym w ich potrzebach.
- o moc zrozumienia - swoich błędów, natury spraw, sensownych celów.
- o moc rozróżniania prawdy, dobra i zła.
- o moc pokonywania swoich słabości.
- o moc zapanowania nad destrukcją w mojej świadomości, ciele, działaniach na zewnątrz.

Michał Dyszyński

Prostak jako "moc" postrzega tylko to, co potencjalnie kogoś/coś może zniszczyć, zgnębić, pokonać. Prostak chce być "mocnym" w znaczeniu "będę się wywyższał, panoszył, krzywdził innych, jak mi tylko przyjdzie na to ochota". Prostak wiąże moc z unicestwianiem jakichś wrogów i kapryszeniem, gdy mu na coś przyjdzie ochota. Tak to widzi prostak, właśnie dlatego, że jest prostakiem, czyli dlatego, ze jego tępota nie pozwala mu wykroczyć poza atawistyczne emocje, które nakazują rywalizować w stadzie i dominować przeciwników. Prostak widzi tylko to, co najbardziej wyraziste, dominujące, subtelności nie ogarnia.
Tymczasem moc prawdziwa ma zupełnie inną naturę, niż to, co może swoim tępym umysłem ogarnąć prostak. Moc prawdziwa sięga w takie obszary myślenia, działania, przejawiania się, których zdegradowana wrażliwość i umysłowość prostaka ani nie dotknęła, ani nie przeczuwa. Moc prawdziwa czerpie GŁĘBIN ODCZUWANIA I ROZUMIENIA, odnosząc się do ŚWIADOMOŚCI TEGO, CO RZECZYWIŚCIE WARTOŚCIOWE.
Tam, gdzie prostak realizuje jakieś bezwiedne, narzucone atawizmami cele, mocny prawdziwie jest w stanie: OCENIĆ, ZROZUMIEĆ, A NASTĘPNIE WYBRAĆ TO, co jest rzeczywiście mu pożyteczne i niesprzeczne ze szczęściem i spełnieniem osoby.

Tam, gdzie prostak osiągnie cel narzucony zewnętrznie, którego w końcu będzie się wstydził, tam władający mocą prawdziwą osiągnie to, co jest niesprzeczne z nim na wszystkich poziomach hierarchii rzeczy, a także, co przyniesie mu chwałę wobec istot na wyższym stopniu rozwoju.
Prostak ma moc, której używa do czynienia rzeczy prostaka obciążających, ostatecznie poniżających go. Prostak nie ma w sobie MOCY ROZRÓŻNIANIA W PRAWDZIE, więc rozróżnia po pozorach, emocjach, narzuconych mu sugestiach wrogich sił. Prostak ma moc osiągania celów głupich, pustych, przynoszących hańbę. Ale za to te właśnie cele prostak realizuje z maksymalnym zaangażowaniem i uporem. Bo jak nie miał w sobie zdolności do obiektywnej oceny na etapie tworzenia celów, tak dalej tej zdolności nie ma już na etapie realizacji, gdy rzeczywistość do niego krzyczy, że wybrał wadliwie. Prostak będzie więc zatwardziały w wadliwości swoich wyborów, nie wycofa się z tego, czego w przyszłości będzie musiał się bardzo bardzo wstydzić.

Michał Dyszyński

Jest proste kryterium prawdziwości mocy osobowej, związane z pytaniem: czy próbujemy oszukiwać, osiągając swoje cele?

Moc prawdziwa nie posługuje się oszustwem. Moc pozorna będzie co chwila naciągała okoliczności do emocjonalnych, ambicjonalnych, związanych z promowaniem się społecznym potrzeb.
"Nie oszukiwanie się" jest warunkiem negatywnym. Jego wdrożenie nie oznacza, iż nieoszukujący się "posiadł prawdę", a tylko to, że STARA SIĘ DO NIEJ ZBLIŻAĆ, źe nie przehandlował poprawności osądu za partykularne, emocjonalne korzyści.

Michał Dyszyński

Moc pozorna to moc zadeklarowana, choć bezpodstawna.

O mocy prawdziwej można mówić wtedy, gdy została ona potwierdzona TESTEM.
Dlatego, nawet jeśli tego wielu z nas nie czuje bezpośrednio, to podświadomie PRAGNIEMY SIĘ SPRAWDZIĆ, pragniemy testu, co prawda bojąc się jednocześnie o jego wynik.

Ja to czuję dość wyraźnie i deklaruję jawnie, że gdybym miał być nigdy nieprzetestowany, to sam bym sobie testu szukał, a także czułbym się głęboko niespełniony, gdybym testu nie był w stanie przejść.

Test na końcu kursu jest świadectwem kompetencji. Czasem po kursie robi się test, który nie ma znaczenia w kontekście zaliczenia owego kursu, ale i tak jest ważny. Bo dzięki testowi każdy ma szanse OKREŚLIĆ SIĘ, jak dalece jego kompetencja, jego moc w jakiejś dziedzinie rzeczywiście wzrosła.

Michał Dyszyński

Moc prawdziwa powstaje jako efekt DOŚWIADCZENIA I ZROZUMIENIA.
Ludzkie pragnienia mocy bazują zwykle na obrazie mocy do kapryszenia sobie, do robienia dowolnie raz tak, raz siak. Taką moc jednak można zyskać jedynie niesamodzielnie, czyli podpinając się pod cudze możliwości i działania. Taka moc jest realnie ukrytą słabością osobowości, która sama nie potrafi osiągać sprawczości.

Moc prawdziwa jest związana z osobą. A to związanie z osobą dalej oznacza, iż to osoba panuje nad tym, co stanowi o działaniach, co też oznacza, iż owa osoba WIE, CO ROBI, zna reguły, ograniczenia. Moc prawdziwa jest zatem w pewnym sensie trochę przeciwieństwem obiegowych wyobrażeń o mocy. Bo te obiegowe wyobrażenia zwykle wiążą moc z władzą. Władcy jednak z rzadka są prawdziwymi mocarzami, raczej są - od strony mentalnej patrząc - słabeuszami, którzy poświęcają swoje wyższe uczucia i wartości dla możliwości kapryszenia sobie w cudzych emocjach, wywyższania się, lansowania na ważną osobę.
Nie twierdzę, że każdy władca jest takim słabeuszem, ale typowa motywacja do władzy taka właśnie jest, że osoba z kompleksami, a do tego ambicjami wywyższenia, dążąc do (nieraz po trupach) do tego stanu, kiedy nikt się nie będzie jej sprzeciwiał, zaś ona będzie mogła pomiatać, kim zechce, będzie mogła uzyskać ulgę w swoim poczuciu słabości i mentalnego poniżenia. Taka osoba czuje to, co jest prawdą o niej - że jest nieuporządkowana, że tylko bardzo łaknie tego wywyższenia, choć na nie nie zasługuje.

Moc prawdziwa nie potrzebuje łatać nieuporzadkowania w emocjach za pomocą pastwienia się nad kimkolwiek, wywyższania, lansowania. Osoba obdarzona taką mocą jest samoświadoma, pogodzona z tym, kim jest, a więc dalej będzie zwykle łagodna, pomocna, życzliwa.

Michał Dyszyński

Moc pozorna tyranów, despotów powstaje jako lans przed samym sobą osoby, która podświadomie czuje, że jest wadliwa.
Poczucie wadliwości, nieuporządkowania, pustki duchowej nie daje spokoju tej szczerej (która jest boska, a więc niezbywalna, niedająca się zupełnie odrzucić) sfery człowieczej natury. Ta wadliwość buduje ciągle płynące z sumienia oskarżenie. Chcąc zagłuszyć ten bolesny głos tyran, despota rozbudowuje w sobie fikcję o swojej wyjątkowości, o tym, że jego nie obowiązują te same, co innych zasady, bo jest "lepszy". Tyrani i despoci zatem wywyższają się arbitralnie ponad innych, co z jednej strony daje im wewnętrzne alibi na zarzut, że w uczciwej rywalizacji nie wzięli udziału, a kreują się na zwycięzców, a z drugiej strony ma to legitymizować ich nieuczciwe potraktowanie ludzi ogólnie. W ten sposób zaczyna się brnięcie w coraz większą arbitralność ogłaszania swojej wielkości, coraz bardziej życzeniową wizję życia, w której powoli zatraca się granicą pomiędzy totalną fikcją a rzeczywistością. Rozbudowywane, rozdmuchiwane pozory mocy mają usprawiedliwiać to, że tak realnie despoci nie mają prawie nic pozytywnego do zaoferowania, a więc są bezwartościowi dla reszty ludzkości. Są nikim i czują to, że są nikim. Pozory na krótki czas mogą złagodzić owo poczucie poniżenia z tytułu bycia nikim, ale to poczucie w końcu wróci, uderzając ze zdwojoną mocą.