ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Słaby umysł (nie chodzi tylko o inteligencję, ale o szerszą umiejętność kontroli mentalnej rozumowania) nie radzi sobie z rozróżnieniem własnych życzeń, aby coś było, deklaracji, że to się zdarzyło i obiektywnego, realnego stanu rzeczy.
Dlatego słabe umysły usilnie deklarują swoje życzenia, nawet jawnie sprzeczne ze stanami rzeczywistymi. Słabe umysły ulegają iluzji, że jak coś z uporem będą deklarowali, jak swoje życzenie buńczucznie i twardo ogłoszą, to rzeczywistość okaże się taka, jak w tym ich ogłoszeniu.
Słabe umysły po prostu nie są w stanie wytyczyć twardej granicy pomiędzy tym, co jest obiektywne, a tym, co pochodzi z ich pragnień i imaginacji.

Michał Dyszyński

Ludzie silni narzucaniem swoich kaprysów otoczeniu, zwykle są słabi refleksją.

Kaprysy przychodzą I odchodzą nie wiadomo skąd i na jakich zasadach, na dłużej nic z nich nie wynika, dlatego słabeusze umysłów poważniejszego rozwoju jak nie doznawali, tak nie doznają. Rozwój, aby nastąpił, wymaga OKREŚLENIA SIEBIE, ustalenia granicy pomiędzy ja, a światem. Słabe umysły są niewolniczo zanurzone w potrzebie dostarczania sobie małych mentalnych satysfakcji, małych potwierdzeń swojej kompetencji, znaczenia w świecie, szacunku u ludzi. Dlatego rozpoznania słabych mentalnie ludzi nie są prawdziwymi rozpoznaniami świata obiektywnego, lecz formą psychoterapii aplikowanej samemu sobie przez słabego mentalnie człowieka.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Słabeusze tego świata boją się łagodności, nieraz wstydzą się jej. Słabeusze tego świata są przekonani, że świat jest na wojnie, na której przegrywa każdy, kto nie okaże się jako twardy i nieprzejednany. Źle będzie, jeśli się takim NIE OKAŻE...
- To właśnie demaskuje słabeusza jako pozera. Mocarz prawdziwy NIE BOI SIĘ tego, że ktoś może miałby przypisać mu cechę, która na wojnie wygląda na mniej przydatną. Mocarz prawdziwy bowiem wie, że stoi za nim potęga, która nie musi się lansować, nie musi nikogo straszyć, nie musi rozgrywać jakichś pozorów mocy. Mocarz prawdziwy po prostu jest, kim jest, bo MA WYSTARCZAJĄCO ZASOBÓW, ABY POZOSTAĆ NIEZALEŻNYM, SPEŁNIONYM W SOBIE. Mocarz prawdziwy nie poszukuje kompulsywnie potwierdzenia w oczach innych. Właśnie dlatego nie szuka tego potwierdzenia, bo już JEST mocarzem i dobrze wie, że nim jest.
Pozorant siły ma inaczej - jego można poznać po tym, jak bardzo pilnuje właśnie pozorów, jak alergicznie będzie reagował na każdy przypadek, gdyby ktoś miał przypisać mu postawę niewystarczająco siłową, buńczuczną, dominującą.

Michał Dyszyński

Ludzie słabi umysłem, świadomością rozpoznań lubują się często w emocjonalnych demonstracjach.
Dla ludzi słabych rozumem "mocą" będzie z definicji raczej to, co boli, krzywdzi, sprzeciwia się czyimś marzeniom, pragnieniom, woli, co jest bliskie przemocy i twardej władzy.

Ludzie tak mentalnie nastawieni, aby to emocje definiowały im kształt tego, co jest "mocą" będą mieli też problem ze zrozumieniem mocy od tych emocji bardziej odległej.

Pewną postacią jakby oświecenia jest odklejenie od bezwiednych emocji swoich klasyfikacji tego co stanowi dobro, moc, słuszność. Dzięki zdystansowaniu się (dystans nie oznacza całkowitego porzucenia!) od władzy emocji nad umysłem, człowiek buduje i doskonali wolność, rozumianą jako zdolność do panowania umysłem nad relacjami ze światem.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Chyba najwyrazistszym symptomem pozorności mocy jest to, że występuje w niej chroniczny brak świadomości pełnych skutków wytyczonych celów, realizowanych poczynań.

Moc prawdziwa z kolei jest pozbawiona większych luk w zakresie tego co ostatecznie osiągamy. Moc pozorna jest kapryśna, realizowana nie wiadomo właściwie po co. Tzn. najczęściej jakiś tam cel się wskazuje, ale z kolei ów cel nie spina się z resztą celów i sensów w życiu danego człowieka.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Moc jest oczywiście ogólnie związana ze zdolnością do sprawowania kontroli. Mocny jest ten, co kontroluje sytuację, wyznacza swoją wolą to, co się zdarza. Problem zaczyna się jednak wtedy, gdy ktoś wkłada wielki wysiłek w kontrolowanie innych, podczas gdy zupełnie zaniedbuje KONTROLOWANIE NIESPÓJNYCH ASPEKTÓW WŁASNEJ NATURY. Są tacy ludzie, którzy okazują wyłącznie moc w różnego rodzaju zadaniach zewnętrznych, a zewnętrznie są niewolnikami - własnych lęków i słabości, instynktów, żądz, nieuporządkowanych pragnień i frustracji. Moc w całościowym znaczeniu polega na kontrolowaniu zarówno różnych aspektów zewnętrznych, jak i samego sobie w tym, co mogłoby sprawiać problem.

Michał Dyszyński

Ludziom gwałtownym znana jest właściwie tylko jedna forma "mocy" - polegająca na tym, że się siłowo narzuca innym ludziom jakieś niechciane przez nich działania, sytuacje. Mający tego rodzaju "moc" najczęściej nie stawia sobie pytania o to, po co tak innych pognębia, do czego to ma doprowadzić, co ostatecznie sam w ten sposób osiąga. Tu założeniem odgórnym i niewytłumaczalnym jest to, że "mocny" ma być takim, który coraz to komuś narzuci, znajdzie sobie wroga, aby go pokonać. Jest tu zatem "moc" ograniczona do jednej roli - walki z jakimś wrogiem, albo przemocą wymuszania czegoś ogólnie na ludziach.

Ja też w jakiś sposób pragnę mocy. Ale chodzi mi o inny rodzaj mocy:
- o moc wiedzy, co tworzy moją duchowość, także moją satysfakcję, co niesprzecznie i trwale mogłoby przynieść mi szczęście.
- o moc pomagania innym w ich potrzebach.
- o moc zrozumienia - swoich błędów, natury spraw, sensownych celów.
- o moc rozróżniania prawdy, dobra i zła.
- o moc pokonywania swoich słabości.
- o moc zapanowania nad destrukcją w mojej świadomości, ciele, działaniach na zewnątrz.

Michał Dyszyński

Prostak jako "moc" postrzega tylko to, co potencjalnie kogoś/coś może zniszczyć, zgnębić, pokonać. Prostak chce być "mocnym" w znaczeniu "będę się wywyższał, panoszył, krzywdził innych, jak mi tylko przyjdzie na to ochota". Prostak wiąże moc z unicestwianiem jakichś wrogów i kapryszeniem, gdy mu na coś przyjdzie ochota. Tak to widzi prostak, właśnie dlatego, że jest prostakiem, czyli dlatego, ze jego tępota nie pozwala mu wykroczyć poza atawistyczne emocje, które nakazują rywalizować w stadzie i dominować przeciwników. Prostak widzi tylko to, co najbardziej wyraziste, dominujące, subtelności nie ogarnia.
Tymczasem moc prawdziwa ma zupełnie inną naturę, niż to, co może swoim tępym umysłem ogarnąć prostak. Moc prawdziwa sięga w takie obszary myślenia, działania, przejawiania się, których zdegradowana wrażliwość i umysłowość prostaka ani nie dotknęła, ani nie przeczuwa. Moc prawdziwa czerpie GŁĘBIN ODCZUWANIA I ROZUMIENIA, odnosząc się do ŚWIADOMOŚCI TEGO, CO RZECZYWIŚCIE WARTOŚCIOWE.
Tam, gdzie prostak realizuje jakieś bezwiedne, narzucone atawizmami cele, mocny prawdziwie jest w stanie: OCENIĆ, ZROZUMIEĆ, A NASTĘPNIE WYBRAĆ TO, co jest rzeczywiście mu pożyteczne i niesprzeczne ze szczęściem i spełnieniem osoby.

Tam, gdzie prostak osiągnie cel narzucony zewnętrznie, którego w końcu będzie się wstydził, tam władający mocą prawdziwą osiągnie to, co jest niesprzeczne z nim na wszystkich poziomach hierarchii rzeczy, a także, co przyniesie mu chwałę wobec istot na wyższym stopniu rozwoju.
Prostak ma moc, której używa do czynienia rzeczy prostaka obciążających, ostatecznie poniżających go. Prostak nie ma w sobie MOCY ROZRÓŻNIANIA W PRAWDZIE, więc rozróżnia po pozorach, emocjach, narzuconych mu sugestiach wrogich sił. Prostak ma moc osiągania celów głupich, pustych, przynoszących hańbę. Ale za to te właśnie cele prostak realizuje z maksymalnym zaangażowaniem i uporem. Bo jak nie miał w sobie zdolności do obiektywnej oceny na etapie tworzenia celów, tak dalej tej zdolności nie ma już na etapie realizacji, gdy rzeczywistość do niego krzyczy, że wybrał wadliwie. Prostak będzie więc zatwardziały w wadliwości swoich wyborów, nie wycofa się z tego, czego w przyszłości będzie musiał się bardzo bardzo wstydzić.