ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W zasadzie to chyba troche jestem nieudacznikiem. Na własne życzenie.
Boję się (zbyt wielkiej) skuteczności, mam wstręt do manipulowania ludźmi, gdy z kimś negocjuję w różnych sprawach, to często wyjaśniam co jest słabą u mnie stroną, wadą, czego należałoby się wystrzegać w kontaktach ze mną.
I w życiu jak do tej pory miałem więcej szczęścia niż rozumu, bo biorąc pod uwagę to, jak bardzo działam przeciw własnej skuteczności, to powinienem być już kloszardem, albo w ogóle nie żyć.
Najgorszy zawód dla mnie, to polityk. Przegrywałbym wszystkie wybory, bo zamiast bezpardonowo atakować przeciwników często przyznawałbym im rację, a do tego przyznawałbym się do własnych błędów... :rotfl:

Michał Dyszyński

Unikam w wypowiadaniu się erudycji, używania trudnych sformułowań, a nawet nawiązywania do znanych kierunków filozoficznych. Dlaczego tak?
Powodów jest kilka:
1. Uważam, że to odstręcza czytelników mniej wyrobionych. Oni nie rozumieją trudnych pojęć, musieliby przegrzebać parę źródeł, aby wszystko zebrać do kupy. To jest spory wysiłek, którego wielu nie zechce włożyć. Więc do nich moja treść nie dotrze.
2. I tak każde nowe użycie jakiejś idei jest w pewnym stopniu unikalne, i tak trzeba je uściślić do konkretnego przypadku. Więc i tak trzeba już konkretnie wyjaśnić o co chodzi.
3. Wielkie idee miały wielu komentatorów, naśladowców, rozwijały się przez pokolenia. Odnosząc się do nich ryzykuję to, że ktoś weźmie pod uwagę nie ten zakres znaczeniowy, o którym ja myślałem, ale np. jakąś inną szkołę filozoficzną. A mi chodzi o jakieś konkretne znaczenie.
4. Pracując jako nauczyciel w szkołach, zorientowałem się, że ludzie zapominają co wiedzieli wcześniej. Nawet jak ktoś zna w miare nieźle trudny termin użyty w sformułowaniu, to czasem ma w tej materii jakieś wątpliwości.
5. Wreszcie ja sam mogę coś poknocić w rozumieniu terminu. Szczególnie jeśli nie odświeżałem sobie wiedzy na jego temat. Prościej i szybciej jest napisanie o co mi chodzi, niż odwoływanie się do terminu, który choć ogólnie jest mi znany, może być znany nie tak dobrze, jak osobom o większej erudycji.

Oczywiście nieraz odstępuję od tej zasady i jawnie odwołuję się do trudnego, specjalistycznego terminu. Zazwyczaj wynika to z chęci wskazania dodatkowych odniesień, jawnego podparcia się czyimś rozumowaniem.

Michał Dyszyński

Uważam, że człowiek co jakiś czas powinien w jakiś sposób PRZEGRAĆ.
Po co?
- m.in. dla higieny mentalnej.
Jak się przyzwyczaimy do wygrywania, do tego, że zawsze jest po naszemu, to staniemy się "betonem" i tyranami.
Warto jest przegrywać także po to, aby...
ktoś mógł wygrac!
Absolutny zwycięzca, to ktoś kto ma wokół siebie SAMYCH PRZEGRANYCH. To ktoś, kto żyje wśród przegranych, jest jedynym w morzu przegranego świata przegranych ludzi.
Ja nie chcę być wyróżnionym obywatelem (nawet na plus) takiego świata. Po prostu ten świat wydaje mi się mało atrakcyjny.
Może mam za dużo empatii?...
Niby co mnie obchodzi to, że ktoś obok mnie poczuł się przegrany?...
Ano może...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu wygrzebuję się mentalnie z nadmiaru krytycyzmu. W mojej rodzinie tego krytycyzmu było dużo. Widzę, jak łatwo się krytykuje, nie wiedząc prawie nic o sprawie, tylko wytykając, jak to coś tam jest złe, coś tam "powinno się" poprawić. Ale dopóki sam ktoś za coś się nie weźmie, dopóty nie będzie wiedział, czy to rzeczywiście poprawić się da. Z resztą, nawet jeśli okazałoby się, że my podołamy danemu zadaniu, to wcale jeszcze nie oznacza, że ktoś - mający inne zdolności i możliwości - też może temu zadaniu podołać.
Więc teraz zajmuję się często wyszukiwaniem powodów, dla których jakaś moja (zbyt łatwa) krytyka wcale nie musi być zasadna. Krytykuję sam siebie. Choć, na podobnej zasadzie, jak przestałem już tak namolnie krytykować innych, sobie też zostawiam jakiś margines wyrozumiałości - w końcu tak jak, jak i inni jedziemy na tym samym wózku.

Michał Dyszyński

Dziś uświadomiłem sobie, że moje emocje - gdyby komuś udało się jakimś magicznym, telepetycznym sposobem do nich zajrzeć - jawiłyby się chyba jak niezrozumiałe. Byłyby one niezrozumiałe z powodu braku w nich poczucia DUMY. Ja już chyba nie potrafię być dumny. Z czegokolwiek nie potrafię. Wzorzec emocjonalny "racji" (którą się posiada, wykazuje, która jest jakimś zwycięstwem w relacjach z ludźmi) jakoś u mnie zanikł, zaś w jego miejscu zakorzenił się wzorzec POROZUMIENIA (bądź jego braku).
Nie wierzę w "posiadanie racji", albo może ściślej - choć sam aspekt słuszności tych, czy innych przekonań uważam za poprawny, to jednak tej słuszności się nie "posiada". Słuszne jest to, co się sprawdza - jak się sprawdziło gdzieś, to dobrze i fajnie, to mamy potwierdzenie. Jednak owa słuszność nie jest czymś jakoś przypisanym do osoby, czy tym bardziej stanowiącym rodzaj "medalu" za poprawne myślenie.
Myślowo jesteśmy "ciągle w drodze", ciągle się doskonalimy. Dzisiejsza genialna teoria, jutro może być tylko przykładem naiwnego spojrzenia na rzeczywistość. Słuszności tego świata są jak kolapsy funkcji falowej - objawiają się na ułamek sekundy, w konkretnym miejscu i czasie, lecz za chwilę układ i tak ewoluuje w nieokreślonym w pełni kierunku, nie wiadomo czym dzisiejsze "absolutne prawdy" staną się jutro.
Dlatego właściwie absurdem, fałszem, głupotą jest dla mnie jakieś (zbytnie) emocjonalne wpatrywanie się w te sukcesy na polu ogarniania myślą świata. Te sukcesy, jeśli jakoś wystąpiły, wolę traktować funkcjonalnie, trochę jak "rzeczy", które sobie zaistniały, teraz je widzimy, a w przyszłości się rozpadną. Psy szczekają, karawana idzie dalej...

Michał Dyszyński

Nie znoszę gier emocjonalnych.
Są tacy (chyba częściej takie), którzy lubują się w budowaniu jakichś tam systemów wpływu na innych ludzi - poprzez wmawianie poczucia winy, powinności, pretensji, roszczeń. Dla mnie zaś odejście od zasady maksymalnej szczerości i uczciwości jest czymś obrzydliwym. Mogę sie litować nad ludźmi, którzy z nieszczerości i gierek uczuciowych budują w sobie jakieś formy satysfakcji, spełnienia. Ale trudno jest mi takie osoby do końca szanować. Dla mnie są to osoby okazujące ewidentną słabość wobec ciemnej strony swojego człowieczeństwa.

Michał Dyszyński

Całe życie byłem ze strony pokolenia wyżej, zadręczany wymogami najróżniejszymi, które rzekomo "powinienem". Dotyczyły one wyglądu, stroju, zachowania, bywania tu i tam, robienia tego, czy tamtego. Nie jestem jakimś przeciwnikiem kultywowania pewnych zwyczajów, czy grzeczności, a w szczególności powstrzymania się od zachowań, które rzeczywiście kogoś mogłyby dotknąć. Problem w tym, że u pewnych ludzi zwyczajowe normy urastają do rangi absolutnego wymogu i nieodpartej konieczności. Tacy ludzie zadręczają różnymi - często mocno dyskusyjnymi - powinnościami innych i siebie. Gotowi są ryzykować wiele, poświęcać swoje zdrowie dla jakiegoś zwyczaju, czy normy społecznej o relatywnie niskim priorytecie.

Z czego to wynika?
Wydaje mi się, że jest pewien szczególny typ osobowości - przedziwnie skupiony na robieniu z wielu życiowych okoliczności przymusu, absolutnej konieczności. Są to jednocześnie ludzie, którzy "wiedzą najlepiej", nie stawiają sobie pytań "czy mam rację?", lecz hiemal zawsze przyjmują swoje pomysły za prawdę absolutną. Są to ludzie zakonserwowani w swoich poglądach, sztywni, kostyczni. Z nimi się nie dyskutuje, bo oni znają tylko jedną opcję na prawdę - tę, która im się jawi przed oczami.
Jedno co im imponuje, to twarda siła, żelazny autorytet, bo ten bywa mocniejszy od ich własnej woli upierania się przy tym, co im się tam uwidziało. Choć oni oczywiście nigdy nie przyznają się do tego, że są arbitralni w swoich wyborach, że realizują swoje widzimisię. Nie, wręcz przeciwnie - oni ogłaszają te swoje widzimisia jako ostateczne i niepodważalne prawdy, które domagają się realizacji bez żadnej wątpliwości, czy gadania. Stosowanie odrębnych standardów wobec siebie i innych ludzi, jest znakiem rozpoznawczym tego typu osobowości. I są absolutnie ślepi na to, że właśnie te różne standardy stosują.

Michał Dyszyński

W pewnym sensie brzydzę się mentalnie tworzeniem wokół siebie atmosfery dostojeństwa, nobliwości, autorytetu. W pewnym sensie, bo staram się stosować owo obrzydzenie głównie do samego siebie. Wobec innych mam osłabioną formę dezaprobaty, czyli zamiast obrzydzenia - uznanie za słabość, oddanie się małości, uleganie pokusie.
Pracowałem z ludźmi na wyższych stanowiskach. Spora część z nich (nie wszyscy!) zdawała się lubować w swoim autorytecie, władzy, posiadanych tytułach. W moich oczach to właśnie lubowanie się czyniło ich raczej gorszymi, niż lepszymi od otaczających ich innych ludzi. Szacunek budzi we mnie jedynie szef nie wywyższający się. A niewątpliwie są tacy!

Za żałosne uważam perorowanie, podkreślanie swoich atrybutów, osiągnięć.
Czy sam jestem pod tym względem lepszy?...
- Na pewno NIE ZAWSZE BYŁEM takim, jakim dzisiaj chciałbym się widzieć, czyli bardziej skromnym. Dzisiaj mogę tylko powiedzieć, że STARAM SIĘ. Jak mi wychodzi?...
To inni ocenią bardziej obiektywnie. Sam też się staram to ocenić.

Jak ocenić siebie, jednocześnie nie dając się ponieść skłonności do zakłamywania?
- To jest dość ciekawe pytanie.
Opracowałem sobie tutaj nawet pewną strategię. Pierwszym pomysłem była przesada w drugą stronę - próbowałem sobie wmawiać coś przeciwnego, niż to, że jestem wartościowy, posiadający kompetencje, zdolny do czegoś, postrzegany pozytywnie. Ta przesada w stronę przeciwną ostatecznie upadła jako poprawna strategia. Powodem jest to, że produkuje ona sporo mylnych skutków ubocznych.
Po pierwsze inni ludzie odbierają nas tak, jak to widzą - czyli jeśli gdzieś kompetencje posiadamy, to oni to zauważą. Nasze zaprzeczanie odbiorą prędzej jako formę kokieterii, czy dziwactwa, niż jako wyraz skromności. Nawet jeśli to rzeczywiście jest wyraz skromności.
Poza tym udawanie że się kompetencji nie ma, jeśli się je ma, często oznaczać będzie po prostu zrzucanie odpowiedzialności za innych. Lekarz, który - ze skromności - nie przyzna się, że umie leczyć w obliczu wypadku drogowego z rannymi, stojąc z boku, oddając "szacunek mądrzejszym" może właściwie stać się winnym moralnie czyjejś śmierci. Bo za reanimację weźmie się ktoś o znacznie gorszym przygotowaniu, co może spowodować śmierć pacjenta, zanim przyjedzie karetka. Tak więc trzeba się pogodzić z tym, że jakieś kompetencje mamy, jeśli je mamy. Ukrywanie się w wielu sytuacjach jest nieetyczne. A nawet jeśli nic złego się nie stanie, to jest to jakieś nienaturalne.
Wreszcie takie - nawet w najlepszej wierze - robienie z siebie skromnego właściwie jest jest formą fałszowania, wprowadzania do rozpoznań życia chaotycznych odczytów.

Dziś uważam, że nawet jakąś swoją kompetencję, czasem fakt bycia postawionym wyżej nad ludźmi trzeba jednak nieść jako formę zobowiązania, czy nawet krzyża. Jest się wyżej nie po to, aby się tym pysznić, lecz aby pomagać. I pod tym warunkiem należy uznać też swoje kompetencje - uznać je w postaci obiektywnej i "technicznej", czyli bez nadawania im atrybutów wbijających w dumę, czy inną postać samozadowolenia.
Na szczęście nie mam powodów do bycia jakoś skrajnie fetowanym za swoje wybitne osiągnięcia, więc akurat tutaj problem mam jakby z głowy (w większości sytuacji). I tak jest mi mentalnie najwygodniej.

Wracając do strategii obiektywnego oceniania się. Dzisiaj uważam, że podstawą dla niej powinno być formułowanie celów w postaci uniemożliwiającej manipulację, naginanie wyników do pragnień.
Niepoprawnym jest (w ramach owej strategii) postawienie sobie celu: uznam się za znającego tę dziedzinę wiedzy, jeśli będzie mi się wydawało, że ją rozumiem. Cóż, "wydawanie się" łatwo jest zmanipulować. Zamiast niego cel należy sformułować w sposób wykluczający mataczenie z mojej strony - np. uznam się za znającego tę dziedzinę wiedzy, jeśli zdam uczciwie niezależny egzamin z tej dziedziny, bądź jeśli dokonam samodzielnie czegoś, co powszechnie jest uznawane za świadczące o kompetencji w tym zakresie. Wszelkie postacie uznania sobie czegoś, opierające się na mało precyzyjnych kryteriach, traktować powinienem jako mocno podejrzane.

Michał Dyszyński

Tak się zdarzyło w moim życiu, że miałem przez wiele lat kontakt, wspólne życie z osobą neurotyczną. Do pewnego stopnia to mnie ukształtowało, wytworzyło we mnie pewne nawyki - tak dobre, jak i złe. Jednym z wbudowanych wtedy przeświadczeń, które do dziś mi zostało i trwa, jest przekonanie, że osobami silnie nastawionymi na konfrontację nie da rady się dogadać. Próbowałem to na setki sposobów. Ani razu nie zadziałało.
Jest jedyna metoda - ODEJŚĆ, ODPUŚCIĆ.

Dziś z ową neurotyczną osobą mam już dużo rzadszy kontakt. Ale też wiem, że coś w mnie zostało - rodzaj MENTALNEGO WSTRĘTU DO BEZREFLEKSYJNEJ AGRESJI. Jak widzę osobę, która atakowanie czyni celem ponad inne, to przestawia mnie to z automatu w nastawienie, w którym mówię sobie: od teraz będziesz już tylko TRACIŁ CZAS z tą osobą. Nie czego cię ŻADNA pozytywna rzecz, tylko trwonienie energii, czasu, zasobów. Więc odejdź. Nie oglądaj się! Nie patrz na to, czy ktoś to uzna za twoją słabość, porażkę, policzy ci to na minus. To, że ktoś to policzy tak, czy inaczej to pierdoła w porównaniu z tą frustracją, którą będziesz czuł znosząc bezrozumną agresję kogoś, kto nawet nie jest w stanie pojąć celu uczciwej rozmowy. Z takiego układu SPIERDALAJ! Daleko, jak najdalej! Byle dalej, byle jak najmniej czasu i zasobów stracić wcześniej.
Bo co byś nie zrobił, w najlepszej wierze, w najbardziej poświęcający się, czy szczery sposób, zostanie zdeptane, zafajdane pragnieniem ukąszenia cię za wszelką cenę. Tak owe osoby mają. Same mają z tym problem. Ale rozwiązanie go nie leży w twojej gestii. Masz tylko jedną sensowną możliwość - odejdź.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Poszukuję transcendencji. Tak określił mnie jedne z horoskopów, jako osobę nakierowana na transcendencję. Co prawda jakoś specjalnie w horoskopy nie wierzę, ale tu się akurat zgodzę, że mam swoje osobnicze wychylenie w stronę transcendencji. Oznacza to, że nudzi mnie zwykłe życie, nudzi small tok, gadanina o wszystkim i niczym, wyrażanie emocji przez ludzi. To co jest na krótką metę, co jest tylko zasygnalizowaniem jakiegoś tam przelotnego nastroju, dla mojej osobowości jest niewartą uwagi głupotką. Tylko to co (jak najbardziej) trwałe, fundamentalne, wieczne - dopiero to jest w stanie obudzić we mnie zainteresowanie. Stąd te ciągoty do filozofii, ale i religii.
Nieraz muszę się wręcz przywoływać do porządku, walczyć z sobą, aby jakoś nie pomijać zwykłego życia, zwykłych ludzkich emocji. Bo skoro postrzegam je jako totalnie nudne, to efekt jest taki, że nie biorę udziału w tym ludzkim ferworze komunikacyjnym, alienuję się. Więc zmuszam się nieraz do udziału w tym, co mnie nie kręci, walczę z poczuciem nudy, aby jednak nie stoczyć się jakoś totalnie w poszukiwanie wyłącznie najbardziej podstawowych rzeczy. Bo jednak człowiek w jego ulotnych uczuciach, życie w jego drobiazgach jest nie do pominięcia w tej układance w prawdę i istnienie. Więc nic, że mnie to tak nudzi, nic to że widzę każdą rozmowę, która jakoś nie dąży do kwestii fundamentalnych jako nie znaczącą, jako przeznaczoną z miejsca do zapomnienia. Staram się choć trochę na tych drobiazgach życia czasem skupić. Staram się, choć z trudem i pewną formą cierpienia mi to przychodzi...

Michał Dyszyński

Zauważyłem u siebie jedną cechę myślenia, która odróżnia mnie od znaczącej masy dyskutantów. Tą cechą jest coś, co nazwałbym CIEKAWOŚĆ WBREW POTRZEBIE POSIADANIA RACJI.
Funkcjonowanie tej cechy jest takie, że najchętniej zajmuję się tym, co przeczy moim aktualnym poglądom, a w mniejszym stopniu tym, co je potwierdza. Ogólnie kurs na potwierdzanie sobie poglądów uważam za jałowy - skoro coś wiem, to dowiadując się, że słuszne jest to, co wiem, nic nowego nie zyskuję. Ciekawe jest dopiero coś, co stanowi zagwozdkę, co jakoś przeczy moim aktualnym poglądom.
Kiedyś byłem przekonany, że inaczej nie ma sensu w ogóle myśleć, że wszyscy tak powinni mieć. Ale przekonałem się, że spora grupa ludzi ma zupełnie inny sposób myślenia - oni szukają tego, co im potwierdza ich przekonania, a filtrują negatywnie (odrzucająco) to co stanowi wobec tych pośladów zagrożenie, czy znak zapytania. Z takimi ludźmi dość ciężko mi się dyskutuje. Właściwie to często rezygnuję z dyskusji, bo - poza zapoznaniu się z tym, co oni mają do powiedzenia - nic dalej ciekawego w dyskusji się nie będzie działo. Taki gostek po prostu upiera się przy swoim i nic do niego nie dociera. Czyli po prostu nie ma z nim dyskusji.

Z pewnych obserwacji wynika mi, że skrajne formy zafiksowania na własnych przekonaniach są wręcz objawem zaburzenia psychicznego. Wielu ludzi z zaburzeniami typu autystycznego, miewa problem z zaakceptowaniem wielości rozwiązań, nieokreślonością poglądów. Oni potrafią przyswoić sobie zdania twierdzące, mają mając problem z trybami warunkowymi.

Czasem jednak troche się zmuszam do zapoznania się poglądem człowieka, który ma problem z akceptacją wielości rozwiązań i poglądów. Co prawda po takim człowieku nie spodziewam się jakiegoś wyważonego rozumienia, kompletności rozumowania, czy ogólnie mądrości, lecz trochę mnie ciekawi do jakiej postaci myślenia można dojść upierając się "na zabój" przy jednej opcji. Sam bym nie chciał iść tą drogą, bo uważam ją za ograniczającą rozumowanie. Jednak jeśli ktoś inny tę ścieżkę przeszedł, to chętnie się z wynikami zapoznam.

Ale ogólnie chyba po "twardogłowcach" mało kto się spodziewa wyższej postaci rozumu. Więc i ja, widząc że ktoś tylko w kółko stwierdza swoje, nie ciągnę dyskusji. Mam znikomą nadzieję, że ktoś, kto nie umie w tej akurat sprawie opuścić swojego ciasnego grajdołka myślowego, mógłby mieć w ogóle jakiś warty uwagi pogląd. On przecież nie był w stanie nawet zorientować się, jakie są alternatywy jego rozwiązań, a co dopiero przetestować ich znaczenie i interakcje myślowe. A ja tego właśnie wymagam od kogoś, komu przypisałbym status mądrego - że prześledził nie jedną wybraną opcję rozwiązań danego problemu, lecz prześledził przynajmniej główne z nich, przekonując się do czego każda z nich prowadzi, by ostatecznie wybrać tę najlepszą. Ci upierający się przy swoim sami sobie nie dają szansy na rozejrzenie się po tych opcjach, znają tylko wycinek problemu, a więc zapewne ich pogląd jest niekompletny, czyli wadliwy.

Michał Dyszyński

W moim życiu otaczali mnie ludzie, którzy racje ustalali mocą swojego uporu.
Zasada funkcjonowania mentalnego takich ludzi jest oparta o następujący schemat:
1. ktoś rozpoznaje rzecz wedle jakiejś swojej intuicji
2. na to rozpoznanie nakładana jest intuicja "jak ja to chcę, aby było", czy "jak wg mnie powinno być"
3. te intuicje następnie są ze sobą mieszane, rozpoznania są (najczęściej bez wyraźnej reguły) zastępowane intuicją "jak by się chciało", "jak ja to potrzebuję wiedzieć".
4. następnie jest przyjmowany jako "prawda" o rzeczy ten chaotyczny, splątany, podbity różnymi dodatkowymi emocjami zwitek przekonań.

Czy da się obejść ów schemat?
- Można próbować.
Niestety, choć tutaj będę pisał o owym schemacie w kontekście pejoratywnym, to jednak chyba powinienem zauważyć, że właściwie to inaczej się nie da myśleć. Praktycznie każde myślenie tak działa. Także to, co słuszne, potwierdzone, skuteczne w rozumowaniu taki ma początek. Różnica pomiędzy myśleniem perspektywicznym, a opartym wpieraniu swoich chciejstw jest chyba W ILOŚCI DODATKOWYCH REFLEKSJI - WERYFIKACJI, NOWYCH UJĘĆ, DOŁĄCZANIA SPRAWDZONYCH SCHEMATÓW.
Każde myślenie ma w sobie silny pierwiastek intuicyjny. Myślenie dające szanse na okazanie się ostatecznie perspektywicznym wymaga WIELU SPRAWDZEŃ I POTWIERDZEŃ.
Problemem dodatkowym w myśleniu jest jednak to, że jesteśmy uwikłani w związki z ludźmi i naszą biologiczną konstrukcją. W jej ramach działa na myślenie paradygmat: zdominuj otoczenie. Więc ludzie bardzo często skupiają się nie na ustalaniu niezależnych okoliczności, lecz na wpieraniu innym ludziom własnej wizji sprawy, własnych opisów, przekonań. Im więcej czasu, wysiłku. uwagi poświęca ktoś na wymuszaniu na ludziach przyjęcia swojej wizji sprawy, tym mniej pozostaje na obiektywne badanie tej sprawy.
Tu dochodzi ten problem: kiedy należy sobie zaliczyć sukces?
Kiedy "ustaliliśmy prawdę"?...
- Wtedy gdy co?...
Dla wielu ludzi zaliczenie sobie "ustaliłem prawdę o rzeczy" jest praktycznie równoznaczne ze stwierdzeniem "nikt mi się nie sprzeciwił, gdy rzecz po swojemu ogłaszałem". Stąd dalej tak wiele osób, zrównuje dochodzenie do prawdy z wpieraniem swoich poglądów otoczeniu. Dla nich to jest po prostu to samo, nie czują różnicy.

Tacy ludzie rozumują w myśl zasady:
skoro mam moc, aby spacyfikować głosy sprzeciwu względem moich stwierdzeń, to znaczy, że moje stwierdzenia są słuszne.
Albo
skoro nikt już mi się nie sprzeciwia, to moja jest prawda, mogę na niej polegać.
A nawet
Jeśli umiem wewnętrznie uporać się, umiem odrzucić, zlekceważyć, nie zająć się tymi głosami krytycznymi, tylko potrafię we własnym umyśle utwierdzać się skutecznie (we własnym rozliczeniu) przy swoim zdaniu, to znaczy, że jestem w posiadaniu obiektywnej prawdy.

Zaznaczę, że nie chcę całkiem dyskredytować społecznej roli dochodzenia do prawdy. Uważam, że jest ona ważna. Ale to społeczne dochodzenie do prawdy wtedy spełnia swoją rolę, gdy JEST OPARTE O REGUŁY OBOWIĄZUJĄCE ODGÓRNIE, nie zaś o kapryśne chciejstwa we wszystkich aspektach spraw. Inni ludzie mogą być bardzo cenną pomocą w dochodzeniu do prawdy. Ale dzieje się tak tylko wtedy, gdy z ich niezależnej spostrzegawczości, odrębnego punktu widzenia KORZYSTAMY. Jeśli inni ludzie służą tylko do tego, aby przekierować swoją uwagę z ustalania obiektywnego sprawy, na "walkę z wrogiem"; jeśli wysiłek jest mentalny kierowany na uciszanie głosów krytycznych, zamiast wykorzystywanie tych głosów do budowania szerszej wizji sprawy, to nie tylko traci się ten bonus, jaki daje udział innych ludzi, ale wręcz obraca się go w aspekt destrukcyjny.
Inaczej mówiąc, są ludzie, którzy o "prawdę" walczą nie analizując związki danej rzeczy z rzeczywistością, lecz poprzez samo uciszanie głosów krytycznych. Jest to strategia intelektualnie i mentalnie straceńcza. Z niej ostatecznie nie ma szansy wyłonić się nic poza fałszywym przekonaniem o rzeczach. To kierunek na intelektualną i mentalną samozagładę.

Michał Dyszyński

Być z siebie dumnym...
Nieraz w filmach, książkach pojawia się motyw, że ktoś się czuje dumny, że coś tam zrobił, osiągnął. Spróbowałem sobie zadać pytanie: a ty Michale, czy jesteś z czegoś w sobie dumny?
- Moją odpowiedzią jest: nie, z niczego nie jestem dumny!
Tak kompletnie z niczego nie jestem dumny. Nawet nie bardzo rozumiem poczucie dumy. Noooo, może jako jakieś dalekie wspomnienie, jako coś zamglonego, nierzeczywistego. Właściwie to nie umiem nawet poczucia dumy za bardzo w sobie umieścić. Najbliżej tego uczucia chyba jest sytuacja, w której ktoś z bliskich mi osób, okazuje swoją wartość. Nie tyle ja, ale ktoś bliski i na pewno nie chodzi o to, że kogoś tam pobił, zniszczył, zgnębił. Ale np. gdyby uratował komuś życie, coś pięknego stworzył, wykonał piękny utwór. Ostatnio lekko mi "zaleciało" dumą, gdy na youtube odsłuchałem występ polskiej młodocianej pianistki. https://www.youtube.com/watch?v=bK8jihRMFWw&t=647s
Ta Maja Babyszka, piętnastoletnia dziewczynka, z orkiestrą w części osób niewiele starszych od nich (choć też w dużej części składającej się z osób dorosłych) tak odegrała Błękitną Rapsodię Gershwina, że niektóre komentarze aż piały z zachwytu, a niektórzy twierdzili, że to najlepsze wykonanie, jakie znają. Więc chyba mi lekko tu "zaleciało" narodową dumą. Ale dość lekko i bez przesady, bo podziwiam nie tylko piękne wykonania z własnej nacji, lecz wszystkie. Np. cudownie na gitarze Chacconę Bach odgrywa ten młodziutki Chińczyk: https://www.youtube.com/watch?v=YPlboeTiJfo

Ale wracając do poczucia dumy. Właściwie to niemal nie zdarza mi się takiego poczucia mieć. A nawet nie bardzo wiem, po co by ono mi miało być. Sytuacje, w których jakoś coś zbliżonego do poczucia dumy mi się pojawia, raczej napełniają mnie jakimś zażenowaniem, lekką irytacją. Nie wiem, co z tym uczuciem zrobić - jak sobie z nim radzić. Co miałoby z tego wynikać?
Może jakoś emocjonalnie jest za bardzo zadaniowcem, może zbytnio oczekuję, iż z uczuć ma wynikać wskazówka do jakiego działania, dalszych wyborów, ale przynajmniej z ową dumą jest tak, że nie wiem, do czego miałbym ją przypisać, jak się nią zająć w kontekście dalszych celów życiowych. Właściwie to mi ono raczej przeszkadza mentalnie, niż daje przyjemność czy satysfakcję.
Paradoksalnie już jakoś łatwiej poradzić mi sobie z poczuciem, że coś mi się nie udało. Z tego ostatniego bowiem płynie jakaś wskazówka, że coś tam powinienem w sobie zmienić, zaplanować jakieś zmiany. COŚ z tego wynika.

Ten brak parcia na bycie dumnym daje mi nawet pewne bonusy. Oto nie oczekuję specjalnie, aby mnie chwalono, raczej jakoś nie jestem łasy na pochlebstwa. Patrzę sobie na świat bez poszukiwania w rzeczach jakichś osobistych emocji - ot, z ciekawością, jak się rzeczy mają, a nie czy przyniosą mi one jakąś chwałę.

Michał Dyszyński

Tutaj o sobie, co mi się napisało w innym wątku.

Michał Dyszyński

Mam pewną cechę - postulat mojego traktowania innych ludzi i kontaktów z nimi, której bardzo wiele osób nie będzie w stanie emocjonalnie zrozumieć, a na pewno zaakceptować jako coś sensownego.
Postulat brzmi: nie dopuszczać do tego, aby moim głównym celem dyskusji, kontaktu osobowego z kimś było "zawojowanie" tej osoby, skłonienia jej do czegoś wbrew jej przekonaniom, uznania mnie za kogoś w oderwaniu od maksymalnie niezakłóconego zewnętrznie osądu.
W zasadzie to tak naprawdę JA NIKOGO NIE CHCĘ DO NICZEGO PRZEKONAĆ!
Nieraz pisałem, że i apologeta ze mnie jest do niczego.

Tu pewnie niejeden powie: to po co w ogóle coś piszesz?
Po co?
- ja przedstawiam swój punkt widzenia, NIE oczekując, że ktoś go przejmie, zastępując własny punkt widzenia, lecz że WEŹMIE POD UWAGĘ, to co piszę.
Oczekiwałbym jedynie, że ów ktoś jakoś może zastanowi się nad tym w kontekście własnej wizji sprawy, a potem dokona syntezy tej swojej wizji i mojej. Ostatecznie powstanie coś, co zapewne nie będzie ani dokładnym odwzorowaniem mojego spojrzenia na rzecz, ani cudzego.

Dlaczego nie chcę nikogo przekonać - ściślej przekonać w znaczeniu: spowodować, aby mój pogląd został w maksymalnie wiernej postaci przejęty przez inną osobę?
Powodów jest przynajmniej kilka:
1. jeśli ktoś przejmie mój pogląd, a potem stanie się coś złego z tego powodu, to ja będę (i będę się czuł) za to odpowiedzialny
2. dlatego, że w ogóle nie wierzę, aby ktoś poprawnie i w całości był w stanie przejąć cudzy pogląd, a szczególnie mój pogląd, który najczęściej jest bardzo powiązany z historią mojego życia, preferencjami, odruchami, emocjonalnością. Przecież każdy człowiek jest inny. Takie przejmowanie cudzych poglądów uważam w ostatecznym rozrachunku za nieskuteczne w większości przypadków.
3. dlatego, że nie chcę ludzi pozbawiać ich cząstki samodzielności, udziału w zdobywaniu wiedzy o świecie, rozumienia siebie. Godzę się na rolę bycia ewentualnie jakimś impulsem do przemyśleń, ale w żadnym wypadku nie chcę, aby ktoś jakoś na sztywno kopiował moje wzorce rozumowania.
4. bo nawet ja, za jakiś czas, zapewne zmodyfikuję swoją wizję rzeczywistości na dany temat. Więc jak mogę kogoś tak usilnie przekonywać do czegoś, jeśli za chwilę może sam z tego zrezygnuję?...
5. Bo byłem w moim życiu wiele razy głupio przekonywany przez innych i wiem, jak się wtedy czułem. Źle się czułem i absolutnie nie chciałbym być przyczyną czyichś negatywnych odczuć, szczególnie związanych z odczuwaniem jakiejś presji, agresji mentalnej, emocjonalnych szantaży i nacisków. Uważam, że taka postawa sinego narzucania poglądów najczęściej prowadzi do złych etycznie efektów. A uważam się za osobę etyczną.
6. Dlatego że ilekroć ja próbowałem przejść cudze poglądy, to mi się to kompletnie nie udawało. Więcej z tego było zamieszania w mojej głowie, niż tworzenia się w niej porządku. Nie da się tak po postu wlać czyichś przekonań, do ekosystemu innego umysłu. Poprawna komunikacja polega na stworzeniu pewnej przestrzeni negocjacyjnej, w której strony uczestniczą na z grubsza równych prawach, a nikt tu niczego nie wymusza.

Michał Dyszyński

Myślę, że gdyby przeciętny człowiek, a szczególnie wielu grupowiczów sfinii zajrzało do moich uczuć, to by się nimi mocno zdziwiło. Najbardziej zdziwiłoby się tym, jak bardzo w tych uczuciach "brakuje" chęci pokonania kogokolwiek, wykazania mu swojej wyższości z mojej strony. Zdziwiłby się pewnie niejeden, jak bardzo czasem cieszy mnie to, że ktoś wykazał się RZECZYWISTĄ wyższością (także nade mną), albo przynajmniej wysoką kompetencją w jakimś zakresie. Jednocześnie jednak "osłabia mnie" wykazywanie przez ludzi "swojej wyższości" w sposób pozorny - np. próbą zdominowania kogoś za pomocą samych pejoratywnych epitetów, bezpodstawnych oskarżeń itp. Zdziwiliby się, jak mało w istocie jest we mnie walki o własne ego.
Dlaczego tak?
- z kilku powodów.
Po pierwsze dlatego, że uważam iż z jednej strony nikt nie ma dostępu do absolutnej prawdy (czymkolwiek by ona nie była, a nawet jeśliby czymkolwiek mogła być), a więc i tak nikt tu nikogo ostatecznie nie pokona, bo każdy ma jakąś swoją ważną działkę w dołożeniu się do prawdy rzeczywistości.
Po drugie - dlatego, że mam osobisty interes w tym, aby postrzegać ludzi jako możliwie najbardziej fajnych, wartościowych - wtedy ja sam stanę się dowartościowany mając właśnie z takimi ludźmi kontakt.
Po trzecie mam świadomość jak wielu rzeczy sam nie przekazałem nikomu, czyli jak wiele rzeczy jest niewypowiedzianych, jak wiele jest do dołożenia do tych prawd świata - prawd może nieidealnych, ale jakoś tam wartościowych, cennych. I cieszę się z każdego przypadku, gdy ktoś jakąś swoją prawdę do tych zasobów prawd świata dokłada.
Po czwarte - każda sensowna rzecz jaka dokonała się w człowieku jest na chwałę Boga, który jest człowieka twórcą, bo dowodzi, że Jego dzieło (człowiek) jest wspaniałe, a więc i Bóg okazuje w tym człowieku swoją chwałę. A ja cieszę się, gdy ludzkość chwali Boga.
Po piąte - czuję się cząstką ludzkości i cieszy mnie, gdy ludzkość - w jakimś konkretnym jej wydaniu tego człowieka - okazała się być wartościowa, wspaniała, zdolna do przekraczania swoich ograniczeń.

Michał Dyszyński

Z punktu widzenia faceta, kobiety często zachowują się irracjonalnie, robią rzeczy bez sensu, mają pretensje o coś, co i tak jest koniecznością itp. Często okazuje się, że takie zachowania są po prostu prowokacją, mają za zadanie zwrócenie uwagi na samą kobietę, która oczekuje zainteresowania swoją osobą. Podobnie zachowują się nieraz dzieci, czasem prowokacyjnie są niegrzeczne, robią jakieś głupoty nie wiadomo właściwie dlaczego. Mężczyźni, choć chyba nieco rzadziej, niż kobiety też mają podobne zachowania.
Cóż to za dziwna potrzeba w nas nakazuje ludziom przypominać otoczeniu o sobie?...
- Ja patrzę na to z pozycji dość przeciwnej. Raczej jestem typem samotnika, dobrze się czuję, gdy nikt mi głowy nie zawraca, gdy jestem z własnymi myślami. Sam też potrafię godzinami nie kontaktować się z nikim bezpośrednio. Na sfiniii jestem bardziej towarzyski, ale to wynika chyba właśnie z tego, że pisząc coś, jako pośrednika mamy idee, koncepcje, a nie stricte personalne oczekiwania. To mi zdecydowanie bardziej odpowiada, bo jestem dość mocno nakierowany mentalnie na rozwiązywanie problemów, modelowanie rzeczywistości, przy dość wyraźnym POMIJANIU ASPEKTU OSOBOWEGO. Gdy modelujemy, myślimy o ideach, ja - osobowość schodzi na dalszy plan. I mi to akurat pasuje, bo dotychczasowe kontakty z ludźmi ostudziły moją nadzieję, że z tymi ludźmi da się dogadać, jako wielu z nich daje tak totalnie sprzeczne sygnały, że nie wiadomo o co chodzi, a ostatecznym efektem dla mnie jest poczucie irytacji, niezadowolenia, utrata nadziei, że może coś zadziać się dobrze. Ostatecznie, jak widzę, że szansa na dogadanie się z kimś jest mikroskopijna, to urywam kontakt z taką osobą, bo ten kontakt dla mnie jest wyłącznie ciągiem frustracji, irytacji, poczucia że wszystko dzieje się źle, nic nie da się pozytywnie z tą osobą rozwiązać.

Dlaczego w ludziach jest potrzeba prowokacji, zwracania na siebie uwagi?
- Chyba trochę mamy to po zwierzętach, które z jednej strony walczą o pozycję w stadzie (a osobnik alfa to nie ktoś, kto siedzi cicho)
- trochę też pewnie jest w tym potrzeba rozproszenia samotności.
- no i chyba w ogóle potrzebę interakcji personalnych mamy jakoś tam w genach, niektórzy bez towarzystwa ludzi popadają w depresję, a przy bardzo niskim poziomie tejże interakcji, też czują się źle psychicznie, więc prowokują innych do reakcji, do kontaktu. Dla mnie lepszy jest nawet kontakt niskiej wartości - nerwowy, agresywny - niż brak kontaktu.

Ja z kolei mam swoje, chyba dość wygórowane, oczekiwania względem tego, jaki kontakt powinien być. Oczekuję od innych "porządnego" zachowania - uprzejmości, prawdomówności, życzliwości i chyba właśnie...
szanowania mojego czasu, który uważam za cenny, którego nie chcę rozwalać na rzeczy czcze, na pierdoły bez znaczenia, a już na pewno unikam maglowania jakichś złych emocji. Dlatego negatywnie traktuję różne prowokacyjne zachowania innych osób, zapewne osób, które stają na stanowisku, że lepszy jest kontakt zły, niż brak kontaktu.

Michał Dyszyński

Mam pewne, samodzielnie skonstruowane idee filozoficzne, których nie przedstawiłem nigdzie, nikomu nie powiedziałem. Co ciekawe, są to idee, które niejako "wyjaśniają wszystko" (może raczej w kolokwialnym, nie absolutnym sensie słowa "wszystko") - wyjaśniają dlaczego teizm ma u mnie przewagę nad ateizmem, wyjaśniają czym jest logika, czym jest świadomość. Nie przedstawiam ich, bo jakieś moje pierwsze próby zapoznania kogokolwiek z nimi kończyły się porażką. Nikt nie zadał sensownego pytania, nikt nie podjął wątku; była albo bierność albo negacja bez wyjaśnienia, dlaczego negować. Więc pogodziłem się z tą okolicznością, że pewne idee pozostaną tylko moje.
Chociaż...
... niezupełnie musi być tak źle. Bo czasem docierają do mnie jakieś urywki sformułowań, sugerujące iż parę osób podobne idee wyznaje. Może oni - podobnie jak ja - też nie mają z kim ich przedyskutować.

Michał Dyszyński

Nie używam sprzętu firmy Apple. I raczej nie jestem fanem tej marki. Główny powód?
- Jeden zasadniczy: bo w ogóle PROGRAMOWO unikam przywiązywania swoich emocji do wszystkiego, co próbuje mnie zbajerować "będziesz fajny, jak to zrobisz", a już szczególnie wtedy, gdy mam wydać na to dodatkowe pieniądze.
A niewątpliwie taki właśnie (domyślny, choć nieco ukryty) przekaz i marketingowy styl stosuje Apple. To kuszenie ludzi (często niebogatych, z trudem wiążących koniec z końcem) renomą marki w stylu: produkty Apple są drogie, bo są dla bogatych, dla tych lepszych... Jeśli więc chcesz pokazać, że ty też jesteś z tych lepszych, to wydaj swój ostatni grosz na produkt, który funkcjonalnie jest na poziomie produktów tańszych, tyle że nie posiadających logo naszej wspaniałej "dla tych lepszych" firmy.
Ja odrzucam mentalnie sam pomysł, że miałbym myśleć o sobie w kontekście "jesteś bogatszy, to jesteś lepszy", czy "jak masz drogie rzeczy, to jesteś lepszy". Nie! Wręcz NIE WOLNO JEST MI TAK MYŚLEĆ.
Programowo unikam kupowania markowych ciuchów, programowo szukam sobie mniej prestiżowych pozycji w świecie. Zasadą u mnie jest: nie wiązać swojej wartości z niczym, co jest zarządzane przez świat, przez ludzi pragnących zarabiać na mnie pieniądze, przez cwaniaków maści wszelakiej, dla tych co chcieliby zdobyć nade mną jakąś formę władzy, zarządzać mną, wyznaczać mi moje wartości. Dlatego smartfon mam budżetowy, komputer budżetowy, samochód budżetowy. Jak planuję nowy zakup, to na szczycie kryteriów jest stosunek użyteczności do ceny, zaś na samym dole prestiż. Tak z zasady, z osobistego wyboru.
Co oczywiście nie oznacza, że mam cokolwiek przeciw ludziom, którzy mają inne zdanie w tej kwestii. Choć trochę...
im współczuję, trochę uważam że błądzą tym oddaniem jakiejś części władzy na temat przekonań o swojej wartości cwaniakom rządzącym tym światem. Głęboko wierzę w to, że przekonaniem o mojej wartości nie powinna zawiadywać ludzka próżność. Oddanie przekonań o sobie modnisiom, cwaniakom i fachowcom od marketingu na różnych polach traktuję jako zlekceważenie, czy wręcz zdeprecjonowanie siebie - tego prawdziwego duchowego siebie. :think:

Michał Dyszyński

Normalnie staram się odpowiadać na posty w dyskusji kierowane do mnie. Nie odpowiadam jednak - programowo - na pewną ich część:
1. jeśli nie zawierają TREŚCI, KTÓRE SĄ INTERESUJĄCE
2. jeśli czuję, że nie rozumiem, co do mnie pisze druga osoba
3. jeśli mam wrażenie, że piszący do mnie nie panuje nad swoimi emocjami, co zwiastuje jedynie chaotyczny typ wymiany myśli.

Przed chwilą przeczytałem odpowiedź na mój post, która jawnie zniechęciła mnie do dalszej z osobą odpowiadającą dyskusji. Post ten cechował się następującymi właściwościami:
1. Pomijał tematykę dyskusji
2. Pomijał de facto istotę tego rozumowania, na które rzekomo "odpowiadał"
3. Był pustą autopromocją odpowiadającej osoby i nawiązaniem do rzeczy, o których nie zamierzałem w ogóle dyskutować.
Z takim postem nawet nie ma jak dyskutować. Bo o czym pisać?
- o tym, co mnie nie interesuje? (nie mam tego w zwyczaju)
- chwalić samochwalcę naigrawając się z niego? (wtedy wyjdę na agresywnego, nieżyczliwego)
- może chwalić go fałszywie? (nie jestem osobą fałszywą)
- ganić za samochwalstwo? (wtedy wyjdę na agresywnego, nieżyczliwego)
- udawać, że interesuje mnie to, co napisała druga strona, mimo że w ogóle tę sprawę mam "gdzieś"?... (nie jestem osobą fałszywą)
Nie widzę tu żadnej dobrej opcji. Jedyne co zostaje, to "spuśćmy zasłonę ciemności, na ten niefortunny wpis...". Czyli zwykły ignor.

Michał Dyszyński

Od lata staram się (chyba z pewnego rodzaju sukcesem) wyrobić w sobie odruch przyjmowania innych ludzi od pozytywnej strony. Nie jestem może jakoś bardzo ufny, ale przynajmniej tam, gdzie nie grozi mi jawna strata, zakładam zwykle dobrą wolę, uczciwość, posiadanie jakiejś tam racji w tym, co ktoś mi mówi.
Przyznam też, że ta moja postawa kontrastuje z nastawieniem przynajmniej paru znanych mi osób (także z rodziny). Właściwie to nagminnie spotykam się z postawą, w ramach której domyślną jest interpretacja deprecjonująca, zakładająca czyjąś głupotę, złą wolę, czasem podstępny, wredny charakter. Znam ludzi, którzy ową złą wolę zakładają u innych bardzo bezrefleksyjnie, z automatu, nie zastanawiając się, że w danym przypadku mamy tuż obok tego deprecjonującego podejścia bardzo prawdopodobne podejście pozytywne. Ale nie - przynajmniej kilka znanych mi osób - woli od razu uznać kogoś za gorszego, głupszego, wredniejszego.
Nie ukrywam, że kiedyś też byłem bliżej owej interpretacji domyślnej na głupotę i wredność. Może nigdy nie zakładałem tego w silnej postaci, ale zdarzało mi się, w sytuacjach o których niewiele wiedziałem, zakładać czyjąś głupotę i bezsens działania. Dzisiaj zmuszam się do interpretacji odwrotnej - nawet jak wygląda na to, że ktoś rzeczywiście "się nie popisał", to próbuję wyszukiwać usprawiedliwienia dla niego.
Chociaż są od tego wyjątki.
Z trudem przychodzi mi usprawiedliwianie ewidentnej pychy - wywyższania się, pogardzania innymi. No i mam też swoją wytrzymałość - czyli gdy ktoś "bardzo się naprasza" z jakąś postacią głupoty, to w końcu ulegam i go za głupa zaczynam uważać (choć raczej wprost mu tego nie mówię).

Michał Dyszyński

Jednym z bardziej bolesnych psychicznie doznań jest dla mnie doświadczenie nudziarza. Miejsca, gdzie się przemawia z namaszczeniem i dostojeństwem, ludzie którzy tak przemawiają są dla mnie wielką próbą cierpliwości, wręcz można mówić o psychicznej torturze. Poważni i nobliwi starcy, których się wysłuchuje bo tak wypada, albo nadęci wodzowie (typu Fidel Castro), którzy gadulstwem narzucającym gnębią otoczenie, kojarzą mi się nie z czymś godnym szacunku, a przeciwnie - z czymś pożałowania godnym, jedynie litość budzącym.

Michał Dyszyński

Nie pisuję na sfinii po to, aby mnie lubiano. Nie pisuję jednak też, aby mnie nie lubiano. Kwestia lubienia mnie jest przeze mnie PROGRAMOWO IGNOROWANA.
Pisuję tutaj Z ZACIEKAWIENIA KONTAKTEM Z TYMI LUDŹMI, KTÓRZY MAJĄ COŚ INTERESUJĄCEGO DO POWIEDZENIA. Nie oznacza to jednak wcale, że oczekuję w tym kontekście u moich rozmówców jakiejś genialności. Tzn. genialność oczywiście fajna by była, ale nie jest wymagana. Ostatecznie wystarczające jest dla mnie, że mój współdyskutant jest szczery, kulturalny i poszukujący prawdy, a nie tego, że mu ktoś będzie kadził, chwalił, dowartościowywał za wszelką cenę. Tacy, co chcą się dowartościowywać jako główny cel ich dyskusji dla mnie zwykle są nudziarzami. Bo nudziarz to właśnie ktoś taki, kto w kółko musi gadać o sobie (narcyz przy okazji), promować siebie, wymuszać skupienie uwagi na swojej osobie.
A może ja sam jestem nudziarzem?...
- Nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się, że dla jakiejś części osób właśnie nim jestem. To jednak też nie jest dramat. Mi wystarczy, że dla przynajmniej kilku ludzi nudziarzem nie będę; dla nich będę coś pisał. Pozostali, jeśli uważają mnie za nudziarza, niech zwyczajnie omijają moje posty.
Jednego bym sobie jednak nie darował - bycie nudziarzem tokującym, czyli właśnie obsesyjnie skoncentrowanym na promowaniu siebie. To od wielkiej biedy mogę tolerować u innych (choć będę uznawał taką postawę za słabość), ale u siebie...
nie! To byłaby moja osobista wielka porażka! :shock:

Choć nie wiem, czy kiedyś nie upadnę na tyle nisko mentalnie, że właśnie kimś takim się stanę. To też biorę od uwagę.