ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj w wątkach w innych działach zamieściłem komentarze, które podsumowują pewne spojrzenie na rozumowanie w ogóle. Umieszczam je niniejszym tu na blogu w celu archiwizacji, a także, aby już konkretnie tym problemem zająć się może w przyszłości.

Michał Dyszyński

Uzupełnieniem dyskusji nad zagadnieniem byłby ten tekst, który dodałem w innym wątku:

Michał Dyszyński

Czas chyba na rodzaj podsumowania. Model rozumowania, przyjmowania czegoś jest następujący:
1. Umysł jest stawiany w rzeczywistości, w której odbiera DOZNANIA.
2. Doznania są klasyfikowane, choć reguły tej klasyfikacji są dopiero tworzone. To, jaką konstrukcję one utworzą buduje właśnie to w jakim kierunku rozwinie się świadomość, umysł.
3. Wraz z napływem nowych doznań, wcześniejsza STRUKTURA ROZUMOWANIA, a z nią też rozpoznawania, klasyfikacji doznań będzie MODYFIKOWANA.
4. Każde doznanie jest INTERPRETOWANE właśnie tą strukturą, która się wzięła z oceny wcześniejszych doznań. Jedynie na samym początku życie umysłowość człowieka startuje w oparciu o BIOS tworzony genetycznie (także w jakimś stopniu w oparciu o doświadczenia życia płodowego), czyli z wykorzystaniem INSTYNKTÓW.
5. Interpretowanie doznań (także nowych idei, o których się myśli) polega na WIĄZANIU ZE STRUKTURĄ ROZUMIENIA jako się posiada. Ważne tu jest spostrzeżenie, że zawsze się tę strukturę posiada NA JAKIMŚ ETAPIE.
6. Rozwój możliwości interpretacji (czyli też ROZUMIENIA) zagadnień, nad którymi osobowość pracuje, zależy ściśle od tego, jak konstruuje się/modyfikuje owa struktura rozumowania. Tu wchodzi w grę aspekt SPÓJNOŚCI, który jest da facto tożsamy ze zdolnością do użycia wniosków z wcześniejszych doświadczeń w nowych warunkach, do nowych zadań. To co spójne, jest jednocześnie TWORZĄCE ZASADĘ rozumowania, a więc też dające dalej opcję użycia wniosku z tej zasady dla sytuacji, które rozpoznano jako podpadające pod ową zasadę.

Tu dotykamy ciekawego problemu UŁUDY przyjęcia zewnętrznej idei w sposób pełny, niejako niezależnie od posiadanego systemu interpretacji. Problem ten ujawnił się w dyskusji nad tym, czy np. katolik może "po prostu przyjąć" to, co głosi urząd nauczycielski Kościoła. W naiwnym rozumieniu taki katolik, zobligowany przynależnością do Kościoła, powinien "przyjąć nieomylną doktrynę podawaną w dokumentach kościelnych".
Na czym tu polega naiwność?
- Polega ona na ZIGNOROWANIU tego, że przyjąć do umysłu każdy może tylko TYM SYSTEMEM ROZUMIENIA JAKI SOBIE W ŚWIADOMOŚCI WYBUDOWAŁ, a do tego tylko tak, jak mu ta wybudowana struktura rozumienia pozwala.
Inaczej mówiąc, jeśli ktoś nie ma struktury rozumienia kompatybilnej z tezą, którą mu głosi autorytet, to tej tezy po prostu nie przyjmie. I nie jest to kwestia jego dobrej czy złej woli, ale kwestia czysto funkcjonalna - logiczna.
Integrystyczne skrzydła w Kościele będą podkreślały, uznawaną przez siebie konieczność przyjęcia określonych tez doktrynalnych. Z moich obserwacji wynika, że praktycznie żaden z integrystów nie stawia sobie pytania o samą MOŻLIWOŚĆ ZINTEGROWANIA Z UMYSŁEM danej tezy doktrynalnej (są to "integryści", ale nie w sensie "integrowania" z umysłem, lecz wyłącznie w sensie jak najmocniejszego "zintegrowania" osób z grupą, do której się podkreśla przynależność - integracja z grupą/organizacją odbywa się kosztem integracji rozumianej jako tworzenie spójnego rozumienia). Dlaczego tych pytań integryści sobie nie stawiają?
- Ja osobiście uważam, iż przede wszystkim dlatego, że integrystom właściwie NIE ZALEŻY NA TYM, ABY TEZY DOKTRYNALNE ZOSTAŁY ZINTEGROWANE Z UMYSŁEM wiernych! Dla integrysty "przyjęciem" tezy doktrynalnej jest nie wyrażenie wobec niej sprzeciwu, powtórzenie jej z dodatkiem "ja w to wierzę", a potem DEKLAROWANIE samej z nią zgodności, połączone zwykle z deklaracją posłuszeństwa i przynależności do organizacji. Zrozumienie przez odbiorcę owej tezy...
... ono w ogóle jest nie jest traktowane jako coś potrzebnego, ważnego. Będzie tu nieraz powtarzane "nie musisz rozumieć, musisz wierzyć". Wierzyć w coś, czego się nie rozumie...

No właśnie! Nie chcę tego zagadnienia kwitować jest ono arcyciekawe!
Na ile da się "wierzyć" w coś, czego się nie rozumie?...
Będzie o tym później.