ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Prawda, poprawność myślenia i działania, a właściwie to w ogóle poprawność umysłu jako takiego obraca się wokół jednego fundamentalnego zagadnienia. Formułować je można na wiele sposobów. Niektóre z nich to:
1. Jak odróżnić puste, fałszywe deklarowanie czegoś od sformułowania tego czegoś poprawnie?
2. W czym właściwie jest prawda - w samych sformułowaniach, czy raczej w umyśle, który coś rozumie, działa z daną dziedziną, skutecznie rozwiązując problemy, choć sformułowań nie używa, albo używa ich swobodnie, nie kierując się twardymi rygorami?
3. Jak zdefiniować dowolne pojęcie w pełni ściśle, skoro definiowanie czegoś polega na użyciu słów, które same są wieloznaczne, a więc nie oferują ścisłości objaśniania definiowanego pojęcia?
4. Na gruncie prawnym - jak zachować ducha prawa, skoro tym, co zawarte może być w kodeksach jest zawsze jedynie litera prawa, zaś każdy konkretny przypadek, w którym dane prawo się stosuje, jest jakoś indywidualny? Jak zrealizować postulat całkowicie bezstronnego sędziowania?
5. Jak znaleźć tę pierwszą źródłową pewność, na której budowane będą wszystkie inne stwierdzenia i pewności umysłu?
6. Czy możliwe jest sformułowanie jakiejkolwiek prawdy bez obowiązkowego udziału przy tym indywidualnego, wolnego umysłu interpretującego zagadnienie w kontekście szerszej klasy rozpoznań, pytań, stawianych problemów?
7. Czy można mówić o sensownej prawdzie sformułowań w całkowitym oderwaniu od PRAKTYCZNEGO aspektu sprawdzenia owej prawdy w jakimś działającym systemie, osiadającym właściwość dualnego ujmowania zagadnień?
8. Czy warunkiem niezbędnym dla sformułowania jakiejkolwiek prawdy nie jest czasem otwarcie systemu interpretacji na nieskończoność?
9. Czy istnienie poprawnej świadomości nie jest równoznaczne z nieustannym rozwojem tej świadomości?