ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jeśli miałbym jakoś przedstawić swoją wizję chrześcijaństwa, to najlepszy do tego sposób, jaki wymyśliłem przyjąłby formą nieco artystyczną, takiego emocjonalnego dialogu pomiędzy Bogiem, a człowiekiem. Proszę o nie traktowanie tego dialogu na zasadzie, iż "Michał wie, co chce Bóg", lecz jako "Michał tak WYOBRAŻA SOBIE, czego pragnie dla niego Bóg".

Człowiek z pretensją do Boga: Dlaczego nie dostaję od razu tego, czego chcę, co by mi się spodobało? Gdybym to dostawał, to byłbym szczęśliwy!
Bóg: Ja chcę ci tylko pomóc dojść do zrozumienia tego, co naprawdę jest dla ciebie cenne, co zaakceptujesz mocą swojej duszy. Gdybyś wszystko dostał od razu, to ani byś tego nie docenił, a więc i radość miałbyś mniejszą, ani nawet często nie osiągnąłbyś żadnego szczęścia, bo szybko kapryśne pragnienie skonfliktowałoby się w tobie z innym pragnieniem. Ostatecznie oba te pragnienia pozostałyby niezaspokojone, a ty czułbyś tylko gorycz niespełnienia. Dopiero gdy zrozumiesz lepiej siebie, gdy zorientujesz się, co jest naprawdę dobre dla twojej natury, gdy poczujesz czym jest dar, wtedy spełnienie twoich pragnień przyniesie ci trwałe i wielkie szczęście.

Człowiek z pretensją do Boga: Dlaczego ten świat jest taki wrogi, tylu w nim nieprzyjaciół, nienawiści. Gdybyś stworzył świat z samymi przyjaznymi istotami, to ja byłbym w nim bezpieczny i szczęśliwy. Załujesz mi szczęścia?
Bóg: Ja chcę ci tylko pomóc odnaleźć twoją prawdziwą naturę. Jest ona rozpostarta pomiędzy stanami bólu, a radości; lęku, a bezpiecznego ukojenia; wrogością, a przyjaźnią, pomocą wiernością prawdziwych przyjaciół. Gdybyś nie poznał zagrożenia i wrogości, nigdy nie zrozumiałbyś wartości przyjaźni, pomocy, poświęcenia. Gdybyś choć trochę nie doznał bólu, nigdy nie doceniłbyś stanu zdrowia, siły, zdolności twórczych. A to oznaczałoby, że nigdy nie doznałbyś prawdziwego szczęścia. Poza tym musisz też zrozumieć, że sam bywasz wrogiem, czasem bez powodu, niszcząc dobro w sobie, nastajesz na innych ludzi. Tu jedno łączy się z drugim - doznając wrogości od kogoś, jesteś w stanie zrozumieć, co się dzieje, gdy ty czynisz się czyimś wrogiem. W świecie wolnych i szczęśliwych istot nie ma przymusu. Ludzie są sobie przyjaźni nie dlatego, że grożą im jakieś kary, ale dlatego, że zrozumieli sprzeczność z własną naturą takich uczuć jak: wrogość, nienawiść, pogarda. Tego twoja natura nie zrozumie, jeśli nie zetknie się z tymi złymi uczuciami i jakoś ich w sobie nie pokona, tak zrozumiejąc, że są one sprzeczne z twoją naturą.

Człowiek z pretensją do Boga: Podoba mi się seks, lubie przyjemne rzeczy, a tutaj religia zabrania mi tylu radości, sugeruje nieraz umartwianie się. To jest zwyczajnie sprzeczne z moja logiką rozumienia. Dlaczego dwoje ludzi, którzy mają ochotę na seks, miałoby czekać do jakiegoś ślubu, albo dlaczego nie miałbym jeśli, pić, ćpać, jeśłi tylko mam na to ochotę? Przecież najczęściej nic złego z tego powodu, że ktoś ma dużo zmysłowych przyjemności się nie dzieje. Żałujesz mi szczęścia?
Bóg: Ja chcę ci tylko pomóc odnaleźć prawdziwe twoje spełnienie i szczęście. Kierując się prosto w stronę doznań zmysłowych, biorąc je bez opanowania, znieważasz subtelne obszary swojej natury, a do tego narażasz się na popadnięcie w nałóg. Żadna władająca tobą przyjemność zmysłowa nie jest ci przyjazna - ona cię zniszczy, degradując w tobie wolę do widzenia rzeczy w równowadze, uczyni cię niewolnikiem. To ostatecznie zablokuje w tobie odczuwanie głębszego szczęścia. Te płytkie, małe szczęścia zdegradują twoją zdolność odczuwania szczęścia na prawdziwie zaawansowanym poziomie, gdzie pojawiają się szczęścia dużo dużo większe. To z resztą dobrze widać po ludziach, którzy ulegli nałogom - alkoholizmowi, objadaniu się, seksoholizmowi. Ci ludzie wysycili w sobie te szczęścia, które tak bez porządku eksploatowali, a potem zostaje im już tylko przymus, poczucie zdegradowania, bycia przedmiotem, a nie podmiotem w życiu. Przyjemność traktowana jako cel sam w sobie, zawsze obraca się przeciw szczęściu człowieka. Ostatecznie przyjemność do ciebie wróci, ale wtedy, gdy nie będzie tobą władać niepodzielnie, lecz stanie się subtelnym darem. Dodatkowo musisz wiedzieć, że seksem wiąże się pewna bardzo ważna, choć trudna do bezpośredniego dostrzeżenia cecha twojej natury, wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju, głęboko osadzona w najbardziej intymnych strukturach odczuwania. Jeśli przyjemność z nią związaną roztrwonisz bez łączności z głębszymi uczuciami - miłością, poświęceniem, twórczością - to ją zdegradujesz w sposób niemal uniemożliwiający ponowne jej przywrócenie do stanu dającego pełnię odczuwania. Niewierność naszych serc ma znacznie większy wpływ na głębokie obszary naszego jestestwa, niż to bezpośrednio widać. I jest jeszcze jeden aspekt tej sprawy - układając się ze swoimi przyjemnościami, z tym, że pohamujesz je nieraz w sobie, uczysz się rozumieć naturę przyjemności w ogóle. Gdybyś miał tylko brać zawsze bezrefleksyjnie, nie biorąc jednocześnie pewnych aspektów radości i rozkoszy w karby, to w końcu zatracisz w sobie harmonię odczuwania, pogubisz się umieszczeniu swojej własnej natury względem dualnych wyzwań świata.

Człowiek z pretensją do Boga: Chcę się czuć doceniony, kochany, a nawet wywyższony. Mierzi mnie uległość i słabość. Pragnę być wielki, pragnę aby to co czuję - jakąś formę wspaniałości mnie, mojego człowieczeństwa, w końcu dzieła boskiego - wszyscy wokół uznali i docenili. Docenili bardziej niż wszystko inne i wywyższyli. Chcę czuć swoją potęgę i wiedzieć, że inni mnie podziwiają. Stworzyłeś mnie, abym działał. Nie potrafię sprawnie działać, myśląc wciaż "tego mi nie wolno, tutaj muszę zważac na czyjeś uczucia, tutaj kogoś się posłuchać, tam brać pod uwagę czyjeś durne zastrzeżenia". Chcę robić wprost to, co czuję, że jest dla mnie ciekawe, ważne dowartościowujące, a nie wciąż jechać na "zaciągniętym hamulcu ręcznym emocji". Jeśli stworzyłeś mnie jako wspaniałe dzieło swoje, to teraz niech świat, niech wszyscy to widzą, dają odczuć. Niech mnie kochają, czczą, doceniają! A nawet może niech mi służą...
Bóg: Ja chcę ci tylko pomóc w osiągnięciu wielkości prawdziwej - takiej, jaką ostatecznie zaakceptujesz bez wątpliwości, jeśli zrozumiesz istotę rzeczy. Pragnienie dominacji rodzi się z uczuć i pragnień danych istotom tego świata. Zwierzęta dominują inne zwierzęta, bo tak im każe instynkt, bo to jest wymóg biologiczny, niezbędny dla przetrwania i rozwoju gatunków. Ty jednak jesteś istotą stojącą wyżej od zwierząt. Zostałeś powołany, aby nimi zarządzać, czyli jakaś forma dominacji ci się rzeczywiście należy, jednak chodzi tu o inny rodzaj dominacji, niż ten, który przedstawiasz. Nie możesz po prostu wziąć wzorców dominacji, a z nią agresji, zniszczenia, wściekłości, pogardy ze świata niższego, zwierzęcego, bo to ostatecznie zniszczy twoją zdolność bycia poprawnym członkiem społeczności, wymiany dóbr z innymi istotami, podobnymi tobie. Wśród ludzi nie zaplanowałem ostatecznie żadnych układów twardej, dominującej władzy, bo zniszczyłoby to szczęście i rozwój istot, na których mi tak zależy. Co prawda ludzie nie są tacy sami, nie są sobie równi w zdolnościach, umiejętnościach, mocy, czy innych wartościach. Te wszystkie wartości będą docenione, uznane. Ale uznane i docenione nie dla pustej chwały, nie dla wywyższania się. Pragnienie wywyższenia jest zawsze powodem do kłamstwa, do uznania czegoś w niezgodzie z harmonią bytu, a ujrzenia tego, w krzywym zwierciadle własnej potrzeby bycia ponad kimś. Prawdę widziec może tylko ten, kto postrzega rzeczy maksymalnie w duchu JAKIMI SĄ, a nie "jakimi chciałbym je ujrzeć aby coś tam mi schlebiło". Kto nie zdusi w sobie pragnienia wywyższania się, ten będzie widział nie świat i istoty w nim zawarte, jakimi one są, lecz ich karykaturalne odbicia w pokrzywionych zwierciadłach własnych wynaturzonych potrzeb, zobaczy wszystko FAŁSZYWIE. A ten kto widzi rzeczy fałszywie, podejmuje nieadekwatne decyzje, błędnie ocenia rzeczywistość, wytycza sobie nierealne cele, realizując je potem na niespełnialnych zasadach. Ostatecznie cały ten fałsz wali się na niego, jako nieuchronna konsekwencja jego postawy życiowej. Poza tym wywyższanie się jednych nad drugimi prawie zawsze jest związane z czynieniem jakiejś krzywdy. Ja nie pozwolę, aby te istoty, których kocham doznawały permanentnie krzywd od istot jakoś do nich podobnych, ale nieuporządkowanych mentalnie, pogubionych w oddaniu się głupiej potrzebie władania. Ja sam, choc najbardziej przysługiwałoby wywyższenia z racji największej mocy, wiedzy, wszystkich przymiotów, w osobie Jezusa Zbawiciela okazałem się światu jako ten, który nie chce nikogo zdominować, lecz uniżył się tak dalece, jak to tylko było możliwe. Nie czynię tu dla siebie wyjątku, nie pragnę nikogo niewolić. Ale też nie mogę pozwolić, aby jedne istoty będące w mojej pieczy, niewoliły, gnębiły, dominowały inne istoty. Wreszcie dominacja i wywyższanie się tak czysto logicznie jest drogą donikąd. Bo nawet gdyby komuś udało się wygrać ten wyścig do wywyższania, nawet gdyby zdominował absolutnie wszystkich, to od momentu. w którym by ten cel osiągnął, zorientowałby się, że stracił całkowicie to do czego dążył. Oto nikogo już nie mógłby zdominować i poniżyć, bo wszyscy byliby zdominowani i poniżeni, niewarci uwagi, niewarci nawet tego, aby uznać ich wymuszone hołdy. Z resztą, gdy jasne jest, że wszystkie hołdy, jakie nam się składa są wyłącznie wymuszone, to jaka jest z tych hołdów radość i satysfakcja? - Przecież zupełnie żadna! Taki ktoś zostałby niesamowicie samotny, rozczarowany, że wszyscy wokół nie mogą mu niczego ofiarować - wszak on nimi gardzi, więc jak tu uznać dar od kogoś, kim się gardzi?... Ja tu doznać cokolwiek pozytywnego ze wzgardzonego źródła?... Zastałaby tylko gorycz, złość, a na koniec wściekłość na samego siebie - że wybrało się złą emocję istnienia, emocję która nigdy nie zapewni szczęścia, a wyłącznie rozczarowanie. To zaś oznacza, że ostatecznie taki dominator, na sam koniec WZGARDZI SAMYM SOBĄ. Wzgardzi i znienawidzi siebie do tego stopnia, że żadna inna złość, wściekłość, pogarda, nie będzie mogła się z tym równać.
Więc powiadam ci - ze wszystkich sił broń się przed poczuciem wzgardy i chęci wywyższania. Raczej uczyń się tym, który cały świat postrzega jako ważniejszy od siebie - wtedy każdy dar, jaki od kogokolwiek otrzymasz, stanie się w twoich oczach wielkim. Każdy uśmiech, jaki ktoś skieruje w twoją stronę stanie się powodem szczęścia. I to szczęście tylko będzie na ciebie spływało ze wszystkich stron - sam znajdziesz się w raju, sam ten raj sobie zbudujesz, nie czekając na to, czy ktoś zechce cię do niego zaprosić, czy nie. Pokorny to ten, który żyje w świecie pełnym wartości i piękna - takim go sam postrzega, niezależnie od tego, jaki jest ów świat. Pyszny to ten, który żyje w świecie pogardy, małości niczego wartego docenienia - takim ten świat postrzega i każdy świat, na jaki by się dostał, tak będzie przez niego postrzegany.

Ciąg dalszy tego dialogu powinien nastąpić (bo jest w planach). Może i nastąpi... :think:

Michał Dyszyński