ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Człowiek ma skomplikowaną naturę, która nie jest uporządkowana na start życia. Dopiero uczymy się tego, jak oddzielać od siebie rzeczy, które w odczuciach, czasem myślach dość podobnie się prezentują. Dopiero trening mentalny, droga prób i błędów pozwala naszemu systemowi poznawczemu odróżniać:
Naszą osobistą intencję, aby coś się działo, od realnie podjętych działań, a na koniec od efektów.
Pragnienie, aby coś miało jakąś formę od obiektywnego przyjęcia owej formy przez zewnętrzną rzeczywistość.
Dążenie i chęć bycia sprawczym od sprawienia tego, co chcemy, aby się zdarzyło.

Wielu ludzi zdaje się nie odróżniać tego, że czym innym jest np. pragnienie bycia miłym dla ludzi, od tego, czy rzeczywiście (w odbiorze tych ludzi, a nie samej naszej intencji) wydamy się im mili. Częstym błędem tutaj jest fałszywe "obiektywizowanie" tego, co jest subiektywne, co sprowadza się do ścieżki intencyjnej w stylu: chcę być miły i dobry, czyli na pewno robię to, co trzeba w tym kierunku, czyli na pewno zrealizowałem swój cel w sposób obiektywny. A to tak nie działa - intencja to jedno, a realizacja owej intencji w odpowiednio wartościowy sposób, to drugie.

Ludzie rozgrywają sami ze sobą przeciwne gry pozorów.
Wykazują sobie to, co chcieli, aby było, nawet w sytuacji, gdy brak jest obiektywnych podstaw do uznania tego czegoś.

Wręcz namacalna nieraz jest ta gra...
Patrzy się na człowieka, obserwując co się dzieje z jego reakcjami, gdy zbliżamy się do tych obszarów, w których miejsce obiektywnego, trzeźwego spojrzenia na siebie, zajęły pozory. Oto nagle pojawiają się w rozmowie jakieś dziwne, chaotyczne zwroty, nagle taki człowiek nie potrafi dostrzec czegoś, co ma przed samym swoim nosem, albo ogłasza jako fakt i oczywistą prawdę coś, co już z daleka wygląda na totalnie odjechany wymysł.

Największy problem mają chyba ci, którzy oceniają wyłącznie zero-jedynkowo. Ci bowiem stawiają kwestię samooceny na płaszczyźnie niemożliwej - akceptacji gotowi są udzielić wyłącznie czemuś nieskazitelnemu, idealnemu. A że trudno jest żyć zupełnie bez akceptacji siebie, to muszą zakłamywać to, co ich dotyczy, aby we własnych oczach tym nieskazitelnym, idealnym kimś się stać. Wtedy muszą co chwila kłamać, lansując się na ideał, którym nigdy przecież nie zostaną.

Kto wie, czy nie największą mądrością świata, a przynajmniej jedną z najważniejszych, a na pewno najważniejszą dla tych, co wpadli w powyższą pułapkę byłoby: POZWÓL SOBIE BYĆ ŚREDNIAKIEM - NIE DO KOŃCA DOBRYM, NIE DO KOŃCA ZŁYM - TAKIM ZWYKŁYM, TAKIM ŚREDNIM. Pozwól sobie na przeciętność i normalność, na niebycie królem, ani mistrzem świata.

Bycie trochę dobrym, ale też trochę złym, trochę silny, ale też nieraz słabym, trochę mądrym, ale też i trochę głupim, pozwolić sobie na błędy (choć oczywiście bez odpuszczania sobie ich na każdym kroku) - to jest przepustka do równowagi mentalnej.

Andy72

Średniactwo to też pułapka.
Trzeba być ambitnym, dążyć do tego by zostać świętym.

Michał Dyszyński

Andy72

Wykonuj wszystko najlepiej jak możesz, choćby było to mycie kiblów ;-)

Michał Dyszyński

Semele