ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wiara słuszna jest dyskredytowana na dwa wzajemnie przeciwstawne sposoby
Sposób prostacki dyskredytowania wiary oparty jest o atak bezpośredni, a z nim wmawianie ludziom, że wiara jest niepotrzebna, bo rzekomo wszystko da się wiedzieć, bo to przecież tylko kwestią wolnej decyzji każdej jest, żeby coś nieokreślonego w świadomości zamienić w wiedzę na dany temat. Tak jakby wszelka wiedza była dostępna mocą samego chciejstwa, aby tego się dowiedzieć, jakby żadne ograniczenia poznawcze, oprócz osobistej decyzji nie obowiązywały.

Jest też sposób bardziej wyrafinowany dyskredytowania wiary - oparty o tej wiary deklarowaną (czasem wręcz fanatycznie głoszoną) akceptację. W ramach tego sposobu wiarę się ludziom - owszem - sugeruje, ale na takie sposoby, wobec takich przekonań i stwierdzeń, które są chaotyczne, durnowate, skrajnie naciągane, czy też jakoś ogólnie kompletnie od czapy. A proporcjonalnie do tego, jak bardzo bezsensowny jest sugerowany przedmiot wiary, uruchamiana jest presja, aby tę wiarę ludziska mieli. Bo rzekomo wiara jest tym lepsza, im mniej uzasadniona, a bardziej chaotyczna, bo wiara "właśnie na tym polega", aby ją kreować totalnie z niczego.

Oba te sposoby dyskredytują skutecznie wiarę, bo jak ktoś nie da się ogłupić twierdzeniami, że wiara w ogóle jest niepotrzebna w epistemicznej układance, to może przynajmniej zacznie wierzyć tak po kretyńsku, w tak niestworzone twierdzenia i byty, że ta wiara sama się ośmieszy, ośmieszając przy tym osobę wierzącą.

Gdzieś z dala od owych skrajności, choć dotykając problemów, które owe sposoby dyskredytowania wiary wykorzystują jest wiara sensowna - czyli taka, która co prawda nie upodabnia się do wiedzy, rozumianej jako pewność danej tezy, ale też i nie jest owej pewności przeciwieństwem, czyli jednak biorąc podstawy dla owej wiary z w miarę poprawnych przesłanek. Problem w tym, że same te przesłanki...
też są przedmiotem wiary. Ale to już temat na inną okazję... :think:

Michał Dyszyński