ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Postawę patriotyzmu osobiście postrzegam jako coś zrodzone z intencji: bardzo ważne jest, aby się w życiu skupiać mentalnie na aspekcie przynależności do swego narodu.

Z kolei postawy religijne można analogicznie opisać jako: bardzo ważne jest, aby się w życiu skupiać mentalnie na religii, którą się wyznaje.

Postawę bogacenia się można analogicznie opisać jako: bardzo ważne jest, aby się w życiu mieć jak najwięcej, aby powiększać swój stan posiadania.

Wiele innych rzeczy można w życiu uznawać za ważne, bardzo ważne, nawet najważniejsze. Powstaje pytanie: czy to wszystko jedno, co sobie uznamy za tę dla nas najważniejszą wartość?...
Czy są tu jakieś reguły, z czego bierze się ów wybór, KTO DECYDUJE o tym, co stało się dla nas najważniejszą wartością w życiu?

Patrząc na ludzkie postawy, widzę tu trzy główne źródła
- instynkt, geny - sugerują pewne wartości o wrodzonym rodowodzie
- kultura, społeczeństwo - próbują ściągnąć człowieka mentalnie do różnych "stref wpływu"
- własne przemyślenia z jednej strony utwierdzają sugestie tych dwóch pierwszych źródeł, al też potrafią dodawać własne, wynikające syntez życiowych, z własnej drogi.

Tu chciałoby się spytać: ale jak POWINNO być?
Jaki styl uznania ważności należy preferować?...

Każdy odpowiada na to pytanie tak, jak mu jego osąd podyktuje. Ja, choć nie odrzucam tego materiału, dwóch pierwszych źródeł, to jednak decyzję zamierzam podejmować własnym rozumem, jemu nadawać najwyższy priorytet.
Dlaczego tak?...
Odpowiedź jest prosta: przecież to ma być MOJA decyzja!
Jeśli ma być "moja" to powinna być oparta o możliwie najbardziej "moją" wolę, rozumienie, osąd.

Czy ktokolwiek kiedykolwiek podjął cudzą decyzję?...
- Nikt!
Czyli należy uznać, iż jeśli się już zdarzyło, że na tym świecie zaistniał jakiś ja, to nie ma już odwrotu - to ten ja musi decydować. Nawet jeśli wie, że jest zagrożony błędami, nawet jeśli obawia się, że decyzja może mieć złe skutki, to i tak cudzej decyzji podjąć nie ma jak, więc musi podjąć tą swoją. Czyli musi zacząć myśleć, starać się mieć uporządkowane odczucia, intuicje. Bo po prostu nie ma gdzie uciec! Nie mamy do wyboru innej rzeczywistości, niż tak, w której zaistnieliśmy.