ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osiąganie szczęścia jest trudne, bo wiąże się z przewalczeniem dualizmu pragnień i ich spełnienia.
Do spełnienia się emocjonalnego niezbędne jest to napięcie, które wynika z braku czegoś, z potrzeby niezaspokojonej, dyssatysfakcji i bólu żebrzącego o ulgę. Bez przeżycia tej negatywnej strony emocji nie sposób jest doznać tego, co pozytywne - radości i szczęścia.

Niektórzy wyciągają stąd wniosek, że szczęście w ogóle niemożliwe, wszak zaczyna się od tego, co mu zaprzecza. Więc bilans (rzekomo) miałby tu wyjść co najwyżej na zero, czyli że nawet jeśli jakieś satysfakcję i szczęście odczujemy, to będzie to okupione z grubsza tej samej wartości bólem i cierpieniem. Jednak przecież "nigdzie nie jest powiedziane", że cierpienie i satysfakcja muszą się bilansować na zero. Ja twierdzę, że jest właśnie przeciwnie, to znaczy, że człowiek ma szansę tak skonfigurować swoje odczuwanie satysfakcji i bólu, że uzyska przewagę jednej ze stron. I oczywiście najlepiej by było, aby przeważyło szczęście.
Religia też mówi o tych dwóch stronach ludzkiego spełnienia - z jednej strony niebo, Królestwo Boże, a z drugiej piekło i potępienie. Może to tak zatem jest, że z tej mieszaniny pragnień, żądz, spełnień i szczęść, jakie generuje ich osoba jedni wybrali przewagę upadku emocji, złość, żal, wściekłość, zazdrość, co predestynuje ich do piekła, a inni, z grubsza z tego samego mentalnego "materiału", umieją skonfigurować w sobie postawę radości, szczęścia, wdzięczności, uduchowionej wzniosłości.

Bez świadomości tego, że wszystko co dostajemy jest jakąś formą daru, ma wartość, nic pozytywnego co spotykamy, nie będzie nam smakowało. Osobnicy wiecznie roszczeniowi, próbujący się dowartościowywać postawą "przecież zasługuję na coś więcej", stwarzają w swoich emocjach nieustanną inflacje szczęścia. Co by nie dostali, czego by nie osiągnęli, zawsze będzie to "nie to", bo przecież "mi się należy więcej". Czyli nic nie sprawi satysfakcji na dłużej.
Bycie szczęśliwym trwale jest możliwe tylko dla emocji skonfigurowanych trochę podobnie, jak u dziecka, które ufnie i z radością przyjmuje to, co mu przyniósł świat, które nie mędrkuje kto dostał więcej, albo czy zamiast tego co dostało, nie należy mu się coś jeszcze większego. Złu i cierpieniu też w pewnym sensie możemy "zawdzięczać" szczęście, właśnie przez to, że docenimy dobro, jakie staje się naszym udziałem. Wręcz dobrym byłoby "ukraść" cierpieniu, poniżeniu, wykluczeniu ten ich dyskomfort, ucisk emocji, aby POCZUĆ RÓŻNICĘ, aby tym większe było ich pokonanie, wyjście w stronę pozytywną.
Dobrze byłoby ukraść ten brak i niezaspokojenie chwilom trudnym, a potem sobie stawiać przed oczy wtedy, gdyby komuś przyszło do głowy zlekceważyć to dobro, jakie stało się aktualnie jego udziałem. Kto jest w stanie "wykraść" owo uczucie desperacji i rozpaczy z chwil strasznych i złych, nie biorąc z nim tego wszystkiego, co je powodowało, ten ma narzędzie utrwalania w sobie szczęścia. Ktoś, kto tak sobie będzie umiał skonfigurować swoje uczucia, że niewielkim udziałem świadomości cierpień i poniżenia, będzie w stanie trwale utrzymywać radość, gdy już to co złe zostało zażegnane, spełnił warunek szczęśliwości przynajmniej w obszarze własnych emocji. Optymalnie byłoby tylko samym wspomnieniem jakichś tam przeszłych złych chwil dźwigać ku szczytom radość bez końca.
Ale jednak to wspomnienie dyskomfortu i bólu trzeba posiąść, gdzieś kiedyś trzeba przez cierpienie się przecisnąć w swoim życiu. Bo taka sama świadomość daru i docenienie tego, co nas dobre spotyka się nie wygeneruje.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jak i czemu ukraść tę emocję najcudowniejszego przeżywania, najcudniejszej miłości?...
Jak ją ukraść tak, aby sobie można było oprawić w ramkę i patrzeć na nią każdego dnia, może w każdej chwili?...
Tej emocji nie kradnie się komuś
ją kradnie się CHWILI, kradnie się własnym przeżyciom, nie pozwalając umknąć temu, co chce się rozpłynąć, zniknąć na zawsze.
Kto ukradnie najcudowniejszą emocję z historii swojego życia, a potem ją sobie weźmie na stałe, podłączy pod każdy moment trwania świadomości, ten będzie już zawsze szczęśliwy... :think:

Głupcami zaś są ci, którzy deprecjonują swoje życie, swoje emocje, chwile, które stały się ich udziałem.
Lepiej jest nawet trudną emocję, nawet cierpienie zapamiętać, a potem rozwiązać w sobie, niż stłumić i zgubić.
Nawet to co złe w pewnym momencie życia może stać się trampoliną do szczęścia. Trzeba jednak związaną z tą złą chwilę emocję przetransformować. To jest trudne.

Reklamy będą nam sugerowały, że "jesteśmy warci czegoś więcej" - w domyśle tego, za co powinniśmy (słono) zapłacić.
Czasem tak jest, że jeśli nie zapłacimy, to nie docenimy.
Niektórzy (a może nawet wszyscy...) tak mają, że jeśli nie przypieczętują swoich przeżyć cierpieniem w jakiejś postaci, choćby gdzieś w pobliżu grożącym, to w końcu zlekceważą to, co one ze sobą niosą. Niektórzy potrzebują cierpienia aby w ogóle odczuć własne istnienie, aby ono się im nie rozpłynęło.
Chodziłoby jednak chyba o to, aby szczęście przewyższyło cierpienie, aby ZNACZNIE je przewyższyło. Ale może też tak być, że szczęścia nie utrwalimy w sobie, jeśli go nie "posolimy" cierpieniem. :think:

Michał Dyszyński

Czy chrześcijaństwo, pod postacią jakiegoś przekazu z Biblii przekazuje ideę podobną do tej z niniejszego wątku?
- Osobiście uważam, że tak właśnie jest. Przedstawię tu rozumowanie, które na start może jawić się jako paradoksalne, ale ja wierzę, że ma ono głęboki sens. Chodzi o następujący fragment Bibili: