ŚFiNiA

Komandor · Gość

A co ty się Husa boisz? Wstawiaj!

Czarna_Mańka

hushek

Komandor · Gość

A se takim knefelkiem powiększyłem....

Czarna_Mańka

nick

Przeczytałam z
1. satysfakcją - bo bez powiększania
2. uciechą.

Pan Pendennis w najbardziej lśniących butach Londynu ujął mnie już za serce.

Czarna_Mańka

Czarna_Mańka

oto ROZDZIAŁ IV

DOSTAJĘ SIĘ POD OPIEKĄ PAPISTOWSKIEGO KSIĘDZA I WYCHOWUJĄ W TEJ RELIGII. — WICEHRABINA CASTLEWOOD

Gdyby starczyło czasu, a dziecięce skłonności Henryka Esmonda otrzymały należną pożywkę, zostałby on jezuitą przed upływem następnych lat dwunastu i pewnie by życie zakończył jako męczennik w Chinach lub skazaniec na Tower Hill, albowiem w ciągu niewielu miesięcy, które spędzili razem w Castlewood, ojciec Holt uzyskał całkowitą władzę nad umysłem i uczuciami chłopca i natchnął go myślą — o czym sam był z całego serca przekonany — że nie masz żywota równie szlachetnego ni śmierci tak upragnionej jak ta, którą gotowi są ponieść rozliczni bracia z jego sławnego zakonu. Serdecznością, błyskotliwością dowcipu, humorem urzekającym wszystkich, autorytetem, którym umiał się posługiwać, milczeniem i tajemniczością, co otaczała go potęgując respekt, jaki dlań żywił chłopiec — zjednał sobie bezwzględną wiernopoddańczość Henryka i ani chybi byłby ją zachował, gdyby nie odwołały go sprawy większego pokroju i wagi niźli przyjęcie jakiegoś biednego chłopaczka do zakonu.

Przesiedziawszy w domu kilka spokojnych miesięcy (o ile można nazwać spokojem to, co w rzeczy samej było ustawicznymi swarami) wicehrabia i jego żona wyjechali ze wsi do Londynu zabierając z sobą spowiednika. Jego mały wychowanek ponoć nigdy w życiu nie wylał tylu gorzkich łez co przez wiele nocy po tym pierwszym rozstaniu z drogim przyjacielem, gdy leżał samotnie w komnatce sąsiadującej z tą, którą zajmował ojciec Holt. Henryk oraz kilkoro służby byli teraz jedynymi mieszkańcami wielkiego domu i lubo chłopiec pilnie wykonywał wszystkie zadania zlecone mu przez ojca, miał przecie wiele wolnych godzin i zaczytywał się w bibliotece oszałamiając swój mały mózg wielkimi foliałami, które tamże znajdował.

Po pewnym czasie przywykł do samotności i później wspominał ten okres swego życia jako bynajmniej nie przykry. Państwo wyjeżdżając do Londynu zabierali z sobą wszystkich domowników wyjąwszy odźwiernego — który był na dodatek ogrodnikiem, warzelnikiem i gajowym — oraz jego żonę i dzieci. Mieszkali oni przy bramie, w stróżówce mającej drzwi na dziedziniec; okno wychodzące na trawniki należało do pokoju kapelana, obok zaś była niewielka izdebka, w której ojciec Holt przechowywał książki, a Henryk Esmond miał swoje posłanie. Wschodnia strona zamku ocalała od armait kromwelczyków, których bateria stała na wyniosłości znajdującej się naprzeciw zachodniego podwórca; jakoż ta część nosiła nieliczne ślady zniszczenia z wyjątkiem kaplicy, gdzie republikanie powybijali witraże zachowane od czasów Edwarda VI.

Podczas pobytu ojca Holta mały Henryk Esmond był jego zaufanym towarzyszem i wiernym służką; trzepał mu suknie, składał szaty liturgiczne, przynosił ze studni wodą na długo przed świtem, gotów na wyskoki służyć umiłowanemu księdzu. Gdy ojciec wyjeżdżał, zamykał na klucz swój pokój, atoli owa izdebka z książkami pozostawała otworem dla Henryka, który gdyby nie towarzystwo kapłana, byłby niewiele mniej osamotniony, kiedy lord Castlewood w domu przebywał.

Francuski żart powiada, że żaden bohater nie jest nim dla własnego valet-de-chambre; owóż nie trzeba było tak bystrych oczu jak te, którymi natura obdarzyła małego pazia, by zauważyć, że wicehrabina miała wiele przymiotów zgoła nie heroicznych, choć pani Tusher tak jej przypochlebiała i kadziła. Pod nieobecność ojca Holta, który miał wielki wpływ na oboje małżonków, wicehrabia i jego pani kłócili się i lżyli wzajemnie, aż śmiała się służba, a strachał mały paź pełniący swe obowiązki. Biedny chłopczyna drżał przed milady, ta bowiem obrzucała go setkami szkarradnych wyzwisk, o byle co targała za uszy i chlustała w twarz zawartością srebrnej miedniczki, którą musiał podawać jej po obiedzie. Późniejszą dobrotliwością powetowała ową surowość, która — co trzeba wyznać — dzieciństwo jego nader nieszczęśliwym uczyniła.

W owym czasie sama ona, biedaczka, była też nieszczęśliwa i pewnie dlatego zmuszała swą czeladkę do równie smętnego żywota. Sądzę, że wicehrabia lękał się żony nie mniej niż jej paź, jedyną zaś w domu osobą, która mogła ją okiełznać, był ojciec Holt. Henryk radował się nad wyraz, gdy ojciec zasiadał do obiadu; lubił też później wymknąć się z nim i pogadać, czytać razem albo iść na przechadzkę.

Szczęściem jejmość wicehrabina nie podnosiła się z łóżka aż do południa. Nie daj Boże, co cierpiała biedna pokojowa mająca pieczę nad jej toaletą! Nieraz widywałem tę nieszczęśniczkę wychodzącą z zaczerwienionymi oczami z gotowalni, w której celebrowano długie a tajemnicze obrządki przystrajania jej wielmożności, zaś pudełko od warcabów często zamykało się z trzaskiem na palcach pani Tusher, jeśli ta źle zagrała albo partyjka niewłaściwy przyjęła obrót.

Błogosławiony niech będzie król, który wprowadził karty, oraz dobrotliwi wynalazcy pikiety i tryszaka, albowiem zabierały one co najmniej sześć godzin z dnia jej wielmożności, podczas których domownicy jako tako odetchnąć mogli. Pani często mawiała, że umarłaby bez tego zajęcia. Jej podwładni jeden po drugim dokonywali zmiany warty — gra z jaśnie panią nie należała do rzeczy bezpiecznych — i kolejno brali się do kart. Ojciec Holt godzinami przesiadywał z nią przy pikiecie, w którym to czasie zachowywała się przystojnie. Co zaś się tyczy doktora Tushera, to pewnie by odstąpił ad łoża konającego parafianina, gdyby go zawezwano do Castlewood, aby odegrał roberka z jaśnie panią.

Niekiedy, w chwilach jakiej takiej zgody z małżonką, sam wicehrabia siadaj do gry. Poza tym jejmość miała swą biedną, wierną panią Tusher i kilka dam, które Henryk Esmond zapamiętał z tych czasów. Nie mogły one zbyt długo wytrwać w owej wytwornej służbie; jedna po drugiej próbowała i odchodziła jak niepyszna. Te damy i ochmistrzyni miały osobny stół razem z Henrykiem. Biedaczki! Życie ich było o wiele cięższe niż pazia. On spał już twardo, opatulony w swym małym łóżku, podczas gdy one siedziały przy jaśnie pani czytając jej do snu „Nowiny” albo Wielkiego Cyrusa. Wicehrabina otrzymywała z Londynu nowe sztuki teatralne, lecz Henrykowi nie wolno było do nich zaglądać pod karą chłosty. Zdaje się, że dosyć często na nią zasługiwał, a i otrzymywał czasami. Ojciec Holt zastosował ją dwu- czy trzykrotnie, kiedy przydybał małego hultaja z uroczą, swywolną komedią pana Shadwella czy Wycherleya pod poduszką.

Utwory te były ulubioną lekturą wicehrabi, jeżeli w ogóle brał się do czytania. Przeciwny był wszelako zbyt pilnym studiom, a jak się wydawało jego małemu paziowi — i wszelkim zajęciom w większych ilościach.

Młody Esmond miał zawsze wrażenie, że milord traktuje go dobrotliwie pod nieobecność żony; niekiedy zabierał go na małe konne wyprawy myśliwskie lub polowania na ptaki, przepadał za graniem z nim w karty i tryk-traka, których to gier Henryk wyuczył się chcąc sprawić przyjemność swojemu panu. Ten z dniem każdym bardziej go lubił i objawiał szczególne ukontentowanie, gdy ojciec Holt chwalił chłopca; wtenczas gładził go po głowie i obiecywał, że zajmie się jego przyszłością. Natomiast w przytomności wicehrabiny milord nie okazywał mu takich łask, udawał, że odnosi się doń szorstko, i łajał go ostro za drobne przewiny — po czym, gdy pozostawali sam na sam, próbował niejako uzyskać przebaczenie młodego Esmonda tłumacząc, że gdyby nie gadał doń opryskliwie, uczyniłaby to jego żona, która ma język bardziej niż on niewyparzony — o czym chłopak, acz młody, był całkowicie przekonany.

Przez cały ten czas rozgrywały się wielkie publiczne wydarzenia, z których prostoduszny mały pazik nie bardzo zdawał sobie sprawę. Aliści pewnego dnia, gdy jechał do pobliskiego miasta na stopniu kolasy, w której siedział wicehrabia z małżonką i ojcem Holtem, obskoczyła ich wielka ciżba ludzi wznoszących szydercze okrzyki i wołających: „Niech żyją biskupi! Precz z papieżem! Precz z papiestwem! Koniec z papiestwem! Jezabel! Jezabel!”

Milord począł się śmiać, milady jęła toczyć gniewnym wzrokiem, była bowiem zuchwała jak lwica i nie lękała się nikogo; lecz ojciec Holt — jak zauważył Esmond ze swego miejsca na stopniu — cofnął się z dość niespokojną miną i krzyknął do wicehrabiny:

— Na miłość boską, pani, nie mów nic, nie wyglądaj przez okno i siedź spokojnie!

Ona jednak nie usłuchała tego roztropnego wezwania, wytknęła głowę przez okno kolasy i wrzasnęła do woźnicy:

— Utoruj sobie biczem drogę przez to bydło, Jakubie! Bierz się do bata!

Tłum odpowiedział rykiem śmiechu i ponownymi krzykami: „Jezabel! Jezabel!” Wicehrabia roześmiał się jeszcze głośniej: był człekiem ociężałym, zazwyczaj nic go nie mogło rozruszać, aczkolwiek bywałam świadkiem, że nader żwawo popędzał charty okrzykami; jego oblicze (pospolicie bardzo wybladłe i spokojne) rumieniło się i rozjaśniało podczas gonitwy za zającem po łąkach, umiał się też śmiać, przeklinać i wiwatować na walkach kogutów, w których to zawodach wielce się kochał. Teraz, kiedy pospólstwo przywitało szyderczymi okrzyki jego żonę, roześmiał się z nieco złośliwą miną, jak gdyby oczekiwał rozgrywki i uważał, że obie strony dobrały się w korcu maku.

Woźnica Jakub widać bardziej się bał swojej pani niż tłumu, bo zaciął konie, jak mu przykazano, a foryś jadący z pierwszą parą (milady bowiem zawsze wyjeżdżała poszóstną kolasą) smagnął rzemieniem przez ramię jednego z ludzi, który wyciągnął rękę, aby pochwycić cugle przedniego konia.

Dzień był targowy i wieśniacy zgromadzili się z koszykami drobiu, jaj i tym podobnych (towarów; toteż zaledwie foryś zdzielił człowieka, który chciał ucapić jego konia, do kolasy wpadła wirując jak bomba potężna głowa kapusty, co widząc wicehrabia parsknął jeszcze rozgłośniej, albowiem pocisk wytrącił milady wachlarz z ręki i wyrżnął w brzuch ojca Holta. Po nim sypnął się grad marchwi i ziemniaków.

— Spokojnie, na Boga! — zawołał ojciec Holt. — Jesteśmy o parę kroków od austerii „Pod Dzwonem”, a tam zatrzasną za nami bramę i nie dopuszczą tej canaille.

Mały paź znajdował się na zewnątrz pojazdu stojąc na stopniu; ktoś z tłumu cisnął weń ziemniakiem i trafił go w oko; chłopcu wydarł się okrzyk, a tamten, rosły czeladnik siodlarski z miasta, ryknął śmiechem.

— Ach, ty zatracony wyjcu, papistowski bękarcie! — zawołał i schylił się, by podnieść drugi ziemniak. Tłum stłoczył się teraz między końmi a wrotami austerii i pojazd musiał stanąć. Milord wyskoczył żwawo jak młodzieniaszek z drzwiczek kolasy, przyciskając nimi małego Henryka, błyskawicznie porwał za kołnierz tego, co cisnął ziemniak, i w następnej chwili pięty drągala znalazły się w powietrzu, a on sam grzmotnął ciężko na kamienie.

— Pokrako, tchórzu jeden! — krzyknął wicehrabia. — Bando wrzeszczących psubratów! Jak śmiecie napastować dzieci i znieważać kobiety? Spróbuj jeszcze coś cisnąć w tą kolasę, ty podły partaczu, a na Boga, przebiję cię rapierem!

Niektórzy w tłumie zawołali: „Wiwat nasz pan!” — albowiem go poznano, a siodlarski czeladnik był słynnym zawalidrogą, nieledwie dwa razy roślejszym od wicehrabiego.

— Z drogi! — krzyknął milord (a powiedział to donośnym, piskliwym głosem, lecz w sposób nakazujący posłuch). — Ustąpić z drogi i przepuścić karetę jaśnie pani!

Ludzie zgromadzeni między pojazdem a wrotami austerii rozstąpili się w samej rzeczy, konie wjechały do środka, a milord poszedł za nimi pieszo, z kapeluszem na głowie.

Właśnie gdy mijał bramę, przez którą dopiero co przetoczyła się kolasa, wybuchły nowe okrzyki: „Precz z papiestwem! Precz z papieżnikami!” Wicehrabia obrócił się i znowu stanął twarzą do tłumu.

— Boże, chroń króla! — wykrzyknął z całej mocy. — Kto tu ma czoło lżyć religię najjaśniejszego pana? Ty, ty przeklęty psalmowyjco, partaczu jeden! Jakem sędzia tego hrabstwa, tak cię skażę!

Tamten odskoczył, a wicehrabia zszedł z pola z honorem. Gdy jednak przeminęło drobne podniecenie, wywołane tą sceną, a rumieniec zniknął z jego twarzy, powróciła mu zwykła ospałość, jął bawić się ze swym małym pieskiem i poziewać, kiedy milady doń zagadała.

Tłum ów był cząstką wielu tysięcy ludzi, co naówczas krążyli po kraju domagając się głośno uniewinnienia siedmiu biskupów, których właśnie sądzono, a o których małemu Henrykowi Esmondowi niewiele było wiadomo. W Hexton odbywały się roki sądowe i „Pod Dzwon” zjechało wiele szlachty; ludzie wicehrabiego mieli na sobie nową liberię, a Henryk krótkie suknie błękitne ze srebrem, które oblekał na wielkie okazje. Różni panowie podchodzili, aby zamienić parę słów z milordem, a jakiś sędzia w czerwonej szacie, zdający się arcyważną być personą, szczególnie komplementował jego oraz małżonkę, która wielce górne przybierała tony. Henryk zapamiętał, że miała tren, niesiony przez damę służebną.

W wielkiej izbie austerii odbył się asambl i bal, któremu przypatrywali się podobnie jak Henryk młodzi panicze z rodzin osiadłych w hrabstwie. Jeden z nich jął przedrwiwać z podbitego oka chłopca, które opuchło po ciosie ziemniakiem, inny nazwał go bękartem, co słysząc Henryk rzucił się nań z pięściami. Obecny przy tym kuzyn wicehrabiego, pułkownik Francis Esmond z Walcote, wysoki pan o przystojnej, dobrotliwej twarzy, rozdzielił obu chłopców. Henryk nie wiedział naówczas, jak ścisłe więzy złączą go z pułkownikiem Esmondem w późniejszymi życiu i jak wiele będzie mu miał do zawdzięczenia.

Obie gałęzie rodziny nie darzyły się wzajem zbyt wielkim afektem. Wicehrabina nie szczędziła w rozmowie pułkownika Esmonda z przyczyn, o których wyżej wspomniano, których wszelako Henryk nie mógł znać w tak młodocianym wieku. Wkrótce patem wicehrabia z. żoną i ojcem Holtem wyjechał do Londynu pozostawiając wszakże pazia w domu. Malec miał teraz cały wielki zamek Castlewood dla siebie albo raczej dzielił się nim z ochmistrzynią, panią Worksop, starą damą, która była jakąś daleką krewną rodziny i protestantką, lecz zagorzałą toryską i rojalistką, jak zresztą wszyscy Esmondowie. Kiedy przebywał w domu, chodził na naukę do doktora Tushera, choć i ten bywał bardzo zajęty.

Wszędzie panowało ogromne poruszenie, nawet w małej, cichej wiosce Castlewood. Przybyli tam jacyś ludzie z miasta i byliby powybijali szyby w kaplicy, gdyby ich nie przepędzili miejscowi, a wraz z nimi nawet kowal, stary republikanin Sieveright. Albowiem wicehrabina, acz papistka i po trosze dziwaczka, była dobra dla czeladzi, a w zamku Castlewood zawsze znajdowało się pod dostatkiem mięsiwa, koców i leków dla ubogich.

Podczas gdy jaśnie państwo przebywali poza domem, królestwo przeszło z rąk do rąk; król Jakub uciekł, nadciągali Holenderczycy, a stara pani Worksop rozpowiadała małemu pazikowi straszliwe historie o nich i o książęciu Orańskim.

Miła mu była pustka wielkiego zamku. Mógł czytać wszystkie zabawne książki, a nie było księdza Holta, który by go wychłostał; sto innych dziecięcych zajęć i rozrywek, tak w domu, jak i na powietrzu, czyniło dlań okres ten wielce przyjemnym.

hushek

hushek

Powojskowa wieża na Zatoce Puckiej zmieni się w piękny apartament?

Komandor · Gość

Ktoś realizuje mój pomysł. Co prawda ja myślałem o "rezydencji" dla siebie, ale...
po 1. kasa ;
po 2. kasa;
po 3. kasa;
po 4. jak żyć w zimę lub sztorm? Droga tylko morska;
ale zalety:
- wyjątkowość; nawet Kulczyk takiego domu nie miał, nikt na świecie. No może nie do końca bo jest drugi taki obiekt i może ktoś by zrobił podobnie;
- żaden sąsiad niezapowiedziany nie przyjdzie pożyczyć 20 zl aby postawić Ci wódki.

Przy brzegu w Gdyni, są większe takie obiekty. Torpedownie zwane formozami. Ta na Oksywiu jest zagospodarowana przez MW. ale w okolicy Babich Dołow niszczeje. Na tej drugiej to cały hotelik można by zrobić. I jeszcze jedna zaleta. Pierwsza ma a druga miała połączenie z lądem pomostem po którym samochody mogą jeździć. Nawet miejsce na parking na kilkanaście samochodów by się znalazło.
Wystarczy wygooglać te podane przeze nazwy by zobaczyć jak to wygląda. Fotek trochę jest.

AGAFIA

Depresyjnie. Człowiek gdyby był stworzony do życia na wodzie, miałby płetwy i tłuszcz na kuprze.

Poniżej rynek w Kogitkowie, zdjęci sprzed kilku dni. Tak, Mikołaj bez majtów ganiał.
W pięknym miejscu żyję

Komandor · Gość

Faktycznie majtek nie widać. Niczego nie widać. :mrgreen:

AGAFIA

Acha. Najwidoczniej coś zepsułam.

Komandor · Gość

Może to odpowiednik "cośtam" ze względu na świętego bez majtek?
Po prostu Aga nie wklejaj tu takich świństw :oops:

hushek

Komandor · Gość

No nie powiem, że jestem oryginalny...

Dyskurs

Komandor · Gość

I ponoć to było na podstawie jakiejś znanej szwedzkiej noweli.
No i kręcą cd.

PS. Film był wybitny bo przez moment widać w nim moją łódkę. I to wystarcza by był wybitny :rotfl:

hushek

Dyskurs

Komandor · Gość

Chyba nie zrozumiałaś Śmieszko. ten film jest wybitny tylko ze względu na moją łódkę. Cala reszta jest nieistotna... :mrgreen:

A cieszyć się nie cieszę bo mi honorarium nie zapłacili...

hushek

Adam Barycki · Gość

Łódki nie upilnuje, sfilmują skurwisyny ukradkiem. Aby nie sfilmowali, trza na łódce napisać dużymi literami - HUJ.

Adam Barycki