ŚFiNiA

Adam Barycki · Gość

I ze szwem, aby sierść na nogach była z przedziałkiem.

Adam Barycki

Adam Barycki · Gość

No i wtranżoliło się, to moje wyżej, za, zamiast przed.

A wszystko wskazuje na to, że znowuż w berecikach na bakier, stukając obcasikiem, nie będą żyć w pełnym słońcu, a pójdą na śmierć. Zawsze ci u nas dostatek dowódców posyłających dziewczynki i chłopców na śmierć.

Adam Barycki

nick

A tak.
I pisząc sążniste, pełne oburzenia teksty przeciw Afrykanom, używającym dzieci w swoich wojnach i wojenkach, będą ronić łzy wzruszenia przed pomnikiem Małego Powstańca.

Dyskurs

Komandor · Gość

I Lwowskich Orląt:

A teraz trochę polskiej hipokryzji:

Definicja UNICEF mówi wyraźnie ze dzieci- żołnierze to osoby poniżej 18 roku życia, która jest członkiem wszelkiego rodzaju regularnych i nieregularnych sił zbrojnych oraz ugrupowań zbrojnych i występuje w nich w jakimkolwiek charakterze, włączając w to między innymi funkcje kucharzy, bagażowych, posłańców oraz wszelkich innych osób takim grupom towarzyszącym z wyłączeniem jedynie członków ich rodzin. Definicja powyższa dotyczy także dziewcząt rekrutowanych do celów seksualnych oraz zmuszanych do małżeństw”

Na co oczywiście jakiś Glowacki Witold przy okazji rozwiewania mitów o PW w Polska Times relatywizuje i zaczyna wywodzić ze nie dzieci w PW praktycznie nie było nawet jak były to nie tak jak w Afryce po sporadycznie i wyjątkowo i...

Ale se cytne:

W powstaniu masowo walczyły dzieci - upamiętnia to przecież pomnik Małego Powstańca. Nieprawdaż?

Dyskurs

Bo pewnie jeszcze uniwersalne nosisz

Ogarnij sie

https://youtu.be/iR8xORHY3fQ

Adam Barycki · Gość

Komandor · Gość

Jak Tatarkiewicz zawężył to powinien do innego wątku to dać.
Tam Hushek cały czas zawęza, zagaduje i zaplaża

I odpowiednik cytacik:

Dyskurs

Komandor · Gość

No faktycznie, współcześnie słownik PWN traktuje słowa "zawęzić - zawężać" równoważnie. Pomimo, że staram się być purystą językowym (pomimo wielu literówek i popełnianych, miedzy innymi z powodu automatycznego poprawiania błędów składniowych oraz wynikających z lenistwa intelektualnego interpunkcyjnych) to. proszę pani, nie uznam tego zrównania i definicji słownikowej za " brawurową interpretację" autorów i redaktorów słownika PWN.

Chociaż te głąby z UE, ONZ i PWN mogły by se w końcu dać spokój z tą brawurą. :rotfl:

Adam Barycki · Gość

Dyskurs

Czarna_Mańka

Nickusi do pamiętniczka:

" W czerwcu fizjognomia Warszawy ulega widocznej zmianie. Puste przedtem hotele napełniają się i podwyższają ceny, na wielu domach ukazują się ogłoszenia: „Apartament z meblami do wynajęcia na kilka tygodni.”
Wszystkie dorożki są zajęte, wszyscy posłańcy biegają. Na ulicach, w ogrodach, teatrach, w restauracjach, na wystawach, w sklepach i magazynach strojów damskich widać figury nie spotykane w zwykłym czasie. Są nimi tędzy i opaleni mężczyźni w granatowych czapkach z daszkami, w zbyt obszernych butach, w ciasnych rękawiczkach, w garniturach pomysłu prowincjonalnego krawca. Towarzyszą im gromadki dam, nie odznaczających się pięknością ani warszawskim szykiem, tudzież nie mniej liczne gromadki niezręcznych dzieci, którym z ust szeroko otwartych wygląda zdrowie.
Jedni z wiejskich gości przyjeżdżają tu z wełną na jarmark, drudzy na wyścigi, inni, ażeby zobaczyć wełnę i wyścigi; ci dla spotkania się z sąsiadami, których na miejscu mają o wiorstę drogi, tamci dla odświeżenia się w stolicy mętnej wody i pyłu, a owi męczą się przez kilkudniową podróż sami nie wiedząc po co. "
B.Prus

ps. w sumie można i do "moje miasto" wstawić :think:

nick

Śliczne, Maniuśka. Dziękuję.

Pana Prusa nigdy za wiele.

hushek

Co ciekawe Bolesław Prus, zwany kronikarzem Warszawy był klasycznym....słoikiem :wink:

Urodził się w Hrubieszowie, a dorastał w Lublinie. Lubelscy literaturoznawcy i historycy upierają się dzisiaj, że przynajmniej niektóre opisy slumsów i nadwiślańskich dzielnic biedy (choćby z Lalki) to opisy ówczesnego Lublina :wink:

Czarna_Mańka

" Dzień był piękny, niebo prawie bez obłoku, bruk bez kurzu. Okna domów pootwierane, niektóre dopiero myto; figlarny wiatr miotał spódnicami pokojówek; przy czym można było spostrzec, że warszawska służba łatwiej odważa. się myć okna na trzecim piętrze aniżeli własne nogi. z wielu mieszkań odzywały się fortepiany, z wielu podwórek katarynki albo monotonne nawoływania piaskarzy, szczotkarzy, tandeciarzy i im podobnych przedsiębiorców. Tu i ówdzie pod bramą ziewał stróż odziany w niebieską bluzę; kilka psów goniło się po ulicy, którą nikt nie przejeżdżał; małe dzieci bawiły się odzieraniem kory z młodych kasztanów, którym jeszcze nie :dążyły pociemnieć jasnozielone liście.

W ogóle ulica przedstawiała się czysto, spokojnie i wesoło. Na drugim jej końcu widać nawet było odrobinę horyzontu i kępę drzew ; lecz wiejski ten pejzaż, niestosowny dla Warszawy, zasłaniano teraz rusztowaniami i ścianą z cegły.

Idąc prawym chodnikiem dostrzegł Wokulski na lewo, mniej więcej w połowie ulicy, dom niezwykle żółtej barwy. Warszawa posiada bardzo wiele żółtych domów; jest to chyba najżółciejsze miasto pod słońcem. Ta jednak kamienica wydawała się żółciejszą od innych i na wystawie przedmiotów żółtych (jakiej zapewne doczekamy się kiedyś) otrzymałaby pierwszą nagrodę.

Podszedłszy bliżej Wokulski przekonał się, że nie tylko on zwrócił uwagę na szczególną kamienicę, nawet psy, częściej tu niż na jakimkolwiek innym murze, składały wizytowe bilety.

"Do licha! - szepnął - zdaje mi się, że to właśnie jest ów dom...

Istotnie, była to kamienica Łęckich,

Zaczął się przypatrywać. Dom był trzypiętrowy; miał parę żelaznych balkonów i każde piętro zbudowane w innym stylu. Za to w architekturze bramy panował tylko jeden motyw, mianowicie: wachlarz. Górna część wrót miała formę rozłożonego wachlarza, którym mogłaby się chłodzić przedpotopowa olbrzymka. Na obu skrzydłach bramy były wyrzeźbione ogromne prostokąty, które w rogach również ozdobiono do połowy otwartymi wachlarzami. Najcenniejszym jednak upiększeniem bramy były umieszczone w pośrodku jej skrzydeł dwie rzeźby przedstawiające główki gwoździ, ale tak wielkich, jakby nimi była przytwierdzona brama do kamienicy, a kamienica do Warszawy.

Prawdziwą osobliwość stanowiła sień wjazdowa posiadająca bardzo lichą podłogę, ale za to bardzo ładne krajobrazy na ścianach. Było tam tyle wzgórz, lasów, skał i potoków, że mieszkańcy domu śmiało mogli nie wyjeżdżać na letnie mieszkania.

Podwórko, otoczone ze wszystkich stron trzypiętrowymi oficynami, wyglądało jak dno obszernej studni, napełnionej wonnym powietrzem. W każdym rogu były drzwi, a w jednym aż dwoje drzwi; pod oknem mieszkania stróża znajdował się śmietnik i wodociąg."

ps. najżółciejsze miasto pod słońcem? ...hmm....jakiś dowód fotograficzny/malarski?

hushek

Czarna_Mańka

hushek

Czyly jednak na bani był i to do tego wszystkiego w biały dzień. Jakież to smutne... :mrgreen:

Czarna_Mańka

z dalszego ciągu sądzić można, że autor był jednak trzeźwy :wink:

" Cofnął się znowu w bramę i począł czytać spis mieszkańców.

"Co?... Baronowa Krzeszowska na drugim piętrze!... Co?... co?.. Maruszewicz w lewej oficynie na pierwszym?... Szczególny zbieg okoliczności. Trzecie piętro od frontu studenci... Ale kto może być ta piękność? Prawa oficyna, pierwsze piętro - Jadwiga Misiewicz, emerytka, i Helena Stawska z córeczką. Z pewnością ona."

Wszedł na podwórko i oglądał się. Prawie wszystkie okna były otwarte. W tylnej oficynie na dole była pralnia zatytułowana paryską; na trzecim piętrze było słychać kucie szewskiego młotka, poniżej na gzemsie gruchało parę gołębi, a na drugim piętrze tej samej oficyny od kilku minut rozlegały się miarowe dźwięki fortepianu i krzykliwy sopran śpiewający gamę.

- A!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!...

Wysoko nad sobą, na trzecim piętrze, Wokulski usłyszał silny bas męski, który mówił:

- O! znowu zażyła kussiny... Już z niej wyłazi soliter... Marysiu!... chodź no do nas...

Jednocześnie z okna na drugim piętrze wychyliła się głowa kobiety wołającej:

- Marysiu!... wracaj mi zaraz do domu... Marysiu!...

"Słowo daję, że to pani Krzeszowska" - szepnął Wokulski.

W tej chwili usłyszał charakterystyczny szelest: z trzeciego piętra padł strumień wody, trafił na wychyloną głowę pani Krzeszowskiej i rozprysnął się po podwórku.

- Marysiu!... chodź do nas... - wołał bas.

- Nikczemnicy!... - odpowiedziała pani Krzeszowska odwracając twarz w górę.-Socjaliści!... nihil...

Nowy strumień wody lunął z trzeciego piętra i zatamował jej mowę. Zarazem wychylił się stamtąd młody człowiek z czarnym zarostem i zobaczywszy cofającą się fizjognomią pani Krzeszowskiej zawołał pięknym basem :

- Ach, to pani dobrodziejka!... Bardzo przepraszam...

Odpowiedział mu z mieszkania pani Krzeszowskiej spazmatyczny płacz niewieści :

- O, ja nieszczęśliwa!... Przysięgnę, że to on, nikczemnik, nasadził na mnie tych bandytów... Wywdzięcza mi się, żem go wydobyła z nędzy!... Żem kupiła jego konia!...

Tymczasem na dole praczki prały bieliznę, na trzecim piętrze szewc kuł, a na drugim w tylnej oficynie dźwięczał fortepian i rozlegała się wrzaskliwa gama :

- A!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!... a!...

"Wesoły dom, nie ma co... - szepnął Wokulski otrzepując krople wody, które mu spadły na rękaw.

Wyszedł z podwórza na ulicę i jeszcze raz obejrzawszy nieruchomość, której miał zostać panem, skręcił w Aleję Jerozolimską. Tu wziął dorożkę i pojechał do adwokata."

hushek

Czarna_Mańka

" Ta jednak kamienica wydawała się żółciejszą od innych i na wystawie przedmiotów żółtych (jakiej zapewne doczekamy się kiedyś) otrzymałaby pierwszą nagrodę. "

aaaaa..........mam

jest kamienicka Łęckich ale jakaś taka zaledwie żółtawa

Dyskurs

Dyskurs

[Quote] Inteligentna inaczej, "menopauza" to ostatnie krwawienie miesieczne w zyciu kobiety. Trwa od 3 do 7 dni. U ciebie nastapi najprawdopodobniej za 3 lata (id est w wieku 45 lat) z powodu nalogu palenia i naduzywania funkcji emocjonalnej mozgu. Czy ostatnie krwawienie sie na tobie "zemsci" NIE, wiem, ale w razie czego zakladaj dluzsze i grubsze podpaski. Chyba, ze chcesz promowac styl Britney Spears

Czarna_Mańka

Motyw Warszawa w Lalce - ciąg dalszy

" Dzień następny, pełen znaczenia dla Wokulskiego, nie odznaczył się żadną osobliwością ani w Warszawie, ani w naturze. Tu i ówdzie na ulicy kłębił się kurz wzniecony miotłami stróżów, dorożki pędziły bez pamięci albo zatrzymywały się bez powodu, a nieskończony potok przechodniów ciągnął się w jedną i drugą stronę chyba po to, ażeby utrzymywać ruch w mieście. Niekiedy pod ścianą domów przesuwali się ludzie obdarci, skuleni, z rękami wbitymi w rękawy, jakby to był nie czerwiec, ale styczeń. Czasem na środku ulicy przewinął się chłopski wózek napełniony blaszanymi konwiami, a powożony przez zuchowatą babę w granatowym kaftanie i czerwonej chustce na głowie.

Wszystko to roiło się między dwoma długimi ścianami kamienic pstrej barwy, nad którymi górowały wyniosłe fronty świątyń. Na obu zaś końcach ulicy, niby pilnujące miasta szyldwachy, wznosiły się dwa pomniki. Z jednej strony król Zygmunt, stojący na olbrzymiej świecy, pochylał się ku Bernardynom, widocznie pragnąc coś zakomunikować przechodniom. Z drugiego końca nieruchomy Kopernik, z nieruchomym globusem w ręku, odwrócił się tyłem do słońca, które na dzień wychodziło spoza domu Karasia, wznosiło się nad pałac Towarzystwa Przyjaciół Nauk i kryło się za dom Zamoyskich jakby na przekór aforyzmowi: "Wstrzymał słońce, wzruszył ziemię." Wokulski, który w tym właśnie kierunku wyglądał ze swego balkonu, mimo woli westchnął przypomniawszy sobie, że jedynymi wiernymi przyjaciółmi astronoma byli tragarze i tracze, nie odznaczający się, jak wiadomo, zbyt dokładną znajomością zasługi Kopernika."