ŚFiNiA

anbo

W tym poście przedstawię sprawę widocznych inspiracji i plagiatów w Księdze Urantii. Najpierw jednak krótki aneks do poprzedniego wpisu. Pisałem o tym, że pomysł na sposób uzyskiwania informacji od czynnika pozaziemskiego Sadler mógł przejąć od słynnego „śpiącego proroka”, Edgara Evansa Cayce’a (1877-1945). Należy tu dodać, że samą ideę księgi dyktowanej przez podmiot pozaziemski mógł wziąć od autora dzieła pod tytułem „Oahspe: Nowa Biblia”, amerykańskiego dentysty, Johna Ballou Newbrougha (1828–1891). Książkę opublikowano w 1882 r., według autora przedstawiała „nowe objawienia” otrzymane od „… ambasadorów zastępów aniołów niebieskich, przygotowanych i objawionych człowiekowi w imię Jehowy…”, a napisane – jak twierdził - pismem automatycznym. Podobieństwa do KU są oczywiste.
W moich wcześniejszych wpisach, które dotyczyły miedzy innymi twierdzeń KU o ewolucji, zwróciłem uwagę na to, że przedstawione poglądy są odzwierciedleniem poglądów albo odkryć naukowych konkretnych ludzi w czasach powstawania KU albo wcześniejszych (na przykład Ernsta Haeckela). Według Martina Gardnera, krytycznego badacza Księgi Urantii, księga ta zawiera cały szereg fragmentów, które można określić jako plagiaty. Wikipedia przedstawia kilka miejsc, które według Gardnera wyglądają na zaczerpnięte z dzieł istniejących w czasach powstawania KU. I tak: przekaz 85 z pierwszych ośmiu rozdziałów „Origin and Evolution of Religion” (wydana w 1923, autorstwa Edwarda Washburna Hopkinsa); fragmenty o ewolucji z książki „Rises to Parnassus: Critical Epochs in the Prehistory of Man” (1928, Henry Fairfield Osborn).

Martin Gardner niewątpliwie ma zasługi w wyśledzeniu co najmniej inspiracji (delikatnie mówiąc) autorów KU innymi tekstami, o czym nie wspominają w książce, ale raczej nie większe niż Matthew Block, który w 1992 roku opublikował artykuł, w którym pokazał, że Księga Urantii wykorzystała materiał z 15 książek. Block twierdzi, że od tamtego czasu odkrył ponad 125 takich tekstów, w tym 17 opublikowanych po 1935 roku, czyli po rzekomym ukończeniu i poświadczeniu KU. Najstarsze źródło, jakie wyśledził, to „The Anatomy of Peace” (1945, Emery Reves) wykorzystane w księdze 134. Natomiast źródło najszerzej wykorzystane to „The Science of Society” (1927, Sumner, William Graham). Kolejnym wyróżniającym się tytułem według Blocka jest „Bóg i my sami” (1931, Edwin Lewis).

Ten niestrudzony badacz twierdzi ponadto, że w książkach Williama S. Sadlera widać te same techniki parafrazowania cudzych tekstów, co w KU. Jeśli ma rację, to jest to dodatkowa poszlaka za tym, że Sadler odegrał główną rolę w powstaniu Księgi Urantii. Tak czy siak taka ilość cudzego materiału w KU (sparafrazowanego albo podanego wprost) przemawia na korzyść tezy, że KU ma źródło całkowicie ziemskie. Dlaczego czynnik pozaziemski miałby korzystać z ziemskiego materiału, zwłaszcza często błędnego? Nie ma takiego powodu, natomiast łatwo to wyjaśnić, jeśli przyjmiemy, że autorzy KU to ludzie.

Źródła:

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]