ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W dyskusjach światopoglądowych, które tu prowadzimy na sfinii można dostrzec coś, co ja osobiście widzę jako niekonsekwencję, czy wręcz zrobieniem się samemu przez umysł w bambuko.
Oto ateiści i teiści spierają się o dowody na temat istnienia Boga, O PEWNOŚĆ, czy On jest, czy też Go nie ma. Bo to ta pewność miałaby być najważniejsza. A w moim przekonaniu jest odwrotnie - ta pewność nie jest jakoś specjalnie ważna. Właściwie to uważam, że osoby zbyt pewne istnienia Boga...
... gubią pewien sens, cel jakiemu ma służyć ich życie.

Wokół nas widać niemało oszołomów, fanatyków religijnych - ludzi ZBYT PEWNYCH istnienia Boga, czy może NIEPOTRZEBNIE PEWNYCH tegoż istnienia.

To co piszę tutaj, jak przypuszczam, może być niezrozumiałe pewnie dla większości Czytających. Bo naiwne postrzeganie religii polega właśnie na ukrytym paradygmacie w rodzaju: przyjąć - uwierzyć, że istnieje Bóg, a potem być posłusznym w tym, co Bóg od nas chce. To miałoby być najważniejsze i na tym polegałoby zbawienie (przy czym ja właściwie nie chcę negować ogólnie słuszności wiary w Boga, czy posłuszeństwa Jemu, lecz dodać: to nie tylko o to chodzi!) Tak sobie myślą chyba zarówno ateiści i teiści. Ateistów to dodatkowo pewnie nieraz denerwuje na tyle, że traktują teizm jako idiotyzm. No bo faktycznie - patrząc w ten sposób - mamy obraz taki, że Bóg, z nieznanych nam powodów, zastawił na ludzi jaką taką perfidną pułapkę. Ta pułapka wygląda następująco: Bóg się ukrywa, nie dostarcza jasnych przesłanek na temat swojego istnienia, tylko - względnie wątpliwe - relacje osób (czasem sprzed wielu wieków), ale jak się ludzie nie zorientują w tej grze, jak uczciwie względem swoich doznań przyznają, że nie ma powodów przyjmować czegoś, co nie dostarcza mocnych przesłanek dla istnienia, to taki uczciwy ktoś zostanie na koniec wpakowany do piekła. Perfidna ta gra...
Nie dziwię się ateistom, że ideę Boga odrzucają. Bo istota, która w ten sposób z ludźmi pogrywa jawi się nie jako ktoś miłosierny, czy uczciwy, tylko jako jakiś przewrotny manipulant. To pewnie taka przewrotna istota nie istnieje - bo nie można być jednocześnie dobrym i miłosiernym, a jednocześnie takim perfidnym graczem, sycącym się ludzkimi rozterkami.
Gdzie w tym rozumowaniu tkwi błąd?...
- Bo ja - wciąż teista - traktuję takie postawienie sprawy jako dość fundamentalny błąd. W zasadzie to uważam, że pytanie: CZY istnieje Bóg? wcale nie jest takie istotne w religii, w życiu człowieka. Bóg się ukrył (ja uważam, że On istnieje), bo O TO WŁAŚNIE CHODZI, aby ludzie postępowali (trochę) tak, jak by Jego nie było. Tak właśnie TRZEBA ŻYĆ - trochę... (?) jak by Boga nie było.
Obrazuje to trochę znany dowcip - powiastka o pobożnym Żydzie, który siedzi na dachu domu podczas powodzi i modli się o wyratowanie go z opresji przez Boga. Przyjeżdża łódka, z której ludzie chcą tego Żyda wziąć do siebie i uratować. Żyd omawia mówiąc: Ja wierzę w Boga, On istnieje, więc mnie uratuje. Płyńcie dalej. Gdy woda się wciąż podnosi do Żyda podpływa motorówka, a ludzie chcą wciągnąć Żyda do środka. Ten znowu odmawia motywując to swoją wiarę w wyratowanie go przez Boga. Gdy już fale właściwie zmywają Żyda z dachu, podlatuje helikopter i spuszcza do niego drabinkę ratunkową. Ale Żyd też nie chce z niej skorzystać, bo oczekuje pomocy za strony Boga. Na koniec Żyd ginie w powodzi. Po "tamtej stronie" Żyd ma pretensje do Boga: Panie Boże, ja w Ciebie tak wierzyłem, tak się modłiłem do Ciebie, a Ty nie chciałeś mnie wyratować z powodzi... Bóg mu na to odpowiada: ale ja przecież do ciebie wysyłałem i łódkę, i motorówkę, i helikopter...

Ten dowcip ukazuje pewną istotę naszego bytowania na Ziemi, a w tym też i powód, dla którego stałe objawianie się Boga byłoby niecelowe. Bo ludzie, przekonani o nieustannym czuwaniu nad nimi wszechmocnej, miłosiernej istoty zupełnie inaczej by postępowali, nie wydobyliby z siebie swoich możliwości, ukrytych zasobów, energii, pomysłowości, umiejętności rozpoznawania. To potrzeba jest matką wynalazków, a potrzeba musi być realna - nasze działania powinny wynikać z rozpoznania świata, tworzyć z nim jakąś całość. Człowiek więc jest na świecie nie po to, aby wątpił w realność istniejących tu zagrożeń, ale aby się z tymi zagrożeniami zmierzył, szukając NAJLEPSZYCH DOSTĘPNYCH ROZPOZNANIEM UMYSŁU rozwiązań.

Zatem co bym odpowiedział ateiście, który powiada: nie wierzę w Boga, bo nie mam dowodów. Co ty na to?...
A ja mu na to: NIE WIERZ! W sumie to najbardziej o to chodzi, abyś działał w zgodzie z sobą. Właściwie to uczciwy ateista lepiej wybrał od fanatyka religijnego, który wierzy w Boga, ale zakłóca poprawność swoich wyborów usilnym wciskaniem do nich koncepcji, których ten fanatyk nie rozumie, tylko stosuje mechanicznie, opierając się o nakazy imprintowane mu kulturowo.

Ciągnąc stąd wnioski dalsze wychodzi na to, że: religia POWINNA być względnie "słaba". Albo przynajmniej przez jakiś czas powinna być słaba. Istnienie Boga POWINNO być wątpliwe. Każdy powinien OSOBIŚCIE ZMIERZYĆ SIĘ PYTANIEM O BOGA. Osobiście (!) oznacza -bez przekonywujących, ostatecznych dowodów, czy supersilnych przesłanek płynących ze świata. Gdyby istniał jakiś taki komputer - infolinia, czy co tam jeszcze odpowiadająca w sposób absolutnie niepodważalny, pewny i każdy mógł od niej upewnić się co do Boga, to nikt nie szukałby Boga, nie porównywałby swojego życia z ideą absolutu, nie zastanawiał się KIM ON SAM JEST w kontekście życia i śmierci, innych ludzi itp. W końcu jak wszystko wiadomo, to nie ma do czego dążyć, nie ma wyzwań - trzeba być tylko adekwatnym...
Tymczasem może adekwatności, tak do końca, nie ma?...
Może to nie my mamy robić coś, dlatego, że tak być powinno, ale TWORZYĆ ten świat wolnością własnych wyborów?...
Ateizm - żądając dowodów - pewnie "nie ma świadomości do końca" jak ustawia sprawę swojego stosunku do rzeczywistości i ludzi. to ustawienie opiera się o paradygmat: powiedz jak jest, a ja się dostosuję. To niewłaściwe podejście do rzeczy - jakoś niszczące wolność.
Podejście poprawne polega na NEGOCJACJI I SYNCHRONIZACJI OSOBY TWÓRCZEJ Z RESZTĄ. Nie pytaj więc "jak jest" w sensie "niech fakty zewnętrznej rzeczywistości zdecydują co i jak", ale raczej spytaj: KIM JESTEM JA WOBEC TEGO, CO MNIE OTACZA I JAKA DOPRACOWYWAĆ SIĘ WŁAŚCIWEJ DLA MNIE ŚCIEŻKI.
Ścieżka religii jest ścieżką wolności Wolność jest drogą interakcji, dostosowania się WZAJEMNEGO. Ateiści wierzą, że są bardziej wolni, niż teiści, bo mogą odrzucać religijne nakazy moralne. Być może mają przewagę w jakiejś postaci naiwnej wolności - tej odnoszącej się do moralności - ale jednocześnie łatwo tracą inną (ważniejszą i większą) wolność. Tracą wolność UZNANIA SIEBIE ZA PRAWDZIWY PODMIOT.
Tylko podmiot jest wolny.
Aby być wolnym, trzeba stać się podmiotem.

Michał Dyszyński

Po czasie nasunęła mi się jeszcze jedna refleksja w tak rozpoczętym temacie.
Bo w moim przekonaniu duża część wierzących - także chrześcijan - wierzy nie tyle w Boga dobrego i miłosiernego, co raczej w Boga NAZYWANEGO DOBRYM, ALE W ISTOCIE PRZEWROTNEGO, DESPOTYCZNEGO, A PRZYNAJMNIEJ KOMPLETNIE NIEZROZUMIAŁEGO.
Ja wierzę, że Bóg jest DOBRY NAPRAWDĘ, czyli dobry w zrozumiałym (dla człowieka) sensie. Choć chyba muszę przyznać, że nauczanie mnie religii w naszym kościele wcale we mnie takiego przeświadczenie nie wyrobiło. Raczej wskazuje ono na Boga zupełnie niezrozumiałego, albo właściwie tylko chcącego nazywać się dobrym, bo w istocie oczekującego jakiejś takiej ślepej wiary i posłuszeństwa. Poskładanie sobie tego w sensowną całość zajęło mi sporo czasu i wiązało się z prywatnymi przemyśleniami.
Ale też zastanawiam się nad jednym: jaką postawę prawdziwie dobry Bóg woli u swoich wiernych?
- Czy postawę kogoś, kto wierzy w Boga despotę, tak "na wszelki wypadek", mimo orientowania się, że trudno pogodzić pewne sugestie nauczania chrześcijańskiego z ideałem dobra
czy może jednak...
- Może Bogu bardziej spodobać się postawa odrzucenia tak niespójnej wizji Boga, bo ktoś po prostu nie godzi się na uznanie i czczenie Boga - despoty.

Tak sobie myślę, co by było gdybym to ja miał być obiektem takiego nieporozumienia
- czy - mając dobre intencje - wolałbym aby ktoś wierzył np. w relacje o moich złych czynach, ale nazywał dobrym
- czy odrzucił wszystko - nawet moje istnienie - skoro to razem się nie klei?...
Może to uczciwy ateista, który nie zgodził się na sugestię czczenia Boga - despoty jest bliżej tegoż Boga, niż teista, który bez sprzeciwów akceptuje narrację, w której Bóg ewidentnie "wychodzi" na istotę o złych cechach?...
Trzecie rozwiązanie takiego dylematu byłoby: coś tu jest niepełne, czegoś tu brakuje w tym obrazie, albo coś trzeba w nim zmienić, ale kluczową sprawą jest, aby uznać priorytet - w tym wypadku zaufanie OSOBIE. Takiego zaufania ja bym chyba sobie życzył najbardziej - zaufania mimo sprzecznych danych, mimo problemów z ułożeniem sobie rzeczy w całość.

Tak się zastanawiam...
:think:

Irbisol

Chyba jeszcze nie spotkałem się z tak odważną hipotezą postawienia ateisty nad teistą w kontekście "punktów" u Boga.
Mnie do religii zraża przede wszystkim ta typowa dla totalitarnych systemów punktacja za LOJALNOŚĆ. Czy "bierny, mierny, ale wierny", "nie zobaczyli, a uwierzyli" - to się liczy. Nie czyny, nie moralność, ale właśnie wyznanie lojalności. Sam KK na to właśnie kładzie największy nacisk.

Dla kogoś takiego jak ja jest to ideologia samobójcza - po każdy powinien się spostrzec, że wywyższanie lojalności ponad wszystko jest typowe dla fałszywych ideologii. Ale społecznie i politycznie jest to skuteczne - najwidoczniej jestem w mniejszości.

Po tym przykrótkim wywodzie (i twoim dłuższym) moje pytanie jest oczywiste:
Po co Bogu w ogóle wiara ludzi w niego? Po co mu modlitwy i duchowy kontakt?
Czy Bogu zależy na wierze i lojalności, czy na praktycznych czynach i ogólnie "sposobie życia" (ale nie w kontekście religijnym)?

Michał Dyszyński

Dyskurs

Jan Lewandowski

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Jacol

Michał Dyszyński

Irbisol

Jacol & MD

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński