ŚFiNiA

Katolikus

Czy zgodzicie z taką logiką myślenia, którą często można usłyszeć w rozmowie z chrześcijanami, że ateiści ŚWIADOMIE i DOBROWOLNIE wybierają sobie piekło, stan potępienia, np. gdy dokonują apostazji?

Niedawno rozmawiałem z pewnym księdzem, który tłumaczył mi, że normalni i zdrowi na umyśle ludzie jak najbardziej wybierają piekło w sposób całkowicie wolny i świadomy, gdy np. dokonują apostazji. W takiej rozmowie, gdy do księdza przychodzi, ktoś kto chce odrzucić wiarę chrześcijańską to jest - z założenia - przeprowadzana życzliwa rozmowa, w której kandydat na apostatę jest informowany o konsekwencjach jeśli porzuci Kościół i jest pytany kilkukrotnie, czy jest świadomy tego, co robi.

Jeśli poza Kościołem nie ma zbawienia, a ktoś to porzuca w sposób świadomy i całkowicie wolny to logicznie chyba skazuje się na piekło sam właśnie w sposób świadomy i dobrowolny.

Ale mnie ta logika nie przekonuje, bo odrzucać w sposób świadomy i dobrowolny można coś o czym jest się przekonanym, że to coś istnieje, zgadza się?
Nie mogę odrzucić kogoś lub czegoś, jeśli w moim przekonaniu to nie ma miejsca w rzeczywistości (a ateiści nie wierzą w Boga i Kościół jako instytucję zbawczą - dla ateistów to wymysł, coś nie istniejącego realnie).

Na potwierdzenie tego, co mówię, krótki fragment z ortodoksyjnej strony katolickiej:

Semele

A jeśli jakiś ateista nie odrzuca wiary, bo nigdy nie wierzył?

Michał Dyszyński

Katolikus

Katolikus

Semele

Katolikus cytuje:

Katolikus

Wczytałem, że Apostazja to całkowite porzucenie wiary
chrześcijańskiej dokonane przez osobę ochrzczoną. Przestępstwa tego nie popełniają nie ochrzczeni (nawet katechumeni). Apostazją jest również odrzucenie Objawienia Bożego, zaprzeczaniu istnieniu Boga, Bóstwa Chrystusa. Apostazja polega na wewnętrznym i
jednocześnie zewnętrznym odstąpieniu od wiary.

Za całkowite porzucenie wiary człowiek zostaje skazany na wieczne piekło (co tłumaczone jest to tak, że to człowiek świadomie i dobrowolnie odrzuca, a więc rozumie konsekwencje). Czy jednak nie miałoby to sensu tylko wtedy gdyby Objawienie Boże i istnienie Boga było wiedzą?

Banjankri

Katolikus

Katolikus

Banjankri

Banjankri

W katolicyzmie, jak "pobłądzisz" i odejdziesz od kościoła, to ci ksiądz powie, że trafisz do piekła. W buddyzmie, jak pobłądziłeś, to trafisz do bardo, a mnich będzie cię instruował przez 49 dni po śmierci, właśnie dlatrego, że pobłądziłeś. U nas gra się strachem, tam walczy się ze strachem, nawet po śmierci.

Katolikus

Banjankri

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Jest zasadnicze pytanie, na ile należy utożsamiać dwa różne przyjęcia vs odrzucenia:
1. Przyjęcie albo odrzucenie Boga, jako istoty duchowej
2. Przyjęcie albo odrzucenie PRZYNALEŻNOŚCI FORMALNEJ DO INSTYTUCJI, która przedstawia się, jako niezbędna człowiekowi na jego drodze do Boga.

Instytucje religijne są bardzo różne i od tysięcy lat toczą między sobą spory, która jest tą naprawdę reprezentującą Boga. Jedni z tego natłoku instytucji (czy grup ludzkich, władz religijnych, sekt) wyciągają wniosek, iż skoro nie jesteśmy absolutnie jednoznacznie wskazać tej jedynej słusznej, to wszystkie są oszukane. Inni podchodzą do sprawy bardziej polubownie - np. uznając, iż w jednych sprawach może dana instytucja mieć rację, choć w innych się mylić.
Ostatnio już nie pisuje tutaj Hill, ale ona deklarowała się jako właśnie z tej drugiej grupy - z jednej strony określała się jako teistka (chyba religijnie całkiem zaangażowana i świadoma), ale z drugiej jej związek z KRK, w którym została ochrzczona, był luźny, ona sama uważała, że nie powinien być zbytnio zobowiązujący, że ma prawo postawić swoje przekonania ponad jakimiś teologicznymi doktrynami, czy władzami kościelnymi.
Mamy tu na forum pisującego Litka, który jest Świadkiem Jehowy - wyznania dość silnie rygorystycznego i akcentującego podległość władzom ("starszym"), jak i mocno podkreślającego związek ze wspólnotą. Mamy tu buddystę, a przynajmniej z filozofii buddyjskiej sporo czerpiącego mentalnie. Nie mamy (a szkoda) na naszym forum żadnego muzułmanina, ani hinduisty. Muzułmanie mają aspekt instytucjonalności o tyle ciekawy, że ta religia ma wiele odłamów, które się nieraz ostro zwalczają, nie ma zaś jednego wyraźnie najsilniejszego ośrodka (jak np. papiestwo rzymskie dominuje w chrześcijaństwie). Z tego co mi wiadomo, aktualna katolicka doktryna nie traktuje już przynależności do innego wyznania (w szczególności chrześcijańskiego), jako zamknięcie sobie drogi do zbawienia. Ale chyba jest wiele różnych wypowiedzi i dokumentów na ten temat, zaś niektóre wydają się być ze sprzeczne z podobnymi im, ale tworzonymi w innym czasie, przez innych teologów.
Teraz chyba kwestią ortodoksji i ciągot integrystycznych jest uznanie, jakie postawy mają zamykać ostatecznie drogę do Boga, a jakie jeszcze dany interpretujący by dopuścił, nie grożąc ich reprezentantom piekłem. Są więc tu różne, często mocno odmienne w interpretowaniu tego problemu szkoły... :think:

Ja przyznam, że im więcej mam kontaktu z osobami, które szczególnie silnie akcentują związek z instytucją kościelną, tym bardziej dochodzę do wniosku, iż taka postawa jest realizowana KOSZTEM AUTENTYCZNOŚCI W PRZEŻYWANIU WIARY I WIĘZI Z BOGIEM. Ci, co tak bardzo chcą być poprawni religijnie, tak bardzo chcą okazać posluszeństwo, które ma być ponad wszystko, czyli także ponad ich własny rozsądek i odczuwanie (bo ono jest rzekomo złe, a przynajmniej bardzo niewiarygodne w porównaniu do tego, co głoszą autorytety religijne) właściwie z konieczności rugują OSOBISTĄ ODPOWIEDŹ na ten (jakże niekiedy cichy, wymagający wyciszenia, skupienia się na swoim wnętrzu, a więc też i zaakceptowania tego, że się owo wnętrze posiada) głos duchowości w nich samych. Z tego autentyczność więzi z samym Bogiem musi karleć, zastępowana przez jakieś wypełnianie formalnych wymogów. Nie ma jak być inaczej, bo nie można zjeść ciastko i mieć wciąż to samo ciastko, czyli nie można odrzucić wartość osobistej odpowiedzi na głos od Boga i wciaż mieć dostęp do tej odpowiedzi w pierwotnej formie.

Banjankri

Katolikus

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Semele

Banjankri

Michał Dyszyński