ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu chyba pojawia się dość podobny motyw nieporozumień w dyskusjach apologetycznych. Związany on jest z różnym rozumieniem słowa "religia" przez dyskutujące strony. Chodzi zwłaszcza o:
1. religia jako pewne zjawisko społeczne, system autorytetów, obyczaje, ludzie z religią związani, nawet polityka o wydźwięku religijnym tu się zawiera.
2. Religia jako rodzaj drogi duchowej, jako patrzenie na świat w określony sposób, kierowanie się określonym wartościami.

Teoretycznie, to oba te znaczenia powinny być jakoś razem, scalając się w jedno rozumienie religii. Rzeczywistość jednak jest bardziej skomplikowana, bo wielu ludzi praktycznie i przyziemnie patrzących na świat, zadowala się religią niemal wyłącznie na sposób 1. Niby ta grupa czasem jakieś tam wartości głosi, ale widać, że nie ma do tego serca, tak naprawdę duchowość ich nie interesuje, za to już te obyczaje, rytuały kontekst społeczny (w tym także podziało swój - obcy) jest dla nich bardzo ważny.

Moje osobiste rozumienie religii jest rozumieniem w znaczeniu 2. Religia w znaczeniu 1 interesuje mnie "o tyle, o ile", czyli jeśli muszę, to się tu angażuję, ale ma ona dla mnie znacznie mniejsze znaczenia, niż ta 2.
Teraz zarzuty wobec religii można podzielić na dwie główne kategorie
1. Zarzuty wobec ludzi tworzących religię, wobec tego, jak ona funkcjonuje w społeczeństwie
2. Zarzuty wobec tych koncepcji epistemicznych, etycznych, filozoficznych, psychologicznych, jakie wnosi ze sobą religia.

Ja uważam, że nawet gdyby wszyscy ludzie tworzący religię okazali się niegodni, gdyby ich czyny były warte potępienia, czyli gdyby religia w znaczeniu 1 się kompletnie zdyskredytowała, to nijak nie zmieniałoby to wartości religii w znaczeniu 2. Bo to, co inni robią, motywując to religijnie, to jedno, zaś to jak my rozwijamy swoją duchowość, to drugie. To jednocześnie też w jakiś sposób wyjaśnia, dlaczego ateista przedstawiający "twarde argumenty" przeciw religii, oparte np. o ewidentne niegodne czyny jej wyznawców, może spotkać się z ostatecznym odrzuceniem argumentacji. Bo przecież druga strona mu odpowie: to jak zachowują się konkretni ludzie to jedno, a treść duchowa, to drugie, więc nic swoimi atakami (skądinąd nawet i słusznymi) nie wskórałeś w kontekście uznania ateizmu jako lepszego światopoglądu.

W dyskusjach, niestety, rzadko dochodzi do ustalenia o jakim znaczeniu słowa "religia" najbardziej jest mowa przez danego dyskutanta. To generuje nieporozumienia.

lucek

jak dla mnie rozróznienie jest jaknajbardziej zasadne

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

lucek

słowa służą komunikacji, nazywaniu doznań, doświadczeń,
słowa u odbiorcy bez doświadczeń, które one znaczą - są pozbawione treści lub ich treść zastąpi fantazjami ... znaczenia słów, człowiek w oparciu o swoje doświadczenia sam sobie buduje.

wiara w dialogu z drugą osobą jest niezbędna - wiara, że nie jest idiotą, i to co mówi coś znaczy ...
i w drugą stronę, wierząc, że ktoś nie jest idiotą nie opowiadamy mu banałów, no chyba, że chcemy wkurwić lub zanudzić ...

wiara dla mnie, to wiara w drugiego człowieka, że ten nie jest idiotą.

Michał Dyszyński

lucek

lucek

Michał Dyszyński

lucek

uwierzyć znaczy, że za tym co wydaje się bełkotem człowiek będzie poszukiwał sensu - zinterpretuje to co się wydawało bełkotem w sposób zrozumiały, czyli w swoim własnym doświadczeniu.

naturalnie jeśli bełkot, mimo prób zrozumienia pozostanie bełkotem... trudno w bełkot, że kryje się za nim jakiś sens w nieskończoność wierzyć... bo nie w bełkot się wierzy, a w sens, który za nim się ewentualnie kryje.

ps

a sens, jak pisałem, sprowadza się jedynie do możliwości porozumienia ... bełkotem oczywiście się nie da

Michał Dyszyński

lucek