ŚFiNiA

Katolikus

Nigdzie nie zauważyłem, żeby Michał twierdził, że istnienie Boga jest hipotezą naukową. Zastosował jedynie pewną analogię i tyle.

Kruchy04

Semele

Semele

Dalej w więzi:

Użyte w angielskiej wersji probably stało się nawet podstawą do złożenia formalnej skargi do instytucji zajmującej się nadzorowaniem zgodności reklam z prawem i zasadami konkurencji – Advertising Standards Authority (ASA). Podstawą zaskarżenia, które skierował Stephen Green ze stowarzyszenia Christian Voice (Głos Chrześcijański), był zapis prawny zabraniający umieszczania w przekazach reklamowych treści niesprawdzonych, których nie da się udowodnić. ASA oddaliła ostatecznie skargę złożoną przez Stephena Greena i 325 innych osób, gdyż uznała ją za bezprzedmiotową. W ocenie instytucji regulującej rynek mediów brytyjskich zwrot użyty w sloganie wyraża opinię, a więc nie może podlegać obowiązkowi obiektywnego uzasadnienia. Ponadto stwierdzono, że choć hasło pozostaje w sprzeczności z opinią wielu, to nie istnieje poważne i wystarczająco powszechne niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd społeczeństwa, o czym – według tej instytucji – świadczy niewielka ilość skarg.

Zupełnie inną drogą podążył instytut teologiczny Theos, założony przez Kościoły anglikański i katolicki. Jego szef, Paul Woolley, stwierdził, że ateistyczna kampania jest doskonałą okazją, by sprowokować ludzi do myślenia o Bogu. Co więcej, instytut wsparł inicjatorów (symboliczną raczej) donacją w wysokości 50 funtów. Tym, co prowokuje do myślenia, jest owo nieszczęsne probably (prawdopodobnie). Według Woolleya, zamiast pewności co do nieistnienia Boga, generuje ono jedynie niepewność co do Jego nieistnienia, która jest tak samo prawdopodobna jak niepewność co do Jego istnienia. Reklamowy slogan wywołuje efekt podobny do wątpliwości typu „czy na pewno zamknąłem drzwi?”. Człowiek, w którym zrodzi się taka wątpliwość w końcu zdecyduje się wstać i upewnić, czy drzwi są rzeczywiście zamknięte.

A tutaj

Najbardziej interesująca jest w tym wszystkim potrzeba powiedzenia o tym światu, podzielenia się swoją (nie)wiarą. W ten sposób rodzi się coś, co można nazwać „ateizmem misyjnym”. Michel Virard ze Stowarzyszenia Humanistycznego Québeku, które zorganizowało kompanię w Montrealu, twierdzi, że ateiści są „pogardzani, obrażani i znieważani”, i stanowią część populacji, „która nie ma swego oficjalnego głosu”. Z podobną reakcją spotykamy się często w przypadku grup religijnych, które czują się spychane na margines. Wydaje się jednak, że nie chodzi tutaj tylko o obecność w sferze publicznej i prawo do bycia zauważonym. Chodzi raczej o swoisty „kerygmatyczny zapał” wynikający ze wspomnianej niepewności. O ile bowiem chrześcijanie podejmują działanie misyjne, by z innymi dzielić swoje szczęście płynące z pewności wiary, o tyle „ateiści dewocyjni” podejmują „przepowiadanie niewiary”, by nie pozostać samotnym w swojej niepewności.

fedor

Semele

Arystoteles

Arystoteles

Michał Dyszyński: Czyli w skrócie: traktujesz prywatne przeświadczenie na temat Boga analogicznie do hipotezy naukowej na temat czegokolwiek. Piszesz, że skoro nie zabraniamy hipotez naukowych, to nie zabraniajmy prywatnych przeświadczeń. Postulujesz też, że należy podnieść prywatne przeświadczenie do rangi wiedzy, bo hipoteza naukowa jest elementem tworzenia wiedzy? Ciężko wyłuskać coś treściwego z tego słowotoku, ale jeśli to, co napisałem to clou, to cóż, hipoteza naukowa nie jest podniesiona do rangi wiedzy, jest po prostu hipotezą i tak też traktuje prywatne przeświadczenia. Nie zabraniam ich. Problem jest tylko wtedy, jak ktoś przedstawia mi prywatne przeświadczenie jako produkt finalny. Hipoteza produktem finalnym nie jest.

Michał Dyszyński

fedor

Arystoteles

Arystoteles

fedor

Michał Dyszyński