ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Myślę, że niezwykle ważnym, a w pewnym sensie nawet najważniejszym problemem wiary w Boga jest proste pytanie, które zadaje sobie chyba każdy wierzący, a które też pewnie stoi za niejednym odejściem od wiary. To pytanie to:
Dlaczego Bóg nie ogłosił swoich oczekiwań względem ludzi w jakiejś oczywistej, pewnej, niepodważalnej formie?
W końcu w tak ważnej sprawie jak zbawienie miliardów dusz, należałoby się od miłującego Boga coś więcej, niż tylko niepewne przekazy zawarte w księgach pisanych wiele stuleci temu, formułowanych w jakiejś szczególnej kulturze, adresowanych do ludzi o innej, niż aktualna mentalności, a do tego podważanych przez przeciwników (czasem wydaje się całkiem zasadnie) z wielu stron?
Dlaczego biblijny Bóg, w czasach opisywanych w Starym Testamencie posługiwał się tak niepewna metodą przekazywania swojej woli, jaką są prorocy?
W końcu gdyby każdy budząc się rano widział gdzieś na niebie zapis przykazań, oczekiwań ze strony Boga, to na pewno by w nie nie wątpił, a przez to postępowałby właściwie, a na koniec by się zbawił (?). Przynajmniej tak to się wydaje przyjmując model zbawienia, w którym należy się ono za posłuszeństwo Bogu, za posłuszeństwo przykazaniom.
Bo aby być posłusznym, trzeba wiedzieć co nakazodawca od nas chce, trzeba przynajmniej mieć względnie jasną wykładnię tego, co za, a co przeciw każdemu konkretnemu nakazowi. Tymczasem Bóg, nie dość, że podał swoje oczekiwania względem ludzi w dość jednak "słabej" formie jakichś antycznych ksiąg, to jeszcze jakoś najwyraźniej "nie przejmuje się" tym, że owe nakazy bywają skonflikowane ze sobą w konkretnych sytuacjach - bo np. przykazanie czci względem rodziców i nie kradnij mogą być w konflikcie, gdy ktoś ma rodzica złodzieja, a ten rodzic skłania nas do kradzieży.
Już prawo ludzkie jest tutaj bardziej "pomocne" w dowiadywaniu się co właściwe, a co nie - bo jest dokładniejsze w swoich zapisach (wiele ksiąg, wiele kodeksów), opatrzone interpretacjami, formułowane najczęściej w sposób maksymalnie zbliżony do jednoznacznego.
A tu mamy jakże często problem: jak postępować dobrze, skoro tak często właściwie to nie wiemy jak to jest "być dobrze" w danym przypadku?
Jak się zastanowić nad tym problemem, to nasuwają się dwa podstawowe sposoby rozwiązywania tego dylematu:
- ateistyczny, w którym po prostu ktoś uznaje, że to się nie da pogodzić, całość "kupy się nie trzyma", więc należy po prostu robić to, co się jakoś uzna za słuszne wg własnego osądu, a nie wg twierdzeń jakichś tam religii. W tym ujęciu można sobie odrzucić tezę o istnieniu Boga, z racji na to, przekaz związany z całością koncepcji wydaje się być niespójny.
- teistyczny, ale nietrywialny. Jeśli jednak ktoś nie odrzuca istnienia Boga, to musi się pogodzić z tym, że Jego wola będzie ludziom ogłaszana w sposób nie tak prosty i oczywisty, jak by to pierwszy ogląd sugerował. Krótko mówiąc, najwyraźniej Bóg od człowieka chce CZEGOŚ WIĘCEJ, NIŻ PROSTEGO POSŁUSZEŃSTWA.

Ale w takim razie pojawia się dość oczywiste pytanie:
To czego (więcej) Bóg od człowieka chce?
Co jest aż tak ważne w życiu, w rozwoju duchowym człowieka, że nawet superdrobiazgowe wypełnianie nakazów, jakie przecież byłoby udziałem ludzi, gdyby Jego wola była podana w niepodważalnej formie, musi tutaj zejść na dalszy plan? W jakimś sensie wynikałoby stąd, że samo czyste posłuszeństwo nic człowiekowi nie da. To co da?

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Ale ateiści nie widza , czy Bóg istnieje czy też nie. Oni nie wierzą, że istnieje.
Myślę że, dyskusja na te tematy ma sens, gdy zastanawiamy się dlaczego jedne osoby wierzą a inne nie.
Poza tym nasze doświadczenie religijne może być tak różne, że zastanawiam się czy nie rozpocząć w ogóle od charakterystyki tego bytu, który umownie nazywamy BOGIEM. Może się okazać , mówimy o czymś zupełnie różnym.

Kruchy04

Michał Dyszyński

mat

Michał Dyszyński