ŚFiNiA

NREM

Proszę o uzupełnianie braci ateistów i siostry ateistki i komentarze oraz polemiki braci teistów i siostry teistki

(gwoli wyjaśnienia - jestem ateistą, który ma do siebie dystans)

+ Mam tylko jedno życie, nie będzie żadnego życia pozagrobowego. Żaden byt absolutny nie rozliczy mnie z mojego życia. Mogę zrobić to tylko ja. Dzięki temu koncentruję się na TU I TERAZ i robię to co jest w zgodzie ze mną, a nie czymś innym. Oczywiście zaraz padnie argument o moralności,
ale o tym zaraz

Wszystko co robię jest ADEKWATNE i na SWOIM MIEJSCU. Nie muszę się odnosić do absolutnych wzorców i nie czuję napięcia z tym związanego. W tym sensie ateizm jest dla mnie afirmacją życia.

+ Nie muszę przestrzegać tych przykazań i zasad moralnych, o których mówi dekalog, Kościół i inne instytucje religijne. Sam przewiduję konsekwencję swoich czynów, odnoszę je do moich celów, więc moja moralność jest kontekstualna, a jedyne co ją ogranicza to moje własne, świadomie wybrane aksjomaty. Nie jestem przy tym aspołeczny, czy antyspołeczny, ponieważ moim "najgłówniejszym", świadomie przyjętym przykazaniem jest:

"Zawsze wybieraj taką drogę postępowania, która w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia puli cierpienia własnego i innych"

+ Nie wierzę w życie wieczne. To właśnie mnie cieszy. Mam przeżyć to co mam przeżyć, a potem uda się do krainy wiecznej fazy NREM

Gdy umrę urodzą się inne istoty ludzkie. Nie mam żadnej Karmy, ani duszy,
która zostanie zadrukowana moimi uczynkami. Inny człowiek, który się urodzi nie będzie mną. Nie będzie miał ze mną nic wspólnego, a mimo to
w pewnym sensie będzie łączyć nas fakt współstanowienia kontinuum nieskwantowanej rzeczywistości (tak staram się ją postrzegać). To mnie motywuje dla tego, by działać w celu poprawiania świata.

+ Wiem, że nie dostanę żadnej nagrody czy kary za to, że cierpię. Nie muszę przyjmować religijnych uzasadnień cierpienia, tylko wziąć się za nie całym sobą i uczciwie przyznać się, że w życiu chodzi mi tylko o to by nie cierpieć. Trudno jednak posądzić mnie o to, że jestem skrajnym
sukinsynem, który dba tylko o własne nie-cierpienie, ponieważ moje nie-cierpienie jest uwarunkowanem (między innymi) nie-cierpieniem innych ludzi.

+ Pomóc mogę sobie jedynie ja sam i ludzie mi bliscy. Ewentualnie Bogowie, czy jakieś metafizyczne byty, w które uwierzę, nie dając im jednak atrybutu absolutności (wszystkie mechanizmy vide samospełniające się proroctwa, pleceba etc. będą działać nadal). W dowolnej chwili mogę je zmienić bez poczucia winy. Można tak się wytrenować, by móc uwierzyć we wszystko

+ Nie muszę dzielić ludzi na wierzących i niewierzących, ani martwić się,
że ci niewierzący lub wierzący mają gorzej. Martwić mogę się kontekstualnie - gdy widzę, że konkretna droga obrana przez człowieka
sprawia, że cierpi i w bliższej i dalszej perspektywie.

+ Bardzo lubię się śmiać. Zwłaszcza z hardcorowych żartów. Dzięki temu że jestem ateistą mogę śmiać się zarówno z ateistów i teistów i nikt mnie z tego nie rozliczy. Nie muszę odczuwać wyrzutów sumienia związanych
z np. zachwycania się bluźnierczą sztuką.

+ Świat nie jest sam w sobie, ani dobry ani zły (wiele koncepcji religijnych dzieli tak świat, albo mówi np. że jest tylko dobry, a dobro to brak zła). Jest dla mnie taki jak ja go widzę. Nie jestem uwiązany do narzuconego mi widzenia świata. Mogę dążyć do tego by go widzieć, tak jak chcę go widzieć.

Jak coś jeszcze wpadnie mi do głowy, to napiszę.

Pozdrawiam.

Bzyku

Gdyby do plusów dołączyć tylko jeden więcej, a mianowicie ten, że ateizm jest prawdziwy i naprawdę byłby prawdziwy, to cała reszta plusów byłaby rzeczywiście plusowa.

Tak w ogóle, to również pozdrawiam, podoba mi się twoje użycie logiki w poście o wuizmie.

NREM

Ja już jakiś czas nie dyskutuję nad tym, czy ateizm i teizm są prawdziwe czy nie, ponieważ (w największym mega-uproszczeniu) uważam, że wszystkie
super rozbudowane argumentacje obu stron to tylko przykrywka dla tego,
że po prostu PREFERUJĄ konkretne podejście.

Dlatego też uważam, że ludzie nie powinni się spierać co jest prawdziwe, tylko co jest pragmatycznie lepsze. Swoim postem chciałem pokazać, że
powszechne przekonanie, że ateizm nic nie daje jest błędne.

Bzyku

Ja uważam, że pogląd jest warty o tyle, o ile jest prawdziwy. To dla mnie jedyny dobry powód bycia teistą, ateista czy czymkolwiek.
Zauważ, że jeśli zakładasz pragmatyzm, to twoje plusy ateizmu mogą być tylko plusami dla ciebie. Bo nawet to czy coś jest pozytywne czy negatywne też jest względne (bo działające dla ciebie, a być może nie dla kogoś innego). Zatem punkty, które podałeś tak naprawdę nie są plusami (a tylko plusami dla ciebie), jeśli przyjąć pragmatyzm.

NREM

Superstar

Dokładnie dla mnie też pragmatyzm jest wyznacznikiem prawdy, dlatego jestem teistą, ale w żaden sposób nie przeszkadza mi to że ktoś jest ateistą.
No i nie wiedzę też innej "prawdy", odwołanie się do racjonalizmu ? Do rzeczywistości ? hihi

Co do plusów to też bym się pod nie podpisał, choć jestem teistą, więc to trochę dziwne, tylko co do tego życia po śmierci pewien nie jestem, chyba jednak zauploaduja nas do nowego matrixa i szoł mast gołon!

Bzyku

Superstar

Nie, ale trochę już na forach siedzę więc wiem do czego takie twierdzenie prowadzi, prowadzi do pragmatyzmu.

Bzyku

idiota

ależ jeśli bóg jistnieje to ateizm jest skrajnie niepragmatyczny...

NREM

Superstar

No ale kwestia dotyczy poglądów a nie zgodności z empirią.

idiota

a to nie może dotyczyć zgodności poglądów z empirią?
synteza, mon!

Superstar

No może ale jakie kryterium zastosować tam gdzie nie ma danych i być nie może ?
Czy istnieją krasnoludki ? Pragmatycznie nie? Czy istnieje mój niewidzialny przyjaciel, do czasu? Czy mój pogląd że nie śpię teraz jest prawdziwy ? Pragmatycznie tak, gorzej jak się obudzę. Więc w czym problem ? Sam sobie Panem, sam sobie wyznaczasz granice "rzeczywistości" .

wujzboj

NREM

Założenia, które poczyniłem w pierwszym plusie tyczyły się większości religii, gdzie istnieje koncepcja pośmiertnego rozliczenia, albo jakikolwiek absolut, który zawierałby w sobie jakieś określone zasady postępowania, którym można się sprzeniewierzyć (oczywiście wtedy nie byłby już absolutem, co nie przeszkadza nazywać tym mianem swych Bogów). A więc - życie bez rozliczenia i bez napięcia ;) Gites.

Twoje wyobrażenia na temat Boga i Zbawienia odbieram oczywiście jako reklamę, tego w co najbardziej "opłaca się" uwierzyć + tego co jest najbardziej pragmatyczne w tym życiu. A więc w kwestii pragmatyzmu:

- Mój światopogląd bezabsolutowo-bezbożny jest dla mnie dużo bardziej pragmatyczny. Tym bardziej, że byłem wierzący dosyć długo i mam porównanie.
Oczywiście zaraz padnie najbardziej arogancki intelektualnie argument, który już tu padał z "ust" Wuja na forum: nie byłeś "odpowiednio wierzący", albo "Twój kontakt z Bogiem nie był wystarczająco dobry, bo byś inaczej nie odszedł od wiary" etc. Od razu odpowiadam - "Nie byłeś odpowiednim ateistą; Nie wykorzystywałeś swojego ateizmu w odpowiedni sposób, bo inaczej byś zobaczył jak to fajnie i że nie odszedł byś od niego".

W kwestii życia pośmiertnego:

wujzboj

NREM

Budyy

mat

Plusy bycia ateista sa podobne jak plusy bycia zdrowym (racjonalizm, zdrowy rozsadek, odroznianie real od virtual, antyklerykalizm) nad byciem chorym (nerwica natrectw, neuroza, schizofrenia, urojenia, myslenie zyczeniowe, klerykalizm).

Zeniu · Dołączył: 06 Lis 2008 Posty: 10 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

NREM

Niepotrzebnie Wuj się napocił pisząc dlaczego te 40 dziewic nie jest dobrą wizją raju. Ja o tym doskonale wiem, a wizja prywatnego haremiku to tylko przenośnia, myślałem że to oczywiste. Jeżeli Wuj chce może sobie tam wstawić dowolnie inną wizję, która będzie w jakiś sposób bardzo atrakcyjna, to proszę bardzo, możliwości jest bez liku. Mój kolega,
któremu pokazywałem tę rozmowę stwierdził, że dla niego rajem, było by odczuwanie wiecznego orgazmu, z zanikiem habituacji do doświadczenia tegoż orgazmu i jakiegokolwiek cierpienia. Odpada wówczas argument moralny (wykorzystywanie innych dla własnych rozkoszy) i argument o "rzeczywistej nieatrakcyjności". Czy jest to prymitywne? Być może, ale dlaczego prymitywność nagrody dyskwalifikuje to, że podług subiektywnego doświadczenia orgazm jest czymś atrakcyjniejszym niż jakieś wyrafinowane, które może mieć Wuj na myśli?
Bo, Wuj wie lepiej co jest naprawdę atrakcyjne, a inni mają zakrzywienia poznawcze?

mat

NREM