ŚFiNiA

Banjankri

Nie o takie substancje chodzi, ale bez obawy, nikt dyskusji nie podejmie, bo tutaj toczą się boje w w ramach własnego podwórka 2x2. Nikt nie ma podstaw, żeby dyskusję o Bogu ograniczać do ściśle określonych warunków, ale skoro wszystkim to pasuje, to po co komplikować temat? Lepiej się tłuc po głowach, udając ekspertów w ściśle określonym obszarze, niż wyjść na dyletantów. I tak od lat, bez zmian, bez postępu, walki w błocie.

lucek

Banjankri

Używasz pojęcia "substancji ducha" bo nie wiesz jak ją poprawnie zdefiniować?
Dualizmów percepcji można sobie natworzyć do woli, i nazywać je oczywistościami. W niczym to nie pomaga. Percepcja jest zawsze taka sama, co do natury, niematerialna. Możesz sobie wnioskować z obserwacji, że materia istnieje, i robić to ze 100% precyzją, ale nadal będzie to wnioskowanie, kompletnie niematerialne i oparte o założenia.
Chcesz poprawnie rozumować? Określ mi swój pierwotny punk odniesienia, określ jego naturę, jako duchową, albo materialną, a potem wskaż płaszczyznę interakcji tego punktu, tak z duchem, jak i z materią. Dla przykładu, jeśli określisz swój pierwotny punk odniesienia, jako pewien obszar swojej świadomości, to jak ten obszar styka się z np. kamieniem? Jeżeli się nie styka, to z czym się styka, co pozwala ci uznać materialną naturę kamienia?

lucek

Banjankri

Dalej operujesz na założeniach, z których wyprowadzasz wnioski i na wnioskach, z których wyprowadzasz prawdziwość założeń.
Określ mi pierwotny punk odniesienia twojej perspektywy i napisz, czy jest niezależny, czy może oparty o wspomnienia, albo jakieś stare książki, czy kazania pustelnych pastuchów. Póki co, dostarczasz mi wycinki, gdzieś ze środka jakiegoś rozumowania, które nafaszerowane jest założeniami, które nazywasz oczywistościami. Wróć do samego początku i powiedz mi, gdzie zaczyna się i, o co pierwotnie, oparte jest twoje rozumowanie. Jaką naturę ma ten punkt odniesienia i czy jesteś pewny jego prawdziwości.

lucek

Raino

Banjankri

lucek

dobrze, to pokolei

Banjankri

Z jakiegoś powodu, nie chcesz odpowiedzieć jednoznacznie na moje pytanie.

Punkt odniesienia, oparty o różnice w doznaniu znika, jak tylko zamkniesz oczy. Ja pytam o pierwotny punk odniesienia, czyli ten, który nadaje początek dualizmowi, a co za tym idzie, istnieniu. Wyobraź sobie, że właśnie przyszedłeś na świat, nie umiesz czytać, i nie masz pojęcia co to pismo, kamień, czy papier. Nie masz zielonego pojęcia, nic. Twoja świadomość obiektowa nie zaistnieje, nie zaczniesz myśleć, dopóki nie będziesz w stanie oderwać się od przepływu doznania, tworząc stabilny i niezależny punkt odniesienia. To się dzieje długo przed możliwością wyciągania jakichkolwiek wniosków, zwłaszcza tych zawartych w twoich założeniach.
Ten punkt odniesienia jest fundamentalny, bo jest podstawą wszelkiej relacji, a co za tym idzie, wszelkiego istnienia, jakie pojawi się w twojej świadomości. Z czasem uczymy się wartościowania, i szybko "prawda" przejmuje rolę punktu odniesienia, dlatego pytałem, o stare książki, czy inne doktryny religijne. Dla ludzi wierzących, Bóg jest prawdą, tym który zna prawdę. Taki punkt odniesienia, nie jest jednak pierwotny. Jest założeniem opartym o pewne przesłanki, nabytym, tak samo jak twoje dwa punkty, które z definicji są wątpliwe. Pewnie dlatego pytasz mnie o zgodę, bo sam pewności nie masz. Wszystko (dosłownie) to zamki na piasku, same wątpliwości i założenia pod tezę.

lucek

Banjankri

Ja ciebie pytałem o pierwotny punk odniesienia, a nie siódmą wodę po kisielu. Żeby to było jasne, napisałem ci nawet formułkę, żebyś się czasem nie pomylił odpowiadając. Ale oczywiście nie skorzystałeś, i dalej ciśniesz banały, o różnicy kamienia i kartki i tożsamości treści. Czy ta dyskusja nie jest świetnym przykładem na to, że rozumienie treści nie jest jednakowe? To samo słowo "morze" mieć różne znaczenie. Uczepiłeś się pewnych prawidłowości osadzonych głęboko w założeniach i chcesz o nich dyskutować jak o niezależnej prawdzie objawionej. Wszystkie perspektywy są imaginacjami, tak twoja tożsamość treści, jak wujowa wszechwiedza Boga. Upatrujecie w nich prawdę, o którą opieracie swój światopogląd. Prawda jednak nie potrzebuje założeń, ani tłumaczenia, dlatego twoje przykłady z kartkami i kamieniami są bezużyteczne, jak zamkniesz oczy. Wydaje ci się, że złapałeś kawałek prawdy, której się kurczowo trzymasz, i którą uznajesz za punkt odniesienia. Niestety jedynie pragniesz, żeby nim była, bo wiesz, że twoje zachowanie jest nadal w większości irracjonalne. Coś nie pykło, dlatego szukasz aprobaty u innych, łudząc się, że to pomoże. Nie pomoże, a niepewność pozostanie z tobą. Tak długo jak prawdę upatrujesz gdzieś tam, czy tu, uzasadniając ją ta, czy siak, będzie jedynie mentalną protezą utrzymywaną ciągłym wysiłkiem woli. Dlaczego? Bo nie ma czegoś takiego jak prawdziwa perspektywa. Są tylko prawdy relatywne, dlatego kluczowy jest punkt odniesienia, który jest pewny i wolny od wątpienia. Tak długo jak wątpisz w swój podstawowy punkt odniesienia, wątpisz we wszystko, nawet jak ma sens logiczny.

TS7

Azael,

lucek

Banjankri

Nie dziwne, że nie rozumiesz, jak nie czytasz. Po co w ogóle zagajałeś?
Może tym razem się nauczysz, że ja jestem ostatnią osobą, która poprze twoje egzystencjonalne wątpliwości.

lucek

Michał Dyszyński

Banjankri

[quote='lucek']a wydaje się ci chyba, że to co piszesz jest zrozumiałe [/quote]
Napewno nie dla tych, którzy nie czytają. Tobie się wydaje, że ty już wiesz, tu już masz odpowiedź, dlatego nie musisz sobie zawracać głowy czyimś tłumaczeniem. Ewangelista lucek.

lucek

Banjankri

Człowieku, nie znając swojego punktu odniesienia, nawet nie wiesz kim jesteś, samemu sobie nie ufasz. Wystarczy słowo, żeby zalała cię wątpliwość.