ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Moja teza - jak w tytule.
A właściwie teza jest szersza:
Niepodważalny dowód na istnienie Boga - gdyby taki się pojawił - zniszczyłby cel istnienia ludzi na ziemi, zablokowałby ludziom szanse na doskonalenie się, uśmierciłby większość z tego, czym jest religia.

Moje uzasadnienie:
Od momentu gdyby okazało się, że już nie ma pytań w kwestiach podstawowych, ontologicznych, świadomościowych, bo i tak wszystkie odpowiedzi są niejako zawarte w tej superświadomości, jaką jest Bóg, zaniknęłaby wszelka aktywność takich świadomości, jak ludzkie. W szczególności, jeśli w kwestiach wątpliwych stanowisko idealne (takie, jakie posiada Bóg) byłoby dostepne, to jedyną kwestia byłoby pobranie tego stanowiska i zastosowanie go bezpośrednio do jakiejś sprawy. To zaś przemieniłoby istoty, takie jak człowiek, w totalnie bierne, bezmyślne "lalki".

Problem, o którym piszę, niestety nie jest omawiany w nauczaniu religii (jeśli się mylę - bo może po prostu ja nie trafiłem na stosowne teksty - to chętnie dowiem się, gdzie to jest omawiane). W zasadzie religie skupiają się na moralizowaniu, dawaniu dobrych rad wszelakich i podkreślaniu grzeszności i małości człowieka. Tak jakby głównym problemem w tym układzie było to, że ten człowiek coś tam chce, do czegoś dąży, coś mu się wydaje, a najlepiej byłoby, aby się ten człowiek zamknął, niczego nie chciał i żeby mu się "nic nie wydawało", Trochę na zasadzie sławetnego polskiego kandydata na radnego - Kononowicza - który postulował: "żeby nie było niczego".
Ten aspekt w religiach powoduje, że trochę nie dziwię się ateistom, że religie odrzucają. Sam mam przekonanie, że to szatan cały czas mocno pracuje, aby z religii, które miałyby przybliżać ludzi do Boga, uczynić parodię sensu, coś co postuluje rzeczy niewykonalne, co uwikła rozumowanie w takie sprzeczności i nonsensy, aby ci, którzy takiemu nauczaniu zawierzą, działali mało skutecznie, zaś ci, którzy się zbuntują, ostatecznie odrzucili Boga razem z tym nauczaniem.
Trzeba szczególnego rodzaju buntu, ale też i odwrotnie pewnego HEROIZMU ZAUFANIA, aby dostrzec ten sens ukryty w religii. Jak się ów sens dostrzeże, jak się wyplącze przekaz religijny z tej fałszywej formy, wytworzonej przez ludzi skupionych na doraźnych celach, a nie na tym, co ostateczne, to nagle wszystko się ułoży w spójną całość.
Ważna jest tu jedna podstawowa wskazówka: pewne rzeczy człowiek musi odkryć SAM. Pewnych rzeczy nie da się po prostu powiedzieć, przekazać modelem językowym, czy zasugerować prostą emocją.
Myślę, że ta wskazówka wyjaśnia około połowy pytań, które stawia się - o życie, o sens, o cierpienie, o to dlaczego nasze jestestwo jest uwikłane w błąd i zmagania.
Nie może być dowodu na istnienie Boga (takiego niezaprzeczalnego i ostatecznego), bo od tego momentu, w którym taki dowód by się pojawił, człowiek:
- nie miałby powodu poszukiwać - wszak wiadomo, że "w Bogu wszystko jest wiadomo"
- nie miałby powodu o coś zabiegać - wszak wiadomo "że Bóg to zrobi lepiej od nas
- nie miałby powodu o nic pytać
a jednocześnie...
gdyby okazało się, że gdyby człowiek - mimo to wszystko - nie czuł się spełniony, szczęśliwy (jak Adam w raju), to nie byłoby żadnego POLA MANEWRTU - bo gdy wszystko jest wiadomo, gdy jest jedna ścieżka optymalna i oczywista, to właściwie wszystko jest stracone - wszystko "jest. jak jest". Pozamiatane.

Aby rozwiązać stan, który z jakichś powodów w zaistniałym modelu wiedzy i emocji nie daje się rozwiązać (tak jak człowiek w raju, czujący lęk i zagubienie, mimo tego, że wszystko miał) trzeba WYCOFAĆ SIĘ DO NIEWIEDZY. Trzeba zanegować stan wejściowy, inaczej ustawić zmienne założone jako podstawa rozumowania. Aby ustawić coś, co - z jakichś powodów - okazało się błędne, trzeba COŚ ZMIENIĆ, co lezy u podstaw, coś ZANEGOWAĆ. Po owym zanegowaniu trzeba ten aspekt blokujący jakoś ustawić na nowo. To się da TYLKO W WĄTPLIWOŚCI, TYLKO W ZANEGOWANIU, TYLKO W NOWYCH POSZUKIWANIACH.
Dlatego ten świat nie może dawać nam pewności, niezaprzeczalności. Wręcz przeciwnie - on musi wrzucić nas w wir sprzecznych tendencji, musi naszą mentalną struktura wstrząsnąć, wymusić poukładanie sobie wszystkiego w nowy sposób.
Dlatego niezbędnym jest, abyśmy sobie WYPRÓBOWALI TEN ŚWIAT SAMODZIELNIE - tak jakby Boga w ogóle nie było. Abyśmy poczuli ten świat bez Boga, zobaczyli jak to wtedy się dzieje, jak się w nim czujemy. Gdybyśmy dowiedzieli się na pewno, że Bóg jest, to taka operacja - testowanie świata bez Boga - byłaby albo w sposób ewidentnie udawany prowadzona, albo w ogóle bezsensowna.
Jeśli dziecko wie, że rodzic wciąż nad nim czuwa, aby nie zrobiło sobie krzywdy, to nie zastanawia się nad tym, co się stanie, gdy zrobi rzecz jedną, a co gdy zrobi drugą. I to jest racjonalna postawa tego dziecko - bo BIORĄC POD UWAGĘ obecność rodzica (a gdy wiemy, że tak jest, to jest to jedyna rozsądna postawa) właśnie tak optymalizujemy swoje działania - szukając tego obszaru styku z niepewnością, z tym co daje jakąś szansę na sprawczość. Dziecko w sposób naturalny będzie poszukiwało tego obszaru w którym COŚ MOŻE - obszaru niepewności, obszaru decyzji. Tam gdzie rzeczy są oczywiste, nie ma decyzji, tylko jest pobranie zmiennej do operacji i jej wykorzystanie.
Dlatego ten świat musi (!) wyglądać na taki, jakby Boga nie było. Jakby pojawił się bezsprzeczny dowód na istnienie Boga, to należałoby ten dowód natychmiast ukryć. Bo jego odkrycie powszechnie ludziom pozbawiłoby nasze życie sensu.

Andy72

Ateiści i tak by nie uwierzyli - be nie! ;-)

Irbisol

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Udowodniony Bóg przestałby być transcendentną motywacją do rozwoju. Człowiek, który chce być coraz lepszym człowiekiem, musi tego Boga zawsze widzieć w oddali, przed sobą. W przeciwnym razie, złapawszy Boga za nogi, musiałby sam się ogłosić bogiem. Bytem definitywnym.

Niepodważalny dowód na istnienie Boga zniszczyłby nie tylko religię, ale i samego człowieka.

Michał Dyszyński

mat

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Inna sprawa:

jak odróżnisz Boga od potężnego bytu, który przekracza nasza wszelkie pojęcie na temat tego co jest możliwe ale jednak Bogiem nie jest? Jak kiedyś polecimy w gwiazdy i odkryjemy jakichś "aborygenów" sami się pewnie w takiego boga zabawimy.

JimmyJimmy

Azael

Do tego głównego wpisu znalazłem jeszcze w innych tematach takie twoje wypowiedzi:

Michał Dyszyński

Azael

fedor stwierdził (nie chcę tego kontynuować w tamtym wątku), że "Jakby Bóg przedstawił ci niepodważalne wnioskowanie od deistycznego Absolutu do religijnego Boga to nie miałbyś wyjścia jak to przyjąć. Zostałbyś do Boga przymuszony a On nie chce przymuszać. Masz sam chcieć lub nie chcieć i sam się określić"

Nie rozumiem:
1. dlaczego zostałbym "przymuszony" (Wiedza o kimś nie determinuje stosunku do tego kogoś). A jeżeli Bóg jest tak zniewalająco dobry, że musiałbym go kochać, to nie widziałbym w tym nic złego.
2. Co znaczy "mam sam chcieć". W jaki sposób to kwestia wyboru?

Michał Dyszyński

Kruchy04

Problem z waszym Bogiem jest taki, że wbrew naszej woli stajemy się środkiem w czyimś zamiarze. Ktoś nas stworzył, powolał do istnienia w tych delikatnie mowiąc nieprzyjemnych warunkach (nie tylko dla ludzi ale także dla wielu gatunków zwierząt od początku historii świata) i niby z jednej strony dał nam wolną wolę po to byśmy mieli możliwość grzeszyć i na końcu z tego powodu cierpieć w piekle xD

Po, co ktoś nas wmontował w jakiś system, w którym muszę uczestniczyć. Muszę ostatecznie spełnić zasady tego systemu, aby dostać się do społeczności istot zbawionych, a jak nie to na mocy wymyślonego systemu zostane strącony do piekła, gdzie będę wiecznie cierpieć.. Ja się na to nie pisałem i w dupie mam tę grę, w której zasady arbitralnie ustalił wasz bóg i z których mam być kiedyś sądzony - jakim prawem? Nikt z nas się na to nie pisał, a każdy z nas musi brać udział w tej chorej grze.

Michał Dyszyński

Andy72

Semele