ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jakiś czas temu zainicjowałem podobny wątek w odniesieniu do ateizmu. Pomyślałem sobie, że brakuje takiego wątku dla drugiej strony sporu. Więc zrobił się teraz.

Chciałbym zapoczątkować dyskusję przedstawieniem własnego stanowiska, licząc na to, że ktoś się dołączy przedstawiając swój topowy dla niego argument.
Zacznę od zaprzeczeń, czyli od wyliczenia tych argumentów za teizmem, które dla mnie wcale NIE są tymi ważnymi, pierwszoplanowymi (albo w ogóle uważam je za błędne):
Argument z dobrego samopoczucia - NIE jest dla mnie szczególnie istotny. Bo rzeczywiście, przyjmowanie stwierdzeń dlatego tylko, że "chciałoby się, aby tak było" uważam za nieroztropną intelektualnie strategię.
Argument z lęku (np. przed śmiercią) - podobnie do poprzedniego, każdy w ogóle argument pochodzący od samych emocji, uważam za słaby.
Argument tomistyczny - typu "pierwsza przyczyna" - nie przemawia do mnie argumentowanie za istnieniem Boga, wychodząc od postulatu "wszystko ma swoją przyczynę", coś zaś musi być na poczatku tego łańcucha przyczyn, czyli Bóg. Ten argument uważam za wadliwy, bo sprzeczny wewnętrznie - w końcu jeśli "wszystko" musi mieć przyczynę, to także i Bóg, a jeśli "nie wszystko", to z kolei dlaczego pierwszą przyczyną nie mogłoby być coś innego, niż Bóg.

Cóż zatem jest tym moim argumentem pozytywnym?
- Przyznam, że trudno będzie mi ten argument opisać. Nie mam dla niego odpowiednich słów, mogę zaoferowac jedynie dość rozwlekły (wiem, u mnie to norma) opis. Ale jakąś nazwę chyba powinienem tej idei nadać, więc może niech to będzie "problem ze spięciem rzeczy w CAŁOŚĆ".
Od razu zastrzegam, że mojemu argumentowi jest daleko do ścisłości, weryfikowalności, nawet logicznej klarowności. Argument jest z gatunku "wysoce filozoficznych" (czytaj: nie mających twardo zaznaczonych ram pojęciowych, a już szczególnie gotowego modelu), sięgający głęboko w wiele (!) uzupełniających się intuicji. Ale tak to jest u mnie, tak to do mnie przemawia (ciekaw jestem jak inni teiści mają w tym względzie...).

Próbując, nieporadnie, opisać sprawę...
Problem bierze się stąd, że gdzie bym nie spojrzał na "materię logiczną rzeczywistości", dostrzegam ostatecznie zjazd do nieskończoności. Ilość modeli jest nieskończona, ilość konfiguracji rzeczy jest nieskończona, ilość potencjalnych wszechświatów jest nieskończona, ilość sposobu podziału jednego prostego odcinka na dwa mniejsze jest nieskończona, każda najmniejsza chwila czasu (zakładam, że czas jest continuum) jest możliwa na rozdzielenie na nieskończoną liczbę sposobów. Nieskończoność, a z nią jakaś forma chaosu - jest wszędzie.
Coś musi tę rzeczywistość UKONKRETNIĆ, złamać ten natłok możliwości, czyniąc świat z potencjalnego na nieskończoną liczbę sposobów, realnym.
Czy to "coś" łamiące chaos i nieskończoność jest osobowe, czy nieosobowe?
Uważam, że owo coś musi być jednak osobowe, albo po prostu bardzo dobrze osobowy typ bytu przypominające. Głównym argumentem jest POTRZEBA KREATYWNEJ DOSTOSOWAWCZOŚCI. Nawet najlepszy algorytm budujący porządek z chaosu, jeśli jest tylko algorytmem, musi wg mnie wywalić się na którejś kolejnej iteracji walki z owym chaosem. Bo chaos jest nieskończenie złożony, "wynajdujący problemy" na nieskończoną liczbę sposobów. Aby ów chaos pokonać niezbędna jest wg mnie CELOWOŚĆ w budowaniu ocen rzeczywistości, połączona z KREATYWNOŚCIĄ W WYNAJDYWANIU ROZWIĄZAŃ. Taka dostosowawczość, kreatywność, reaktywność w odpowiedzi na zmieniające się uwarunkowania to jest właśnie przepis na świadomość i osobę.
W moim quasimodelu Bóg jest istotą, która nieustannie broni istnienia rzeczywistości przed chaosem. Broni w sposób aktywny, inteligentny, dostosowawczy; na wielu poziomach bytu, logiki, tworzenia struktur, jak i przekształcania owych struktur. Bez owego obrońcy rzeczywistości świat zapadłby się chaos, w nicość.
Dalej uważam, że człowiek - związana z nim świadomość - jest częścią boskiego planu tworzenia bytu z chaosu i obrony tego bytu przed unicestwieniem (powrotu do chaosu). Świadomość niezależna od Boga (w jakimś tam stopniu) przenosi ekspansję bytu na wyższy poziom, stając się sama nowym sposobem na łamanie nieskończoności i chaosu, swoja dostosowawczością, inteligencją, aktywnością (boskim dziedzictwem swojej natury). Odbywa się to na drodze ciągłego doskonalenia, dążenia do wyższych poziomów świadomości, co z kolei dalej zapewni możliwość budowania kolejnych form bytu, łamiącego chaos, tworzącego trwałość, rozpoznawalność, istnienie.

Tu będzie tych mętnych tłumaczeń, wszak pewnie już 90% Czytających ma mnie za oszołoma. Ale może ktoś coś tam dostrzegł w moich wywodach bliskiego jakiegoś sensu. Może...

Kruchy04

Michał Dyszyński

decir

Pytanie jest jedno - za jakim teizmem ?

1.Teizmem chrześcijańskim ,muzułmańskim ,żydowskim ,new age etc...etc...

A może uznamy ,że chodzi po prostu: teizm ,jako pogląd ,że istnieje byt niematerialny ,nieograniczony właściwymi dla naszego wszechświata prawami fizyki (tymi znanymi i nieznanymi),którego woli może (ale nie musi) zależy lub podlega (może podlegać) życie dowolnego organizmu (który istniał ,istnieje lub będzie istnieć) w dowolnym miejscu naszej rzeczywistości ?

Michał Dyszyński

decir

Kruchy04

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri