ŚFiNiA

Andy72

Księga Hioba jest niesamowita.
Opsuje Hioba, który traci wszystko, jego trzej przyjaciele próbują usprawiedliwić Boga i mają teorie w rodzaju karmy. Potem jeszcze jeden młody przemawia,
Zdaje się , że to już koniec ale
Ale to nic. Księga na dobre rozpoczyna się gdy sam Bóg przemawia,

Semele

Andy. zasadnicze pytanie. Gdybyś kochał kobietę a ona była ateistką lub innego wyznania, odrzuciłbyś.
Oczywiście ona też Ciebie kocha. Ateistką nie uzależniają miłości od wiary w Boga.
Ja kochałam osoby, które wierzyła w Boga.

Andy72

Gdyby była walczącą ateistką, np. uczestniczką SStrajku Kobiet walczącą o aborcję albo satanistką, to lepiej abym sobie ją darował...

Semele

Andy72

Semele, Piosenka zespołu Kombi określa tu znakomicie i precyzyjnie czym jest światowość:

Semele

Myślę, że jemu chodzi o to, że nie czeka na "drugi świat" tylko tu chce przyzwoicie spędzić swój czas. Ostatnio ktos mi zadał pytanie jaką motywację ma ateista do bycia w porządku. Powiem szczerze zdumialo mnie to pytanie.
W filmach z komuny nieczęsto pokazywano życie religijne bohaterów.
Ludzie wtedy przecież w większości chodzili do kościoła, byli teistami.
Poza tym tzw moralność socjalistyczna także nie promowała puszczania się na lewo i prawo. Komuniści ravzej byli purytańscy.
Myślę, że dawno powinniśmy pozbyć się tego czarno białego obrazu. Teista cacy, ateista be.

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Semele

Błażej

Błażej

szaryobywatel

Błażej

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Czyli Michał uważasz, że ateiści nie mają godności?

Nie są też zdolni do miłości?

Bardzo ciekawy tekst:

[link widoczny dla zalogowanych]

Soterologia ateizmu jako nowa antropologia.
Filozofka nie rozstrzyga tego, czy Bóg jest czy go nie ma, ale idzie o krok dalej. Jej rozważania sytuują się w ramach filozofii podmiotu, czy też antropologii filozoficznej oraz etyki, rozumianej jako filozofia praktyczna. Stara się zrozumieć, jakie konsekwencje w perspektywie egzystencjalnej niesie za sobą przyjęcie ateizmu. W przeprowadzaniu analizy autorka opiera się na wybranych tekstach źródłowych. W tym celu dokonuje podziału myśli ateistycznej na trzy główne nurty. Patronem intelektualnym pierwszych dwóch jest Hegel, trzeciego zaś Karol Darwin. Pomimo tego, że z dzieł ani niemieckiego filozofa, ani angielskiego biologa nie wynika bezpośrednio ateizm, to wybór tych postaci jest nieprzypadkowy. Obaj zainspirowali wielu myślicieli ateistycznych, zaś ich spuścizna teoretyczna przy pewnych interpretacjach może stanowić fundament dla ateizmu.

Nietzsche zauważa swoistą ambiwalencję chrześcijańskiej doktryny. Z jednej strony maksymalnie dewaluuje ona człowieka i jego egzystencję, podkreślając, że człowiek jest grzeszny i nie posiada wartości sam w sobie, ale dopiero jedynie przez łaskę udzieloną z zewnątrz przez Boga. Nietzsche, podobnie jak Feuerbach, stwierdza, że w chrześcijańskiej wizji człowieka podmiot nie panuje nad sobą. Nie jest zdolny do samokontroli, gdyż uzależnia swoją decyzyjność od konstruktu łaski. Wszystko, co pozytywne w człowieku, nie jest od niego zależne, lecz względem niego zewnętrzne. Człowiek pozostawiony sam sobie – jest samoistnie negatywny i zasługuje na potępienie. Nietzsche widzi tym samym w chrześcijaństwie postawę wrogą życiu. Postrzegając realne życie jako umieszczone w zaświatach, zaś doczesność (ziemię) jako poczekalnię w kolejce do tychże zaświatów – w której wszystko jest ulotne i nie warte przywiązania – traci się sens bycia tu i teraz. Egzystencja, która zyskuje znaczenie dopiero ze względu na zaświaty – staje się egzystencją jałową i pozbawioną treści. Z drugiej strony – jak zauważa filozof – religia karmi ludzką próżność. Dzieje się tak przez stawianie człowieka w centrum zainteresowania kosmosu sterowanego przez Opatrzność. Religijna metafizyka, próbując wyrzucić ludzi poza margines świata przyrodniczego, wzbudza w nich zachwyt wobec rzekomej własnej duchowej wyższości, która jest podtrzymywana przez dogmat o stworzeniu na obraz i podobieństwo. Te dwa dialektyczne pierwiastki – deprecjonujący i nadmiernie wartościujący – w perspektywie nietzscheańskiej przynoszą destrukcyjne skutki zarówno na płaszczyźnie indywidualnej, jak i zbiorowej.

Praca Gui wychodzi z założenia, że jeśli ateizm ma być realną alternatywą dla teizmu, to nie powinien ograniczać się do suchej konstatacji, że nie istnieje taki byt, którego moglibyśmy nazwać Bogiem. Z podobnych założeń wychodzi angielski filozof Michael Ruse, który stwierdza, że ateizm nie jest jedynie kwestią ontologii, ale również etyki i aksjologii, czyli dyscyplin zajmujących się systemami wartości. Jednakże Ruse w przeciwieństwie do polskiej filozofki stwierdza, że przed ateistami stoi zadanie zaakceptowania brutalnego faktu, że nie istnieje świecki substytut koncepcji zbawienia (zob. Ruse 2015: 295). Tegoż właśnie substytutu szuka Jowita Guja. Jednak jak sama zauważa – ateizm nie gwarantuje komfortu psychicznego w postaci wizji życia wiecznego ani nawet doczesnej opieki niewidzialnej Opatrzności. Nie da się jednocześnie zjeść ciastka i mieć ciastka..[/i] .

Być może nie istnieje świecka wizja zbawienia, ponieważ człowieka nie ma od czego zbawiać. Zauważmy, że roszczenie, aby raz na zawsze, nieodwracalnie pozbyć się cierpienia, wynika z iście religijnego światoobrazu. Wykluczając religię, wykluczamy również tezę, że człowieka należy od czegokolwiek wyzwolić. Sama koncepcja ludzkiej nieczystości i wrodzonej słabości jest naznaczona fatalizmem i poczuciem zagrożenia, które często są nie tylko podtrzymywane ale i inicjowane przez indoktrynację religijną. Zatem religia nie tyle odpowiada na ludzkie potrzeby odkupienia i wiecznej egzystencji w absolutnym dobrostanie, co sama te potrzeby tworzy – co zauważył Pascal Boyer w swojej klasycznej już książce poświęconej psychologii religii (zob. Boyer 2001: 20-22). To wszystko nie oznacza jednak, że ateistyczna perspektywa sprowadza się do całkowitego nihilizmu i rozpaczy przez samotność człowieka w bezdusznym kosmosie. Wydaje się, że ateiści czy agnostycy, twierdzący, że życie nie jest poczekalnią w kolejce do zaświatów, zwracają się ku doczesności, która okazuje się sama w sobie cenna i warta wykorzystania. Zaś zamiast bezwarunkowego posłuszeństwa doktrynie preferują etykę opartą na połączeniu racjonalnego namysłu i współczucia. Takie też wnioski płyną z omawianej książki.

Michał Dyszyński

Semele

Cytuję

Michał Dyszyński

Semele

Dlaczego namawiasz mnie abym stała się teistką?

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński