Krótka historia religii

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Krótka historia religii
Idź do strony 1, 2, 3 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Apologia kontra krytyka teizmu

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Banjankri

Dołączył: 17 Kwi 2012
Posty: 5571
Przeczytał: 53 tematy

Wysłany: Pon 21:51, 25 Lip 2016 Temat postu: Krótka historia religii

Początkowo, miałabyć to odpowiedź na posta w innym temacie, ale się rozpisałem, więc robie nowy temat.

Cytat:

- świadomość, że zrobiłem źle, co potwierdzam dobrowolnym poddaniem się jakiejś formie kary.
- potwierdzeniem, że moja skrucha w tym zakresie jest POWAŻNA, nie jest pustą deklaracją, lecz idzie za tym podjęcie czegoś dla mnie trudnego. Dlatego ktoś, kto zastanawia się nad stanem mojego umysłu wtedy, gdy dodatkowo proszę go o przebaczenie, wie, że nie rzucam słów na wiatr.
- wskazuję, że SOLIDARYZUJĘ SIĘ z cierpieniem tamtej osoby.

To mogą przesłanki mówiące o tym, że masz chęci do odpłacenia za krzywdę. Same w sobie jeszcze nic nie spłacają. Poczucie winy jest sposobem osobnika na uniknięcie kary fizycznej, takie mówienie "nie bij mnie, ja sam to zrobie". To jest bardzo prymitywna forma relacji społecznej, a raczej nadużycia empatii, która z czasem została zastąpiona prawem karnym. Pod względem poczucia winy nie różnimy się specjalnie od pastuchów sprzed naszej ery. To co nas różni to prawo i skuteczność jego egzekwowania. Przemoc i cierpienie fizyczne zastąpiono koniecznością zadośćuczynienia i izolacją.

Co do solidaryzowania się, to jest to mechanizm w dużej mierze automatyczny. Co więcej, jeżeli nie jest odruchowy, uznajemy go za nieszczery. Jeżeli kogoś nie jest ci szkoda, to dziwnym zachowaniem jest próba intencjonalnego zmuszania się do współczucia. No ale nawet jak to współczucie się pojawia, to co daje poszkodowanemu? Po pierwsze nadzieję na to, że nie zrobi tego ponownie. Co więcej, jeżeli sam siebie karze, to znaczy że wie, że zrobił źle i nie trzeba mu tego wpajać. Nijak się to ma do cierpienia osób trzecich jak Jezus. Taka zapłata kompletnie nic nie zmiania w relacji międzyludzkiej i odnosi się do ralacji człowiek - Bóg. Czyli my mamy u Panbóka przechlapane za grzech pierworodny, i za to musimy zapłacić cierpieniem Jezusa. Bóg tak nas umiłował, że dał nam siebie w naszej formie, żebyśmy okazali skruchę zadając sobie/jemu cierpienie. Najpierw wpajamy ludziom, że rodzą się z defektem (którego oczywiście nie mają) - judaizm, a potem zbawiamy się od niego zabijając jednego z naszych - chrześcijaństwo.
Nie wiem natomiast jak zrobiono przejście z odkupienia nieistniejącego przewinienia, do odkupiania faktycznych przewinień. No nie ukrywajmy, nikt nie czuje się winny tego, że Adam i Ewa zjedli owoc z drzewa wiedzy o dobru i złu, wbrew woli Boga. Praktycznie nikt nie wie, o co tu chodzi, a gdzie tam do zrozumienia tego przez zwykłych zjadaczy chleba i jeszcze poczucia tak wielkiej winy z tego powodu, że potrzebna jest ofiara ludzka, żeby to odpuścić.
Można mówić o zbawieniu wszytkich grzechów, nie tylko pierworodnego, ale tak jak pisałem, jak odkupujesz wszystkie winy to takie odkupienie nic nie znaczy, nic nie zmienia w społeczeństwie. Może zmienić samopoczucie jednostki, jeżeli pojawi się w jej życiu w momencie kiedy poczucie winy będzie zauważalne. Jeżeli grzechy są odkupione, to nie ma podstaw do poczucia winy. A czym jest poczucie winy? A no, cierpieniem, które sami sobie aplikujemy. Po co? Aby siebie ukarać? Po co? Zeby nie robić źle. Czyli odkupienie usuwa mechnizm tworzący ramy społeczne. Dzięki bogu, że to nie działa, bo cała cywilizacja by się zawaliła. Brak poczucia winy generuje jednostki kompletnie niekontrolowalne społecznie, wolne. Jak można się domyślić, musi to być stanem bardzo przyjemnym. Wolność będąc największą wartością naszego istnienia jest zarazem najprzyjemniejszym doznaniem. Nie dziwne, że od zawsze ludzie próbowali ją zdobyć. Dosyć oczywistym sposobem jest ucieczka od społeczeństwa. Tak Jezus, jak i Buddha się złasili na takie "wakacje". I na tych wakacjach znaleźli to, co podobno tą wolności im pozwoliło zachować nawet po powrocie do społeczeństwa. Jezus zrozumiał, że istnieje miłosierny wszechmogący i to on odpuszcza grzechy, a prawo ludzkie jest nieważne, co zwalnia go z wszelkich win. Niestety/stety długo na tym nie pociągnął. Za nie przestrzeganie zasad wymierzono mu kurewsko srogą karę. Żydzi nie po to budowali swoje społeczeństwo przez tysiąc lat, żeby ktoś je rozwalił. Trochę mieli problem, bo Jezus się powoływał na pozytywne aspekty ich własnego boga, ale ostatecznie podciągnęli to pod bluźnierstwo i usuneli go wydawałoby się, na zawsze. Na szczęście\niestety jego uczniowie zwęszyli okazję, a raczej Paweł, który Jezusa nawet na oczy nie widział, na swoj własny system społeczny oparty o inne wartości. No i to kółko rybackie kręci się do dzisiaj.
Z Buddą było podobnie. Zresztą byli w podobnym wieku (kryzys wieku średniego?). Ten też nieźle szarżował. Nie 40 dni, a 7 lat testowania różnych metod. Od izolacji społecznej, głodzenie się, koncentracji, do wstrzymywanie oddechu na siłę. Jest duże prawdopodobieńśtwo, że sobie coś uszkodził w mózgu przy tym ostatnim, bo potem już wystarczyły dni. Odkrył, poza swoimi poprzednimi wcieleniami, że nie ma ja, bo nic nie istnieje samo z siebie (annicca), więc ja jest iluzją. Skoro "ja" jest iluzją, to cały bagaż emocjonalny też (a miał się za co winić, bo zostawił żonę z małym dzieckiem!).
Miał farta, że przyzwyczaił się do samotności i niespecjalnie palił się do głoszenia swojego oświecenia, bo mógłby skończyć jak Jezus. Nawet same sutty mówią o ty, że Devy dwa tygodnie go przekonywały, żeby ruszył dupę i podzielił się swoim wglądem z innymi ludźmi, którzy tak na prawdę nie istnieją, więc nie da się ich wybawić, ale nie wybawiając, wybawia się wszystkich, i wszyscy byli wybawieni od zawsze i nie było kogo wybawiać od początku, nawet siebie (Sutry mogą tak w nieskończoność...

. Od tego czasu miliony ludzi próbowało osiągnąć to samo, nie wiedząc co tak naprawdę chcą osiągnąć. Wiedzieli, że podobno dobre jest i niespecjalnie ich zrażało/zraża to, że Buddha był żebrakiem, który jadł odpadki tak długo aż trafił na zepsutą wieprzowinę i się zatruł. Oczywiście, przez te 50 lat medytacji stworzył bardzo dokładną mapę umysłu, i chwała mu za to, ale samej metody oświecenie nie wyjawił bezpośrednio, a filozofia mająca do niej prowadzić zapętla się na przyczynie ignorancji (przyczyną ignorancji jest... ignorancja). Zawsze powtarzałem buddystom, ku wielkiemu ich oburzeniu, że patrząc na skutecznośc buddyjskich praktyk, znajduje się ona poniżej granicy błędu statystycznego.

O czym mówi mi to wszystko? Ano, że skuteczny sposób na zaprzestanie samookaleczania się przy użyciu poczucia winy nie został jeszcze odnaleziony. Ignorancja daje efekt, ale zabiera kontrolę, której nikt świadomie oddać nie chce. Religie tak skutecznie trollowały temat, że zamiast dać wolność, ją zabrały, wzmacniając społeczne ramy. To nie dla mnie. Ja wolę analizować to co jest, w poszukiwaniu faktycznie działających i trwałych sposobów na poprawę samopoczucia, które nie bazują na ignorancji.

Nie wiem, czy ktoś jest to w tanie skomentować. Oczywiście możecie próbować (no, może za wyjątkiem Lewandowskiego), może wyjdzie coś nowego.