ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

W wątku "....." wytłumaczyłem już czym jest religia, a przede wszystkim jak powstaje. To objaśnienie tłumaczy również, że bóg jest przede wszystkim- jeśli nie wyłącznie- wyobrażeniem wewnętrznym, archetypem, "dopełnieniem siebie", kompensacją własnych niedoskonałości i "słabości".
Takie wyobrażenie, idea, archetyp, "bóg" w zupełności wystarczy, jako wzór i przypomnienie, by żyć z uwagą, postępować prawie, rozwijać się mentalnie i dążyć ku prawdzie, prawdziwemu poznaniu.
Nie potrzeba przy tym żadnego boga "zewnętrznego". Tym bardziej, że- moim osobistym zdaniem- jedynym "bogiem" jest Prawda [Absolutna], lecz ponieważ jest ona ludziom niedostępna, to najwięcej, ile możemy poczynić w jej kierunku, jest poznawanie prawdy o sobie, o własnym miejscu i pozycji w świecie.

Inną sprawą jest w tym temacie to, iż pytanie o dowód na będzlowanie boga jest pozbawione sensu, ponieważ będzlowanie [czyli prawdopodobne zachodzenie czegoś poza świadomością człowieka] jest nieweryfikowalne, nieudowadnialne tym bardziej.
A odpowiedź na pytanie, czy bóg istnieje jest oczywista: tak,istnieje- jak każde wyobrażenie uświadomione, jak każde pojęcie [takie, jak np. kubeł, skała, ciemna energia, czy smok międzygwiezdny].
Oczywiście- wbrew tytułowi wątku- zdaję sobie sprawę, że tym tekstem sporu o boga (bogów) raczej nie zakończę, a to dlatego, że niestety ludziom zazwyczaj nie chodzi o poznanie i zaakceptowanie prawdy, lecz o to, by traktować własne [już przyjęte, wpojone sobie] przekonania za słuszniejsze i lepsze, ważniejsze od przekonań innych, a nawet od rzeczywistej prawdy właśnie. A to wynika z kolei z obawy przed zmianą poglądów, z lęku przed niepewnością, zmiennością przekonań, które przecież tworzą, właściwie stanowią ego człowieka, zapewniają mu mentalne, psychiczne status quo- czyli są, a raczej ich pozorna niezmienność jest ważnym elementem stabilności psychicznej poprzez poczucie niezagubienia w otoczeniu, świecie, życiu. Dlatego niektórym tak trudno jest "schodzić z utartych szlaków" [własnych przekonań, które i tak nie są nigdy w pełni własne, ani nie sami je tworzymy "z niczego"].
Tak na marginesie, to chyba o to właśnie chodzi m. in. w buddyzmie, gdy sugeruje się tam, iż aby odkryć prawdę, "doznać oświecenia" należy "zanegować siebie", czy raczej zakwestionować wszelkie własne przekonania. To jest oczyszczenie umysłu, ściślej- świadomości, podobne do "europejskiego" "Wiem, że nic nie wiem".
Podsumowując: Bóg istnieje ilekroć o nim pomyślimy, odniesiemy się do własnego o nim wyobrażenia. A czy bóg będzluje- czyli czy "zachodzi" poza świadomością człowieka, ludzi? A skąd nam to wiedzieć?! Natomiast słuszne jest zakładać, że tak; podobnie jak, że wszystko [dosłownie] będzlować może, skoro nieznane są zakazy ku temu.
Tu słusznie jednak ktoś może zauważyć, że skoro kompletnie nie wiadomo, czy coś będzluje, czy też nie, to prawdopodobieństwo jest "po połowie". Tak. Ale weźmy pod uwagę, że- wedle indukcji logicznej- skoro historia odkryć ludzkości pokazuje, że ciągle [co jakiś czas, powiedzmy] doświadczamy, odkrywamy coś nowego, to "istnieje raczej coś jeszcze więcej, niż nic już więcej"- parafrazując dość słynne "powiedzenie filozoficzne"...

Pomorzanin

W starciu ateistów z teistami, ci pierwsi są na przegranym polu, ale oni o tym nie wiedzą, dlatego są ateistami. Jeśli już ktoś z nich jest bliżej prawdy, to teiści, niż ateiści.

Irbisol

Podobną koncepcję boga umysłów, które go instancjonowały, przedstawił Pratchett w jednym z opowiadań (z Ekskwizycją ścigających ludzi za to, iż twierdzili że Dysk jest w rzeczywistości płaski).

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Kolejna teoria adresująca swoją własną głupotę. Nie wiem, jak można tak czas bałamucić...