ŚFiNiA

iruqee

Jest nikim innym jak miłością... Ameryki tym stwierdzeniem co prawdę nie odkryłem... gdybym tam był to pewnie palił bym skręty z Indianinami i rozmawiał z duchami ich przodków... Bóg jest prawdziwą miłością... i może nie, że się wkurwia na to, że ludzie nie potrafią kochać... prędzej wyrywa sobie włosy z głowy i ma ogromną depresję a tabletki uspokajające łyka każdego dnia całymi butelkami. Dla niego kocha się tylko i wyłącznie wtedy gdy właściwie rozumiemy znaczenie tego słowa... a kochać to znaczy nie mieć najmniejszych wątpliwości mieć tą jebaną 100 % pewność, że stoi przed nami osobą z którą rzucamy się w ogień z którą mamy tą pewność, że pragniemy spędzić wieczność. Co prawda ludzie mają w tendencji wyolbrzymianie swoich uczuć oszukiwanie siebie samych, że bez względu na to jakie wysyła nam znaki, krzyki to wszystko jest cacy... choć w rzeczywistości tak nie jest... Dla niego najważniejsze jest to uczucie które tworzy się pomiędzy dwojgiem ludzi podczas procesu poznania... im więcej rzeczy wiemy o drugiej osobie tym bardziej uczucie rośnie. Każdy jeden dzień jest bogaty w nowy wydarzenia o których powinniśmy sobie opowiadać tym samym zdradzając to jak zachowujemy się w konkretnych sytuacjach. Jeżeli są osoby które tego nie oczekują od partnera to zaprawdę nie wiedzą z kim tak naprawdę mają do czynienia... nie powinniśmy wstydzić się swojego zachowania i skrywać tego przed partnerem... wszelkie obawy są niczym innym jak strachem przed brakiem zrozumienia naszej postawy naszego zachowania... Jeżeli nie czujesz się rozumiany... zaprawdę powiadam Ci nie jesteś szczęśliwy w pełni bo nie jesteś sobą... Gdybyś był sobą a ludzie mieli okazję Cię poznać dostrzegał swoje własne piękno w każdej napotkanej osobie... każdy jeden ludek byłby dla Ciebie okazją do otrzymania kilku piór z których budujesz wachlarz swoich skrzydeł... Jeżeli jednak wstydzisz się mówić o tym jaki jesteś naprawdę... to pomyśl sobie, że z Tobą coś nie tak, jesteś nieuczciwy gdyż przeczuwasz, że twoja osoba sposób bycia i zachowania nie jest dobry, atrakcyjny. Jeżeli nie widzisz niczego złego w oszukaniu jednej osoby, to zapewne nie będziesz również miał skrupułów oszukać mnie... Prawda wskazuje drogę i to nią tak naprawdę pielęgnuje się sens Twojego życia. Nie każda prawda jest równie atrakcyjna, gdyż nie każda stwarza poczucie bezpieczeństwa, dlatego w życiu tak wielką uwagę należy przykładać do wartości nie tylko o nich mówić, lecz być w pełni spójny w swoim zachowaniu... Jeżeli twierdzisz, że zajebałbyś faceta który uderzyłby Twoją kobietę... a sam na jaką kolwiek podnosisz rękę to jesteś osobą bez tej wartości, jest ona plamą na Twoim honorze... przez takie zachowanie możesz owszem zmylić innych lecz w głębi siebie nigdy nie będziesz czuł się osobą wartą zachodu.
W dzisiejszym świecie nie dostrzegam jednak tej namiętności tego uczucia, które sprawia, że się unosisz... patrzysz na opinię innych osób na Twój temat... pamiętaj jednak, że to tak naprawdę sam przed sobą odpowiadasz i na opinii sam o sobie samym najbardziej powinno Ci zależeć... Gdyby ktokolwiek zachciał spojrzeć w lustro i dać świadectwo swojej prawdzie, opowiedzieć drugiej osobie swoje poglądy swoje życie , każda chwila byłaby kreacją nowych rozwiązań, u kresu opowieści stałby się cud... i to jest właśnie ta łamigłówka która stoi nad ludzkością, by każdy dał się tak naprawdę poznać, zrozumiał czym jest miłość - dlatego też warto o tym rozmawiać, wymieniać poglądy i doświadczenia w celu opracowania złotego środka... Mało kto zdaje sobie sprawę z tego jak niewiele czasu potrzeba by zobaczyć światełko w tunelu... to takie proste, prostsze niż myślisz. Co natomiast widzę wokół siebie? Widzę jak ludzie na milion możliwych sposobów komplikują sobie życie... puknijcie się w czoło... życie nie polega na napierdalaniu się, kłótniach, obrażaniu się wyzwiskami, kłamaniu, oszukiwaniu... życie polega na wymianie myśli... myśli są głosem sumienia, nie powinniśmy kombinować jak je tu przerobić. Człowiek jest naprawdę doskonale skonstruowany myśli są po to by o nich mówić. To jakie mamy myśli zależy od priorytetów w naszym życiu, od sensu naszego życia... Sens życia to coś w każdej chwili jest dla nas najważniejsze i nie ma innych rzeczy które byłby w stanie zbić nas z tropu...
Idiotą jest ten, który dostrzega profity z prawdy, a jednak usprawiedliwia sam przed sobą najmniejsze kłamstwo

Dlaczego mężczyźni nie rozmawiają o miłości?
- bo są okaleczeni emocjonalnie
- bo za to jacy są to uczucie omija ich szerokim łukiem
- bo tak naprawdę nigdy jej nie poczuli
- bo to tchórze, który wierzą w stereotypy i nie mają odwagi mówić o tym co tak naprawdę w życiu ważne
- bo to miękkie pizdy które wierzą w to, że facet powinien wstydzić się uczuć

Powodów jest więcej... te wymienione są na bazie mojego doświadczenia

http://www.youtube.com/watch?v=lJ_-2_smODI

szymon

Dużo mówisz o ludziach,a mało o sobie i Twoich relacjach z nimi i z Bogiem.Na jakich zasadach je budujesz i co konkretnie chcesz osiagnąć ,a co osiągasz?

mat

iruqee

mat mam nadzieję, że jest doskonalszy niż ja myślę i niż ty myślisz, niż wszyscy myślą... aczkolwiek dla wielu to w dalszym ciągu teren niezbadany... nie każdy jest w stanie wyobrazić sobie to w jaki sposób należy myśleć i co należy robić by dojść do doskonałości... mam nadzieję, że w ostatnim wpisie nie chciałeś mnie obrazić... bo przecież nawet mnie nie znasz... nie wiesz jaki jestem... a bardzo łatwo jest płytkim i powierzchownym stwierdzeniem komuś opinię spierdolić... Wiesz Mat Bóg jest Bogiem pewnie jakby chciał to mógłby nas wszystkich pozabijać... a jednak tego nie robi, gdyż wierzy w swoje możliwości a miłość daje mu o wiele więcej satysfakcji. Pozdrawiam, mam nadzieję, że kiedyś Cię dopadnie... w najmniej spodziewanym momencie

Szymonie swoje relacje z Bogiem buduję na kobietach... staram się je zrozumieć i zapewnić ich bezkres szczęścia... wiesz chce być taką maszyną, której żadna kobieta nie będzie mogła się oprzeć, wtedy będę miał wszystkich facetów w garści... bo tak naprawdę to kobieta jest dla faceta sensem życia... której w pełni nigdy nie zadowoli kiedy będzie miał na pieńku z Bogiem i swoim bezmyślnym zachowaniem w dalszym ciągu będzie innym życie pierdolił. Mając Boga za plecami, możesz mieć wszystko... wystarczy tylko, że wbrew temu co inni mówią będziesz chciał go poznać.... w ogóle to prowadzę blog... zainteresowanych zapraszam
[link widoczny dla zalogowanych]

Piotr Rokubungi

Bóg jest Kosmosem, Naturą. A relacje poprawisz poprzez życie zgodne z FAKTYCZNĄ rzeczywistością i jej zasadami funkcjonowania; szczególnie relacje ze sobą samym.

malaavi

Bóg nie istnieje, natura jest losowaniem. Jest obojętne, co sobie na temat Boga wyobrazisz, jeśli będziesz mieć dobry humor dzięki temu.

Piotr Rokubungi

malaavi, ty nie istniejesz, bo twoi starzy wylosowali sobie tak, że cię nie "wyprodukują". :rotfl:

malaavi

Nie dziwi, że jesteś agresywny i osobę, która zauważa braki w Twoich wypowiedziach obrażasz. Ale bardzo mnie dziwi, że to, co serwujesz, masz za żarty dobre. Da się dociąć ciekawie drugiemu człowiekowi, a Ty serwujesz docinki naprawdę niskiej jakości. Za dużo myślałeś o bogu, a za mało o praktycznym chamstwie?

Piotr Rokubungi

Sam zauważam te braki, na które ty wskazujesz. Ale raczej ty nie zauważasz braków w twoich wypowiedziach, na które ja wskazuję. ;-P

malaavi

Masz racje, są przydługie.

Piotr Rokubungi

Tak.. A reszta jest milczeniem.. Oj, przepraszam- matematyką. :wink:

wujzboj

W sumie, każdy buduje sobie światopogląd według własnego upodobania.

Nikt nie wie nie tylko, czy istnieje jakaś Istota Najwyższa i jeśli istnieje, to jaka ona jest; nikt nie wie nawet, czy istnieje ktokolwiek poza nim samym, ani co poza jego chwilowym wrażeniem dzieje się "gdziekolwiek" i "kiedykolwiek" (użyłem cudzysłowów, bo nikt nie wie też, co - poza jego wyobrażeniem - znaczy "miejsce" i "czas"). Co nam na co dzień w niczym nie przeszkadza - po prostu śmiało traktujemy swoje chwilowe wrażenia na serio, podchodzimy do siebie poważnie, wierzymy z praktycznie dostatecznie dużą i dostatecznie małą siłą we własne zdolności do rozpoznawania i do decydowania. I tylko czasami zastanawiamy się właśnie: jakie jest to czy owo "na prawdę". Co w praktyce znaczy tylko i wyłącznie: "jaka byłaby dla mnie konsekwencja, gdyby TO było takie, a nie inne". Dla "mnie", bo nawet jeśli myślimy o jakiejś dalekiej przyszłości czy przeszłości i/lub odległym miejscu, to wyobrażamy sobie siebie jako obserwatora i oceniamy to z własnego punktu widzenia (choćbyśmy starali się przy tym "wejść w inną skórę").

Mówiąc "Bóg jest miłością" deklarujemy więc przekonanie, że gdyby dane by nam było mieć z Bogiem do czynienia (bo niekoniecznie musimy przy tym twierdzić, że istnieje), to byłoby to dla nas ekstremalnie korzystne. Odwrotnie: mówiąc "Bóg jest nienawiścią" deklarujemy przekonanie, że dyby dane by nam było mieć z Bogiem do czynienia , to byłoby to dla nas ekstremalnie niekorzystne. Stwierdzenie "nie wiem, czy i jaki jest Bóg" nie ma tu nic do rzeczy, bo tego i tak nit z nas nie wie. Ważne jest, jakie możliwości przyjmujemy i dlaczego. Dotyczy to nie tylko Boga, ale w ogóle całego stosunku do świata, w tym do siebie samego.

Piotr Rokubungi

Otóż to: ja zastanawiam się dość często jakie to wszystko jest NAPRAWDĘ, a nie tylko czy mi się dobrze WYDAJE, jakie to jest. Ale nie myślę wtedy wyłącznie o konsekwencjach dla mnie. Wydaje mi się, że mało istotne dla mnie jest czy poznanie prawdy dawałoby mi poczucie, iż należę do jedynego tak wyjątkowego gatunku we wszechświecie, czy odwrotnie- dawałoby mi poczucie, iż jestem błędem i pomyłką Natury (Boga) albo przypadkiem, zupełnie zbędnym we wszechświecie.
Myślę też, że wyobrażając zawsze siebie jako obserwatora, stawiamy proces obserwacji na "przegranej pozycji"- bo człowieka zwodzą często jego własne zmysły, jego sposób rozumowania, również jego odczucia, a także aparatura badawcza [choć ta w mniejszym stopniu].
Tak więc właściwe byłoby "wchodzenie w inną skórę"- lecz wtedy raczej ograniczylibyśmy się do fantazji, przypuszczeń i domysłów, z kolei. O czym wujzboj chyba właśnie dość często wspomina.
A czy w kolejnym akapicie wujzboj sugeruje, że jedynym kryterium oceny czegokolwiek dostępnym człowiekowi jest kryterium własnych korzyści?

wujzboj

Problem w tym, że tak czy owak wynikiem tego zastanawiania się może być jedynie kolejne "wydaje mi się".

Oczywiście, można sobie wymyślać różne miłe i niemiłe hipotezy. Ale skoro są one niesprawdzalne w żaden absolutny sposób i jedynym kryterium weryfikacji jesteś ty sam, to powiedz mi, po co przejmować się tym, że można i niemiłe hipotezy stawiać? Zauważ, że takie hipotezy są zawsze przynajmniej o jeden stopień MNIEJ spójne z doświadczeniem: mniej harmonizują z tobą. Gdyby bowiem bardziej harmonizowały, to byłyby dla ciebie milsze (ex definitione).

W tym sensie, jedynym kryterium dostępnym człowiekowi jest kryterium własnych korzyści. Tak, to niebezpieczne - ale życie ma do siebie to, że jest niebezpieczne. A dobra strona tego wszystkiego jest tak, w końcu prowadzi człowieka do takiego świata, na jaki sam sobie zasłużył całym sobą. Jak by nie było, jest to sprawiedliwe, sprawiedliwiej się nie da

Piotr Rokubungi

wujzboj

Odkrycia czy spostrzeżenia nie tylko nie mogą, ale - co ważniejsze - wcale nie muszą być weryfikowane w absolutny sposób. One mogą - i powinny - być weryfikowane pragmatycznie: trzeba sprawdzać, czy nadają się do tego celu, do jakiego nadawać się wydają. Co w sumie sprowadza się do szacowania obszaru w miarę bezpiecznego ich stosowania.

Nie ma tu więc nic nieoptymistycznego.

Piotr Rokubungi

Wolałbym chyba najstraszniejszą i najbardziej nie do "ogarnięcia" Prawdę, niż bezpieczny [w miarę] utylitaryzm szkiełka i oka. ;-P

wujzboj

Jak możesz woleć coś, co jest na tyle niezrozumiale, że nawet nie wiadomo, co miałoby znaczyć, że to jest Prawda, albo co miałoby znaczyć, że się to woli?

Piotr Rokubungi

Dobrze- ujmę to inaczej. Chciałbym znać choćby fragment Rzeczywistości w taki sposób, w jaki zna go sama Natura (lub, powiedzmy, Bóg- jeśli ktoś woli to określenie). I dobrze, gdyby było to dla mnie zrozumiałe. Lecz jeśli by nie było wcale zrozumiałe, to możliwe, że same doznania zmysłowe lub emocjonalne byłyby już sporą "gratyfikacją" dla mnie.

malaavi

wujzboj

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

tak, nie ma gwarancji, że się nie mylisz. Ale tak po prostu jest. Świat to nie przedszkole, w którym pani przedszkolanka wie wszystko i poda ci rękę, gdy się pomylisz. Tu musisz liczyć na siebie i nie bać się tego, że jesteś omylny.

To raz. A po drugie: to wcale nie jest takie straszne. Bo o ile świat nie robi ciebie celowo w konia, o tyle SŁUSZNIE robisz, ufając sobie. Nie tylko dlatego robisz słusznie, że alternatywą jest kompletne szaleństwo, lecz także dlatego robisz słusznie, że takie podejście, jeśli konsekwentnie stosowane, doprowadzi cię lepiej niż jakiekolwiek inne do tego, czego szukasz. Bo przecież nie jesteś idiotą i KORYGUJESZ swoje błędy. A jeśli świat cię nie okłamuje celowo, to jesteś w stanie swoje błędy rozpoznać. Nie ze stuprocentową dokładnością, czyli proces poznawczy wymaga CZASU i do ideału zapewne nie dotrzesz (o ile Boga nie ma), ale jednak, o ile będziesz uczciwy i konsekwentny, pod koniec znajdziesz się bliżej celu, niż byłeś na początku swojej drogi.

Ulegać złudzeniu to nie interpretować, lecz interpretować tak, że skutkiem tej interpretacji będzie DZIAŁANIE prowadzące cię nie tam, gdzie iść zamierzałeś.

(Woli bytu, nieświadomej prawdy i innych takich pozwolę sobie już nie komentować, żeby nie rozpraszać się wciąż na tym samym

)

Piotr Rokubungi

Dzięki, Jarku za ten ostatni również post, zawierający sporo [życiowej] mądrość.

Teraz nie będę go zbytnio komentować, bo jedynie nasuwają mi się pewne skojarzenia o treści raczej psychologicznej, w dodatku osobiste...
Nadmienię może tylko tyle, że dość bałem się świata i [może głównie] siebie, właśnie dlatego, że bałem się omyłek, błędów- a przede wszystkim dlatego, że straciłem zaufanie do autorytetów, jak również do siebie samego; a stamtąd do szaleństwa już raczej niedługa droga...

Ale: