ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pytanie, jak w tytule. Często się nad nim zastanawiam :think:

Należałoby bowiem - jakoś już bardziej ściśle - w ogóle sformułować sam cel apologetyki. Ja tu widzę brak takiej definicji, a wręcz łapanie w praktycznej apologetyce mocno odmiennych, jeśli nie czasem wzajemnie sprzecznych, celów.
Oto jeden przykład takiej sprzeczności celów:
1. Cel aby nie było żadnych sprzeciwów wobec głosiciela danej teologii.
W tym celu nieważne jest, co sobie pozostali dyskutanci myślą, nieważny jest stan ich rozumienia, byle nie głosili niczego odmiennego od tego, co głosi głosiciel. Nie toczy się żadna dyskusja nad tezami, jest ona wręcz niepożądana, bo przecież każde zadane pytanie w jakimś stopniu zdaje się podważać rozumienie (czy też czasem brak owego...) teologii.

2. Cel, aby przekonać tych, co wątpią w tezy głosiciela - taki cel można by realizować w dyskusji, w której wątpiący przedstawiają swoje wątpliwości, zaś głosiciel - punkt po punkcie - cierpliwie wyjaśnia jak to jego teologia wszystkie te wątpliwości rozwiewa. Ten cel JEST PRZECIWNY w znacznym stopniu względem celu 1. Bo aby wątpliwości rozwiać, oczywiście powinny one zostać w dyskusji sformułowane, a potem rozpatrzone. Każda wątpliwość, którą wątpiący ukrył, utrzymując ją jedynie we własnej świadomości, pozostanie nie rozwiana, a co dalej idzie głosiciel nie będzie miał szansy przekonać wątpiącego do swoich racji.

Noooo... chyba, że jeszcze przyjmujemy, jako zasadną i godną stosowania, jedną opcje "wyjaśnienia" wątpliwości - wyjaśnienia przez zakrzyczenie, postraszenie i zamiecenie pod dywan. Mam wrażenie, że część apologetów taką opcję uznaje - tzn. jest przekonanych, że nierozwiązane zagadnienia "jakoś przyschną", nie trzeba ich wcale wyjaśniać, tylko najlepiej jest jak największą ilość razy wygłosić tezy teologii, co będzie skutkowało ich wdrukowaniem do umysłu odbiorców. Ci nie powinni zadawać dodatkowych pytań, tylko zaakceptować co im się mówi. Wystarczy bowiem, że się nauczą na pamięć fraz wyznaczających tezy religijne, będą je powtarzali, a już dalsze ich rozważania po prostu nie są tu potrzebne.

Tu stawiam znowu pytanie z początku wątku: czy Bogu się podoba bardziej apologetyka, w której zyskuje On wyznawców, którym wdrukowano w umysł jakieś sformułowania, względem których oni powinni zgłaszać żadnych swoich wątpliwości, czy raczej taka, w których apologeta na zgłaszanie wątpliwości nie tylko pozwolił, ale wręcz ich oczekiwał, aby rozwiać to, co w nich się zawiera?...

Jaki kształt świadomości/wiary religijnej człowieka preferuje Bóg?
- skupionej na wyznawaniu przez wiernych swojej akceptacji dla sformułowanych przez teologów tez, czyli jednoczesnym unikaniu wszelkich sytuacji, gdy owe tezy integrują się (na etapach pośrednich ścierając, dostosowując) z resztą umysłowości człowieka?
czy
- skupionej na tym, aby tezy religijne były asymilowane przez umysł - właśnie INTEGRUJĄC SIĘ z resztą przekonań, pojęć, intuicji człowieka.

Inaczej jeszcze formułując problem: czy Bóg chce mieć wiarę w Niego:
a. odseparowaną od reszty struktury myślenia wyznawcy
b. zintegrowaną z resztą struktury myślenia wyznawcy.

Separacja jest przeciwieństwem integracji.
Nie można jakiejś klasy rzeczy jednocześnie starać się integrować i separować, bo są to odwrotności siebie.

Na koniec zwrócę uwagę, że powyższy dylemat dotyczy nie tylko apologetów, ale wręcz każdego wierzącego. Każdy szczerze wierzący chyba powinien sobie zadać uczciwie to właśnie pytanie:
Czy Bóg chce ode mnie (!) bardziej tego, abym
- zaakceptował bez stawiania pytań, bez konfrontowania z moim rozumieniem głoszonych przez autorytety religijne tez, poprzestając na wytworzeniu sobie stanu wiary rozumianego jako akceptacja samego sformułowania, już bez prób integrowania rozumienia owych tez z resztą swojego myślenia i odczuwania
czy też odwrotnie...
- rozbudowywał w swoim umyśle kontakt tez religijnych z resztą przekonań, intuicji, rozumowań, poprzez testowanie wielu konfiguracji w jakich owe tezy będą się integrowały (lepiej albo gorzej) z resztą struktury umysłu. Ta opcja będzie polegała na stawianiu sobie coraz to nowych pytań związanych z tezami religijnymi, poszukiwania dla nich odpowiedzi, które BĘDĄ INTEGROWAŁY SIĘ z resztą myślenia (nie będą osobne, nie będą poboczną akceptacją dla nich).

Michał Dyszyński