ŚFiNiA

Andy72

oraz czy istnieje życie po śmierci?
Zastanawiam się dlaczego wierzę w istnienie Boga? Może w moim wypadku spowodowane jest to pewnym filozoficznym optymizmem. Wierzę że istnieje Coś doskonałego. Istota, która jest Miłością, wszechmogąca i nieopisanie niezwykła. Wierzę że kiedyś będzie wszystko tak jak powinno być.

Prosiak · Wysłany: Czw 18:55, 17 Mar 2016 Temat postu:

Nie wierzę, bo wiąże się to z moim wewnętrznym optymizmem. Nie chciałbym żeby ktoś był odpowiedzialny za to jaki jest ten okropny świat, a szczególnie nie chciałbym żeby to co głosi którakolwiek religia lub guru czy filozof było prawdą.

Andy72 · Wysłany: Czw 19:08, 17 Mar 2016 Temat postu:

Czyli nie wierzysz, bo inaczej musiałbyś nienawidzić Istotę która stworzyła ten zły świat?

Prosiak · Wysłany: Czw 20:59, 17 Mar 2016 Temat postu:

Dokładnie tak.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 21:45, 17 Mar 2016 Temat postu:

astrotaurus · Wysłany: Czw 22:02, 17 Mar 2016 Temat postu:

Dla niczego.
Nie wierze ni w to ni w sio.
W ogóle w nic nie wierzę. Jest naprawdę lepszy sposób budowania systemu przekonań niż wiara.

mat

Prosiak · Wysłany: Czw 23:48, 17 Mar 2016 Temat postu:

Czyli krótko mówiąc ja nie wierzę w obietnice wyborcze i mamienie umysłu, a ten kto wierzy jest optymistą wbrew faktom.

A elementu o niepodważalnym dobru nie rozumiem. Szczególnie tego "ja jestem", dla mnie to jakaś abstrakcja.

Ja uważam, że taka wiara w niemożliwe może tylko spowodować psychiczną pułapkę.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 10:59, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 13:40, 18 Mar 2016 Temat postu:

Dlaczego niektórzy mówią "ok, damy radę"? Dla mnie to proste. Taka postawa się opłaca. Podobnie jak postawa pewności siebie, brak lęku i agresji w sytuacjach społecznych i konfliktowych.

Podobną postawą jest próba cieszenia się w złej sytuacji poprzez dostrzeganie pozytywów i umiejętność ignorowania negatywów. Tylko, że dla mnie jako ateisty to są metody pozwalające lepiej żyć mimo złej sytuacji, czyli inaczej mówiąc: świat jest do dupy, ludzie są do dupy, ludzki umysł jest do dupy, uczucia są do dupy, narodziny i śmierć są do dupy itd. Człowiek żeby nie zwariować musi więc stworzyć własny raj, choć to jest niezgodne z taką idealną moralnością. Trzeba wytworzyć mechanizmy obronne i umieć je odróżniać od samego siebie żeby nie popsuć sobie percepcji.

Czy będzie dobrze? Jako ateista mam taką nadzieję i upatruję ją w rozwoju technologii, który zapewni spokój od chorób, gospodarczy raj i ogromną wiedzę pozwalającą też eksplorować wszechświat (wtedy być może nawet dowiemy się więcej o naturze czasu, może połączymy fizykę z fizyką kwantową, dowiemy się więcej o świadomości i emocjach, a także wyborze). Jednocześnie widzę w tym ogromne zagrożenia i myślę o nich już na zapas:
- brak wyzwań (eksperyment Calhouna na szczurach, należałoby go powtórzyć na większych populacjach) - kiedy wszystko jest nie trzeba się wysilać żeby coś mieć
- brak wyboru - maszyny i fachowa wiedza powiedzą co mamy robić (ten problem w zasadzie jest już teraz w mniejszym stopniu, ale jednak)
- możliwość "wyidealizowania" wszystkiego przez co zatraci się indywidualność
- niemożliwość przeżywania emocji, bo ich rozumowe rozkminienie je zabija (czyli problem filozofów i artystów będzie mieć coraz więcej zwykłych ludzi)
- natłok informacji, brak niewiedzy czyli ciekawości

Ja już położyłem laskę na przyszłość, co pozwala zachować optymizm, że jakoś to będzie. Umarły sprecyzowane marzenia i wiara w to, że może jeszcze być dobrze i dzięki temu nie mam presji na to żeby było dobrze. Nie ma może szczęścia, ale jest luz. Cierpienie się pojawia, ale jestem do niego zdystansowany, bo nie utożsamiam się z osobą, która cierpi, skoro nie można normalnie rozwiązać problemu. I to jest dla mnie osobisty dowód.

Czy po śmierci będzie dobrze? A co mnie to teraz obchodzi? Nie mamy wiedzy o tym co będzie, więc nie ma sensu o tym myśleć. Najprawdopodobniej nie będzie nic. Umiera mózg i umiera świadomość (oby). Nie wierzę w piekło wiecznego istnienia.

I nadal nie wiem co ma wspólnego optymizm z ideą chrześcijańską, a szczególnie z personalizmem i Bogiem osobowym.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 13:51, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 13:59, 18 Mar 2016 Temat postu:

Ale popatrz, sam tego nie potrafiłeś wyjaśnić.

Moim zdaniem pewnie na siłę wmawiasz sobie, że to ma sens, bo nie wiem jak inaczej to wytłumaczyć.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 14:47, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 15:25, 18 Mar 2016 Temat postu:

No właśnie nie wytłumaczyłeś, tylko wg mnie zapętliłeś się.

Jest jakaś rzeczywistość zewnętrzna, która dla nas zawiera się w wewnętrznym doświadczeniu, a to co zewnętrzne jest wewnętrznie odróżnialne. I powstają różne interpretacje na ten temat. Koan pokazuje, że dany model jest nienajlepszy do opisu danej sytuacji, pozwala wyjść ponad ten model i opisać go z jakiegoś zewnętrznego punktu widzenia. Problem Boga też jest takim mentalnym koanem i niczym więcej. To oczywiste, że nie wiemy wszystkiego i dlatego szukamy nowych, lepszych modeli i zamieniamy niewiedzę na wiedzę, a przekonania rozbieramy i drążymy. To jednak jest postawa naukowa, czysto ateistyczna.

Nie wiem gdzie jest miejsce na tego Boga osobowego i religię.

Mówiąc o wektorach spoza tego świata tak naprawdę wchodzisz na płaszczyznę prawdy absolutnej i z tego punktu mówisz, że moje przekonania są niepełne itd (tu masz rację), a następnie a priori wprowadzasz jakieś układy wektorów nie z tego świata i mówisz, że w nie wierzysz. Widzę tu poważną niekonsekwencję.

To ja cały czas próbuję Ci przekazać żebyś opuścił swoje modele (potraktował je jak koan). Bo to o czym piszę to właśnie świat poza modelami, czyli poza Bogiem. I to właśnie religia jest płaska, tak jak pojęcie Boga. Bóg to jakiś jeden mentalny model, gdzie ja mam ich kilkadziesiąt na dany temat i ciągle powstają nowe.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 15:38, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 15:44, 18 Mar 2016 Temat postu:

A z tą spójnością to mówisz zapewne o interpretatorze rzeczywistości - właśnie tej funkcji mózgu, która odpowiada za stworzenie iluzji spójności.

W rzeczywistości ta spójność jest pozorna, a jeśli mamy ze sobą samym dobry kontakt to dostrzegamy tę rażącą niespójność i brak wspólnego rdzenia. I to jest właśnie równoznaczne z wyjściem poza przyczyny i skutki i wejściem w świat wartości i artyzmu, gdzie punkt widzenia jest ulotną formą sztuki.

I ja uważam, że właśnie największym ogranicznikiem jest ufanie interpretatorowi rzeczywistości. Negacja interpretatora powoduje, że wymyśla on coraz dokładniejsze i lepsze modele i wtedy widać ich sprzeczność co do ogółu.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 18:23, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 19:06, 18 Mar 2016 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 19:47, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 21:57, 18 Mar 2016 Temat postu:

Ale czemu miałbym wyczerpać wszystkie modele w tym zakresie? Na tej samej zasadzie mogę zapytać o to Ciebie, czemu upierasz się przy tym modelu, skoro nie wyczerpałeś ponadmodeli, z których punktu widzenia Twój model jest zdecydowanie błędny

Wystarczy jeden taki ponadmodel żeby nie wierzyć w Twoją wersję.

Cierpisz? Nic dziwnego, też bym cierpiał gdybym szukał w ten sposób.

Wyobraź sobie, że myślisz o niebieskich migdałach. Spróbuj o nich pomyśleć, a następnie spróbuj znaleźć metodę żeby przestać o tym myśleć. Nie da się, dopóki myślisz jak przestać myśleć. Podobnie rzecz ma się z tym czego szukasz - czegoś czego na pewno nie znajdziesz. Tworzysz najpierw problem, a potem szukasz rozwiązania, które nie istnieje, bo nie może istnieć.

No, ale może opisz ten spójny model teizmu, który wyznajesz, bo jestem tego strasznie ciekaw.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 22:35, 18 Mar 2016 Temat postu:

mat · Wysłany: Pią 22:59, 18 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Pią 23:22, 18 Mar 2016 Temat postu:

Andy72 · Wysłany: Sob 6:36, 19 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Sob 9:02, 19 Mar 2016 Temat postu:

To moze miec sens pod warunkiem ze Bog ma sie dopiero narodzic w procesie ewolucji, a teraz jest zle bo go nie ma i istnieja ludzie. Idealne szczescie byloby wolne od ludzkiej formy.