ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Sfinia liczy sobie już kilkanaście lat. Spory światopoglądowe były przed nią jeszcze. Dyskutanci przekonują się do swoich racji - np. teiści za teizmem, ateiści za ateizmem - od wielu tysięcy postów. I czy ktokolwiek został przekonany?
Czy jakikolwiek teista, wskutek perswazji ateistów został apostatą, a jakikolwiek ateista się nawrócił?...
- Ja nie znam takiego przypadku.
A z czego wynika owa trudność w przekonaniu kogoś do zmiany światopoglądu?...
Nieraz sobie stawiałem to pytanie. Mam zwyczaj podchodzić do tego rodzaju problemów, które dotyczą przekonań, od postawienia takiego pytania sobie: dlaczego żaden z ateistów cię, Michale, nie przekonał?
Czy jest w ogóle wyobrażalny taki argument, który by cię, Michale, przekonał?...
A nawet już nie w kwestii apostazji teizmu, to czy np. integrystycznie nastawieni dyskutanci by cię, Michale, przekonali do opowiedzenia się po stronie religii silnie akcentującej władzę doktrynalną kleru? Czy mają na to jakąkolwiek szansę?...
Gdy sobie te pytania zadałem, uświadomiłem sobie, że byłaby to trudna sprawa. Może jakieś takie superargumenty wobec mnie są, ale aktualnie nie bardzo umiem jest wskazać. Czyżby więc wypadałoby się uznać - MIchale (tak gadam sam do siebie, aby jakoś podkreślić ten dystans w sprawie, to patrzenie na siebie niejako z zewnątrz, co jest wymagane tu metodologicznie) - za twardy beton ideologiczny? Może jestem po prostu nieprzekonywalny?... :shock:

- Muszę przyznać, że tego typu zarzut trochę mnie osobiście przeraża. Jeśli tak rzeczywiście by było, że nic nie jest w stanie mnie przekonać do zmiany moich przekonań, to może też i na etapie ich tworzenia też niczego nie wybierałem, tylko szedłem jakąś mentalną koleiną? Wtedy okazałoby się, że niczego tak naprawdę nie rozważyłem, tylko "mną rozważono" - czy to wskutek namowy ludzi, czy może były uwikłane w to jakieś moje wrodzone (geny...) cechy charakteru nakazujące mi dawać preferencję określonym sugestiom, a inne lekceważyć. Jeśli naprawdę jestem zupełnie nieprzekonywalny, to jestem beton i głupek, a wartość mojego światopoglądu jest na poziomie wartości przekonań o losowo stworzonych.
Patrząc z tej perspektywy postanowiłem podać pewne cechy argumentacji, która na mnie działa, przekonuje mnie najmocniej. Myślę, że będzie to trochę nietypowy zestaw cech. Raczej u innych ludzi obserwowane przeze mnie własności przekazu najsilniej działające w kontekście potencjalnego przekonania, w większości są inne. Tak uważam, ale to jest tylko opinia. Nie zamierzam się jakoś upierać przy niej bardzo mocno.
Co mnie osobiście przekonuje?...
- Przede wszystkim osoba dyskutanta - cenię bardzo wysoko otwartość umysłową, spostrzegawczość mentalną. Jeśli widzę, że mój rozmówca widzi przynajmniej te argumenty, które ja dostrzegam, to już jest nieźle. To wtedy muszę go uznać za przynajmniej będącego intelektualnie na moim poziomie. A jeśli jeszcze taki rozmówca wielokrotnie ZASKOCZYŁBY MNIE WARTOŚCIOWYM SPOSTRZEŻENIEM, które ja sam przeoczyłem, a którego celność muszę uznać, to taki rozmówca i dyskutant zdobywa u mnie szacunek i autorytet.
Na drugim biegunie w przekonywalności mnie jest dyskutant, który nie rozumie moich argumentów, a do tego po prostu ignoruje je. Jeśli bowiem on nawet tych ważnych dla mnie argumentów nie jest w stanie dostrzec, czyli nie uwzględnia ich w swojej wizji świata, to znaczy, że on po prostu mało widzi, jest półślepy mentalnie, ma ograniczone horyzonty myślowe. W związku z tym właściwie to nie działa na mnie nawet w niewielkim stopniu strategia dyskusyjna na upór w powtarzaniu własnych przekonań, ignorowaniu moich argumentów i tylko dodawaniu jakichś tam nacisków emocjonalnych, czy społecznych. Podatność moją na te ostatnie od wielu już lat tropię we własnych reakcjach mentalnych i bezlitośnie tępię - karcę się świadomie i z mocą, gdy widzę u siebie wrażliwość na ten tym nacisków na mnie.
- drugi aspekt argumentacji mnie przekonującej, trochę wyżej wskazałem, choć w konkretnym kontekście, a teraz chcę go określić ogólniej - chodzi o to, że przedstawiona mi argumentacja przynajmniej jest nie gorsza od modelowania spraw przeze mnie. Jeśli widzę, że w czyjejś argumentacji ZAWIERAJĄ SIĘ MOJE TEZY, PRZESŁANKI I WNIOSKOWANIA, stanowiąc przypadek szczególny szerszego spojrzenia na sprawę, to czuję się zobowiązany do bardzo dokładnego przeanalizowania takiej argumentacji, z naciskiem na to, czy nie powinienem po prostu jej przyjąć, jako lepszej niż moje stanowisko.
- pewnie przekonałyby mnie też pewne FAKTY, okoliczności, w których bym uczestniczył, a one ukazywałyby jakieś przeoczone przeze mnie, albo wręcz odwrotnie rozumiane przekonania na temat tego, jaki ten świat jest odbiorze.

Dlaczego uważam, że jestem w tym, co mnie przekonuje nietypowy?...
- Bo z tego co widzę, ludzi częściej (a raczej znacznie częściej niż mnie) przekonują argumenty odnoszące się do emocji i względów społecznych. To widać nawet w używanych tu na sfinii argumentach (albo i "argumentach"), które jakże często jawią się jak próby zdominowania emocjonalnego oponenta, przypodobania mu się, naciskania na niego groźbami, straszeniem, próbami wjeżdżania na ambicję. Do tego stosowane są "argumenty" w stylu " a może, jeśli tak twierdzisz, to jesteś nie z naszych?" (jakby naszość w jakiejkolwiek postaci miała mieć moc zakłamywania rozpoznań dokonywanych intelektem...). Na mnie nie działa. :oops:

Nieprawda! Tak mi się napisało! Na mnie to też działa!
Ale już działa zupełnie inaczej niż kiedyś, kiedy jeszcze nie byłem świadom swoich emocji, kiedy zależność od "swoich" była dla mnie aspektem słabo kontrolowanym w emocjach i rozumie. Dziś wciąż to na mnie działa, ale już wyraźnie inaczej niż kiedyś i też inaczej niż u innych ludzi. Wynika to z LAT PRACY NAD SOBĄ, ze świadomego modyfikowania swoich odruchów, śledzenia wpadek w tym zakresie, korygowania błędów. I jednak twierdzę, że to już całkiem nieźle zadziałało, bo już na poziomie odruchów mam wygaszone wiele "normalnych" reakcji, w których dałbym się zdominować czyimś emocjom.

Michał Dyszyński

Semele

Nigdy nie myślałam, że celem śfiniaków jest zmienianie kogoś na siłę.

Ja w realu nie mam swojaków. W wirtualu też NIE.
Mój swojak nie musi być ateistą.

Michał Dyszyński

Irbisol

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Na przykład szukam kogos kto pójdzie ze mna do kina.
Kogoś kto lubi kino.

Michał Dyszyński

fedor

Semele

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Hill

Irbisol

Michał Dyszyński

Semele

Ja Michale pracowałam troszeczkę na wsi. Chociaż nie wiem czy PGR można nazwać wsią. W tej okolicy byly różne formy własności.

Jednak ludzie byli przywiązani do obyczaju. Ślub musiał być kościelny.
A co sobie w chałupach i po kątach gadali to drugie.

Czy nadal w domach z betonu nie ma wolnej miłości?? To o mieście.

fedor