ŚFiNiA

Irbisol

Zaryzykuję opis swoimi słowami:
Zdanie-odpowiedź "Nie muszę" oznacza, iż masz wybór 2 opcji: obstawiania i nie obstawiania - czyli możesz zrobić, co chcesz.
Jednak uznałeś, że ta odpowiedź preferuje jedną z tych opcji i dlatego dodałeś drugie zdanie, żeby "wyrównać szanse"?

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Katolikus

Kontynuacja dyskusji z Irbisolem:
http://www.sfinia.fora.pl/apologia-kontra-krytyka-teizmu,5/dlaczego-tak-trudno-jest-kogos-przekonac-swiatopogladowo,24599-25.html#771435

Nie chce mi się ciągnąć tych wszystkich cytatów więc wyżej wklejam link, by każdy zainteresowany mógł złapać kontekst.

Michał Dyszyński

W kontekście ostatnich postów w dyskusji (także postu katolikusa), warto zauważyć, że praktycznie NIE MA DECYZJI NIE OPARTEJ O JAKIEŚ ZAŁOŻENIA. Założenia mogą być nie uświadamiane, działające np. na poziomie instynktu, co niektórych może mylić, sugerując im, iż to, co w oparciu o to założenie zadecydowali, jaką jakąś "prawdą niezbywalną, słusznością samą w sobie". Ale to będzie złudzenie, to będzie tylko efekt podobny do tego, jaki powstaje gdy iluzjonista odwraca sprytnie uwagę od istotnej okoliczności swojego "czarowania". Bowiem to, że ktoś nie objął swoją świadomością jakiejś zależności, jakiegoś wynikania w sprawie, nie oznacza, iż owa zależność tajemniczo znikła. Ona jest, tylko pozostaje w ukryciu przed świadomością obserwatora.

Są ludzie tak silnie związani mentalnie z tym, co im wpojono kulturowo, że wykonywanie różnych rytuałów, zwyczajowych czynności traktują jako rodzaj absolutnego prawa natury, jako jakby "prawdę tego świata". Muzułmanin z zapadłej wioski swój modlitewny rytuał do Allacha traktują jako to "co się robi", czego się po prostu nie poddaje w wątpliwość.
Dla mnie zadziwiające jest, że co niektórzy ateiści, którzy byli wcześniej wychowywani w duchu katolickim i byli w stanie zrelatywizować narzucane im wtedy wzorce zachowań, rytuałów, później już nie umieją rozpoznawać, iż te nowe - ateistyczne - sposoby podejścia, mentalne rytuały są też czymś, co można poddać refleksji.
Wolność osobistą można wywalczyć jedynie stawiając pod znakiem zapytania dotychczasowe rzekome "oczywistości".
Tak jak niejeden ateista rytualnemu katolikowi, który bezkrytycznie traktuje kościelne rytuały, argumentując to "bo to się tak robi", rozumie, że to niekoniecznie akurat właśnie to trzeba robić, tak samo mógłby zastosować to "narzędzie negacji w celu refleksji" również do własnych przekonań, do tych mentalnych rytuałów, którym podlega, nie obejmując samego owego podlegania świadomością.

Jest grupa ludzi, która najwyraźniej piastuje w sobie jakąś mentalną postawę niewolnika. Polega ona na tym, że to co robią, chcą robić "bo to tak jest". Nie zadadzą sobie pytań typu: czy to aby na pewno tak jest? Albo: czy muszę obowiązkowo stosować ten schemat? A może to co przyjmuję z automatu, ma swoją alternatywę, którą też warto byłoby rozważyć?...
Ale jakoś to tak jest, że pewne postawy ludzie umieją krytycznie oceniać jedynie widząc je u innych ludzi. U samym siebie tego dostrzec nie są w stanie - mają tu swoistą ślepą mentalną plamkę.

Ja jakiś czas temu, gdy u siebie odkryłem ów schemat bezwiednego przyjmowania pewnych odruchów, czy skrytych założeń, postanowiłem się zbuntować przeciwko tej formie mentalnego niewolnictwa. Jeśli coś robię, to staram się praktycznie zawsze zadać wobec tego pytanie: DLACZEGO?
Dlaczego miałbym coś przyjąć?
ale też...
Dlaczego miałbym w coś wątpić?...
Te - przeciwstawne, pozornie sprzeczne - pytania w istocie budują wg mnie osobistą wolność. Mogę się spytać o to, czy jest mi potrzebna jakaś decyzja. Mogę się też spytać, czy bez zadecydowania w jakiejś sprawie będzie mi lepiej, czy gorzej?...

Na gruncie światopoglądowym to też oczywiście działa.
Mogę zadać sobie pytanie: czy aby na pewno muszę zakładać coś w kwestii bytowania mojej świadomości po śmierci?
Ale mogę też zadać pytanie odwrotne: czy rezygnując z rozważania, a na koniec jakiejś decyzji w tej kwestii, ułożę swoje życie lepiej, szczęśliwiej, w sposób bardziej rozsądny?...

Nie chcę dekretować tu odpowiedzi, bo zdaję sobie sprawę, że widzenie świata tak z wielu stron, tak w wolności do stawiania pytań bardzo szeroko, nawet pytań, których inni za żadne skarby nie są w stanie sobie postawić, jest nie dla każdego. Wolność mentalna nie jest łatwa, być może udźwignięcie jej jest ponad siły osób, które muszą mieć w swoim umyśle ten rodzaj "kotwicy" w postaci przeświadczenia, że "robię to co robię, bo to TAK JEST, więc już dalej nie pytam". Jedni zatem "są teistami, bo są" (nie stawiając pytań), inni "są ateistami, bo są" (też nie stawiając pytań), jeszcze inni "są agnostykami, bo są" (też blokując sobie szansę na postawienie pytania, czy aby na pewno tę postawę przejawiać muszą). Jeśli komuś jest jakoś żywotnie potrzebne to przeświadczenie, że nie ma wyboru w zakresie jego postaw światopoglądowych, to pewnie ja nie przedstawię mu wystarczająco skutecznego argumentu na to, że zdobycia tej wolności do stawiania pytań w owym zakresie też może być jakąś wartością.

fedor

Katolikus

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Obstawianie to uznanie (może nie na 100%, ale z dużym prawdopodobieństwem), że rzeczywistość jest taka a nie inna.
Dotyczy zwłaszcza kwestii, które od nas nie zależą - stąd pytanie sprawdzające, czy wg ciebie gdy podskoczę, to obstawiam, że podskoczę.

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Skoro tak to widzisz, to dlaczego użyłeś "obstawiania" w nieprawidłowym kontekście?
http://www.sfinia.fora.pl/apologia-kontra-krytyka-teizmu,5/dlaczego-tak-trudno-jest-kogos-przekonac-swiatopogladowo,24599-50.html#771901

Irbisol