ŚFiNiA

Michał Dyszyński

O czym sensownie nie podyskutujesz ze scjentystą?...
- O tym, CZYM jest weryfikowalność.
- Ogólnie o kryteriach rozumowania i głębiej o uzasadnianiu.
Scjentysta jest dogmatykiem w zakresie owych pojęć weryfikowalności. Jest przy tym jednocześnie intuicjonistą w owym zakresie, co jest związane z tym, że u niego weryfikacja jest de facto pojęciem pierwotnym - nie dyskutowalnym.
Scjentystycznie rozumujący widzi weryfikację, jako to coś, co po prostu jest, a co (na zasadach, o których nie ma sensu mówić) sprawi, że twierdzenie "jest zweryfikowane".

Wszelkie próby nawiązania kontaktu ze scjentystą w zakresie uzgodnienia tego, czym konkretnie owa weryfikacja jest, kończą się na festiwalu przywoływanych sformułowań, które są bardzo ogólne. Będą to stwierdzenia typu: empiryczny, potwierdzony, sprawdzony, przetestowany itp.
Nie próbuj, myślący szerzej człowieku, drążyć "przekonań" scjentysty czym weryfikacja jest, bo on takowych w istocie nie posiada. On dysponuje magią słowa "zweryfikowany" i tym podobnych. I tak właśnie w scjentyzmie ma być, że "weryfikacja jest tym czymś magicznym, tym co co (jakoś tam) sprawi, że jedne rzeczy są "zweryfikowane" (z domyślną interpretacją słowa "czyli na pewno prawdziwe"), a inne "nie są zweryfikowane". Weryfikacja w scjentyzmie nie ma prawa dać sobie "zajrzeć w bebechy". Nie dyskutuj o tym szerzej myślący człowieku o tym ze scjentystą, bo próbując cokolwiek z nim uzgodnić, nadziejesz się na linię fortyfikacyjną najprzeróżniejszych zwodów, uników, zasłon dymnych, pretensji do samego partnera w dyskusji, przykładów, które rzekomo mają to wyjaśniać, ale scjentysta nie powie na jakiej zasadzie wyjaśniają.
Wychodzi na to, że można tylko scjentyście UWIERZYĆ NA SŁOWO, że oto są naukowe rzeczy "zweryfikowane" (co by to nie miało znaczyć), a te nienaukowe są "niezweryfikowane" (co też nie wiadomo co konkretnie znaczy, ale jest - w domyślnych emocjach - deprecjonujące). Weryfikacja u scjentysty po prostu jest czyli zachodzi w całości i kompletnie dla tego co "naukowe".
No ale nie pytaj się też scjentysty co to właściwie znaczy, że coś jest w tym kontekście "naukowe". Bo wtedy natkniesz się na barierę zmyłek w postaci, a to odsyłania do Wikipedii, a to przedstawiania jakichś sloganów. O konkretnej koncepcji naukowości też się sensownie ze scjentystą nie da podyskutować.

Co tu oznacza sformułowanie "sensownie podyskutować"?
- Oznacza docieranie do sensu, a nie tylko przerzucanie się retorycznymi pytaniami, sloganami, luźno dobieranymi sformułowaniami, które mają mieć ogólny wydźwięk (w emocjach, a nie w rozumie), że to scjentysta głosi jest jakoś tam bardziej prawdziwe i słuszne. Nie uda się sensownie dyskutować, oznacza, że nie uda się USTALIĆ OBIEKTYWNYCH REGUŁ dla naukowości, weryfikacji, a także kolejnych słów, które miałyby te pierwsze określać.

Bo tak to właśnie u scjentysty jest I TAK MA BYĆ, że blokowane będzie rozważanie na temat sensu weryfikacji czy naukowości, jako że w tych rozważaniach (sensownie poprowadzonych) jest ukryta bomba, która rozwala cały scjentyzm. Tą bombą jest spostrzeżenie, że i tak zawsze świat badamy naszymi założeniami, w które musimy uwierzyć mniej lub bardziej, a nie że nauka i weryfikacja "po prostu są". I inaczej nie ma jak być. :nie:

Irbisol

Wielokrotnie pisałem ci, czym jest weryfikacja na różnych poziomach.
A ty tradycyjnie: zignorować i mantrować swoje.

fedor

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Irbisol

fedor

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Tak sobie pomyślałem jeszcze, że dobrze obrazującym błąd podejścia scjentystów opisem byłoby porównanie dwóch intuicji (nie definicji) weryfikacji:
weryfikacja 1 - jako coś co ma moc ostatecznie potwierdzić bądź zdyskredytować tezę
vs
weryfikacja 2 - jako procedura, którą SAMA JEST ELEMENTEM PYTANIA O NATURĘ RZECZYWISTOŚCI, czyli sama może być dobra, albo wadliwa, zasadna, bądź nie.

Naiwność podejścia scjentystów polega na bezrefleksyjnym przyjęciu MOŻLIWA jest weryfikacja w sensie 1. Scjentysta ma proste (należałoby chyba bardziej użyć określenia "prostackie") spojrzenie na problem prawdziwości tez, polegający na tym, że scjentysta zakłada, iż dla tez istnieją po prostu weryfikacje, które te tezy potwierdzają, bądź negują ich prawdziwość. Dodatkowo jest tu też domyślna intuicja, że każda weryfikacja po prostu "robi to, co się od niej oczekuje", czyli właśnie z pewności potwierdzi, bądź odrzuci ostatecznie daną tezę. Scjentysta (nieświadomie, bo ten typ mało co sobie w głowie ułożył, więc "rozumuje" raczej bezwiednymi intuicjami) najczęściej po prostu zakłada, że do wszystkiego albo weryfikacja tak rozumiana (jako ostateczne potwierdzenie) musi być, albo - jeśli by jej nie było, to świadczy to od razu o niesłuszności tezy. Wszystkie te intuicyjne przekonanie są bzdurami. A utrzymywane są w umysłach co niektórych dlatego, żę gnuśność intelektualna nie pozwoliła owym umysłom na wgłębienie się w istotę sprawy, na użycie logiki, co wiąże się Z PRECYZYJNYM ZDEFINIOWANIEM sobie, czego właściwie chcemy od danego pojęcia, jak je konkretnie już potraktujemy. Gdyby owym prostacko myślącym scjentystom udało się ową gnuśność porzucić, to przynajmniej co niektórzy (ci z lekka bystrzejsi), zorientowaliby się, że sens ma tylko weryfikacja w ujęciu 2 - czyli, że weryfikacja sama jest w takim samym stopniu pytaniem, jak to co miałaby zweryfikować. Weryfikacja nie jest ani trochę "mocniejsza" w prawdziwości, od tezy, którą weryfikuje, bo tak samo zależy od modelu, założeń, danych. Jak się człowiek nad tym głębiej zastanowi to upada mit weryfikacji jako czegoś, co ma moc nadrzędną nad tezami, a jest po prostu TYLKO JESZCZE JEDNĄ PROCEDURĄ w pracy nad rozwojem myśli o danej sprawie. I nie wiadomo, czy ta procedura jest w istocie mocniejsza, czy słabsza od tezy, którą ma zweryfikować.
Scjentystom zrozumienie tego jest nie na rękę. Bo scjentysta wybudował sobie bajkę, w ramach której nauka jest dobra bo weryfikuje, a religia zła bo nie weryfikuje. Do tego celu aby owo "zweryfikowanie" miało tę moc, trzeba je dowartościować uznając za coś funkcjonalnie bliskiego absolutowi (niekoniecznie trzeba użyć słowa "absolutne", można nawet się od niego zdystansować). Czyli wtedy można wciskać kity w stylu:
- weryfikacja zawsze jest możliwa
- weryfikacja w ogóle jest konieczna
- weryfikacja potwierdza bądź zaprzecza ostatecznie prawdziwość tezy
- jak gdzieś weryfikacji nie ma, to świadczy o prawie o fałszywości tezy.
Te kity daje się wciskać dlatego, że NIE ZDEFINIOWANO samej weryfikacji, a więc nie daje się rozpoznawać w jakich przypadkach ona wystąpiła, a w jakich nie, co dalej otwiera furtkę do wciskania następnego kitu "nauka jest słuszna, bo zawsze weryfikuje, a religia niesłuszna, bo nie weryfikuje". Jak woda jest mętna, to się w niej dobrze łapie ryby...

Tu niejeden scjentysta się obruszy, że to co napisałem wyżej, to chochoł. Na obronę może mieć, że nie użył on takich słów, których ja użyłem w opisie - np. słowa "absolutny" w odniesieniu do weryfikacji. Może i faktycznie taki scjentysta tego słowa nie użył, ale FUNKCJONALNIE samo rozumowanie prowadził właśnie tak, jak się znaczenie "absolutnie rozumiana weryfikacja" zwyczajowo rozumie. Czyli właśnie jak tu paru scjentystów na forum argumentowało (w szczególności w swoim czasie Raino, czy ktoś, kto wygląda z argumentowaniem w tych kwestiach jak klon Raino, czyli Black Swan).

fedor

Scjentyzm jest wewnętrznie sprzeczny i samowywrotny

Scjentyzm (od łac. scientia – wiedza) – zespół poglądów filozoficznych głoszących, że prawdziwą i w pełni uzasadnioną wiedzę o rzeczywistości dostarczają jedynie nauki przyrodnicze

[link widoczny dla zalogowanych]

Bez względu na to jakbyśmy nie próbowali bronić tego twierdzenia, to jest ono nie do obrony

1. Scjentyzm musi być twierdzeniem naukowym ponieważ sam głosi, że prawdziwą i w pełni uzasadnioną wiedzę o rzeczywistości dostarczają jedynie nauki przyrodnicze. W tej sytuacji scjentyzm jest uzasadnieniem nauki za pomocą nauki, a więc kończy w błędnym kole. Należy go odrzucić jako błędny logicznie

2. Scjentyzm nie jest twierdzeniem naukowym. W tej sytuacji scjentyzm jest wewnętrznie sprzeczny ponieważ głosi, że prawdziwą i w pełni uzasadnioną wiedzę o rzeczywistości dostarczają jedynie nauki przyrodnicze. Scjentyzm sam jednak nie jest twierdzeniem nauk przyrodniczych. A tym samym obala sam siebie

W którą stronę by się nie obrócić - dupa zbita. Nawet jeśli podejmiemy dwie sprzeczne między sobą próby uzasadnienia scjentyzmu

Zresztą nawet ta powyższa definicja scjentyzmu z Wikipedii ukazuje, że jest on wewnętrznie sprzeczny. Popatrzmy jeszcze raz:

Scjentyzm (od łac. scientia – wiedza) – zespół poglądów filozoficznych głoszących, że prawdziwą i w pełni uzasadnioną wiedzę o rzeczywistości dostarczają jedynie nauki przyrodnicze

Scjentyzm jest poglądem filozoficznym, a nie naukowym. Jednocześnie scjentyzm sam głosi, że prawdziwe i uzasadnione są jedynie twierdzenia naukowe. Ale sam nie jest takim twierdzeniem. Wyklucza siebie z twierdzeń prawdziwych i uzasadnionych, a tym samym obala sam siebie. CBDO.

Kruchy04

fedor

Irbisol

fedor